|
341 T DOORBRAAK HEEEFT HET OVER LEVEN VOLGENS DE WET EN HOE HET RECHT OP MOORDEN ELKE SAMENLEVING ONMOGELOKL MAAKT
**
*
MAANDAG 17 AUGUSTUS 2020
*
ABORTUS IS GEEN FEDERALE MATERIE
**
foto: ©Belga Image / Thierry Roge
https://doorbraak.be/abortus-is-geen-federale-materie/
*
VRIJE TRIBUNE - 14/07/2020 Ivo Uyttendaele
-
Abortus
en euthanasie als een federale materie behandelen is de structuur van
het land negeren en spotten met de essentie van democratie.
Abortus
en euthanasie als een federale materie behandelen. Dat is de structuur
van het land negeren en spotten met de essentie van democratie. Bij de
tweede staatshervorming (1980) kregen de toen bestaande
cultuurgemeenschappen ook persoonsgebonden aangelegenheden onder hun
bevoegdheid. Sindsdien werd een ellenlange waslijst van materies naar de
gemeenschappen overgeheveld. Opvallend is dat ethische kwesties een
federale bevoegdheid zijn gebleven.
-
Persoonsgebonden materie
Van
de daken schreeuwen dat iedereen het recht heeft op een eigen mening
scoort goed. Erkennen dat dit een persoonsgebonden materie is, met alle
consequenties van dien, is echter een brug te ver. Niets is
persoonlijker dan hoe men denkt over iemand of iets. Over wat wel of
niet door de beugel kan. Over wat de stem van het geweten zegt.
Vrijdenkende liberalen hebben de stem van hun geweten echter schijnbaar
nooit gehoord.
-
Gewetens- vraagstukken zijn in België echter geen gemeenschapsmaterie
Normen
en waarden zijn begrippen die men periodisch uit de kast haalt. Bij
elke oproep tot een ethisch reveil doet men een beroep op de
verantwoordelijkheidszin en het geweten van elke burger. Het ligt dan
ook voor de hand dat men met diens mening rekening houdt bij het ordenen
van de samenleving. Gewetensvraagstukken zijn in België echter geen
gemeenschapsmaterie. Zij zijn immers een bevoegdheid van de federale
overheid gebleven. Deze inconsequentie wordt ogenschijnlijk opgelost
door in bepaalde wetten te voorzien dat niemand kan verplicht worden
tegen zijn geweten te handelen. Daardoor erkent men indirect dat zulke
wet wel degelijk over persoonsgebonden materies handelt.
-
Verschillende benadering
Opvallend
is dat politieke partijen die ijveren voor het communautariseren van
een maximaal aantal materies er schijnbaar nooit een punt van hebben
gemaakt ethische kwesties naar de gemeenschappen over te hevelen. Niet
te begrijpen is dat CD&V, die wat ethische materies betreft in de
voorbije decennia aardig wat klappen kreeg, bij de laatste
staatshervorming niet stelde dat ethische problemen naar de
gemeenschappen dienden te gaan. Toch is dat de evidentie zelf, daar
persoonsgebonden materies daar thuishoren. De fameuze 541 dagen waren er
vermoedelijk 542 geworden.
-
Opgeworpen
wordt dat België één geheel is. Dat het dus al te gek zou zijn voor
euthanasie en abortus andere regels te voorzien. Er zouden betreffende
die materies immers nauwelijks verschillen tussen de gemeenschappen
bestaan. Nochtans bewijst de vergelijking van het aantal gedeclareerde
euthanasieën in het Nederlands en in het Frans het tegendeel. Volgens
nauwkeurige berekeningen die ik maakte in mijn boek De Wetstrijd
(Garant, oktober 2019, p. 217) , ligt het gemiddelde percentage
euthanasieën op het aantal overlijdens voor de jaren 2016, 2017 en 2018
voor de Nederlandstaligen rond de 2,7% en voor de Franstaligen rond de
1,2%. Niet eens de helft!
een fundamenteel verschil in benadering door Nederlandstaligen en Franstaligen
-
Het
doet er niet toe of dit verschil het gevolg is van minder verzoeken om
euthanasie door Franstaligen of van een geringere inwilliging van die
vragen door de artsen of van een beperktere bereidheid tot aangifte van
de uitgevoerde euthanasieën door Franstalige artsen. Elke veronderstelde
oorzaak toont een fundamenteel verschil in benadering door
Nederlandstaligen en Franstaligen van dit ethisch probleem.
