.OP DE IJTKIJK

*

Laat er geen verwarring in de geesen komen: het is niet de Christelijke Westerse wereld die het Arabische Midden Oosten heeft willen inpamen, maar omgekeerd. En dat wil de islam met alle macht anders blijven uitleggen. De islam palmt eerst een bepaald gebied in, en als ze daaruit dan later weer verjaagd worden, riepen ze moord en brand.

Mer het huidige Europa gaat het precies dezelfde kant uit. Gestolen blijft verworden, want de vorige eigenaars waren eigenlijk de dieven. Dieven die weer eens van de voorgaande eigenaars gestolen haddne… Grondgebied is zoals een gegeerde Bruid die telkens weer van hand tot hand wordt doorgegeven…Alleen wat vandaag telt, is de enige Waarheid.

Het is de redenering die elke dief toepast op de zaken die hij van andere heeft gestolen.

En eerlijk gezegd: zijn wij Westerlingen, ook niet ’n heel klein beetje in datzelfde beddeke ziek?

*

Het bredere mohammedaanse

Perspectief

*

Natuurlijk vertoont Cobb zoals iedere goede historicus een opportunistisch trekje.

Bin Laden en IS refereerden in ieder van hun boodschappen naar “de kruisvaarders” die weer eens die arme mohammedaanse bloedjes afslachten. Dat is een mooi uitgangspunt om te kijken of de mohammedanen die met de echte kruisvaarders te maken hadden ook zo krijsten.

*

Eén ding is duidelijk: de Jeruzalem-kruisvaarders zoals wij ze definiëren, passen niet in de mohammedaanse versie. Die klassieke kruisvaarders vochten maar aan de periferie van de mohammedaanse rijken. Er is zelfs

geen Arabische versie van de verovering van Jeruzalem. Mohammedanen zien de kruisvaarders in een veel breder en feitelijk correcter perspectief. Hun criminele ideologie vertrekt van het uitgangspunt dat iedere vierkante centimeter waar ooit een mohammedaan regeerde voor eeuwig en altijd tot het Dar-al-islam hoort en dat dit territorium voortdurend moet uitbreiden.

Diezelfde vierkante centimeter is volgens hen altijd het slachtoffer van gruwelijke agressie als het mohammedanenjuk afgeworpen wordt door buitenstaanders of door gekoloniseerde volkeren. Voor moslims zijn de kruisvaarten een eeuwenlange botsing die soms even stopt, maar altijd opnieuw begint tot de ongelovige honden en varkens eindelijk de superioriteit van de ware leer erkennen

en zich bekeren, of akkoord gaan als tweederangsburgers (dhimmi’s) te leven. Mohammedanen sluiten soms een wapenstilstand en zelfs vrede en die toestand kan eeuwen duren, maar ooit moeten die vroegere gebieden weer naar de “religie van haat en oorlog” terug. Iets wat de Israëli’s goed weten. Van daar hun misprijzen voor de westerse idioten die de bouw van moskeeën op hun grondgebied toestaan, want die gebouwen symboliseren verovering.

*

Huurlingen worden christelijke heroveraars

Cobb, die niet vijandig staat tegenover de islam, moet toegeven dat dit een ideologie van verovering is, terwijl de klassieke westerse kruisvaarten wilden heroveren wat christelijk was (en waar nog veel christenen leefden) en dat is een fundamenteel verschil.

Voor de mohammedanen beginnen de kruisvaarten dus niet met de tocht naar Jeruzalem, maar met de in hun ogen veel afschuwelijker gebeurtenissen in Al-Andalus (het hele Iberische schiereiland) en Sicilië, want die gebieden zijn tot vandaag uit de mohammedaanse greep gebleven. De historische mohammedaanse kroniekschrijvers hadden een beter oog voor de eb en vloed van de geschiedenis dan hun Europese tegenhangers.

