|
O U V E R T U R E
OPUs B A R D O L LI N O
(A NDANTE)
kan
de haren niet mleer tellen sedert wanneer ik voor maar één pint per
week lezer ben geworden van dat Antwerps satirisch weekblad. Het is
als het zout op mn patatjes en niet het zout dat in vele (verwaandeà)
wonden wordt gewreven. Klinkt het niet, zo botse het0 Alleen de waarheid
kwetst.
Langs deze bescheiden weg wens ik de Heer Murrath nog vele jaren. En dat hij vooral mag leven in de gloria!
Net
als de schone Scheldestroom zelf die na vele eeuwen misschien wel eens
van bedding is veranderd, stroomt dat water altijd maar verder naar de
zee. Zo zal het levenswerk van deze Vlaamse keikop altijd verder blijven
bestaan. Ad multos anos! En scholl, daar aan de oevers van de
vliet!!!!!
*
Elk land heeft nood aan een satirisch blad
Interview met hoofdredacteur Bert Murrath
*
De
satirische fax- en e-mailkrant t Scheldt bestaat al meer dan 22 jaar.
Voor de 82-jarige hoofdredacteur Bert Murrath wordt het ondertussen tijd
om aan opvolging te denken. Een gesprek met de bezieler en oprichter
van deze niet-conformistische krant, die kritiek op de traditionele
media niet schuwt.
Bert Murrath -Satirisch Scheldt't Scheldt
Hoe bent u er toe gekomen om met t Scheldt te starten?
Murrath:
We begonnen in 1995 met t Scheldt als reactie tegen de eenzijdige
berichtgeving van de pers in ons land; dat werkt zeer vergiftigend.
Alles wat je tegenwoordig leest in de media is steeds hetzelfde en komt
van één bron: Belga. Bijvoorbeeld Gazet Van Antwerpen; dat was vroeger
een traditionele Vlaamse krant en is nu verworden tot een links
schotschrift. Als je weet hoe ze daar wijlen Roger Van Houtte behandeld hebben
De oplage zakte van 300.000 naar 50.000, dan vraag je je toch af wat daar aan de hand is?
Komt dat niet omdat de lezers tegenwoordig meer de kranten via internet en de sociale media lezen?
Nee. De mensen willen die vuiligheid niet meer in huis hebben.
Wie was er betrokken bij de opstart?
We
hadden in het begin hulp van meester Jan Verschueren uit Brasschaat,
Jan Penris en Marcel Brocatus. Wij zijn ook verschillende sponsors
dankbaar, zoals Fernand Huts en Marc Stoffels, die ons een eerste
kleurenprinter bezorgde. Van de pastoor kregen we een fax. In het begin
waren we uitsluitend een faxkrant. Eerst verscheen er elke dag één
pagina, vervolgens 4 paginas en momenteel zitten we eenmaal per week
aan 6 tot 8 paginas. Vanaf het begin maakten wij bekend dat alle
medewerking aan het blad vrijwillig en zonder vergoeding zou zijn.
Niemand wordt betaald. Wij hebben genoeg vragen gekregen om tegen
betaling voor ons te schrijven, maar daar zijn wij niet op ingegaan. We
konden het overigens ook niet. Wie bij ons schrijft doet dat uit vrije
wil. Ik ben zeer dankbaar dat wij als medewerkers zeer goede
journalisten hebben die schrijven onder pseudoniem én uitstekende
cartoonisten.
Stonden Pan en Père Ubu model voor t Scheldt?
Delphine Boël dus. Wij waren de eersten die over haar schreven.
Pan
was dat wel. Père Ubu niet, maar ik had wel telefonisch contact met
hen. Op een dag zei de 90-jarige uitgever me dat hij iets niet kon of
wilde publiceren: De koning heeft in Londen een buitenhuwelijkse
dochter. Delphine Boël dus. Wij waren de eersten die over haar
schreven. Dat was het absolute hoogtepunt van t Scheldt. Het nieuws is
later verder uitgebracht in het boek van Mario Danneels en daarna via
andere media, maar allen, behalve De Morgen, die het verhaal in twijfel
trok, zonder bronvermelding.
Het niet vermelden van de bron is een wederkerende klacht
Een
van de karakteristieken van t Scheldt is dat we zelden worden
geciteerd en dit duidt al op de onbetrouwbaarheid en niet-correctheid
van de pers.
Wat heeft t Scheldt bereikt?
Wij
hebben geen revolutie ontketend, maar wel een andere stem laten horen.
Het belangrijkste is dat we al meer dan 20 jaar bestaan. Wij zijn geen
blad dat op honderdduizenden exemplaren verschijnt. Er is te weinig humor bij de Vlamingen.
Vlamingen kunnen met iedereen lachen, behalve met zichzelf. We kregen
veel lezers en steun door de artikels van wijlen professor doctor Bob
Smalhout. Hij schreef wekelijks in t Scheldt en was onze meest
populaire schrijver. Hij was een non-conformist. Dat is het grootste
kenmerk van t Scheldt: het non-conformisme.
Waarom satire? En was het wel satire?
Als er in een land geen satirisch blad is, dan krijg je allemaal dezelfde eenheidskoek.
Eigenlijk
kennen wij buiten t Scheldt geen echte satire in Vlaanderen. Satire is
een sublieme vorm van literatuur, maar wel de moeilijkste. Als er in
een land geen satirisch blad is, dan krijg je allemaal dezelfde
eenheidskoek. Ik zei altijd tegen de redacteurs: onze lezers moeten
lachen.
