|
IEDER VOLGELTJE, ZELFS HET KLEINSTEù
ZINGT ZOALS HET GEBEKT IS
*
Vooraleer
de lezing aan te vatten van dit hieronder overgenomen (veel te lange)
artikel uit DM, eerst de Parabel uit het Evangelie over de Barmhartige
Samaritaan even toelichten. Als Slinx begint te goochelen met
Christelijke begrippen moet men inderdaad vezen dat er iets kwalijk
riekend aan hun ballen is blijven hangen.
*
Kwestie van mekaar goed te begrijpen.
In
Djekens tijd, dus midden de Joodse Samenleving van elke dag, lag er
eens een volksgenoot van hen bijna stervend in de goot, door niemand
bekeken noch geholpen. Tot een soort Noorderbuur van hen, ,n Samaritaan
uit het land Samaria, daar voorbij kwam en de sukkelaar weer op de been
hielp.
Pittig
detail: het ging enkel en alleen om maar om één enkele sukkelaar, niet
om vele honderdduizenden zoals nu, en het was ook geen vreemdeling, maar
een
autochtoon van het Eigen Volk. De Reddende Engel daarenboven was
een
toevallig voorbijkomende allochtoon
De
Evangelist, die dit verhaal optekende, kende waarschijnlijk deze twee
moeilijke woorden (opt tooon als uitgang) nog net, maar wij wel. Want
het zet de toon. En de toont heeft helemaal niets te zien met
Barmhartigheid, mar alles met zelfverdediging.
t
Ceukeleerke hoort het dus luiden, maar weet de klok niet eens hangen
Kerkelijke geluiden immers zijn hem totaal vreemd. Want hij is hunkerend
vol verlangen naar de stem van de moehadjedin van op een der 4 hoge
minaretten die rond de Grote Moskeet van Koekelberg die daar binnenkort
zullen opgetrokken worden .Toch maakt hij er bijna 1.000 woorden aan
vuil, om te besluiten dat niet BDW, maar hijzelf bewezen acht, namelijk
datgene waarvan voorop gesteld had als zijn eigen mening. M.a.w.klap
tegen de vaak!
Das nu eenmaal de maat voor Linxe hournalistiek! Als er geen doorslaande argumenten zijn, babbelen we iedereen onder tafel!
*
Het verschil tussen BDW en Joëllke?
De
laatste heeft n veel grotere toeter en is per definitie uitgestuurd om
vuurtje te stoken. Right or wrog: t is his duty. Hij wordt er trouwens
nog goed voor betaald ook.
**
His Masters Voice
.
*
Bart De Wever heeft Jezus Christus
niet begrepen
Pleidooi voor de scheiding van Geweten en Staat
26-01-18, 14.51u - Joël De Ceulaer
*
Het
heeft deze week reacties gerégend op het fameuze opiniestuk van Bart De
Wever. Maar één puntje is nog niet belicht: de N-VA-voorzitter beroept
zich op onze christelijke erfenis, maar begrijpt blijkbaar totaal niet
wat die erfenis inhoudt. Een essay over
 
Jezus Christus, Linde Merckpoel
en het verschil tussen gepaste en ongepaste liefdadigheid.
*
Het boeiendste tv-debat viel deze verleden week, zoals wel vaker, waar te nemen in De Afspraak op Canvas. Dinsdagavond waren
 
Lucas Vander Taelen en Alexis Deswaef
te
gast bij Bart Schols. Deswaef is de voorzitter van de Franstalige Liga
voor de mensenrechten in ons land en bezieler van de acties die geëngageerde burgers
organiseren ten behoeve van de zogenoemde transmigranten in het
Maximiliaanpark. Vander Taelen is een oud-politicus voor Groen, maar
vertolkt wat migratie betreft al enkele jaren de consensus op rechts.
Deswaef heeft het ideale profiel om gecast te worden als de gutmensch
die iedereen een geweten wil schoppen. Een duel uit het boekje.
