|
.O U V E R T U R E
OPUs B A R D O L LI N O
(A N DANTE)
Het na de Val van het Communisme herenigde Duitsland vaart er wel bij!
Onder
de vernederende bezetting van de (Centrum-Rechts bestuurde) Verenigde
Staten van Amerika buigt in doorsnee de Duitse Burger nederig het hoofd
voor de gedwongen dé-nazificatie. Wat wil zeggen dat het Duitse nationalisme vervangen is door De Nieuwe Wereld Orde, ingekapseld op het ver-idelaliseerde beeld van de Leer van Marx. Zie het succes van Die Line
M.a.w.
de dé-nazificatie is maar een dun laagje vernis boven op de Duitse
ziel. Wat wil zeggen, dat het ons voorgekauwde stopwoord NaZI eigenlijk NaSo had moeten zijn. Nationaal Socialisme.
Maar de mensen mogen dat niet weten!
Wie in het woord Naso het begrip Nato ment te herkennen, verandert maar best vlug van mening.
Rüne-tekens, zoals de Swastika, zijn inderdaad Oer-Germaans, net zoals het Engels en dus het Amerikaans een Germaanse Taal is
Het laagje vernis boven op de Duitse Ziel is dus doorzichtig.
De
ziek maar ook dat doorzichtig laagje vernis zijn twee realiteiten die
zoveel mogelijk voor de Goegemeente moeten verzwegen worden. Want de
waarheid kwetst
Realiseren wij ons wel genoeg, dat het beeld van de DDR-Maagd, Das Mädchen Angela, met de dag waziger wordt?!
**
*
Waarom Duitsland zich verzet tegen Jeruzalem als hoofdstad van Israël
*
(Door: Alexander Grau Vertaling: E.J. Bron)
*
De
Duitse reacties op Trump´s Jeruzalem-beslissing zijn kenmerkend: naar
buiten toe doet men zich voor als onverschrokken vriend van Israël, in
de realiteit echter toont men veel begrip voor de doodsvijanden van de
joodse staat. Dat heeft een bepaalde reden.
Zonder
twijfel: Duitsland heeft een Israël-probleem. Bij iedere passende en
niet passende gelegenheid bezweert men dat het bestaansrecht van Israël
tot het Duitse openbaar belang zou behoren en veroordeelt men luidkeels
en met opgezette borst iedere vorm van antisemitisme. In feite laat men
echter geen gelegenheid ongebruikt om Israël te bruuskeren. Als de zaak
niet zo ernstig zou zijn, zou je er om kunnen lachen.
Laten
we een prominent voorbeeld uit het voorjaar nemen: toen postte de
Duitse minister van Buitenlandse Zaken, Sigmar Gabriel, dat Israël in
Hebron een Apartheidsregime zou hebben opgericht, noemde hij de
antisemiet Mahmoud Abbas zijn vriend en kwam hij bijeen met
vertegenwoordigers van overwegend vanuit Europa gefinancierde NGO´s, die
onder de dekmantel van burger-maatschappelijke betrokkenheid aan de
delegitimering en demoniserinig van Israël werken. In Duitsland werd
echter niet het gedrag van Gabriel bekritiseerd, maar de Israëlische
reactie hierop.
Duitse verstuikingen
Het
is steeds weer hetzelfde liedje: naar buiten toe doet men zich voor als
onverschrokken vriend van Israël, in de realiteit echter toont men veel
begrip voor de doodsvijanden van de joodse staat. De klucht rondom de
weigering van de gebruikelijke juridisch bindende belofte tot teruggave
van Qumran-teksten aan Israël, die tijdens een tentoonstelling in
Frankfurt getoond zouden worden, is slechts een van de vele voorbeelden.
Met
lompheid alleen kunnen deze Duitse verstuikingen niet verklaard worden.
Veelmeer zijn ze het resultaat van een omvattende weigering de
realiteit te zien, waarvan de wortels veel dieper liggen en vooral iets
te maken hebben met Duitsland, de Duitsers en hun gevoeligheden. Zij
drukken hier een stempel op het beeld van het Nabije Oosten, van
Palestina en van Israël.
