WAAROVER HET GAAT

Ach ja, die Zwei kleine Italiener, die wollten gern zu Hause sein…..

Vriend Guido van http://blog.seniorennet.be/guvaal/ is in L’Alguer, dat is  het Catalaans voor Alghero op Sardinië op familiebezoek. Heel gewoon en verder niets speciaals. Ware daar niet die kleine opmerking van hem, dat de Spaanse Catalanen daar ooit een enclave hadden gesticht.

Een enclave stichten is de eerder vriendschappelijke benaming die hier op deze blog aan een broedervolk wordt gegeven, voor een overzeese nederzetting opgedrongen aan de plaatselijke bevolking. Maar dat waren toen wel andere tijden. En Catalonië heeft ondertussen van de Spaanse bezetter aan den ondervonden, wat kolonisatie betekent. In Vlaanderen zijn wij daarin een beetje masochistisch aangelegd, of om het in moderne begrippen te gieten, wij lijden in erge mate aan het Stockholm Syndroom, waarbij de gegijzelden na verloop van tijd sympathiseren met de gijzelnemers.  

Eigenlijk gaat het mij niet om de Catalanen op Sardinië, maar om weer een ander aspect van dit tweede (en beter?) Vaderland van mij, Italië. In mijn eigen woorden luidt dat een beetje simplistisch, dat onze gezamenlijke Geschiedenis in dit land praktisch onder elke voetstap die men verzet even onder de oppervlakte ligt. Neem nog maar de wereldberoemde kathedraal, de Duomo van Milaan: die ontworpen is einde de jaren 1300 door de Vlaming Jacob Coene, een toen bekende Brugse miniatuurschilder. Onderaan vindt U de beschrijving hiervan. Verder leer je iets bij om[p1] [p2] [p3] [p4]  de 10 meter, dat, hoe dat komt weet ik niet, een beetje bekend voorkomt. Hier is ook zoveel gebeurd dat zich bij ons herhaald heeft. Of bij ons gebeurd is, dat zich hier herhaald heeft. In elk onderdeel van het Italiaans verleden is de Vlaming even, groot, zo niet groter dan de Nederlander, de Duitser, de Fransman of de Engelsman. De archieven van de Stad va Dante, Firenze, staan er vol van. In de Dogenstad Venetië is de naam Fiamingho (Vlaming) nog altijd synoniem van voornaamheiden, terwijl bij het woord België de man in de straat U nog altijd onderbreekt met het gebaar van iemand die van op heuphoogte met de omgedraaide rechterhand een gevel besproeit.

In de Middeleeuwen kwamen onze wereldberoemde  schilders ook al naar hier. Wegens het licht, zegden ze, dat heel anders was, vee stralender dan de grijze luchten boven de oneindige vlakten van de Lage Nederlanden, ghli Paese Basse.

Italië is de zon op de blauwe oneindigheid van de zee. Met achter Uw rug de hoge bergtoppen van de Grote en de Kleine Alpen, de Apenini, al even oneindig. En die zee is dan weer de poort naar de hele wereld.

PERSOONLIJKE BENADERING

Voilà. Mocht U op zoek zijn geweest naar een prachtig vakantie-adres: op Sardinië wacht U een wondermooi onthaal.

Een vriend uit het Kortrijkse dacht ons een plezier te doen met een PPower Point-slide met mooie plekjes in Italië. Het was adembenemend. Want geen ervan kenden we. Zelfs niet van naam. Maar ze waren van de eerste tot de laatste allemaal gelijktijdig om er te willen leven. Gestolde tafereeltjes uit een ver verleden, nu de Hemel op Aarde! Waarbij het niet uit te leggen valt, dat wij hier al zo lang wonen en dat al die namen zo dichtbij het gijpen liggen en toch ook weer volledig nieuw..

Naast mij speelt een kleine portatief met daarop Radio Subazio, een soort van Radio 2 voor gevorderden: lichtvoetig, vol korte nieuwsflashes. Iedere keer die opstaat, wordt ik er aan herinnerd, dat Italië het land is van de Conzoni, het Lichte Lied waaruit Canzonissima ooit is gegroeid. Hier geen kattengejank met falsetstemmen half door de neus en in ’t Koeter-Engels boven hun stem gezongen, dat eerder een schor schreeuwen is.. Primitiever dan een kolonie wilde apen. Hier geen oorverdovende oerwoudgeluiden waar mijn honden verschrikt voor weglopen. Geen gebonk met daartussen kip-kap van ondefiniëerbare instrumenten, computer-muziek genaamd. Hier hoort U warme mannenstemmen, of tere hupse dan weer weemoedige vrouwenstemmen, die met meer gevoelens dan er kleuren in de regenboog zijn, proberen U te ontroeren, te verblijden of te begeesteren. Daartussen een paar flitsen opgewonden verslagstemmen en de droomwereld van liefde en harmonie kan weer doorgaan: het is U niet eens opgevallen dat er een onderbreking was. Hier zijn dan ook geen cowboys aan het werk, die in galop de Beschaving willen voorbijsteken….

Dit is Italië.

*

Of liever, dit land is een deel van de Klassieke Beschaving, die in ruïnes verspreid liggen rond de Middellandse Zee. Ze heeft, zoals men dat zegt, de ‘tand des tijds’ niet kunnen weerstaan.

Van beschaafde voorouders met enorme erfenissen, zijn we nu bezig met sneltreinvaart onszelf terug te schakelen naar ‘af’. We moeten onszelf  ‘verrijken’ met de geur van gedroogde kamelenmest en verse schapenkeutels. Van bouwers van Gotische kathedralen die tot de hemel reiken, en die de uren van dag verblijden met vrolijke beiaardklanken, moeten wij een volk van kontheffers worden, die kwijlend van onderdanigheid, de kop naar Mekka moeten draaien.

Waar O Heer, hebben we dàt verdiend?