IEDER VOGEL ZINGT ZOALS HIJ GEBEKT IS

*

Een ‘dirupo’, dat is het Italiaanse woord voor diepe put, afgrond. De man heeft dus zijn naam bijlange niet gestolen. Een simpele vaststelling die er vooer twee elt. Éé, de socialistische partij naar de vaantjes, en twee: het begin van het Einde van Coburgia. En precies die twee zijn het verschil met ònze Minister Vandeput, die Vlaanderen, ons land, meehelpt weg te trekken van de put (het moeras).

Ja Ja, de ene put is de andere niet!.

DOORBRAAK gebruikt, in een prachtige omschrijving over ‘Landsverdediging’ de titel ‘Coup?’ of ‘Couo-de-Théatre?’… Ikzelf zou eerder gewagen van ‘Vaudeville’, van ‘Willen maar niet Kunnen’. Liefst van allemaal nog ‘coip de grâce’….

Pour les Wallons la même chose.

We zagen reeds, na de theorie, de praktijk in de Meidagen van WO II, waar het kleinste kind op voorhand wist, dat verzet geen de minste zin had. ’Een tiental verouderde ‘blindés’, elk met een eigen nummerplaat (!) voor het wegverkeer, een paar gammele tweedekkers, met voor de Infanterie per man 5 (vijf) geweerkogels voor hun Mauser-geweer dat was bij de Duitsers in beslag genomen na ’14-’18. Na die 5 kogels moest men de vijandelijke mitrailleurs dan maar verslaan met de kolf van het geweer…. Voor Vorst en Vaderland.

Onze in hoofdzaak ge-demoraliseerde ‘jongens’ die hun leven moesten inzetten ten voordele van een kunstmatig ‘vaderland’ dat hen in een vreemde taal in het gewone leven elke dag zwaar onderdrukte. Onze jongens dus, samen met de Burger zelf, oog in oog met een oppermachtige en super uitgeruste aanvaller die in feite tegen Frankrijk optrok en die alleen ‘vrije doortocht’ bij ons wilde. Wij, Vlamingen en tenslotte heel het Land Coburgia, hadden met dat conflict helemaal niets te zien, maar we waren er, net als voorheen aan den IJzer, wel het slachtoffer van. Want na de Duitse nederlaag, werd Vlaanderen deze keer aangepakt als nooit tevoren. Met de bedoeling het eens en voor altijd te vernieitgen, door de kruim ervan ofwel tegen de muur te zetten (Borms), ofwel voor generaties ver, te broodroven en te verknechten.

En zo is het ondertussen 2018 geworden, 104 jaar na de Koninklijke Belofte van ‘Gelijkheid in Rechte en in de feiten’.

Vandaar dat er aan onderstaand onderwerp weinig woorden aan moeten vuil gemaakt worden. Nu komt het op daden aan.

Een vaudeville, net als bij Irma Lapasse, wier ‘dood met de kogel’ jaren nadien werd omgezet in… levenslang.

‘La Belgique, quelle crève!

Dat waren de woorden van Senator Joris Van Severen in de Kamer. In Abbeville, op transport gezet in de Mei-dagen 1940, bekocht hij dat – per vergissing - met zijn leven.

*** **** *****

AAN HUIS GELEVERDE HOOFDSCHOTEL

Staatsgreep of coup-de-théâtre?

Een flamingante defensie-minister onder een tricolore legertent, dat leidt tot rare spelletjes

‘Er valt nog wat te rapen in de sociale zekerheid’, viel in N-VA-kringen te horen, en dit keer zouden vooral de langdurig zieken het gelag moeten betalen. Inderdaad moest er nog snel anderhalf miljard gevonden worden, bovenop het begrotingstekort van drie miljard. De legende dat deze regering schoon schip ging maken met alle oude kwalen van slecht financieel management en zou gaan voor langetermijnvisie, is hierbij doorprikt. Ook de nieuwe ministers, deze van de N-VA incluis, zijn maar bestuurders van de NV België, met alle constructiefouten en erfelijke ballast die haar kenmerkt. De vraag wat de N-VA als — volgens de statuten — Vlaams republikeinse partij in deze Belgische regering doet, was al langer eentje dat gistte in de Vlaamse beweging.

