|
OP DE IJTKIJK
*
Na 15 jaar als twee kleine Hannibals aan de overkant der Alpen te hebben doorgebracht (waar heden ten dage net detzelfde idee gist in Lombardije-Veneto als in Catalonië en ook en vooral in Vlaanderen), laat de poremonnee
het niet langer toe daar als twee Pallieters te profiteren van het
leven. U kunt dat evengoed HEiMWEE noemen, wat heel wat bij Het
Publiek romantischer zou overkomen. Maar
Van
het appeltje voor de dorst rest, naast ons armoedig pensioentje, alleen
nog de schil. Maar die is al even verrimpeld als de rekeninghouders
zelf
.
*
NADER BEKEKEN
*
Alea jacta est
.
Ondergetekende
is wel niet zo hoog geladderd als de Antwerpse Burgemeester met al zijn
Latijnse spreuken, maar als het op daadwerkelijk weven
aankomt heeft hij geleerd kort op de bal te spelen. Zelfs al moest De
Reus van Dendermonde ons uiteindelijk leiden naar de elitaire
onderbroek van alweer n Koning- Coburger.
Ik
zie nu tenandere als een veropenbaring, dagelijks op de Gewestelijke
TV: dat West-Vlaanderen door hard werken, de kroon spant. En dat er dus
geen schoner kroon bestaat dan eigen schoon.
Alle oude boeken toe. Andere boeken open.
---
Alle gekheid op n stokje!
Onderhavige
primeur-publicatie is gewoon bedoeld als mededeling dat ondergetekende
met have, goed, vrouwn hond en inboedel, terug in het mooie Land der
Vaadren is terug gekomen. Waar mijn Wederhelft het stulpje waar wij
wonen, meteen omgedoopt heeft tot Het Hemelrijk-ske.
Denk
daarbij aan een landelijk gehuchtje in St Jan-bij-Ieper tussen
Langemark en Pilkem, aan de horizon aangevleid tegen de herrezen
machtige torens uit een ver verleden.
Ach, dat Hemelrijkse, waar ik als kind zo dikwijls naartoe mocht. Met ons Ma, op de fiets, den boer op
Met een beetje verbeelding doet dit denken, niet aan een rijk (wel het tegendeel), maar aan iemand die reikt naar omhoog. En daarin (in die poging) volhardt.
Om het met de woorden van De Meester te zeggen:
Ik jeune mij daarin als ik een liedeke kan dichten. Ik jeune mij daaran, als ik dat liedeken kan.
(Hemelreiker)
|
