9/1755 * - RECHTSSTAAT wilt U daarvan meer of minder, minder, minder: Linx is radeloos
.
ZONDAG 11 DECEMBER 2016
H. DAMAAS, DIRK COELDE VAN MUNSTER , Z. HUGOLINUS

DERDE ZONDAG van de ADVENT

Op
de kalkoenenvergadering te Moorslede in de Kalkoenstraat lopen de
kalkoenen met een ongerust hart rond. Hier is mijn plan, zegt de
upperstekalkoen, we gaan in hongerstaking, dan zijn we tegen Kerstmis
t vel over de been!.
*

En nu is t weer nie goe
.
*

Ze
leiden de dans al lang niet meer, de boel draait gewoon zot omdat ze
blijven stokken in de wielen steken - en nu is t ineens weer nie goe.
Hun grote voorbeelden, lijk Fideel en Steve, vallen de een na de ander
weg. Was te verwachten. Eigenlijk is t nooit nie goe, hoe bekwaam, of
hoe onbekwaam ze in sommige gevallen ook zijn, om de kop te mogen
trekken. Ze besturen tot er geen geld meer is, en dan gaan ze lenen, tot
ook alle middelen zijn op geraakt. Maar geen nood, sedert het bestaan
van een nog veel grotere Schatkist, ondertussen ook al lang weer
leeggemolken, de E.C.B., kan er nu geld bijgemaakt worden als broodjes
bij de warme bakker.

Maar
het wringt. Omdat het ook bij hen ook stilaan doordringt, dat zoiets
lijk de verzorgingsmaatschappij niet eeuwig kan blijven duren. Vroeger
verkocht de bakker brood, de viswinkel verkocht vis en de melkboer
verkocht kaas. Nu verkoopt de beenhouwer, die kruidenier is geworden,
dat allemaal in de groot- groter- grootst warenhuizen voor steeds
goedkopere prijzen, en de bakkersvrouw staat nu niet meer op haar benen
aan den toog, maar ze zit neer op de werkvloer. Waar ze, net als
iedereen, danst naar de pijpen van de Vakbond. Niemand is nog content.
Want t is weer nie goe. Zelfs nie als de Tsjeven hun beste man vooruit
sturen
.

En nu gaan we over tot de Rode Lantaarn, het Licht in de Duisternis. Want er is veel ongenoegen. En dus
.
Lang
zal dat niet meer duren. Ze worden weliswaar een tikkeltje
inschikkelijker, maar onder de asse smeult het vuur der wraak. Kijk ns
aan: niet in de regering in eigen land, met in de dag van morgen de
slechtste vooruitzichten ooit. En daar dan bovenop moeten vaststellen
dat de andeen het beter doen: het is om er Uw sociaal-democratische
humor bij uit uw eigen lijf te snijden
.
** **
*
Willen we meer rechtsstaat? Of minder, minder?

