DINSDAG 8 NOVEMBER 2016

H. Godfried,

Vier Gekroonden

Pascal ging naar coiffeur Knipschare om zijne cheveu te laten doen. Als het gedaan was, vroeg de coiffeur: “Is ’t in orde, Pascal? Kijk ne keer in den spiegel.” – “’t Is veel te kort,” bromde Pascal, “herbegin maar!” En hij zette zich weer in de zetel.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Heilig_Grafkerk

Voor ’t laatst citeer ik bij deze een artikel uit de vroegere AVV-VVK krant van enkele dagen terug over de H. Grafkerk in Jeruzalem. Zie afbeelding hierboven. Even van dichterbij met eigen ogen zien en wéten kan door de bijgaande link aan te tikken. In mijn archief lag de buit misschien wel goed bewaard, maar het lag me op de maag en bleef maar knagen. Omdat ik gehoopt had er ondertussen (minstens vòòr Pasen 2017, de Dag der Verrijzenis) toch iets meer over te kunnen lezen. Niet dus. Maar ondergetekende is toch niet van de slimste in het iets op Google zoeken. Dus we houden het op wat DS die dag heeft kwijtgewild.

Enfin, U krijgt het opgediend als een in de microgolf opgewarmde maaltijd.

Zal de Heilig Grafkerk, ook bekend als de Verrijzeniskerk, in de ommuurde oude stad van Jeruzalem, Israël, een nog onbekend geheim prijsgeven, als wetenschappers de inhoud hebben kunnen analyseren van het graf? Tussen vandaag en het voorjaar van 2017 zal die vraag beantwoord worden door een Grieks team.

National Geographic wijdde donderdag een artikel aan de restauratie van de belangrijkste heilige plek uit het Christendom. Midden in de kerk bevindt zich het Heilige Graf, een graftombe, op de plaats waarvan men vermoedt dat Jezus er begraven ligt sinds het jaar 30 of 33 anno Domini (naargelang de jaartelling die men volgt).

Het is sinds de vierde eeuw een belangrijk pelgrimsoord. Op de plaats van de kerk hebben meerdere kerken gestaan, die tijdens oorlogen en branden verloren gingen. Het huidige gebouw stamt uit 1149 en is in vroeg-gotische stijl opgetrokken.

Afdekplaat

De Grafkerk is voor wat het beheer betreft in handen van zes christelijke kerken. De hoofdbeheerders zijn het Grieks-orthodox patriarchaat van Jeruzalem, de Rooms-katholieke Kerk (via de orde van de Franciscanen) en de Armeens-Apostolische Kerk voor de binnenkant van het gebouw. In de 19e eeuw kwamen de Syrisch-orthodoxe Kerk van Antiochië, de Koptisch-orthodoxe Kerk en de Ethiopisch-orthodoxe Kerk daarbij. De relaties tussen de diverse kerken waren in de loop der tijden zo slecht dat de sleutels van het heiligdom moesten worden toevertrouwd aan... moslimfamilies.

Een team experts en archeologen van de Technische Nationale Universiteit van Athene onder leiding van professor Antonia Moropoulou is het graf en het gebouw errond, het Aedicule of klein huisje dat de tombe omsluit, aan het restaureren. Het aedicule is zelf al eens eerder gerestaureerd, na de brand van 1808 die het vorige ‘gebouwtje’ vernielde. Het meest interessant is natuurlijk het eigenlijke graf dat wordt afgesloten door een zware marmeren afdekplaat. Onder die marmeren plaat zit het eigenlijke grafbed.

Rotslaag

‘We hebben de marmeren plaat weggenomen en werden meteen getroffen door de grote hoeveelheid vulpuin die zich daar in de loop der tijden heeft opgehoopt’, zegt archeoloog Fredrik Hiebert. ‘Het zal nog een hele tijd duren eer we die tussenlaag van puin onderzocht hebben, maar daarna komen we op de eigenlijke rotslaag (de graftombe was uitgehouwen uit een rots van kalksteen) terecht waarop het lichaam van Christus werd gelegd na zijn kruisdood. Die rotslaag die het grafbed vormde, meet zo’n 1,50 meter bij 90 cm.’

Volgens het christelijke geloof was Christus op de derde dag na zijn dood aan het kruis op Golgotha verrezen en enkele vrouwen die hem volgden en die op paaszondag naar het graf kwamen om het lichaam van Christus te balsemen, zegden dat er geen stoffelijke resten meer te zien waren.

Het was Helena, de moeder van de Romeinse keizer Constantijn I de Grote (de eerste Romeinse keizer die zich zou hebben uitgesproken voor het christendom) die het graf in 326 na Christus identificeerde. Van dan af werd het een bedevaartsoord voor de christenen.

*

Daar is natuurlijk in de eerste plaats het Lijdensverhaal van Christus zelf, anders zou er geen grafkamer en al zeker geen lege grafkamer bestaan hebben.

Het verhaal dat hier uit de doeken gedaan wordt, gaat terug naar het wezen van de Kerk van Rome. Al had ik eerder moet schrijven het verhaal van de Bezieler er van, Keizer Constantijn die toen de Hoofdstad van het Romeins-Byzantijns Wereld Rijk verlegde naar … de ‘Polis’ (Stad) van Constantijn de Grote, Constantinopel, sedert A.D. 1483 Istanbul, een Islamitisch bolwerk aan de Bosforus. Verwonderlijk hoe deze man (282-327) bijna democratisch in 303, amper 21 jaar oud, door zijn legioenen werd uitgeroepen tot imperator en Augustus. Toen hij door het Edict van Milaan (313) het Christendom zogezegd tot ‘Staatsgodsdienst’ verhief, bijna als logisch gevolg van de volkswil (de wil van de ‘demos’, het Volk) dan is de volkswil meteen bijna een ander woord voor het Christendom.

Dit niettegenstaande het Marxisme en al de afgeleiden daarvan een andere meer modernistische invulling voor heeft gewild.

Het is bijna huiveringwekkend, dan bij de Val van de DDR in 1989, ook ‘Wir sind das Volk’ werd gescandeerd om de Rode Dictatuur af te zweren.

Deze lijn gaat door tot en met Geert Wilders in Nederland, Marine La Plume in Frankrijk, het V.B. bij ons en bij de Basken, de Catalanen, de Schotten, de Bretoenen, enz.

Als de volkswil, als U wilt het gezond nationalisme dat stopt aan de grenzen maar de broederhand naar verder reikt, de toekomst is, dan is er voor het Christendom nog een mooie toekomst weggelegd.

En voor wat betreft die ’Grafkenner’ in Jeruzalem: verwacht vooral daarover geen spectaculaire verhalen. Of het daar nu gaat om de Leegte van de dood, of de Leegte van na de Verrijzenis: levende getuigen zullen daar niet meer gevonden worden. Hoogstens de sporen van wat al 2.000 jaar in het Paasverhaal geboekstaafd staat.