Als
u die aflevering van De Afspraak wil herbekijken op de website van
Canvas, raad ik u aan om door te spoelen naar de 26ste minuut, want dán
gebeurt het: dan lanceert Vander Taelen een uithaal die onze tijdgeest
samenvat.
Het gesprek ging op dat moment over het incident dat zich een week geleden voordeed op het parkeerterrein aan de E40 in Groot-Bijgaarden, waar politieagenten naar eigen zeggen
werden belaagd door transmigranten met stokken. Toen Alexis Deswaef
begon uit te leggen dat er volgens getuigenissen die hij had gehoord ook
een ándere kant aan dat verhaal zit, kreeg hij eerst een strenge Bart
Schols over zich heen, die tot twee keer toe vroeg of Deswaef wel zeker
was of die andere kant van het verhaal klopt.
De
kans om te antwoorden kreeg Deswaef niet, want meteen daarna ging
Vander Taelen plotseling in overdrive, met de uithaal waarvoor hij
gecast was. Hij had het gehad met al die naïviteit over rellen met
criminelen en stelde Deswaef met haast overslaande stem de vraag:
Welk beleid stelt ú dan voor?
Daarmee
leerde Vander Taelen ons twee dingen. Eén: als het over transmigranten
gaat, bestaan er geen twee kanten van het verhaal. Hun getuigenis is
waardeloos, daar hoeven we niet naar te luisteren. Woord, wederwoord?
Onderzoek à charge en à décharge? Niet nodig. Het zijn maar
transmigranten, geen volwaardige mensen. Twee: blijkbaar vindt Vander
Taelen dat Deswaef moet kiezen tussen zijn geweten en het beleid.
Dat
is, zo zal ik in dit essay proberen te beargumenteren, een valse keuze,
die ook Bart De Wever ons deze week heeft voorgeschoteld, en die wij
krachtig moeten verwerpen. Zoals wij eeuwenlang hebben gevochten voor de
scheiding tussen kerk en staat, zo moeten wij nu vechten voor de
scheiding tussen geweten en staat.
Barmhartige Samaritaan
Er
is al behoorlijk wat inkt gevloeid over het scherpe opiniestuk van de
N-VA-voorzitter dat deze krant woensdag publiceerde. Er zijn al veel
denkfouten blootgelegd die daarin besloten lagen: de valse keuze tussen
welvaartsstaat en open grenzen, zijn verkeerde interpretatie van het
werk van filosofe Hannah Arendt, de
karikatuur die hij maakt van linkse ideeën, enzovoort. Eén kapitale fout
in zijn stuk bleef tot dusver echter onder de radar: Bart De Wever, zo
blijkt, weet niet wat het christendom ons heeft geleerd.
Dat
is raar, want hij verwijst er zelf naar, in zijn inleiding. Plots
worstelen wij allen met de eeuwenoude vraag: wat betekent het om een
goed mens te zijn?, mijmert De Wever bij wijze van aanloop. Wat zijn
wij verplicht? En aan wie? De christelijke erfenis waar wij na het wegdeemsteren van God op
teren, dicteert ons dat we onze naasten moeten behandelen zoals we
onszelf zouden behandelen. Maar hoe nabij moet die naaste zijn?
Herlees
die laatste zinnen, en haal er dan het evangelie bij. De Wever maakt
hier twee fouten die voor een intellectueel onvergeeflijk zijn. Gelooft
hij zelf niet wat hij schrijft en houdt hij ons voor dommeriken die daar
toch niet zullen achterkomen? Of kent hij écht niets van het
christendom? Dat is onduidelijk. En aangezien hij geen interviews meer
geeft aan lastige journalisten, zal niemand hem ooit die vragen stellen
en zullen we het antwoord op die vragen nooit kennen. Jammer.
Het
venijn zit in dat woordje naaste, waar De Wever sluw mee speelt.
