|
8/1847 * - Les Flamands sont de retour - Klaagzang 1STE dag zonder elektriciteit en 5de
dag zonder Internet Vals terreur-alarm door Iranees student in de
stralingstechniek in Bx rond Koninklijk Warande Park Trump vast
benoemd in Amerika Terugblik op Houyet s/Meuse
***
Donderdag 21 juli 2016
Zon 5u54-21u43
H Victor
Als het regent op Sint-Victor, de oogst brengt op geen lor.
*
*
Houyet s/Lesse
Le Château dArdenne
.
*
*
Dit is een van die dagen om alle andere dagen uit- of af te dagen!
Vandaag
is het donderdag 21 juli 2016. Tot vier uur in de namiddag al de hele
dag geen pierelke elektriciteit gehad. De vorige dagen schimmelde de
voltmeter tussen de 180 en de 250, op en neer. Nu is het nul, niente,
zero Volt. Men kan met zijn bloot gat op de draden gaan zitten. Of die
zelf in zijn neus steken. Sinds maandag ook geen sikkepit Internet. De
temperatuur is al dagenlang tegen de 50°. De zenuwen zijn gespannen, als
lijden we allemaal onder een verdovende tandpijn. Alle luiken zijn al
dagenland dicht en ons huis lijkt van buiten af gezien, precies een
verlaten vesting ergens gewonnen-verloren tussen de omringende
olijfgaarden.
Onze
drie Duitse Herders hebben het opgegeven om te waken. Ook zij zoeken
overal het kleinste koele plekje om er te slapen. Sorry, geen ongewenst
bezoek in deze moordende hitte!
Is
het dan te verwonderen, dat toen ik de WC hoorde chassen terwijl ik
na de siësta nukkig boven op bed lag te rusten, dat mijn gedachten
direct gingen naar die hoopvolle Kerstavond ergens in Wallonië, toen
ineens de lichten in huis weer aansprongen, water uit de kraan kwam en
er na lange tijd terug gas was om op te koken. Toen het Vrouwtje al die
heerlijkheden naar de slaapkamer riep, kwam de man daar meteen vloekend
en sakkerend uit gelopen, en tierde de woorden, die U in de titel
hierboven vindt.
Ja,
ik weet het. We leven in de heuvels op het platte van de platte
boerenbuiten in landelijk Italië. We zijn de laatsten op het
elektriciteitsnet dat kilometers ver door veld en bos tot hier geraakt.
De stroom is er altijd onstandvastig, ja zelfs zeer wispelturig. Net
hetzelfde als met de Internet-Straalverbinding. s Zomers zijn er dus
veel hoge boomtakken die alle luchtverkeer in de war sturen.
En
ja, we kennen uit het hoofd de antwoorden van de Goden-Almachtig van
beide Net-beheerders. Want verder dan de telefoniste geraken we toch
niet. Italië is, moet U weten, op en top ge-automatiseerd, en na uren
proberen, worden we te woord gestaan ergens in een grootstad vele
honderden kilometer ver. Waar we aan de telefoon iedere keer de naam van
ons piepklein dorpje zelfs letter per letter moeten spellen. En telkens
is het dan hetzelfde refrein. Is te warm. Of te koud. Te nat. Of te
droog. Het gebeurt zelfs dat het een extra grote panne is, deze keer.
En dat we dus heel veel geduld zullen moeten hebben. Spreken met de
directie? Gaat niet. Want die is iedere keer in vergadering.
Gegarandeerd zijn die socialisten die telkens met elkaar in debat zijn
gegaan. Ze doen hun uiterste best. En neen, ze zijn geen amateurs, maar
echte professionelen. U zult het wel merken aan hun facturen. Hulp is
onderweg! Maar when of where, dat weten ze niet.
Ja
de streek hier is inderdaad achterlijk en elk ogenblik denken we hier
de Romeinse Legioenen te horen voorbij marcheren in hun rinkelende
wapenuitrusting, op de heirweg van het nog Zuidelijker Rome naar onze
streken aan de Noordzee. Van waar komen anders al die stofwolken op de
onverharde strada bianca, zoals in de Giro
dItalia? Daar bovenuit klinkt schel toeterend op de verre Cassia
(Heirweg) dan de sirene van een ambulance onderweg in de stroom
toeristen van het ene ongeval naar het andere.