Het
is een verduiveld toeval. Nog geen 24 uur nadat de N-VA oproept tot
verzet tegen 'wereldvreemde rechters' omdat een vonnis de partij niet
zint, bezweert de voor 'groepsbelediging' veroordeelde Nederlandse
extreemrechtse politicus Geert Wilders dat hij het vonnis van de
"knettergekke" rechters naast zich neer zal leggen.
Twee
nuances vooraf. Over beide rechtszaken valt ten gronde een beschaafd
debat te houden. Het is in beide gevallen goed mogelijk om redelijk van
mening te verschillen met de rechters. Het is dan ook het volste recht
van de betrokkenen om hoger beroep aan te tekenen.
Zo
kun je je afvragen of de vraag om 'minder Marokkanen' überhaupt wel een
vervolging waard is. Ook over de vraag of staatssecretaris Theo
Francken (N-VA) een visum moet verstrekken aan een familie uit Aleppo
kun je discussiëren. De Raad van State zal uiteindelijk oordelen.
En
ten tweede: neen, de N-VA staat nog altijd niet gelijk aan de Partij
voor Vrijheid. Er zijn, gelukkig, nog altijd belangrijke verschillen.
Maar er zijn dus ook zorgwekkende gelijkenissen.
"Met
dit vonnis toont u uw eigen wereldvreemdheid aan", sprak Geert Wilders
meteen na de rechtbankzitting het volk rechtstreeks toe via een filmpje
op YouTube. Het verschil met de boodschap 'géén dwangsommen en géén
wereldvreemde rechters' die de N-VA daags voordien via sociale media
verspreidde, is minuscuul.
Door
de achterban op te ruien tegen de rechterlijke macht, gaat de N-VA - op
dit punt - op één lijn staan met Silvio Berlusconi, Donald Trump of
Geert Wilders. Het lijdt geen enkele twijfel dat dat een succesvolle
strategie is. De verkiezing van Donald Trump is er om dat te bewijzen.
De
oproep tot verzet tegen het gerecht past naadloos in de algemene sfeer
van revolte tegen de 'elites'. Altijd prijs: wie met tegenargumenten
komt, bewijst zijn lidmaatschap van de wereldvreemde elite. Dat
argumenteert makkelijk.
Dat
de N-VA als grootste regeringspartij zelf middenin die elites staat,
doet er niet toe. Die dubbelzinnigheid heeft de miljardair Donald Trump
in de VS ook niet bepaald gehinderd. De socialemediamanager van N-VA
verdient dus alweer zijn maandelijkse bonus. De mediastorm is opgewekt,
de missie is geslaagd.

Was
dit incident enkel een poging om snel vind-ik-leukjes te scoren op de
kap van een tegenpartij die zich niet mag verdedigen, dan was het
allemaal nog zo zorgwekkend niet. Dit gaat dieper, zo bewijst voorzitter
Bart De Wever in een opiniestuk op zijn eigen website.
Meneer
De Wever werkt daar het argument uit dat zijn partij opkomt tegen een
gouvernement des juges - een samenleving waarin de rechters de wet
stellen. De democratie moet de N-VA dus eigenlijk dankbaar zijn dat zij
die wereldvreemde rechters eens goed op hun plaats zet.
De
bewijslast voor die bewering is teleurstellend mager. Volgens De Wever
interpreteren rechters met name de migratiewetgeving opzettelijk ruim,
om een eigen beleid te kunnen opleggen tegen de wil van een
democratische meerderheid in. Voor die vermeende systematiek is geen
enkel bewijs. Deze ene rechtszaak behelst een specifiek, complex
dossier.
Cultuurstrijd
Het
omgekeerde is waar. We hebben hier te maken met een partij die vanuit
de uitvoerende macht poogt om alle gezagsinstanties in haar pas te
dwingen. Niet voor het eerst valt Bart De Wever gretig een klassiek
maatschappelijk bastion aan waarvan hij oordeelt dat het "te links" is
en meer zijn conservatieve wereldbeschouwing zou moeten volgen. Die
cultuurstrijd vocht hij eerder uit met de openbare omroep of met het
katholiek onderwijs.
En
nu doet hij het met het gerecht. Dit is anders. Nu gaat het naar de
kern van de scheiding der machten. Dat verraadt een autoritair
meerderheidsdenken. Blijkbaar vindt meneer De Wever dat zijn door 32
procent van de Vlaamse stemmen gelegitimeerde wil altijd wet moet zijn.
Maar zo werkt het niet in de rechtsstaat. Daar beschermt de balance of
power de minderheid tegen de machtsambities van de meerderheid.
De
prijs voor die profilering is behoorlijk hoog. Het geloof in een
onpartijdig gerecht is aangetast. En terwijl de bommen genadeloos op de
Syrische stad Aleppo vallen, worden mensen die de gruwel proberen te
ontvluchten weggezet als gelukzoekers en bedriegers.
Misschien
heeft staatssecretaris Francken gelijk en komt het onze samenleving
niet toe om dit ene gezin een vluchtweg te bieden. Nogmaals: de Raad van
State zal oordelen. Die dubbele stigmatisering - wereldvreemde
rechters, bedrieglijke vluchtelingen - is hoe dan ook een wrange prijs.
De vraagt dringt zich nu op: wil de N-VA meer rechtsstaat? Of minder, minder?
In
Terzake stelde Bart De Wever dat één rechter, een Franstalig lid van
de Raad voor de Vreemdelingenbetwistingen, wereldvreemd is. Die
vicieuze communautarisering van de rechtspraak doet denken aan de
suggestie van Donald Trump dat een rechter hem zoekt omdat hij
Mexicaanse roots heeft. Dat maakt van De Wever geen Trump, maar het is
ontstellend dat de belangrijkste politicus van het land dezelfde
retorische trucs hanteert.
Besturen
in een rechtsstaat vergt behalve een parlementaire meerderheid ook een
zeker civiele ingesteldheid, een bereidheid om de spelregels na te
leven. Dat gaat verder dan zweren "de wetten van het Belgische volk na
te leven". Het gaat om het maatschappelijk engagement om een samenleving
te leiden met eigen voorbeeldig gedrag.
Dat
totale gebrek aan voorbeeldig leiderschap is wat dat ene pamfletje zo
aanstootgevend maakt. Geen wet verbiedt de grootste partij van land en
regering om eens lekker op te roepen tot verzet tegen "wereldvreemde
rechters". Ja, hoor, dit valt ruim binnen de vrijheid van meningsuiting.
Doe
je voordeel met die aanval van de ene macht op de andere, als je vindt
dat je dat moet doen. Maar hou dan op met stellen dat het de nieuwkomers
zijn die de fundamenten van onze liberale democratie ondergraven. Hou
dan op met roepen om het herstel van onze normen en waarden. Hou dan op
met jezelf te afficheren als de ultieme
** **

