ZATERDAG 3 DECEMBER 2016
H.FRANSCICUS XAVERIUS, geboren in Spanje en ne ferme missionaris; H. GALGANO

Weet
je gie waarom Maria en Jozef op hun vlucht naar Egypte een ezel
meenamen? vraagt den Marcel aan zijne maat. Neen ik, zegt den dien.
Wel, lacht Marcel, Maria had heurne Fiat gegeven aan de engel
Gabriël!.
*
Alle dinghe,
Zin mi te inghe
.

Hadewijch
*

Niet
alleen is dat religieus geheim van de Katholieke Kerk nu volledig
ontbloot, maar ook de reden van al die pedofilie-schandalen in de Kerk
is bloot gelegd. Pastoors en misdienaars, meisjes en jongens, staan er,
figuurlijk gesproken, in hun figuurlijk blootje bij. De hoernalisten van
DS spreken bijna uit proefondervindelijke ervaring. Het zijn dus a.h.w.
bedreven ervaringsdeskundigen.

Tja, aan pretentie heeft het hen inderdaad nooit ontbroken.
Of
deze ontdekking te rijmen valt met het sterk verminderd kerkbezoek, is
een ander geheim dat nog wacht op blootlegging op, ont-dekking zogezegd.
Het zit er zelfs dik in, dat de diepere oorzaken van al dat uit de pan
swingend festival-gebeuren veroorzaakt is door de dezelfde valse trek
naar intimiteit, de drang naar seks op de werkvloer. Ja, muziek verzacht
de zeden, maar ze verhardt ook in de meeste gevallen de menselijke
seksuele bijkomstigheden inzake de sociaal getinte paringsdrang.
Allemaal wijsheden uit de mond van DS.
Als
bidden zelfs al gelijk gesteld wordt met het opwekken van seksuele
verlangens, wat moeten we dan zeggen van het zingen, dat gelijk gesteld
wordt met tweemaal bidden? Is zingen in de kerk een om voor het refrein
weerklinkt, de kerk te verlaten? Ons aller Goeleke (Liekens) gebruikt
daar voor de uitdrukking afstappen in Schaarbeek, want in de kerk komt
ze nooit. Wel in Schaarbeek.
Wat
U hieronder leest, is voor mij niet nieuw. Omdat heel eenvoudig, het
Godsverlangen eigen is aan de menselijke natuur, net zoals eten en
drinken. Met daar bovenop de grote goddelijke eigenschap om via de
Liefde het Mensdom voortdurend voor zijn eigen uitsterven te behoeden.
Liturgie is voor de civilisatie mens het gesublimeerd
nederigheids-gevoel ten opzichte van de Eeuwigheid. En daarvoor verheft
men niet de kont, maar het hoofd.
**
Also
sprach nicht Zaragusta (Richard Strauss), maar Digitalis. Tja, dat
zijn nu eenmaal de gevolgen van een goede opvoeding. Of zie ik dat
verkeerd?
*

