Donderdag 17 november 2016

H. Elisabeth van Hongarije, patronesse van het verplegend personeel, en H. Hilda

Piere had last van een beetje van alles, en moest van zijn vrouwe naar den dokteur. “Kijk, dokteur,” zegt hij , “kijk, gij moogt mijn diagnose zeggen lijk dat het is, onverbloemd. ‘k Wille weten waar ik aan toe ben.” – “Wel Pieren, ge drinkt te vele, ge eet te vele, ge smoort gelijk nen Turk en ge zijt véél te trage in alles en nog wat!” – “Wreed merci,” zei Pieren, “maar kunde dat nu ne keer in ’t Latijn zeggen. Ge verstaat wel hee, voor mijn vrouwe!”

Erger dan Het Gezin Van Paemel!

Hieronder leest U hoe triestig het gesteld is met Het Gezin von Saxen Coburg Gotha d’Udekem d’Acoz en hun in vitro gefertiliseerde telgen. Zonde van al dat schoon geld dat we er tegenaan moeten gooien.

Zonde van al dat gebroken Vlaams dat ze brobbelen, in een belachelijke poging om te spreek de Vloms met haar op. Zelf is de man, in de voetsporen van zijn overgrootvader, de H. Albertus Primus, op geheimgehouden missie bij zijn soldaten in Libanon. D.w.z. bij dat deel van het Vliegend Personeel dat toevallig niet staakt die dag.

In Coburgia gebeurt er wel meer op deze heugelijke dag. De repressie van 70 jaar geleden smeekt weer om opgerakeld te worden. Het was de tijd dat in er in leeuwenkooien in de Antwerpse Zoo, geen zwarte negers, maar toch ‘Zwartzakken’ zaten opgesloten. Zo’n ‘Zwartzak’ was de troetelnaam die belgicisten uitgevonden hadden voor mensen die anders dachten dan zij.

Waarom zorgt bijvoorbeeld dat Vreemdelingen-Forum ervoor dat Zwarte Piet zou weg moeten, daar waar de Bevolking dat niet wil. En laat men dat anachronisme van veel recentere datum, die Koningskroon, wel vrij spel? Daar waar de goede Sint brengt, en die Coburgers alleen maar geld kosten.

In ons land kunnen we zowel Coburgers als Zwarten missen als kiespijn. Laat ze elders hun zakken gaan vullen, wij Vlamingen hebben ruim ons deel gedaan.

Koning is zijn Vlaamse meerderheid kwijt

De steun voor het koningschap zakt in Vlaanderen naar een dieptepunt. Zelfs in Wallonië begint de steun, na een piek in 2003, opnieuw te dalen.

De tijd waarin de koning vooral in Vlaanderen aanhang vond, ligt ver achter ons. Volgens onderzoek van het Instituut voor Sociaal en Politiek Opinieonderzoek (Ispo) was in 2014 nog maar 40 tot 45 procent van de Vlamingen uitgesproken voorstander van de monarchie.

Het Ispo onderzoek peilde zowel in 1990, 1999, 2002, 2003 als 2014 naar de houding van de Belgen tegenover het koningshuis. Gedurende die 25 jaar heeft de koning flink aan populariteit ingeboet. In 1990, onder koning Boudewijn, kreeg de koning nog meer dan zes op de tien Vlamingen achter zich. Maar nadien is de aanhang van zijn opvolgers, koning Albert II en koning Filip, gestaag geslonken. Tot minder dan de helft bij de laatste peiling.

Die daling hangt samen met een verandering in heel Vlaanderen. De secularisering en de stijging van het onderwijsniveau verklaren voor een deel de aanhoudende daling. Gelovigen en laaggeschoolden zijn meer gehecht aan het koningschap dan anderen.

De evolutie in het politieke denken speelt evenzeer mee. Hoe Belgisch gezinder iemand is, des te meer royalistisch hij zich zal opstellen. De hoge bloei van het Vlaams-nationalisme de voorbije jaren werpt dus een schaduw op het koningschap.

Behoeder van het land

Dat verklaart ook waarom Wallonië net de omgekeerde beweging maakt, al spelen ontkerkelijking en onderwijs er dezelfde rol. In 1990 lag de steun voor de monarchie in Wallonië nog net iets lager dan in Vlaanderen. 25 jaar later noemen twee op de drie Walen zich een voorstander van het koningshuis. Walen zien de koning als de behoeder van de eenheid van het land. Ze willen ook dat hij meer te zeggen zou krijgen in de Belgische politiek.

Toch begint de aanhang van de monarchie sinds 2003 ook in het uiden opnieuw te slinken.

‘De koning moet omhooglopen op een dalende roltrap’, zegt professor Bart Maddens (KU Leuven), een van de initiatiefnemers van het onderzoek. ‘In Wallonië is dat aanvankelijk wat beter gelukt. Met de opkomst van het Vlaams Blok in de jaren negentig zijn in Wallonië meer en meer mensen de monarchie beginnen te zien als een dam tegen het uiteenvallen van het land. Maar vanaf 2003 zijn de achterliggende verschuivingen door de ontkerkelijking en onderwijs opnieuw hun rol gaan opeisen.’

Niet toevallig zijn Congolezen en Coburgers terecht met elkaar verbonden. De oude baardman van het Koningshuis de zich er rijk mee boerde is immers het vlees geworden zinnebeeld van de slavendrijverij.

Het zit hen in de genen geboren, al dat Coburg heet. Ze zijn allemaal Co-bewoners van alle ‘burgen’ (=burchten) die ze ooit hebben kunnen inpalmen. Co-Burgers dus. En geen mede-burgers.