Is satire niet een verpakking voor laagbijdegrondse kritiek of voor flauwe moppen?
Dat hangt af van de uitgever. Een satirisch blad zal altijd worden aangevallen als zijnde niet serieus.
U hebt veel vijanden gemaakt met t Scheldt, weinig vrienden..
Inderdaad,
maar t Scheldt dient niet om vrienden te maken. Ooit heeft iemand in
de beginperiode gezegd dat als je over alles schrijft wat verkeerd gaat,
je dan op iedereen zijn tenen gaat trappen. We hebben proberen te
vermijden om met iedereen in botsing te komen, wat zeer moeilijk was.
Met wie is t Scheldt dan niet in botsing gekomen?
Wij zijn niet in botsing gekomen met normale mensen.
t
Scheldt kwam misschien ook in botsing met velen omwille van de
behoorlijk rechtse stempel. Sommigen zouden zelfs zeggen
extreemrechts
Als
men het woord rechts uitspreekt, hechten velen daar het begrip
afschuwelijk, verderfelijk enzovoort aan. Ik denk bij rechts aan
sociaal, rechtvaardig. Wat is extreemrechts? Dit begrip wordt door
sommigen gebezigd om mensen in de verdomhoek te plaatsen.
Heeft Vlaanderen nood aan een satirisch blad?
De pers in Vlaanderen is een regimepers, dat heeft t Scheldt willen aanklagen.
Elk
land heeft nood aan een satirisch blad om misstanden aan te klagen. In
Engeland, Duitsland en Frankrijk zijn er satirische tv-programmas. Die
weten wat humor is. Daar kunnen politici ermee om dat ze erdoor gesleurd
worden. De pers in Vlaanderen is een regimepers, dat heeft t Scheldt
willen aanklagen. Dat aanklagen is gelukt, maar men kan het niet
verdragen. Wij hebben in die 20 jaar nog nooit een rechtzetting moeten
publiceren. Ik heb een drietal journalisten moeten weigeren omdat ik hen
niet vertrouwde. Als er iets is wat een journalist niet mag zijn dan is
het een politieke militant, want dan kan je hem niet meer geloven.
Iemand met een politiek mandaat kan niet schrijven voor ons.
Scheldt - satirisch - calvo't Scheldt
t Scheldt kroonde in 2016 Kristof Calvo tot Koning Onbenul.
Ondertussen komt de journalistiek verder onder druk te staan.
Enkele
weken geleden is er een artikel verschenen van Karel Anthonissen over
het beroepsgeheim voor journalisten, dit is iets wat de voorpaginas zou
moeten halen. Er worden zware straffen mogelijk voor klokkenluiders. De
discussie hierover zal nog starten. Vooral de journalisten van de
periodieke pers hebben het moeilijk om te werken. Met de Vlaamse
perskaart van de VJV heb ik toegang tot bijvoorbeeld het museum in
Pompei en het Natuurhistorisch Museum van Caïro, maar hier weigeren het
Antwerps stadsbestuur en Luc Luwel van Voka ons de toegang tot
persconferenties.
Waarom werken met schuilnamen?
In
de jaren 90 ging ik naar Gazet Van Antwerpen en vroeg aan de
hoofdredacteur of een journalist van die krant in t Scheldt mocht
schrijven over een boek of een film die verschenen was. Het antwoord
was: als iemand dat doet dan vliegt hij buiten. De auteurs worden
beschermd door het gebruik van een pseudoniem.
Hoe ziet de toekomst eruit voor t Scheldt?
De
toekomst weet ik niet. Het wordt ondertussen tijd om aan opvolging te
denken, maar voorlopig is er niemand om t Scheldt verder te zetten. Dat
is bijvoorbeeld ook het geval met het Felix Timmermansgenootschap, dat
wordt ook door één persoon gedragen. Ik ken één persoon, een dame, maar
die wil het niet doen
*
T E O N T H O U D E N
OP ONZE VASTE SCHIJF
Wat zei ik daarjuist hierboven? Dat tSCHELDT het zout is op mijn patatjes?
Correctie:
TSCHELDT is niet het zout op de patatjes, maar de heerlijkste patajes ter wereld zelf.
Wat
U elke week meermaals op het bord krijgt opgediend is nooit platte
puré, aangebrande frietjes of te hard/te zacht gekookte aardappelen,
maar altijd tot in de kleinste vezels van het gerecht, precies à
point.
Soms
komt het wel wat hard aan, zoals de nieuwsgaring over het Antwerps
Vlaams Belang van nà Karel Dillen. Maar wat dan nog! Als de waarheid
niet al lachende kan/mag gezegd worden, dan is het de waarheid niet.
Voor
wat mij betreft: elke Vlaamse politicus die tot de jaren van verstand
is gekomen, zou verplicht op een duur ere-abonnement moeten inschrijven.
Een betere spiegel voor hun ziel bestaat er niet. tSCHELDT is niet
voor mensen met een slecht karakter en een goed hart, maar het is
lectuur voor uitsluitend mensen met een goed hart voor elke medemens.
*
Deze contradictie komt het best tot uiting in de stukjes geschreven door de persoon van Karel Anthonissen, die na alles (voor zijn Oversten)
een geducht Hoofdinspecteur blijkt te zijn bij de Gentse BBI, dienst
die de naam heeft de bloedhond van de Belastingen te zijn
. En ik, als
gewezen Fiscaal Raadsman bij de Vlaamse Kleine Middenstand maar ook en
de Gentse betere klasse, kan het weten
*
(Hemelreiker)
|