De Oriënt als plek van verlangen
De
Arabische wereld let wel: niet de reële Arabische wereld, maar de in
het Duitse gemoed gefantaseerde Oriënt komt daarbij naar voren als
laatste paradijs van anti-kapitalisme, anti-globalisme en ongeveinsde
authenticiteit. De Oriënt is voor de Duitser een heimelijke plek van
verlangen, een toevluchtsoord, die het hem toestaat al die
ressentimenten uit te leven die hij in zijn eigen moderne en
functionalistische realiteit moet onderdrukken.
Dan
Israël. De joodse staat economisch potent, wetenschappelijk
succesvol, verplicht aan democratische en westerse idealen is voor de
romantische Duitse ziel de paal van de moderniteit in het vlees van de
Arabische idylle: een modernistische indringer in de exotische
beschouwelijkheid van Duizend-en-een-nacht.
Israël´s wil tot zelfbehoud irriteert
Vooral
echter herkent men in Duitsland instinctief dat Israël een spiegel is,
die iemand dag in dag uit de eigen zwakte voor ogen houdt: voor de
post-heroïsche, op compromis, appeasement en vooruitsnellende
gehoorzaamheid getrimde flikflooiende Duitser is Israël, zijn
zelfbegrip, zijn staatsraison, zijn wil tot zelfbehoud één enkele grote
bezoeking.
Want
dat daar daadwerkelijk een modern en liberaal land bestaat, dat pocht
op zijn culturele identiteit, dat bereid is deze ook met wapengeweld te
verdedigen, dat niet bereid is zichzelf op te geven, maar daadwerkelijk
om het eigen bestaan vecht dat gaat het gemiddelde Duitse
voorstellingsvermogen ver te boven.
Voor
de appesament-Duitser, die in zijn eigen verwarde logica de verdediging
van het eigene beschouwt als discriminatie van de ander, is Israël
daarom de staat geworden provocatie. Per slot van rekening moet Israël
gevechtsbereidheid cultiveren, vastberadenheid en standvastigheid. Dat
is voor de Duitse wellness-burger een emotionele overbelasting, die hem
behoorlijk in de war brengt.
Confrontatie met de werkelijkheid
De
staat van de Joden is de permanente waarschuwing van de realiteit: dat
de wereld niet vreedzaam is, dat vrede met wapens afgedwongen moet
worden, dat hardheid noodzakelijk is om te overleven. In principe is het deze voortdurende confrontatie met de werkelijkheid die de Duitser Israël niet vergeeft.
En
daarom is het geen wonder dat men in Duitsland, alle lippendienst ten
spijt, Israël bij bijna iedere zich biedende gelegenheid waarschuwt en
zou willen opvoeden en dat men welwillend tegenover Israël-vijandige
demonstraties en antizionistische manifestaties staat. Want waar het
ressentiment stiekem applaudisseert, is vastberaden handelen moeilijk.
Bron:
www.cicero.de
Auteur: Alexander Grau
Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)
*
https://ejbron.wordpress.com/2017/12/17/waarom-duitsland-zich-verzet-tegen-jeruzalem-als-hoofdstad-van-israel/#more-178750
*
T E O N T H O U D E N
OP ONZE VASTE SCHIJF
Joodse
Staat is de permanente waarschuwing van de realiteit: dat de wereld
niet vreedzaam is, dat vrede met wapens afgedwongen moet worden, dat hardheid noodzakelijk is om te overleven
Vooral
deze welluidende volzin in bovenstaand artikel is belangrijk, om vast
in het geheugen te worden opgeslagen. Want overleven, dat is toch de
eerste essentie van het leven zelf?!
Zonder
die klassieke primitieve hardheid kunnen wij beter zonder meer
slachtrijp op de rug gaan liggen, met de keel bloot. Als beschaafde
samenleving, gaat dat niet. Zaak is dus de gulden middenweg te
bewandelen. Door bvb regelmatig de tanden te tonen
Het
verwondert mij dus helemaal niet, dat Trump op zn eentje ook die weg
heeft gevonden door partij te kiezen voor Jeruzalem. Trump is iemand die
zegt wat hij doet en die doet wat hij zegt.
Elk
vab bloed druipend mes naar de keel der Kinderen van het Godsvolk houdt
zich dus beter voor gewaarschuwd. Die beseft vaartaan goed dat achter
elke Westerling de Machtigste Man ter wereld staat, klaar om toe te
slaan.. En dat die dat doet in afspraak met de Poet.
Wij, hier in het Vrije Westen, in het vroede Land der Vaadren, kunnen er maar ons voordeel bij doen
*
(Hemelreiker)
|