Met de zaak Vandeput neemt die vraag echter een urgente wending. Blijkens twee door de hoge legertop zorgvuldig verborgen gehouden expertenverslagen (nota bene van Lockheed Martin zelf, de producent van de nieuwe F-35’s!), kunnen de bestaande F-16’s het nog zeker een kwarteeuw uithouden, zodat de peperdure vervanging van de vloot helemaal niet aan de orde is. Dat zou een slok op de borrel schelen: 3,6 miljard (zelfs oplopend tot 15 miljard, onderhoudskosten inbegrepen). Meteen genoeg om het begrotingsgat dicht te rijden en de langdurig zieken gerust te laten.

Veel tricolore rook uit de pijpen op 21 juli, dat wel, en schone verhalen van ‘onze jongens’ in Syrië.

In een breder perspectief kan men zich de vraag stellen of wij echt moeten meedoen aan de miljardendans rond legervliegtuigen. Veel tricolore rook uit de pijpen op 21 juli, dat wel, en schone verhalen van onze jongens in Syrië. Kenners beweren evenwel dat grote vliegende forten sowieso binnenkort tot de militaire geschiedenis zullen behoren en dat de toekomst aan kleine, onbemande toestellen is van het drone-type.

Verborgen agenda’s

Feit is: defensieminister Steven Vandeput ziet momenteel alle kleuren van de regenboog. Ofwel wist hij van de rapporten en verzweeg hij ze, ofwel wist hij het niet en speelt heel de Belgische militaire staf met zijn edele delen. Vermoedelijk is het de tweede optie: de militairen wilden nieuw speelgoed en verkozen die rapporten niet door te spelen aan hun minister. Dat de vermaledijde socialisten het uitbrachten, is voor ons geen reden om de zaak te minimaliseren. Maar bovendien wijst de ‘zware inschattingsfout’ op een dieper liggend euvel: het is al lang bekend dat de hoge legerpiefen lachen met dat N-VA-ministerke uit de Limburg, die elk jaar tijdens het 21 juli-défilé naast de koning mag zitten. Een anti-Belgische separatist die instaat voor de Belgische landsverdediging, komaan zeg, daar veeg je toch de vloer mee aan.

Gebrek aan loyauteit in vaderlandslievende rangen: het is de prijs die de N-VA betaalt voor de collaboratie met het Belgisch construct. Daar wacht men rustig tot het De Wever-effect is uitgewerkt en het slecht weer is overgewaaid. Waarna men terug tot de orde van de dag kan overgaan. Want hoe dicht de partij ook bij het centrum van de (Belgische) macht zit, en hoe dikwijls er ook gezwaaid wordt met de these dat ze ‘de Vlaamse onafhankelijkheid zal bereiken door België te hervormen’, zonder de socialisten uiteraard — ondertussen spelen er toch andere agenda’s. In Brusselse ziekenhuizen wordt minder dan ooit Nederlands gesproken, er bereiken ons geluiden dat ambtenaren van N-VA-signatuur op de ministeries geboycot worden, en dankzij de laatste staatshervorming kunnen Franstalige rechters in Vlaanderen hun ding doen. Dat heeft de N-VA weliswaar niet gestemd, maar toch: we zitten ermee.

De partij van briljant strateeg De Wever maakt zich des te belachelijker

Heel het verhaal van Belgische topmilitairen (nota bene Vlamingen: zowel kapitein Boeykens als generaal-majoor Vansina, de twee protagonisten in de doofpot-operatie) die een ‘niet-patriottistische’ minister voor de gek houden, ruikt naar een kleine coup. Ze kadert binnen een discrete strategie van het Belgisch establishment om de N-VA aan de praat te houden, te desinformeren en zo mogelijk te compromitteren. Vanuit hun standpunt hebben ze niet eens ongelijk. De partij van briljant strateeg De Wever maakt zich des te belachelijker, en het zal de laatste keer niet zijn. Coup of coup-de-théâtre? Het verschil is in Belgenland soms klein.

*

AAN DE VRUCHTEN

KENT MEN DEN BOOM

*

Ja Ma, ‘k weet het. Er zijn nu eenmaal van die internationale solidariteits-principes waar niemand onderuit kan noch wil. Gesteld dat we onze vijanden zelf zouden mogen kiezen…

Maar ok daar geldt het adagio, dat wei er het meest baat bij heeft, ook de zwaarste lasten draagt. Naties met een groot bakkes (ik noem geen namen!) betalen het gelag en de kleintjes dragen bij al naargelang hun Godsvrucht en vermogen.

Maar hou in ’s Hemels naam bij ons in Coburgia en later in Onafhankelijk Vlaanderen, de socialisten ver weg van de trekker. Één Agusta-schandaal en één Wiilly Claes is voldoende.

*

Hemelrijker