Opmerking vooraf

Door mij niet te houden aan de afsprak met de Heer Karel Van Camp om slechts na verloop van minstens één weel met publicitaire bijbedoelingen artikels van ’t Palliterke over te nemen, zou Digitalia wel eens in zwaar water kunnen terecht komen. Maar Nood breelt Wet. Want tegen binnen een week is misschien de hele top van de PS en de SP-a in voorarrest gezet. Digitalia wil dus alleen maar zijn lezers waarschuwen, zodat die straks niet doodvallen van het verschieten…..

*

DAKVENSTER OP DE WERELD

*

Het definitieve einde van de sociaaldemocratie?

*

De voorbije eeuw hebben de socialisten zich voor hun electoraal overleven altijd weten aan te passen aan de gewijzigde maatschappelijke omstandigheden. Tot vandaag. De sociaaldemocratie krijgt in zowat alle Europese landen zware klappen. Deze keer lijkt een herstel niet meer mogelijk.

De klassieke sociaaldemocraten bloeden zowat overal in Europa. In maart werd de Nederlandse PvdA bij de Tweede Kamerverkiezingen gedecimeerd: van 29 naar 9 zetels.

Vorige week ging de Franse PS kopje-onder.

Bij de presidentsverkiezingen had hun kandidaat Benoît Hamon geen tien procent van de stemmen gehaald. De parlementsverkiezingen bevestigen dat resultaat: ongeveer 10 procent van de stemmen en straks in de Assemblée Nationale 20 tot 30 zetels, in plaats van de absolute meerderheid van 290 in de periode 2012-2017. In ons eigen Vlaanderen blijft de sp.a in de peilingen rond 14 procent hangen. Het oppositiewerk tegen een centrumrechtse regering levert weinig of niets op. En wat te denken van de PS in Wallonië? Dertig jaar geleden nog dicht bij 45 procent, nu in de peilingen weggezakt naar goed 20 procent.

1. Neen, dit is niet Boerke Naes, maar Willy Claes.
2. Boerke Naes komt verder voor in dit verhaal…..

*

Zelfs in rode bastions hebben de klassieke socialisten het moeilijk.

Al is het niet overal kommer en kwel. In het Verenigd Koninkrijk haalde Labour een zeer degelijk resultaat. Maar het extreemlinkse programma van Jeremy Corbyn neigt eerder naar partijen als de Belgische PVDA/PTB en de Franse extreemlinkse partij van Jean-Luc

Mélenchon. Labour is geen klassieke sociaaldemocratische partij meer. Dat is de Duitse SPD evenmin. Kijk naar het sociaaleconomische beleid dat de partij de voorbije jaren gevoerd heeft: loonmatiging en een flexibeler arbeidsmarkt. De Duitse socialisten zijn eerder links-liberalen.

Geen antwoord op de globalisering

Hoe komt het dat de klassieke socialistische partijen het zo moeilijk hebben? Een eerste verklaring is dat ze geen antwoord hebben gevonden op de uitdagingen van de globalisering. Meer economische concurrentie, een neerwaartse loonspiraal, minder rigide arbeidsmarkten... Het zijn economische evoluties waar een deel van de bevolking moeilijk mee kan omgaan. Met de digitalisering van de economie en het verdwijnen of vervangen van klassieke kantoorbanen door computers gaan veel klassieke jobs voor de bijl. Er komen er wel andere in de plaats, maar dan vooral voor

hooggeschoolden. De Europeanen die de boot van de globalisering hebben gemist, zoeken electoraal heil bij de uitersten op het politieke spectrum. Ook omdat de toplieden van de socialistische partijen hen hebben laten vallen. Dat electoraat, in Frankrijk bijvoorbeeld het rurale noorden, is voor de socialistische elite blijkbaar niet interessant. De partijtop trok zich terug in hippe lofts in de grootsteden en kijkt sindsdien neer op het volkse electoraat. Ook dat is een verklaring waarom de socialistische top van

de basis is vervreemd. Jarenlange financiële schandalen in landen als België, Frankrijk en Italië hebben de kloof nog vergroot.

Een andere verklaring is het besparingsbeleid dat de socialistische partijen de voorbije jaren hebben moeten voeren. De financiële crisis van 2008-2009 sloeg in tal van landen een

gat in de staatskas. De Europese Commissie verhoogde de druk op de nationale regeringen: de begrotingstekorten moesten snel worden weggewerkt. Het linkse electoraat was gewoon dat de socialisten een sinterklaaspolitiek voeden. Onder druk van ‘Europa’ gebeurde het omgekeerde.