*
Kerkbezoek vergelijkbaar met seks en drugs
Wat doet een religieuze ervaring met ons brein? Ongeveer hetzelfde als een portie seks of drugs.
Spirituele
ervaringen activeren het beloningssysteem van onze hersenen op ongeveer
dezelfde manier als verliefdheid, seks, gokken, genotsmiddelen en
muziek dat doen. Dat is gebleken uit onderzoek van de universiteit van
Utah bij negentien devote leden van de mormoonse kerk. De onderzoekers
scanden de hersenen van de vrijwilligers terwijl die een godservaring
hadden, om uit te zoeken welke delen van de hersenen betrokken zouden
zijn bij zon spirituele beleving.
Het
is voor leden van de mormoonse kerk (of preciezer: van de Kerk van
Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen) regel om in het
dagelijkse leven te proberen voor zichzelf en voor anderen een gevoel
van vrede en goddelijke nabijheid te creëren. Mormonen beschouwen zulke
geestelijke ervaringen als rechtstreekse communicatielijn tussen God en
de mensen, en ze nemen geregeld beslissingen op basis van wat ze bij
zulke geestelijke contacten ervaren. De onderzoekers probeerden daarom
hun experiment zo op te zetten dat de kans dat deelnemers in de ban van
de Geest zouden komen, maximaal zou zijn.
In tranen
Ze
scanden de hersenen van 19 jongvolwassen kerkleden (7 vrouwen en 12
mannen, allemaal gewezen zendelingen) met magnetische
beeldvormingsapparatuur terwijl die taken uitvoerden die bedoeld waren
om een religieuze ervaring op te roepen. Het experiment duurde een uur
en bestond onder meer uit zes minuten kijken naar een film over de
lidmaatschapsstatistieken van de mormoonse kerk; acht minuten luisteren
naar citaten van Mormon en van andere religieuze leiders; acht minuten
lezen van vertrouwde passages uit het Boek van Mormon; twaalf minuten
kijken naar door de mormoonse kerk gedraaide films over familiale,
religieuze en bijbelse themas; nog eens acht minuten luisteren naar
citaten uit religieuze toespraken; en zes minuten zonder meer onder de
scanner liggen.
Tijdens
het onderzoek moesten de deelnemers op gezette tijden aangeven in welke
mate de geest over hen vaardig werd gaande van helemaal niet tot
heel erg sterk. Op spirituele piekmomenten konden ze gewoon op een
knop drukken. Alle deelnemers beschreven achteraf gevoelens van vrede en
warmte te hebben ervaren tijdens het experiment. Velen van hen waren
aan het eind van de scan in tranen.
Hartslag versnelde
Wanneer
de deelnemers de opdracht kregen om aan de Heiland te denken, aan de
hemelse beloning die hun te wachten stond, of aan de eeuwigheid die ze
met hun familie in het hiernamaals zouden doorbrengen, dan reageerden
hun hersenen en lichaam daarop, zegt onderzoeker Michael Ferguson in
een persbericht. Hun hartslag versnelde en ze gingen dieper ademhalen.
Zetel
van de spirituele ervaring was keer op keer en bij alle deelnemers de
nucleus accumbens, schrijven de onderzoekers in het blad Social
Neuroscience. Dat is een gebied in de voorhersenen dat een rol speelt
bij plezierige zaken zoals verlangen, passie, bevrediging en
verliefdheid. Ook de beloningscircuits van de hersenen, die in actie
treden wanneer mensen eten, drinken, seks hebben of drugs nemen, lopen
langs diezelfde hersenkern.
Wat
ze nog niet weten, zeggen de onderzoekers, is of de hersenen van
beoefenaars van andere godsdiensten dan de mormoonse op dezelfde manier
op een religieuze ervaring reageren. Studies van andere onderzoekers
suggereren alvast dat de meditatieve en contemplatieve praktijken van
veel oosterse religies andere hersencircuits aanspreken.

Jaren
geleden waren wij in Chartres, binnen in het halfduister van die
overweldigende ruimte van die Gotische kathedraal, een monument van
Middeleeuwse bouwkunst. We waren er zo goed als alleen, een stofdeeltje
tussen de miljoenen andere stofdeeltjes in de lichtbalken, allen met
zweverige meeslepende Gregoriaanse orgelklanken die daar ruisten, ergens
in de onpeilbare diepten van de gewelven. De enige klaarte kwam, als
altijd, van het enorme wereldbekende brandraam, dat op de duur het enige
was dat we nog zagen. Verleden, heden en de toekomst versmolten tot één
geheel waar we, nietig en klein, deel van mochten uitmaken.

Tja,
de Gotiek, het grenzeloze verstaande godsverlangen als levende getuige
van de levenskracht van onze verre voorouders. Van Zuid-Amerika tot aan
de Oeral, het Kruis in top, één symfonie van veilige geborgenheid,
gastvrij, geweldloos en dus een voorsmaakje van de Eeuwigheid. Als onze
generatie ten minste de mondiale alles-verwoestende zandstormen uit de
woestijn kunnen terugdringen.

Toen
we weer in het zonlicht buiten traden, bleek dat bezoek maar zeer kort
te zijn geweest, want het was al een stuk na 13 uur en de restaurants
zouden sluiten. Maar het was precies alsof we daarbinnen de Eeuwigheid
waren ingetreden. De zon scheen en het leven lachte ons weer toe in het
sprankelende koele glas wijn uit de wijnstreek van daar. Achteraf zagen
we dan ook dat we in een twee-sterrenzaak hadden gegeten.
Een
succes, zeiden we aan tafel tegen elkaar, voor de Bouwmeesters die
zulke heerlijke dingen hadden nagelaten. Maar we wisten wel beter. Al
die ouderwetse profielen beschadigen de skyline van onze steden. Om
universeel te zijn, dienen al die dingen te verdwijnen, om vervangen te
worden door de gedrongen koepelbouw der Veroveraars. Onder het teken van
het Kromzwaard en met in top de Halve Maan.

*
En
neen, we hebben die dag in Chartres niets laten scannen. En toch wisten
we wat. Het beeld van die kathedraal uit de verte, boven velden vol
wuivend koren, als twee vingers gestrekt naar de blauwe lucht, dat is
méér dan een godsverlangen, het is de zin van het leven zelf.
PS
Ik
heb die kathedraal uit de verte in de tijd staan filmen met een dure
9-mm-camera. Die cellulose film daarvan is al lang verloren gegaan, maar
de beelden staan nog altijd op ons beider netvlies gebrand. En me
dunkt, terwijl ik dit schrijf, de wind in het koren te horen van die
Franse mega-boer in Chartres. Ik voel dat in de voorhoofdskwab van mijn
grijze hersenmassa.


|