Iedereen die ooit een uurtje godsdienst heeft gekregen, weet dat Jezus
ons leert dat we de ander moeten behandelen zoals we zelf zouden
willen behandeld worden door de ander. Die ander, dat is ieder mens,
met hoofdletters: Ieder Mens. De gulden regel luidt: behandel andere
mensen zoals u zelf wil dat andere mensen u behandelen. Jezus was een kosmopoliet.
De vraag is dus helemáál niet hoe nabij die naaste moet zijn, zoals
De Wever ons wil doen geloven. Wat Jezus ons leert, is nu net dat we de
ander ook moeten helpen als hij zo op het eerste gezicht onze naaste
niet is.
De
parabel van de barmhartige Samaritaan, een van de bekendste verhalen
uit het evangelie, gaat daarover: de Jood die aan de kant van de weg
ligt te creperen wordt niet geholpen door zijn naasten, maar door een
Samaritaan, die door Joden destijds net niet als naaste werd
beschouwd. De moraal van het verhaal: alleen wie een ander echt helpt,
toont zich een naaste. Oftewel: wij moeten iederéén helpen, niet alleen
mensen die wij op basis van vooroordelen als onze naasten beschouwen.
Dat
is dus precies het tegenovergestelde van wat De Wever schreef. Het kan
geen kwaad om dat even te herhalen: net zoals hij bij Hannah Arendt het
tegenovergestelde leest van wat er staat, doet hij dat ook in het
evangelie. Hoogst merkwaardig. De Wever leest veel boeken, maar ik ben
bang dat hij ze soms ondersteboven leest.
Transfers naar Sudan
We
worden, met andere woorden, in het ootje genomen. Belogen, om het net
iets minder elegant te verwoorden. Of het nu over dansende moslims, de
exponentiële toename van mensen in het Maximiliaanpark, het inzicht van
Hannah Arendt of de boodschap van het christendom gaat: men probeert onze geest te vergiftigen met propaganda die er vlotjes ingaat, maar niet getuigt van intellectuele integriteit.
In de politiek is dat niet ongewoon, maar vandaag gaat het erg ver. De
politieke strijd is altijd een strijd om onze hearts and minds geweest.
Maar nu heeft men het ook gemunt op ons geweten.
Bart
De Wever wil ons individuele geweten ten aanzien van de vreemdeling
doen krimpen. Hij begrijpt dat mensen het goede willen doen, maar
waarschuwt ons dat een industrie van linkse advocaten, ngos en
activisten daarin een fond de commerce heeft gevonden. En die
industrie brengt een rationeel beleid terwille van het algemeen belang
in gevaar het verwijt dat Vander Taelen dinsdagavond Deswaef ook
toebeet.
Uiteraard
schuilt daarin een grond van waarheid: een land moet rationeel bestuurd
worden, en daarbij moet het algemeen belang een baken zijn. Zon beleid
is niet de optelsom van onze individuele gewetens, maar het resultaat
van een strijd om de macht. In een democratische rechtsstaat regeert de
wet, niet ons geweten.
Maar
een geweten kun je niet uitschakelen. En een wet kan bijzonder
onrechtvaardig of onmenselijk zijn denk aan een zwangere vrouw wier
man net voor de bevalling dreigt te worden uitgewezen, of aan een jongen
van achttien die hier als kleuter arriveerde en toch terug moet naar
het land van origine. Zelfs
wijlen Guido Tastenhoye
pleitte
als volksvertegenwoordiger van het Vlaams Blok altijd voor strengere
uitwijzingen, tot een gezin uit Kazachstan uit zijn buurt het land moest
verlaten: toen vroeg hij clementie. Zijn geweten botste niet alleen met
de wet, maar zelfs met de eigen ideologie.
En
dat lijkt mij gezond. De wetgever is niet perfect, en dus is spanning
met het geweten soms onvermijdelijk. Denk aan het lot van de Catalaanse
nationalisten: sommigen onder hen zitten momenteel, geheel conform de
Spaanse rechtsstaat, in de gevangenis. Maar is dat rechtvaardig? Is dat
menselijk? Nee, dat vloekt met ons geweten. Het was Bart De Wever zélf
die hierover zei: De ergste dictatuur is de dictatuur van slechte
wetten.