Zeker.
De hele streek is achterlijk. 3 à 4.000 jaar geleden kwamen de
half-wilde nakomelingen van Romulus & Remis hier bij de
hoog-ontwikkelde Etrusken hun en ook onze
beschaving halen. Deze tijd is hier namelijk blijven stilstaan. Dat ziet
men best op de wekelijkse marktdag waar de zaken nog verlopen zoals
honderden jaren terug. De mensen zijn arm maar proper. Ze gaan hier
zelfs de Zondag nog naar de Mis. En in de jaarlijkse processie ter ere
van Maria Magdalena, draagt de socialistische burgemeesters zelfs de
handgrepen van de draagberrie van de Heilige. Iedereen knielt zelfs in
het stof , als het Allerheiligste voorbij gaat.
Het
is dus een soort achterlijkheid die meer naar authenticiteit neigt. Dat
klein laagje stads-vernis dat me dat woordje achterlijkheid in de
mond legt, is hier vlug weg. Omdat men en dit zonder de Groenen -
dicht bij de Natuur leeft. Waar men de wijd verspreide stilte haast over
zijn eigen hoofd kan trekken in dit heerlijk door God gezegend nieuwe
vervang-vaderland.
Beneden
aan het Meer loopt kronkelend door de velden, de eeuwenoude pelgrimsweg
van Kantelberg (Canterbury) naar Rome, zoals hij daar al eeuwen loopt.
Somtijds trekken we er met heimwee naartoe, naar die bewegwijzering,
bang afwachtend wanneer onze terugweg naar Vlaanderen vanaf deze Via Francigena noodzakelijkerwijze zal beginnen.
*
*
GEPLUKT UIT DE WOLKEN
v/d Staatszender in Coburgia.
*
De
bron van deze inspiratie zult U wel allemaal gezien hebben, hetzij op
de VRT of op de VTM. Het was op de vooravond van de Bête Nationale dat
de Wereldpers in Bruxelabla-bla storm liep om life de ontknoping mee
te maken van een aangekondigd wereldgebeuren zoals in Nice. Een attente
Wijkagent had een verdacht getint individu
opgemerkt, en gepakt en gezakt om in volle publiek de zoveelste
moordende terreur-aanslag te plegen. Plaats-delict: het Koninklijk
Warande Park. De 19 Burgemeesters van de Agglomeratie kwamen in ijltempo
in spoedberaad bijeen, zodat binnen het uur de hele politiemacht te
land ter zee en in de lucht kon opgetrommeld worden. De in alle haast
bij-geroepen Onderhandelaars trokken zich vervolgens de haren uit het
hoofd: de man verstond zelfs geen woord Koeterwaals!
De
onderhandelingen liepen dus uit. Tot tien voor zes en toen was het
met een zucht van verlichting - afgelopen. De verdachte was een
Iranees (?) Gents (?) Hoogstudent die er Stralingstechniek (?)
studeerde. Daarbij droeg die in de brandende hitte van de Warmste dag
van het Jaar een stevige winterjas van waaruit witte elektrische draden
duidelijk zichtbaar waren. Een nieuw soort explosieven, had men
gedacht, bestaande uit stalen platen. Urenlang werd de man door
scherpschutters belegerd, de Ontmijningsdienst van het ABL werd erbij
gesleurd, tot de man eindelijk kon overtuigd worden, zich tot op zijn
onderbroek uit te kleden.
Einde
verhaal. Hoogst waarschijnlijk zit daar stof in voor een nieuwe
komische film bestemd voor de Islam-landen. Het zit er zelfs dik in, dat
deze geschiedenis een lichtje, ondertiteld Hoe cloot men Frederik
heeft doen branden bij ISIS
Kort
daarop kregen we bij uittreksel deze keer de Koninklijke Boodschap
voor de volgende dag daarna te horen. Gene bang hebben en vooral de
verschillen tussen de onderscheiden religies niet ten top drijven.
Tiens, Tiens. Dus eindelijk wordt uit onverdachte bron impliciet toegegeven, dat er religies zijn die aanslagen plegen
.
*
En dat precies op de dag waarop Donald Buffalo Bill in Amerika op het Republikeinse wapenschild werd geheven.
