6/1208 * - Geen internet, dus toeristische praatjes -

.

**

Deel 3

Maandag 22 augustus

Zon 6u41-20u48

H Siegfried

*

Capedimonte met eeuwenoude Pauselijke burcht…..

*

*

We zijn hier op deze blog inderdaad niet in de Grote Politiek waar er eeuwig en een dag kan gepalaverd worden over een op de grond liggende bananenschil. Hier worden hele bananen-plantages dagelijks opgeruimd. En hoe rapper de janboel verdwijnt, hoe rapper die weer aangroeien. Net het omgekeerde als met ons armtierig pensioentje gebeurt.

Vrijdag, zaterdag, zondag, maandag: geen drie, maar straks vier dagen volledig afgesneden van de buitenwereld. Wat mag er toch gaande zijn? Hebben de Amerikanen misschien de stekker uit hun satelliet getrokken? Staan we ondertussen tot 2020 ‘on hold’, tot de EU-sataeliet Galileo eindelijk zal geactiveerd worden? Maar ook dan zullen de problemen blijven bestaan, want Galileo Galilei was ook ’n Italiaan en met Italianen aan de knoppen van het Internet is men nog niet aan de nief papatjes.

De teerling is geworpen: we trappen het af. De Zetel van die snertfirma antwoordt zelfs niet meer aan de telefoon. Heen en weer naar daar rijden (in de omgeving van Firenze) wil zeggen 600 Km afleggen om ze daar hun vet te geven. Dat is het niet waard!

Want sedert we daar zo’n 12 jaar geleden cliënt zijn geworden, is de wereld danig veranderd. Draadloos betekent nu inderdaad niet alleen zonder vaste draadverbinding, maar ook zonder straalverbinding. Ik hoop dat U begrijpt wat ik bedoel, want ikzelf begrijp er niks meer van. Tenzij een tweede antenne bijzetten de oplossing zou zijn.

Er blijkt op slechts zo’n 30 Km van bij ons, in Viterbo, de provinciehoofdstad een distributiecentrum te bestaan die zijn diensten aanbiedt voor € 10.- per maand. Via een soort ontvangertje, dat niet groter is dan een sigarettenpakje. Overdag max 1 giga-byte en na 24 uur onbeperkt.

Als daar maar muziek in zit!

We gaan dus dat systeem erbij nemen, en zo de kat een beetje uit de boom kijken. Onze 3 herdershonden kijken er ook al naar uit, want ‘beestjes pakken’ is de enige olympische discipline die ze aankunnen. Moet U maar eens uitproberen, als U – zeer uitzonderlijk – niet welkom bent. Ze doen me dan telkens denken aan de leeuwen van het Colosseum….

Ach, kon het vandaag nu maar kattenjongen regenen, dan had ik minstens nog dàt te doen: luisteren naar de regen die gestuurd door een strakke Noordenwind, tegen de ruiten slaat. Die wind, eigenlijk is die er al, maar op dit uur straalt de zon reeds temperaturen van tegen de 40° Celsius naar onze Blauwe Planeet. Geen weer dus om een hond door te jagen. En dat bewijzen weeral mijn 3 Duitse Herders, door de hele tijd languit op de koele vloer liggen uit te slapen. Ook bij hen beginnen de jaren door te wegen….

Een mens zou goesting krijgen, om de wereld te laten door draaien, en om ze daar gezelschap te gaan houden…

*

We zijn wel de dag voordien gaan varen in de hoop een beetje verkoeling te vinden. Maar het meer was deze keer net een plas uitgedroogd water. Geen zuchtje wind, geen rimpeltje, zelfs ons schroefwater was te lui om te glinsteren in een lange uitwaaierende baan achter ons. Er was geen levende ziel op het water, wel op de stranden, in de blakende zon. Het zand is hier zwart, dus zich vergissen met het blonde Noordzeestrand is niet mogelijk. Nochtans zijn er, voor goedzienden (wat niet aan mij besteed is), evenveel blote lijven te bewonderen als in Blankenberge. Terrasjes zult U hier niet vinden, aan deze ruige kant van het meer. Dat is meer iets wat de Beschaving als de Natuur al vele jaren hebben verdrongen.