Dat
de N-VA-voorzitter deze week toch een deuk in ons geweten wilde slaan,
heeft alles te maken met het mechanisme dat hij als geen ander weet aan
te spreken bij de kiezer: in-group versus out-group. In 2010 waren de
Franstaligen de out-group, en moesten de transfers naar Wallonië worden
drooggelegd om de Vlaamse welvaart veilig te stellen. Dat argument ging
recht naar de portemonnee. Nu is het weer onze welvaart die moet worden
beschermd, maar gaat het argument behalve naar de portemonnee ook naar
het geweten. Met een bestelwagentje vol nepgeld naar Sudan rijden is
allicht te omslachtig. Daarom moet de Sudanees worden ontmenselijkt: hij
moet buiten het bereik van ons geweten blijven. Ik ben niet de vroomste
christen in de zaal, maar ik weet één ding: dat zou Jezus vast niet
fraai gevonden hebben.
De Warmste Week
Over
Jezus gesproken. Iedereen kent en prijst de scheiding van Kerk en
Staat. Wat zelden wordt opgemerkt, is dat Europeanen en Amerikanen die
scheiding anders beleven. In Europa, dat lang onder het katholieke juk
leefde, betekent het vooral dat de Kerk zich niet met de Staat mag
bemoeien. In de Verenigde Staten, gesticht door protestantse kolonisten,
wil men vooral dat de Staat zich niet met de Kerken bemoeit. Dat is
althans de stelling van The Economist-redacteuren John Micklethwait en
Adrian Wooldridge in hun knappe boek God Is Back als men het tenminste
niet ondersteboven leest.
Laten
we inzake de scheiding van geweten en staat een kordaat
tweerichtingsverkeer installeren: zoals ons individuele geweten niet het
beleid kan dicteren, zo zou het prettig zijn mocht het beleid op
respectvolle afstand blijven van ons geweten.
Dat
het geweten van sommigen zo hard wordt aangesproken door de mensen die
in het Maximiliaanpark kamperen, is trouwens niet meer dan normaal. Het
is net de out-group, de mensen die niet direct onze naasten lijken,
waar we ons geweten voor nodig hebben. Voor onze in-group hebben we
immers een collectief geweten uitgevonden. We noemen dat ook wel de
welvaartsstaat. Als mijn buurman zonder werk valt, of zwaar ziek wordt,
getuigt het zeker van naastenliefde als ik hem af en toe bezoek of help
met wat dan ook. Maar ik word niet verondersteld om hem te eten te geven
of een bed aan te bieden. Onze sociale zekerheid zorgt ervoor dat is
toch de bedoeling dat hij dat zelf kan blijven betalen. Zo heeft ons
collectieve geweten zich vertaald in georganiseerde solidariteit. Die is
onpersoonlijk en strikt rationeel, maar ze functioneert tamelijk goed.
De
mensen in het Maximiliaanpark vallen buiten die georganiseerde
solidariteit, en dat is nu net waarom het individuele geweten hier mag
spreken. Móét spreken. Zij zijn geen landgenoten, maar naasten, want:
mensen. Als wij naar ons geweten luisteren, horen wij de gulden regel,
die niet het monopolie is van het christendom: laten wij deze mensen
behandelen zoals wij zelf behandeld zouden willen worden, mochten wij in
hun plaats zijn. De Wever wil die stem van het geweten smoren en
verdacht maken.
Dat
is ongepast en vreselijk inconsequent. Soms doet hij immers het
tegenovergestelde: soms manen hij en zijn partij ons aan om ons geweten
net wél te laten spreken: tijdens de Warmste Week van Studio Brussel,
namelijk. Dan kan het niet op met de meligheid en de menselijke warmte
en de liefdadigheid. Dan trekken partijvoorzitters en ministers niet
alleen van de N-VA, overigens in dichte drommen naar Linde Merckpoel,
om haar een cheque te overhandigen voor deze of gene goede zaak: dove
kindjes, jongeren met psychische problemen, de Cliniclowns en
armoedebestrijders allerhande. En na afloop pinken we allemaal een
traantje weg. Wat is de Vlaming toch solidair!
