DINSDAG 6 DECEMBER   2016

H.DIONYSIA, H. GEERTRUI VAN HAMAY, H. NIKLAAS of in ’t West-Vlaams: Sint-Niklaai

*

*

Zegt die zieke oude bedlegerige man tegen de pas afgestudeerde piepjonge chirurgen: “Ik voel me echt niet goed, Dokter, ziet U dan niet aan mij dat wereld veranderd is en dat Uw eigen jeugd slechts een doekje voor het bloeden is”?

En zie, U kunt het zo slecht niet zien, of De Morgen ziet het nog slechter.

Heel zeker, niemand wordt graag voor oud en voorbij gestreefd aangewezen. Zou ik persoonlijk nooit niemand willen aandoen. Maar zie, zelfs de nobelste Arabische Volbloed heeft ook altijd minder welriekende kantjes. De Morgen stoeft ook altijd met zijn nobele herkomst: U weet het nog: het is ‘de krant die gebeten is om te weten’. Een krant ‘die durft’.

Die vooral ook dus durft te liegen dat de stukken in de geburen vliegen. Enfin, echt opzettelijk onwaarheden is nu precies ook niet hun huisstijl. Ze klodderen alleen maar wat in de marge. Vast overtuigd dat hun lezers dat wil doorzien.

Enfin, goesting is koop. Bij De Morgen ze we wel Het Licht, maar voorlopig worden die erdoor verblind. Ze horen de klok wel, maar weten niet (willen niet) weten waar de klepel hangt.

Aan ons Ma heb ik nochtans van jongs af aan geleerd dat ‘Kleine potjes meestal grote oren hadden’. Dat was toen er vrouwenpraat door de kamer ging, waarmee ik geen zaken had. Misschien zijn de oortjes bij DM niet mee gegroeid….

***

Zelfs als je een gevaarlijke populist in het Witte Huis stemt, geeft de beurs geen krimp

Een merkwaardige onverschilligheid maakt zich meester van de financiële markten. Na het ‘no’ in het Italiaanse referendum van afgelopen zondag zouden de beurzen in elkaar donderen, zo was voorspeld. Ook die voorspelling is alweer niet uitgekomen. Na een eerste dip, klauterden alle beursindexen weer overeind.

Exact hetzelfde scenario speelde zich af na de brexit in de zomer en de overwinning van Donald Trump in de Amerikaanse presidentsverkiezing. Eerst komt de voorspelling van totale chaos, dan volgt inderdaad een snelle knik, maar uiteindelijk ... gebeurt er amper iets.

Nochtans leidt het rebelse politieke klimaat wel degelijk ook tot reële economische zorgen. De Brexit heeft de pond in elkaar doen klappen en in Italië staat het banksysteem er beroerd voor. Ondertussen noemt het economisch bureau van de Universiteit van Oxford het presidentschap van Trump de grootste bedreiging voor de economie op dit moment.

Toch geven de beurzen geen kik. Cynisme zou weleens de verklaring kunnen zijn. Grote financiële investeerders kijken niet meer om naar de steeds dieper wordende legitimiteitscrisis van vele westerse liberale democratieën. Zij weten dat als de nood aan de man komt, de grote centrale banken toch tussenbeide zullen komen om een nieuwe financiële crisis te vermijden.

Zo ontstaat, net als voor de crisis van 2008, een nieuw moreel risico in de financiële wereld. Risicogedrag wordt niet meer getemperd, omdat de centrale overheid toch wel zal bijspringen.

Je zou kunnen zeggen dat omgekeerd nu ook een tweede, politiek moreel risico aan het ontstaan is. Een rimpel in de wereldpolitiek volstond vroeger om beurzen van Japan tot Wall Street in lichterlaaie te zetten. Dat had een ontradend, temperend effect: doe niet te gek in de stembus, of je veroorzaakt een crisis. Sinds een kleine meerderheid van de Britten besloot toch gek te gaan doen, en de Amerikanen dat nog eens in het extreme overdeden, is dat waarschuwingseffect uitgewerkt. Zelfs als je een gevaarlijke populist in het Witte Huis stemt, geeft de beurs geen krimp. Als extreem stemgedrag geen financieel-economisch gevolg heeft, kun je tot het besluit komen dat het allemaal niet uitmaakt.

Dat is natuurlijk een gevaarlijke illusie. Dat hebben vele Britse gezinnen inmiddels met scha en schande geleerd. 1.400 miljard euro: zoveel vermogen verdween er al van hun spaarboekjes door een dalende pond. Maar de Londense beurs koerst intussen gewoon door naar nieuwe hoogtes. Een cynischer bewijs van de gebroken band tussen beurs en reële welvaart is er niet.

***

Hoe doet’m het, hoe doet ‘m het: was ooit de taal van die excentrieke Witse tegenover ene Romain Van Deun, de leergierige ex-rijkswachter die nu bij de ‘Recherche’ zat. Kan ik er aan doen, dat Bart Eeckhout mij aan die Van Deun doet denken?

Die man deed echt zijn uiterste best, maar verder dan een middelmatige B.O.B.-er zou hij het nooit brengen. Het kleine burgermannetje in de straat voor een niemendalletje de les spellen, ja dat wel, thuis zijn vrouw onder de duim houden, ook. Maar daadwerkelijk de misdadiger opsporen, dat was voorbehouden voor de “Chef’. Alleen al omdat die handen aan zijn lijf had….

Ja, inderdaad, zowel Witse als DM hebben een speciaal hoekje in mijn hart. Omdat ze allebei zo hartstochtelijk ondoorgrondelijk willen zijn. Maar dat niet kunnen.