Had het Gentse Liegebeest hier in zijn gloriejaren dit Italië gekend, de leuze ‘Only in Belgium’ had nooit bestaan. Want op de hele wereld is er geen plaatsje waar Moeder Natuur zo innig verbonden is met de Klassieke Oudheid, waaruit onze Beschaving, vergeten we dat nooit, is gegroeid. Italië is het mooiste land ter wereld. Spijtig, zoals men hier zelf zegt, van al die Italianen….

Zoals U al tussen de lijntjes hebt begrepen, zijn we uitzonderlijk langs de oever blijven hangen. Normaal steken we over naar het Pausen-Eiland, helemaal aan de andere kant van het meer. Bisentena, want dat is de naam, was zo’n duizend jaar geleden de zomerresidentie van de Pausen, met op korte afstand de versterkte burcht van Capedimonte waar iedereen in geval van nood, per boot kon naartoe vluchten. Het eiland is al honderden jaren de privé-eigendom van het Prinsengeslacht ‘del Drago’ uit Rome en sedert kort, wegens de vervuiling, verboden voor bezoekers. Daar staan 7 kerken op, en een basiliek, allemaal even grondig leeggeplunderd…. Je vaart de overdekte inham binnen, en legt er aan aan de steiger waar ooit de Pausen voet aan wal hebben gezet. Op het rotsplateau, hoog boven het meer, kan je er zalig genieten van de koele bries uit de bergen. Vluchten kan niet meer, want de toegang tot de burcht via het strand is afgegrendeld. Men geraakt er alleen binnen via de vaste wal, als gast van een van de zes appartementen die er constant bewoond zijn. De burcht telt thans inderdaad, net zoals elk burgerwoning, 6 verschillende huisnummers. Maar door de open poort ziet men er wasgoed aan de lijn hangen te drogen. Zelfs vrouwen ondergoed….

Het tweede eiland, de Martana, is gewoon eigendom van een schaapherder, die daar in de volle verlatenheid, zelfs geen herdershond nodig heeft om de kudde te bewaken.

In Viterbo (70.000 inwoners) bevindt zich het gerestaureerde Palazzo Papale als publiekstrekker. In een aanpalend straatje staat de preekstoel van Thomas van Aquino. En in Montefiascone vindt U de San Flaviano, een der eerste basilieken van de Christenheid, met de Pauselijke loggia, waar de Paus vroeger de menige kwam toespreken en o.a. kwam oproepen voor weer eens ’n Kruistocht tegen de islammerij van toen. Wees dus niet verwonderd, dat U, meer dan in Rome, overal op alle soorten gebouwen, de Pauselijke tiara ziet gebeiteld staan boven de ingang, zelfs op de stadspoorten.

*

Dat alles tenminste is, wat de streek voor normale mensen te bieden heeft. Niet voor mensen dus die op zoek gaan naar Pokémon-beestjes. Die vinden al dat gedoe rond de tastbare Kerkelijke Geschiedenis maar niks. Zelfs nog geen bord spaghetti waard… En dat is nochtans, naast pizza, het geprefereerde voedsel van de plaatselijke bevolking. Hoogstens ‘al fromagio’, wat wil zeggen, dat er een paar haardunne slierten geitenkaas onder de deegwaren zijn geroerd….

We hebben hier ooit Nederlanders ontmoet, die al bijna 50 jaar hier hun verlof kwamen doorbrengen. Fijne mensen. Een bejaard koppel, samen met de zuster van de dame, weduwe geworden. Ze kwam hier, zei ze (en herleefde bij de herinnering), om bij haar echtgenoot te zijn, wiens as op het meer was uitgestrooid, zo’n 25 jaar geleden. Ze was zelfs voor haar jarenlange trouw als bezoekster, vereremerkt op onze Casa Communale…..

En of die man daar in vrede rust! Het moet er heerlijk vertoeven zijn, 190 meter in diep water, haast als in de moederschoot, tussen allemaal hete vulkanische waterbronnen….

Een idee voor later?

*

*