ZOVEEL IK DRAGEN KAN

De moord op de voorzitter van de Kommunistische Partij, Julien Lahaut, is het werk geweest van het anticommunistisch netwerk van André Moyen. Een netwerk dat gefinancierd werd door de haute finance en nauwe contacten had met politiek, politie en staatsveiligheid. Dat verklaart waarom de opeenvolgende onderzoeksrechters hun tanden stukbeten op het dossier omdat een aantal cruciale stukken voor hen verborgen bleven, zo blijkt uit het onderzoek van het CegeSoma, dat vandaag wordt voorgesteld in de Senaat.

Lahaut werd op 18 augustus 1950 in Seraing in zijn woning vermoord, een week nadat hij bij de eedaflegging van de koninklijke prins Boudewijn "Vive la République" geroepen had. Aanvankelijk werd ook in die richting gedacht voor het motief van de moord.

Lahaut zou vermoord zijn door leopoldisten, die het niet namen dat koning Leopold III tot aftreden gedwongen werd wegens zijn omstreden houding tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar het was tot 1985 wachten op het eerste wetenschappelijk onderzoek. Rudi Van Doorslaer en Etienne Verhoeven verlegden de focus in "De moord op Lahaut" naar de anticommunistische inlichtingendiensten, die in de opkomende Koude Oorlog aan het werk waren, naast de officiële inlichtingendiensten. De auteurs slaagden er ook in om twee daders van de aanslag op Lahaut te identificeren.

In 2011 startte een nieuw onderzoek dat tot de conclusie komt dat niet de koningskwestie, maar de Koude Oorlog het kader is waarbinnen de moord op Julien Lahaut moet geplaatst worden.

De onderzoekers kregen een goed beeld van het netwerk van de spion André Moyen, dat royaal gesubsidieerd werd door grote maatschappijen zoals de Société Générale en Brufina en zijn oorsprong vond in de anticommunistische strijd. Moyen verdiende zijn sporen in het verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog en was ervan overtuigd dat na het nazisme, het grootste gevaar vanuit het communisme kwam.

Vooral de West Vlamingen voelden hun hart van eedle fierheid beven tont Leopold III, na zijn krijgsgevangenschap ergens eind van de jaren 40 eindelijk kin terugkeren naar het land waarvoor hij zo vindingrijk had gemarchandeerd. O Toch zo ontroerend! De Koning treurend achter tennisdraad. Ergens in Zwitsermand.

Op voorspraak van een der vele maîtresses van Mussolini, de toenmalige kroonprinses van Italië, zijn zuster Marie José von Sachsen-Coburg-Gotha, die hem meteen hun Duitse roots in herinnering bracht; was het hem gelikt op de koffie te worden genodigd in de Berghof, helemaal boven op de Obersalzberg bij München, in het stulpje van de Fûhrer aller Germanen in hoogst eigen persoon. Enig punt van de dagorde (nog altijd niet uitgelekt): daar de Oranjes in Amerika gevlucht, waarschijnlijk voor altijd, had Po-Pol gedacht van Adolf, socialistische gelijkgezinden onder elkaar, van voor eeuwig en een dag, de Kroon te erven van de beide Lage Landen, inbegrepen het stuk Vlaanderen-in-Frankrijk, dat de Führer in zijn goddelijke voorzienigheid, toen reeds bij Brussel als Bestuurlijke Eenheid had gevoegd. Nonkel Dolf zag daar wel iets in zitten zei die, maar wat stond daar tegenover?

Terug thuis met zijn nieuwe jonge bruid, beweerde Le Roi Léopold, terug in zijn functie van Hoofd van den ABL, dat hij was gaan pleiten om zijn Francofone soldaten vrij te krijgen uit de Duitse krijgsgevangenkampen. Het protocol van die bijeenkomst is en blijft geheim tot 100 jaar na de feiten.

In Grâce-Berleur waren al doden gevallen onder Rijkswachtkogels, de Francofonen wilden de Republiek, de Caloten bestreden de Socialisten, en samen bestreden ze onderling elkaar, verdeeld in Leopoldisten en al de anderen.

Toen Leopold in die dagen op de radio sprak, dropten alles buren bij ons in de voorkamer binnen om te luisteren naar het NIR op de splinternieuwe radio van onze oudste broer, die net bij ons ingetrouwd was. Iedereen snikte en snotterde. Want iedereen daar was Koningsgezind en nog altijd in de ban van de moedige overgave (!) van de Koning in Mei 40, die zovele duizenden mensensens gespaard zou hebben. Daar zaten toen inderdaad vele honderdduizenden mensen, op de vlucht voor de Duitse Legers, samen gedrumd tussen de rivieren en de zee.

Iedereen vond het dan ook zijn verdiende loon, dat die Flahaut werd neergeschoten. De Koning verdiende dat.

En meteen was het Vorstenhuis gered.

Dat het anticommunisme had kunnen zijn, kwam bij niemand op: het waren toen immers de gloriedagen van De Rode Vaan.

En Gottekes toch, dat de jonge Boudewijn daarna meteen besproken werd om als een bezeten kater achter zijn verlokkend snelle srtiefmamaatje Liliane Baels te lopen: daar breide Kardinaal Suenens, in t Frans, rap-rap een kous aan, dank zij die Spaanse furie Donna Fabiola di Mora Y Aragon..

Och, ik zie die tijd nog klaar en duidelijk, zelfs met gesloten ogen. Ik woonde toen zo wat een beetje overal ofwel bij de grootmoeders, ofwel de vele tanten en nonkels. En overal stonden op de bruggen, de muren of de straatstenen, het Romeinse cijfer III, links en rechts beschermd door een liggende letter L. In Eernegem, de latere Gemeente van John Crombez, liet Meester in de herbouwde Jongensschool dat symbool zelfs op het schoolbord vooraan in de klas staan.

JaJa, ook die tijd hebben de Coburgers glansrijk verkwanseld, om de Vlamingen, aan wie zij per slot van rekening hun troon te danken hebben, aan hun kant te krijgen. Bij Referendum kozen 54% der Belgen voor Leopold III, maar toen de Francofonen dat niet wilden aanvaarden werd meteen de eerste van een oneindige reeks compromissen gesloten. Telkens een kleine toegeving, die cash moest betaald worden.

Coburgia is inderdaad tot op de huidige dag gebouwd op het geduld der Vlamingen.

(Get) Digitalia

Dan mocht de Beiaard spelen

van al uw torentransen,

dan mocht de grijsheid kwelen,

[dan mocht de jonkheid dansen.] (bis)

Dan schiept gij opgetogen

tot prinsen, Vlaamse steden,

die onder zegeboden

[op zegewagens reden.] (bis)

Dan liet gij uw rondelen

en kanten gevels glanzen,