|
6/1017 * - Volgens DM mogen we zeker niet leven om te werken -
.
DEEL 3.
MAANDAG 3 OKTOBER 2016
*
H. GERARD VAN BRONIUM,
hij was hoveling van de graaf van Namen en goed tegen de geelzucht.
*
*
Neen, Bartje, zwevende bomen
.
Dat zult zelfs U nooit kunnen waarmaken.
*
*
Voor
diegenen die denken dat werken moet concurreren tegen het begrip vrije
tijd is ofwel Beroepsdopper én Socialist, ofwel een onverbeterlijke
dromer. Wat maar al te dikwijls op hetzelfde neerkomt.
Zo
zaten vroeger de Kardinalen bijeen om te discussiëren of de Engelen nu
mannetjes of wijfjes waren. Ze deden of ze er alles over wisten. Maar
het was als water vullen in een wissen paardenmand.
Enfin,
zo ziet U maar wat hoogmoed ook vandaag met zich meebrengt. Voor niets
en voor niemand goed, uitgenomen voor de Farmaceutische Industrie.
Daartegenover
zou ik stellen, dat van werk nog nooit niemand is gestorven. Tenzij in
de Kampen waar Sociaal Democraten en andere Verlichte Geesten hun
vijanden in onderbrengen.
Werken is gezond. Net zoals voor de liefhebbers nen flinken dreupel of een goed glas rode wijn: alles met mate!
*
*
Als U toevallig deze persoon tegen het lichaam moest lopen (alhoewel U waarschijnlijk niet toeft in diens leefomgeving),
hou dan goed Uw zakken toe. Niet omdat hij daar iets uit zou wegnemen,
maar iets bijsteken. Iets waarvan U, thuisgekomen, liever kwijt dan rijk
zou willen zijn.
Uw
ongeduld werd nu echter genoeg op de proef gesteld. Ga dus vlug naar
zijn... opiniestuk, dat voortgaande op de datum, gisteren zondag werd
geschreven
.
Voor overwerkt geraken, sè, is dat meteen een goed voorbeeld. Voor Jonge Goden is de 7de
Dag voorlopig nog altijd geen
rustdag, zoals voorgetoond in Het
Scheppingsverhaal, nog lang vòòr er sprake was van het Aards Paradijs.
Als voorbeeld kan dat tellen!
*
GEPLUKT BIJ
*
We moeten weer leren dat we werken om te leven, niet leven om te werken
*
Het
bijzonder lezenswaardige interview van schrijfster Lize Spit met
vakgenote Bregje Hofstede heeft een gevoelige snaar geraakt. Het gesprek
gaat over het boek van Hofstede over haar eigen ervaringen met een
burn-out. De woorden van Bregje Hofstede worden op grote herkenning
onthaald.
Kritiek
ontvangt de schrijfster omdat ze durft te bekennen dat een burn-out
soms ook wel een beetje als een statussymbool aanvoelt, iets waarmee je
in bepaalde kringen je onmisbaarheid kunt aantonen. Dat zal zeker zo
zijn, zoals ook niet elk kind dat een adhd-etiket opgespeld krijgt
reddeloos verloren is. Toch zou het de zeer reële problemen van velen en
de ervaring van Bregje Hofstede zelf tekort doen, om burn-out weg te
zetten als louter een modekwaal.
Dit
zijn vermoeiende tijden. Wie het verband ontkent tussen psychische
overlast en de druk op werk- en privéleven, ziet het licht van de zon
niet. Maar dat verband is complexer dan velen vermoeden.
Wie
kijkt naar het profiel van mensen die langs een burn-out scheren of er
middenin zitten, merkt dat het meestal juist niet om uitgebluste
professionals gaat. Integendeel lijken geëngageerde of sterk
gemotiveerde medewerkers veel kwetsbaarder voor de kwaal dan wie mentaal
afgehaakt is. Als de werkomgeving die motivatie dan onvoldoende
beantwoordt, of geen rem zet op het engagement, kan het misgaan.
Daarom
verdient het radicaal klinkende voorstel van Bregje Hofstede om de
grens tussen werk- en privétijd weer strak te trekken en werknemers s
avonds niet meer lastig te vallen met opdrachten en e-mails wel degelijk
een ernstig debat. We moeten weer leren dat we werken om te leven, niet
leven om te werken.
Maar
er is ook de andere kant van het verhaal. We moeten niet alleen naar de
uitputtende, veeleisende werkgever kijken, maar ook naar de
uitputtende, veeleisende... onszelf. Met zijn allen leggen we de lat in
het private deel van ons leven zo hoog, dat we gegarandeerd er ergens
onderdoor gaan.
We
willen niet alleen een uitdagende job, maar ook het perfecte gezin dat
in welvaart kan baden, hobbykok zijn en alle juiste restaurants
bezoeken, mee zijn met de nieuwste boeken, films en mode. En dat moet
allemaal ook nog eens meteen gefacebookt en geïnstagramd worden. Van
werkelijk vrije tijd, tijd waarin niets moet, komt bijna niets meer
terecht. Ook dat is een recept voor burn-out.
Liever
snel naar de hel dan traag naar de hemel, zingt Bazart in de hitsingle
Goud. Klinkt erg verleidelijk, maar als maatschappelijk motto is het
niet zonder risico.
*
*
Nou
Moe, ADHD, burn-out: het zijn inderdaad de nieuwste tekenen van
welstand. Stuur kinderen met die ziekte gewoon naar de boerenbuiten,
waar handenarbeid en contact met de natuur de beste heelmeesters zullen
blijken te zijn. Want als volwassenen zullen die dan ook niet zo rap
opgebrand zijn. Net zoals een stoere eik slechts in het vuur geraakt als
hij tot brandhout is verwerkt. Mensen zijn niet beter. Hun opdracht is
met de voeten op en niet in de grond te blijven, zodat ze kunnen groeien tot hun hoofd in de overdrachtelijke zin van het woord - de Hemel raakt.
*
*
Wie eenmaal n beetje is ingeburgerd op het Italiaanse platteland, waar de grootste rijkdom van de simpele mensen hun olijfgaard is, begrijpt dat voorbeeld over de boom, symbool voor een vast karakter,
misschien beter. De knoestige olijfbomen staan er op dat beetje grond
voor verschillende honderden jaren. Ze blijven s zomers en s winters
groen. En we weten van horen zeggen dat elke olijfboom die geplant
wordt, bestemd is voor de (achter)kleinzoon
.. Olijven zijn maar
volgroeid en dragen inderdaad soms een volwaardige oogst maar na honderd
jaar en meer.
*
*
|