Op zoek naar nieuw electoraat

*

Het is wel zo dat de socialisten er in het verleden altijd in geslaagd zijn zich aan te passen aan de gewijzigde tijd en omstandigheden. Indien het klassieke electoraat verdween, ging men op zoek naar nieuwe kiezers. Socialisten waren aanvankelijk de verdedigers van de arbeidsklasse. Door - in tegenstelling tot de communisten - deel te nemen aan het beleid, konden ze de leefomstandigheden en de koopkracht van die arbeidersklasse aanzienlijk ver

-

sterken. Het was het naoorlogse welvaartsmodel van hoge sociale uitgaven en hoge belastingen dat vooral door de rijken werd betaald. Maar de oliecrisis van 1973 maakte een einde aan dat model. Toen al was er sprake van besparingen en liberaliseringen. Een deel van de arbeiders had zijn welvaart zo zien toenemen dat ze een stem voor de socialisten niet langer nodig achtten. Een ander deel van de arbeidersklasse viel uit de boot en keerde zich af van de socialisten. Het volgende doelpubliek van de socialistische partijen waren de grote migrantengemeenschappen. Mensen met een laag inkomen, vaak arbeiders. Kortweg, het nieuwe proletariaat voor de linkse partijen.

Echter, ook dat electoraat heeft zich intussen afgekeerd van de socialistische partijen. Velen onder hen werden welvarender en waren niet langer een onderdeel van de arbeidersklasse.

Het aantal allochtonen dat een eigen zaak of bedrijf begon, nam toe. Een ander deel haakte af omdat de vrijzinnige socialisten zich bleven verzetten tegen de religieuze normen en waarden (hoofddoek, niet aanvaarden van de gelijkheid man-vrouw) van vooral moslimmigranten.

Resultaat: vandaag blijft bij het rode electoraat enkel een kleine groep van socialistische stamboomkiezers over; gepensioneerde ambtenaren, onderwijzend personeel uit het staatsonderwijs en een aantal verdwaalde syndicalisten. Tussen 5 en 10 procent van het electoraat. Die zoektocht naar nieuwe kiezers is anno 2017 mislukt, of gewoon nooit echt

begonnen. De socialisten betalen er een zware prijs voor.

*

Ex-Digitaliaanse Bedenkingen

**

Ik schat zo wat gedurende meer dan 60 jaar een trouw lezer te zijn van dit humoristisch Antwerps weekblad. Later is daar door mijn snel groeiend sarcasme ‘TSCHELDT bijgekomen. Maar sedert de al lang geleden ter ziele gegane ‘Vooruit’, las ik, in weerwil van mijn drukke bezigheden, als tegenwicht altijd ‘De Morgen’. Gewoon omdat de Waarheid als een weldoende balsem, gewoonlijk in het midden ligt. Pallieter en ‘tSCHELDT staan beiden al veel langer in een soort ‘cordon sanitaire’ nog voor dat woord door Graaier Gheyels werd uitgevonden. Tijdens mijn drukke loopbaan (voor een groot deel bij de Oost-Vlaamse Franssprekende Textiel-Emite) grotendels in ’t geniep. Ik had dus de mogelijkheid als bevoorrecht waarnemer te kunnen vaststellen, dat ook dàt ras-echte Vlamingen waren. Zij het meet een dun laagje Franstalig vernis er op.

Heb dus vele jaren kennis gemaakt met veel Frans met haar op…. Zo van ‘Ici, c’est un vrai tire-trou (trekgat)…

*

Zoals ‘t Pallieterke de dingen met woorden als een meesterwerk schildert, zo hebben ik en mijn leeftijdgenoten ze ook in de werkelijkheid van elke dag meegemaakt. Het Rood Gespuis hebben we zien hun ziel verkopen voor 30 Zilverlingen om toch mar zo dicht mogelijk bij de vetpotten te kunnen blijven zitten. Liefst zo close mogelijk met die de o zo Chhristelijke Volks Bedriegers waarvan Martens en Het Vilvoords Boerenpaard wel de topvedetten zijn geweest.

Daar al deze volksmenners, Geel, Groen, Rood, Blauw en Gestreept, hun eigen volk en land naar de ondergang hebben geregeerd, wenst Digitalia hen een eeuwig leven toe. Bij voorkeur in de Hel.

Of de Vlaams Nationalisten die nu bij definitie zouden moeten aan de Macht geraken, het al-dan-niet beter zullen doen, is in handen van die van Hierboven. Maar niet vergeten: de lagen puin en menselijk afval liggen meters dik.

Als Ieperling heb ik vastgesteld, dat ‘De Verwoeste Gewesten’ indien verstandig aangepakt, weelderig kunnen leven met de opbrengst van al die miserie. Is na te vragen bij de plaatselijke Horeca, die nu 100 jaar na de Verscrikking, weelderig leeft van het ramptoerisme.

Waarom ik bij dat alles heel de tijd aan ‘Boerke Naes’ van Guido Gezelle moet denken, is mij een openbaring. U weet wel die struikrover die dat simpel Vlaams Boerke dacht te kunnen beroven….

En lopen dat die rover deed….. Want Boerke Naes was naar de stad gerrokken om twee runderen te verkopen. Huh bracht, toen hij met stapkens licht beurze zwaar naar huis toe kwam, zeshonderd franken mee. Aar ook een spinternieuw gekocht ‘’zevenshot’ mee, en dat stak vol kogels….

*

PS

Vanaf morgenvroeg ligt er van ’t Pallieterke een dubbele oplage te koop in de kranenwinkels…. Vandaag donderdag was alles ineens uitverkocht. Dit nummer wordt dus zijn gewicht in goud waard en mag in geen enkel Vlaams huisgezin als alibi ontbreken. Denk aan de Brugse Metten.

(Digitalia)