Na
dit heerlijk stukje (beleefd) schelden van deze opiniemaker, is onze
opinie dus weer even bijgesteld. We kunnen het leven weer aan.

Anne
DeVries, een Nederlandse schrijfster uit betere tijden, heeft ons de
prachtige held Bartje nagelaten, die ook al in die tijd altijd en
overal ongelijk kreeg. Zo lustte ons Bartje geen bruine bonen
waar heel het gezin verlekkerd op was. Toen zijn moeder die dingen, een
volle schep dan nog, ook bij hem wilde opscheppen, trok de schelm toch
wel zijn bord weg, zodat de smurrie op tafel terecht kwam. Waarop hij
van zijn held, de Vader, een oplawaai tegen zijn oren kreeg die hem op
de grond deed belanden, en Moeder druk aan het kijven ging. Waarop
Bartje meteen het huis uitliep en ging zitten mokken aan de oever van de
vliet.

Kijk,
dat is volgens mij een andere benadering van het Sociaal-Democratisch
probleem: goede eetlust hebben (= normaal op die leeftijd), maar niet
willen doen zoals de huisgenoten: eten wat de pot kookt.
De
pot kookt vandaag heel wat anders dan al die andere dagen. De doorsnee
Burger heeft er genoeg van om zijn welvaart dag-na-dag onder zijn neus
elders te zien op tafel gezet worden. Erger: hij wordt er zelfs de
rekening voor gepresenteerd door de stijgende levensduurte en de steeds
zwaarder wegende belastingen. Zijn Kerstmarkt werd Het Winterfeest
waar er zwaar bewapende paras waken over de veiligheid. Tussen de
loerende ogen van uit diep weggedoken koppen die maar niet gewend raken
aan de heersende vriestemperaturen. Daar rondlopen betekent voor de
marktgangers immers ook dat de thuishaard ondertussen onbewaakt is
achtergebleven. Zodat de vriendjes van dat werkschuw tuig die alles in
de gaten houden, rustig en ongestoord kunnen inbreken.
En
dat allemaal is nog normaal ook, want dat volk viert geen Kerstmis. Ze
kennen dat niet eens en zijn er trouwens radicaal tegen. Want hun
religie schrijft hen zelfs voor, hen allemaal de kop af te snijden. Het
is alleen een kwestie van tijd voor het zover is.

Ondertussen
moeten alle bronnen die integratie tegenwerken, de mond gesnoerd
worden. Vooral nu vastgesteld wordt, dat er geen cordon sanitaire meer
dreigt te bestaan. Desnoods ondergronds gaan. Wat bruine bonen?! Die
zullen ze nooit lusten.

|