En
dat is ook zo. Maar de tragische waarheid is dat solidariteit met de
in-group perfect kan samengaan met de ontmenselijking van de out-group.
Om oorlog te voeren of een genocide te plegen, heb je ook solidariteit
nodig binnen de strijdende groepen.
Die
Warmste Week is prachtig, daar niet van. Alleen zouden politici, en
zeker ministers, moeten leren dat ze daar niets te zoeken hebben. En
zeker niet met ons belastinggeld. Dat belastinggeld is bestemd om op
rationele wijze te worden besteed, in het algemeen belang. Aan dove
kindjes, jongeren met psychische problemen en armoedebestrijding op
allerlei fronten. Dat burgers hun geweten aanspreken om de gaten in onze
opvangnetten te dichten, is loffelijk. Maar politici moeten ons
belastinggeld de manifestatie van ons collectieve geweten aanspreken
om ervoor te zorgen dat er geen, of toch zo weinig mogelijk, gaten
zijn. Liefdadigheid is geen ersatz voor georganiseerde solidariteit.
Overigens:
als er nu één evenement is waar een industrie van ngos en activisten
een fond de commerce heeft gevonden, dan is het de Warmste Week wel.
Maar goed ook.
Het laatste taboe
Met
uw goedvinden vat ik de stelling die ik heb willen verdedigen, nog eens
samen: waar ons individuele geweten moet spreken, wil De Wever dat het
zwijgt; waar dat geweten soms liever zwijgt ten voordele van het
collectief, wil hij net dat het spreekt. Hij wil onze morele
gevoeligheid voor de out-group doen krimpen, zodat hij die kan inzetten
voor de in-group. Als hij moet kiezen tussen open grenzen en
welvaartsstaat dan kiest hij voor het laatste. Maar als hij moet
kiezen tussen meer welvaartsstaat of meer liefdadigheid, dan kiest
hij óók voor het laatste.
Het
is deze week al tot vervelens toe opgemerkt: de N-VA wil besparen op
onze sociale zekerheid. Dat is een legitiem politiek strijdpunt. Maar
als je tegelijk de kiezer wijsmaakt dat de stem van zijn geweten de
welvaartsstaat ondermijnt, dan heb je niet het algemeen belang voor
ogen. Dan koester je maar één belang: dat van de eigen partij. Ook dat
is niet verboden, maar het is goed om daar nog eens op te wijzen. En wie
zowel Hannah Arendt als het evangelie al dan niet met opzet verminkt om
zijn gelijk te halen, heeft niemand lessen te geven over de
rationaliteit van het debat het is onthutsend dat nog niemand, zelfs
geen katholieke denker, hierover tot dusver een kik heeft gegeven. Ook
dat zal vast conform de tijdgeest zijn: God is dood, en zijn zoon was
een gutmensch.
Kijk
maar naar het meest bezongen tv-programma van de laatste maanden: Taboe
met Philippe Geubels, waarin de komiek lacht met mensen met wie je
eigenlijk niet mag lachen. Zullen daarin de revue passeren, ik citeer de
website van de makers: mensen met een ongeneeslijke ziekte, mensen met
een fysieke beperking, blinde en slechtziende mensen, mensen met
obesitas, mensen in armoede, holebis, mensen met een andere huidskleur,
en mensen met een psychische kwetsbaarheid.