De
sprekende evidentie tussen deze twee feiten (de Koninklijke Bekentenis
en het officieel aangaan van de open strijd) leken mij belangrijk genoeg
om op onze blogs voor altijd Buchstabiert
(vereeuwigd) te worden. Alleen storend was de Canossa-gang van de
Engelse First Lady naar de Duitse First Lady in Berlijn. Ik meende
Winston Churchill tot hier te hoeren vloeken van uit zijn potdicht
gemetseld graf.
*
*
Om af te ronden, en helemaal in de lijn van de titel bovenaan dit stukje, nu het verhaal van het Waalse dorpje Houyet s/Meuse
bij Dinant. Het ligt op de ondiepe wildschuimende Lesse en is (was?)
een oord van toerisme voor kanovaarders van daar tot in Dinant. We
kwamen er langs op de vaderlandse heenreis, op zondag 3 juli, en in het
enig restaurant, enfin een inrichting die eten verschaft (!) dat nog
open bleek, vlak voor het beroemde spoorstation, doken we binnen en
zochten ons een tafeltje zo ver mogelijk van de toog. We waren er na een
paar minuten, de enige bezoekers. En toch duurde het veel te lang voor
de gevraagde 'jambonneau op ons bord kwam. De Chef in de keuken was
zeker geen hoogvlieger, ofwel was het varkensknuistje van een overjaarse
beer. Handen wassen ging niet: er was niet eens zeep en al evenmin een
handdoek. Armen schudden gebaarde lachend de rondborstige waardin, die
net uit een ander toiletdeurtje stapte.
Enfin,
we hadden op die winderige dag, te beginnen vanaf GIVET, waar de Maas
dat land binnenstroomt, genoeg van de streek gezien. We zagen de
overwoekerde ruïnes van een domein waar een van ons twee vroeger
regelmatig kwam en waarvan geen kat zich daar nog de naam van
herinnerde. Op het winderig terrasje, naast de geparkeerde wagen, zat
een soort donkergekleurde vagebond te dromen, eenzaam en alleen, maar
zonder consummatie.
Toen
ontdekte ik naast me een soort staander met folkloristische informatie,
uitgegeven door de Region Walonne. Een en al advertenties voor kleine
ambachtelijke ondernemingen uit de buurt, die meenden het van de
toeristen die er niet waren - te moeten hebben..
Daar vonden wij o.a. deze beschrijving:
Koning
Léopold II laat het Château Royal dArdenne optrekken in 1874, in het
prachtige park van het domein Ardenne. Vervolgens laat Léopold II het
kasteel ombouwen tot een luxueus hotel met de bedoeling koningen en
andere rijken uit de hele wereld naar Houyet te lokken. Hij wilde dat
België, in t bijzonder Houyet het toeristische centrum van Europa zou
worden. Die wens werd bewaarheid in de periode van 1899 tot 1949, toen
dit luxueuze tophotel gouden tijden beleefde, tot 1911 onder leiding van
de Compagnie des Wagons-lits en tot 1949 onder het bewind van de
familie Marquet.
Vanwege
de schade die tijdens de 2 wereldoorlogen werd aangericht, gingen de
deuren van het Château Royal dArdenne. Definitief dicht in 1950. Het
kasteel stond leeg en ging in 1968 in vlammen op, om vervolgens tot de
grond te worden afgebroken.
Meer informatie op www.chateaudardenne.be
*
Tja,
in een vorige bijdrage over onze Reisperikelen had ik beloofd op deze
zaak terug te komen. Een beetje tijd beschikbaar krijgen was de enige
voorwaarde.
Wel,
zoals de titel hierboven zegt: de gedwongen afzondering, weerspiegeld
in de titel was de directe aanleiding om de stier bij de horens te
vatten.
Vraag:
wij, Vlamingen moesten vanaf de paplepel Frans leren op school. Goed
zijn Frans kennen was immers de enige voorwaarde om in de Ambtenarij of
het Zakenleven te geraken. Waarom moesten de Franstaligen geen Vlaams
leren? De Union moest toch zorgen voor de Force?
Voor
iedereen die zoekt waarom Coburgia altijd al een doodgeboren kind is
gewees, ligt daar de stof voor meer dan een hoogstudenten-thesis om in
het Vlaanderen van vandaag cum laude te slagen.
Gelukkig is dat straks allemaal niet meer nodig, als de Vlaming eindelijk thuis is in eigen land
..
*
*
|
