|
322 - DOORBRAAK OVER DE WITTE VAN ZICHEM
**
*
DONDERDAG 6 AUGUSTUS 2020
*
VOOR GESCHRIJFSEL
*
Zie ik nu ineens overal spoken of zijn het eerder sproken?
Eerst
atoommbommen op Djapan, vandaag 75 jaar gemeden, en een paar uur later
de schim van de liefste der Vlamse literatoren-actor, zoals Charelke Dop
uit Diest. Of des schoenkapper uit Pardijsvogels van lO,cle Gaston
Martèns uit Zulte
.
Zijn
het nu roze wolkjes die drijven onder de zachte maneschijn of mischien
wel krassende kraaien boven hun eigen dodenveld? Ik en knauw het niet.
**
*
Zulte s/Lys. Zo leerde ik het kennen, anno 62-63 van weeral de Vorige Eeuw. Als jonge snaak diende ik toen op tekijken naar een zekere Pol Hauspie,
groot expert-comptabel uit Pops, waar ik, als achterlopertje van een
respectabel Genrtse Exprt Fiscale, een zekere Joseph S. een tanend
dossier in Poperinge diende op de rails te helpen. In opdracht van
Mionsieur
VanMassenhove de la
KB à Bruxelles
. Diens mannetjes ter plaatse waren een ge-lorgneteerde
ex Kolonel van het ABL; Monsieur Abel Devos, als een trouwe hond altijd
vergezeld van een adellijke altijd in slaap vallende Baron wiens naam
mij ontgaat.
-
Toen
bestond onder experts het begip Confrater nog niet, alleszins niet
ren mijnen opzichte, als aspirant ACCOINTANT. Ja Ja, beste lezer, dat
waren toen de beginjaren van de Acautancy en onder de 35 jaar men zich alleen maar aspirant kon noemen.
-
Ik heb het dus meebeleefd, da Zulte s/Lys
met o.z. de Filature dOlsene (Mairoce Martens, neef van) noodgedwongen
het Frans moesten afleren wilden ze mee omhoog komen in de Vaart der
Volkeren en dus hun patoit dan maar moesten inruilen voor deftig
Nederlands. Idem dito in de Gentse francofone textiel-boirgoisie.
Van
Gent nqar Gentbrugge en naar de Koninklijke DW-Ccrsetterie Dewaele in
Schellebelle was maar een kleine stap voor een boekhoudertje van den
boerenbuiten.Die echter nu al titelvoere,d was.
-
Daar
ontmoette ik, voor een verdere tweede stap in het leen, het levendige
reeptionistje kennen, met thuis een autohandel als bijverdienste. Ze ws
jong, beeldschoon en levenslustig. Tot ze iottweek naar Granada
..Maar
dat is weer een ander verhaal.
-
Laat
me dus bij de Nest blijven, want toen ik die Witte onder ogen kreeg,
moest het volwassen Leven voor mij, net als voor hem, nog beginnen. Hij
naar de Abdij, ik op t veld. Met wekelijks een Zonnelandje,
uitgeverij Averbode, di de goede Pastoor Corneille voor zijn 4
misdienaars kocht. ?a lezing door tr geven. Zo leerde ik; samen mer de
seizoonen, het leven kennen, voorgeschreven door de Witheren van
Evebeur.
**
*
Het waren ook de jaren van een zekere Maria Goretti (Italia) die, omdat ze de zonde van onkuisheid
geweigerd had te bedrijven met een buurjongen, beiden 12 jarigen, door
die sloeber werd om zeep gebracht. Een net op tijd komende martelares
dus, die de Nonnekes op school als lichtend voorbeeld stelden voor de
hele schoolgaande jeugd. En die mij vele jaren achtervolgde omdat toen
ineens bleek dat meisjes onder de rokken grijpen voortaan des duivelsd
was
Onze
Pa, die toen ook al boeken las die de Pastoor niet mocht weten, had ik
nochtans al anders horen klappen. Uit de tijd dat heel het gezin naar
Frankrijk was gevlucht. Maar wa wilde
.onze Pa was er nu eenmaal niet
meer en ons Ma wilde daar niet over horen.
*
Iedereen heeft een van deze boeken gelezen
Eén van deze boeken hebt u zeker gelezen
**
foto: ©eigen foto
https://doorbraak.be/ernest-claes-witte-wordt-honderd-jaar/?utm_medium=push&utm_source=meldingen
*Ernest Claes Witte wordt honderd jaar
Verhaal van een kleine rebel
*
In
de zomer van 1920 werd de laatste hand gelegd aan de drukproeven van
Ernest Claes De Witte: een van de meest succesvolle schelmenromans uit
onze literatuur. De lange rijpingstijd van dat boek hangt samen met een
woelige periode in de Vlaamse Geschiedenis.