Rond 1050 is Al-Andalus versnipperd in rijke maar kleine mohammedaanse rijkjes die voortdurend met elkaar vechten. Hun heersers doen een beroep op die geharde barbaarse christenkoningen die op de onvruchtbare plateaus in het noorden christelijke koninkrijken handhaafden. In ruil voor helmen goud komen die graag helpen, zien vervolgens de militaire zwakheid van die vele moslimrijkjes en veranderen hulp in regelrechte herovering. Elf jaar later doet één van de mohammedaanse heersers van Sicilië

ook een beroep op “Franken”, West-Europese huurlingen, en een grote groep Normandiërs verschijnt, zodat het Iberische scenario zich herhaalt. Dertig jaar duurt de herovering van Sicilië. Vier jaar voor paus Urbanus zijn beroemde oproep lanceert, is het eiland weer helemaal in christelijke handen. De mohammedaanse auteurs schudden hun hoofd, want die westerse “agressie” (in hun ogen) kan niet anders dan een straf zijn van Allah voor hun vrij recente gewelddadige godsdienstige verdeeldheid tussen soennieten, sjiieten (lange tijd baas in Egypte) en ismaïlieten, voor alle dynastieke ruzies, voor de opmars van de recent mohammedaans geworden

Turkse volkeren. Zowel Europese als Arabische teksten spuien volgens Cobb soms ongelooflijke nonsens over elkaars levenswijze, maar in de mohammedaanse teksten valt vooral de minachting op voor die armzalige barbaren die feitelijk oninteressant zijn

om er veel aandacht aan te besteden. De Arabieren leggen de klemtoon op het verschrikkelijke klimaat bij de Franken. Altijd sneeuw en regen en nooit zon. Ze vergelijken het met het “gematigd” klimaat in Noord-Afrika en het Midden-Oosten. De Arabieren zijn bijzonder verbaasd dat die Franken maar één vrouw hebben die ze nooit ontrouw zijn, want in West-Europa zijn de vrouwen de baas. Ze vinden de Franken terecht onhygiënische smeerpoezen. De Arabieren staan ook op vastere grond als ze de omvang van de eigen gebieden (twaalf keer groter) vergelijken met die van de armoedzaaiers in die streken van ijs. Commerciële activiteiten hernemen nu eerst in het Westen en de grootste steden zijn vuile nesten met enkele tienduizenden inwoners. Handel is een van de oorzaken van de rijkdom van het moslimgebied met steden als Bagdad (toen al 800.000 inwoners) en Caïro (500.000 inwoners).

Spiegelbeeld

Ook de keizer van het Romeinse Rijk (dat wij Byzantium noemen, met hoofdstad Constantinopel) moet zeer tegen heug en meug een beroep doen op westerse huurlingen, al weet hij beter. De Normandiërs hebben immers de “Romeinen” uit Apulië geschopt.

Eén Normandiër heeft zelfs een tijd een eigen rijk gesticht in het Anatolisch gebied van de keizer, tot de Romeinen hem een kop kleiner maakten. Maar de 75.000 mannen en kampvolgers die in 1096 voor de poort van Constantinopel staan, heeft de keizer ook niet gevraagd. Die kunnen best zo vlug mogelijk aan de herovering van de verloren christelijke gebieden in de Levant beginnen (en die braaf weer aan de keizer geven). Hier nemen de Arabische auteurs het weer over. Alle slechte eigenschappen die de westerse kroniekschrijvers aan de mohammedanen geven, hebben een spiegelbeeld bij de Arabieren. De Franken zijn volgens hen gewetenloze boeven die niet voor de wreedste schurkendaden terugdeinzen. Ze sluiten op hun tocht naar Jeruzalem verdragen die ze nooit respecteren. Ze

bieden genade aan in ruil voor de overgave van een stad of burcht en moorden prompt alle inwoners uit of verkopen de mohammedaanse vrouwen en kinderen als slaven. Ze zijn sluw en spelen moslimheersers en -heersertjes tegen elkaar uit. Daarbij hebben ze alle geluk van de wereld, want die heersertjes doen elkaar de duivel aan in plaats van een gecoördineerde jihad te voeren tegen de indringers. Kortom, het beeld dat de Arabieren ophangen, gelijkt goed op wat de politiek correcte westerse historici nog altijd over de kruisvaarders schrijven, of wat onnozele filmmakers (The Kingdom of Heaven) produceren, want daar is Salah-al-Din ook de goede.

*