Abortus
Krasser
nog is de huidige discussie rond een aanpassing van de
abortuswetgeving. Als men de samenstelling van de Kamer als criterium
neemt volstaat het even de neuzen te tellen om te zien hoe een federaal
parlement in een zuiver persoonsgebonden materie als abortus aan een
gemeenschap een wet kan opdringen die niet door een parlementaire
meerderheid van die gemeenschap gedragen wordt. N-VA, CD&V en Vlaams
Belang hebben samen 54 van de 89 Vlaamse Kamerzetels. Er mogen dus al
heel wat afvalligen onder deze volksvertegenwoordigers zijn voordat deze
meerderheid er niet meer is. Dat er in elke taalgemeenschap geen
meerderheid moet zijn om het land te besturen tot daar, maar in een
persoonsgebonden materie aan een gemeenschap een wet opdringen die niet
onderschreven wordt door een meerderheid van de verkozen
vertegenwoordigers van die gemeenschap, is meer dan een brug te ver.
Een federale staat moet de eigenheid van zijn gemeenschappen erkennen
De
grondwet laat dit toe, zal men opwerpen. Cynisch kan men daaraan
toevoegen dat ook het gewoonterecht dit in de hand heeft gewerkt. België
is een federale staat die uit gemeenschappen bestaat die best alle
persoonsgebonden materies onder hun bevoegdheid krijgen. Homogene
bevoegdheden heeft men de laatste maanden als essentieel erkend. Dit
geldt ook voor ethische problemen. Een federale staat moet de eigenheid
van zijn gemeenschappen erkennen. Dat is namelijk de essentie van de
meerwaarde van zijn structuur en een uiting van respect voor de mening
van zijn burgers.
*
NA GESCHRIJFSEL
**
https://www.dbnl.org/tekst/stra007armv01_01/stra007armv01_01_0001.php
*
Eigenlijk zou er eerst en vooral moeten verwezen worden naar tijden zoals beschreven in Arm Vlaanderen
dat ik, wegens àl te schrijnend, nooit uitgelezen gekregen heb waar
de dingen bij hun naam genoemd worden. Het dateert uit de periode
volgend op de afscheuring van de Noordelijke Nederlanden en de
Onafhankelijkheid hiervan ten gevolge, tot en met de Jaren 30 van
vorige eeuw.
Zie
Priester Daens (Aalst), later door het Volk tot Senator gekozen en
daarop geschorst als Priester door Zijne Excellentie de Bisschop van
Gent
-
Die
schrijnende armoede bijj de lagere klasse was niet alleen het geval in
de Zuidelijke Nederlanden, vooral in Vlaanderen, van de Kempische
heide tot de stranden aan de Noordzee, tot ver in t Franche en nog vele
andere verre e nabije landen.
-
Slechte
oogsten, hongersnood, Industriële Revolutie, kinderarbeid, armoede,
zatlapperij, zedeloosheid, ziekten die hele bevolkings-groepen
letterlijk van honger en ellende deden kreperen. Ondr de grond tussen de
pieren was het nof beter leven dan er boven, waar zelfs gfeen pieren
waren om in de soep e doen..
Men heeft er goede films over gemaakt. Maar die te draaien: het eigen IK van tegenwoordig is onze Beschaving onwaardig. Nè.
-
Jonge
(verlaten?) moeders in de armoewijken van de verpauperde grootsteden
aten zelfs hun eigen kinderen op, of ze verkochte ze. Per kilo. Aan zij
die dat konden betalen.
In
steden als Parijs bijvoorbeeld werden er per nacht meer kinderen
gemaakt dan er konden verorberd worden. Te lande ging het al niet eel
beter. Maar daar kon er nog gebiecht worden
Om even Willem Elschot na
te praten ( De Verlossing 1904) waardoor de Pastoor in de Biechtstoel achteraf nog lang en veel mee kon van genieten
-
Neen, in medische vakliteratuurf heb ik achteraf (via The Clouds) de belden gezien van de -bebloede snijtafels.
-
Ik
moet zeggen, dat er op den boerenbuiten bij het konijnen slacgten het
er heel wat beschaafder aan toe ging. En nog altijd gaat, tot op de
huidige dag.
De
Heer en Meneer de Jugepee - vergeve mij, maar er is niet één reden om
vrijelijk te moorden. Bich ionder verdoving noch met het otleef-mes.
Al-dan-niet kiemvrij gemaakt. Niet in de moederschoot en niet in de vele
WZCs die dan nog meestal naar een of andere Sint worden genoemd..
Men doet het zelfs de beesten niet aan.
|