U
ziet het verband? Precies: allemaal in-group. Geen wonder dat
N-VA-politici zich na de eerste aflevering hebben uitgeput in
superlatieven, zoals ze dat plegen te doen tijdens de Warmste Week. Op
zich: niks mis mee. Leve de warmte, humor en empathie! Het brengt ons
dichter bij onze naasten, die zich al te vaak uitgesloten voelen in
deze samenleving. Alleen vraag ik mij af of de vlag van het programma de
lading wel dekt. Af en toe eens goed gekscheren met iemand die blind,
dik of homo is, in het bijzijn van de betrokkene is dat een taboe?
Echt? Is dat iets wat we niet durven en nooit doen?
Mja. Misschien.
Maar
ik ken een taboe dat op zn minst groter is. Een taboe dat almaar
groter wordt, ook. Echt iets voor Geubels, trouwens. Een voorstel:
misschien moet hij eens vier Sudanezen uit het Maximiliaanpark
uitnodigen in dat huisje aan zee. En dan Luckas Vander Taelen luidop dat
opiniestuk van Bart De Wever laten voorlezen.
https://www.demorgen.be/opinie/bart-de-wever-heeft-jezus-christus-niet-begrepen-bdc5fc8d/
*
AAN DE VRUCHTEN GROOT OF KLEIN
MEN DE BOOM
*
Het
spijt mij U nu al bij dezete moeten wakker te schudden. JoPelleke is
eindelijk leeg gepraat. Het past precies op elkaar,ook het verhaaltje is
uitgefluit. De realiteit van deze nieuwe dag wenkt. Een dag die wederom
beheerst wordt door transmigranen
.Deze keer met in Jabbeke een
vluchtende dode erbij
.
Met
of zonder integriteit: de parkings langs de autosnelwegen gaan voortaan
dicht tussen 19 en 07 uur. Dan is er (ongewapend) strenge bewaking met
honden. De gewapende politie werd immers door de nooit eindigede stoom
transmigranten (staat dat woord nu eindelijk al in De Dikke Van Daele?)
in het ziekenhuis geslagen. Die Verrijkers willlen die trucks gewoon
stelen om nach England zu fahren. Dat ze in werkelijkheid zullen
moeten varen in plaats van rijden,
weten ze waarschijnlijk niet. Voor woestijn-beoners is alles eender.
Rijden zij in de thuislanden immers niet op kamelen, en zijn dat niet de
schepen van de woestijn?
*
Is
er dan niemand die snapt dat wij, in onze Lage Landen hen beter zouden
laten verrtrekken? Het zou ons veel geld en moeite besparen! Soedan, dat
ooit Equatori heette, is een van de landen
die decennia lang Brits Protectoraat is geweest. Als kolonisatoren
hebben de Britten daar veel sporen (en nakomelingen) achter gelaten. Is
het dan niet normaal dat die arme negertjes vol heimwee terug verlangen
naar het Land hunner Vaadren?
Komt
daarbij, dat ze in hun lnad allemaal Engelstalig zijn van in de wieg.
En als onze gazetten spreken over een soort burger-oorlog die daar
woedt, waarom verewijgen die dan dat het (weeralà mos slimmerds zijn die
het opnemen rzfzn hun vuen, de Christenen?!
Maar das ook weer djust. De waarheid schrijven daarover zou ten zeerste beledigend zijn voor de mos slimmerds.
Eind
de jaren 60 kwamen de Franse Algerijnen onder De Gaulle toch ook
ongestoord terug naar Frankrijk? Als Natie oogst men immers tocjh altijd
wat men er gezaaid heeft?! Had men in 1943 Veldmaarschalk Rommel de
woestijnoorlog laten winnen, dan zouden die Egyptenaren of Soedanezen nu
naar Duitsland hebben gewild! En dan was Merkel ineens met van alles
bediend, zodat zij nu de Europese grenzen niet had moeten openstellen om
volk in huis te halen.
Maar wees gerust: alles komt goed. In Davos
zijn er onlangs nieuwe besluiten genomen. Wie dan leeft, zal dan zien.
Minister Jan Acherheps zal straks wel de handen vol hebben, zodat er
geen tijd meer overschiet voor ttuck bescherming
.
*Hemelrijker
|