Conscience in het strafkot
En
de meester ging voort met slaan en schoppen, als een echte beul die hij
was, overal waar hij maar raken kon, toornig hem toesnauwend: k Zal u
wel klein krijgen, bengel! en de schooljongens schaterden het uit,
net of zij t waren die er zoo mochten op slaan, en Krol maakte van de
gelegenheid gebruik om zijn inktpot op den kop van Mauriske leeg te
gieten (
) Met een dwazen ruk trok de meester de deur open, greep de
Witte flink bij den kraag en sleurde hem naar zijn huis toe (
) met een
laatsten duchtigen stamp onder zijn broek vloog de Witte den kelder in.
Zachtmoedig
gaat het er in De Witte niet aan toe. Ernest Claes (1885-1968) had in
het Klein-Brabantse Zichem dan ook niet de gemakkelijkste jeugd achter
de rug. Hij was een leergierige zoon van een middelgrote boer. Zoals de
hoofdfiguur van De Witte werd ook Claes door de meester geregeld in het
strafkot geschopt en maakte de jonge Ernest daar kennis met de boeken
van Hendrik Conscience. Vader Claes had oor en oog voor zijn zoon die,
ondanks oogziekten en de dreiging van blindheid, even bezeten leek door
lectuur als hijzelf. Hij was de idee dat de kleine Ernest zou gaan
studeren dan ook niet ongenegen.
Proza schrijven in de aula
Na
het plotse overlijden van vader Claes in 1895, vielen plannen om verder
te gaan studeren in het water. Zoals de hoofdfiguur van De Witte ging
Claes een centje bijverdienen als drukkershulp in de abdij van Averbode.
De paters en de prelaat moeten iets in die leergierige jongen gezien
hebben wellicht een toekomstige geestelijke. Ze zorgden ervoor dat
Claes in 1898 het Collège Patronné van Herentals middelbare studies
kon aanvatten, bijna uitsluitend in het Frans. Wanneer Claes met zijn
schoolvrienden op de speelplaats Nederlands wilde spreken, dreigde er
straf. Als student-soldaat en via leningen kon Claes in 1906 nadien in
Leuven de studies Philologie Germanique aanvatten. Aan de universiteit
maakte hij vrienden zoals August van Cauwelaert, de broer van de
befaamde katholieke politicus en kraaiende haan Frans. Die spoorde hem
aan om de verhalen over Zichem die hij zo smakelijk opdiste op papier
te zetten.
Chris Ceustermans
*
NA GESCHRIJFSEL
*
Om als afsluiter aan te sluiten bij het leven van elke dag, nog even terugkomen op ZiulCul,
wat bij mij -staat voor Zulte Cultureel in computertijden. Maar draai
en keer het zoals U wilt: Zulte is en blijft een buitengemeente met
klasse. De rust er terug gekeerd. Zelfs de meeste industrie van vroeger
is er weg. De Tannerie aan de dode arm van de Leie is cerworden tot
wat ze al jaren is: n grote ruïne.. Alhoewel
. Café Pallieter
langs de onderhand totaal vernieuwde Staatsbaan er nog altijd goed
floreert.
Wat
eeuwenlang Kerkplein werd genoemd, is al een aantal jaren het Gaston
Martens Plein geworden. Helemaal her-aangelegd zoals in de Golden
Sixties. Splinternieuwe Bibliotheek met heel wat minder maar veel
vorkomender mensen dan bij de Stadsbibliotheek van de Stad Waregem waar
ik woon en waar daar bijna geen kat meer komt. De parking is er bijna
altijd zso goed als leeg. De bezoeker moet er een nummer trekken en
wachten, terwijl het personeel doelloos elkaar voor de voeten loopt om
door te blijven te lopen. Een zwerm zoemende wespen achter de
meterslange toonbanken is er niets bij. Ik kom daar dan nooit meer.
In
Zulte daar tetgenover staat de deur als jet weer dat toelaat -
wagenwijd open. Binnen staan er direct gemakkelijke stoelen en voor je
het weet wordt het gevraagde U gebracht. Één en al voorkomendheid. En
als Meneer of Mevrouw soms geen interesse heeft voor de vele culturele
avonden die hier ingericht worden? Kijk, hier is het winterprogramma.
Iedere bijeenkomst gaat door ten huize van. Uitgenomen de muzikale
avonden, die dan doorgaan in iedere keer weer een andere kerk. Kwestie
van de casuïstiek, ziet U. Laatst hadden we Vivaldi met de Vier
Seizoenen. Zo dienen onze prachtige kerkjes toch nog voor iets.
Achrteraf komen we ergens bij elkaar, maar daar moet U de drankjes, na
die ene consumptie, wel zelf betalen.
Je kunt er op de koppen lopen.
-
Tot zover deze bijdeage. Morgen zien we dan wel weer.
|
