ZOVEEL IK DRAGEN KAN

Moest het nog eens zò zijn, dat de Rode Manitous zich eens te meer willen herbronnen, dan moeten zijn zekerlijk Het Plan de Man ter hand nemen. Net als hun Grote Roerganger, den Dolf-met-de-Snot die in Duitsland van de Jaren 30 de Communistische Heilsleer een beetje naar zijn hand heeft gezet, om er het Nationaal Socialisme uit te boetseren, zouden zij in deze tijden kunnen proberen om die andere Heilskeer, de Islam, aan te passen aan de eigen verwachtingen. Iets in de zin van bijvoorbeeld : Leve de Socilo-Islamo Solo Slim..

Mits een kleine royalty, mag Den Cleynen Toeback als der Grosse Partei Führer altijd deze idee van mij overnemen. Zo mag hij zeker zijn van een ereplaats in de hel aan de rechterhand van het Grote Socialistische Voorbeeld van de Duitse PvdA van weleer.

Vandaag gaan we terug naar de periode rond de 2 wereldoorlogen, die in ons land toen behehekst werden door de Belgische Werklieden Partij, de BWP. In Duitsland, waar alles veel preciezer is, was de PvdA van Adolf Hitler aan de macht. Deze macht trok natuurlijk ook vele achterlopers aan, en ook het VNV, het Vlaams Nationalistisch Verbond, voelde zich aangetrokken tot deze Nieuwe Orde. Al was dat vooral omdat er op die manier tenminste een einde zou komen aan de Franstalige overheersing. De hel-bloedrode haantjeskraaiers echter, zij het weliswaar met een donker bruin randje, waren sedert Operatie Barbarossa, toen de Legers van de Grootste Socialist Aller Tijden (Adolf Hitler) het land van de Grootste Communist Aller Tijden (Stalin) binnenviel, samen met de Duitse PvdA van toen, uit de gratie van alle salon-socialisten geraakt. Ze zijn er trouwens sindsdien nooit meer binnen gemogen. Meer zelfs, dat de socialisten ooit Hitler in de hemel hadden geprezen, werd sindsdien met klem bestreden. Hendrik De Man, germanofiel en Führer van de Belse Socialisten, werd daar het slachtoffer van. Hij werd zelfs door de Belse Just-is-Just na de oorlog veroordeeld tot 20 jaar gevangenis en 10.000.000 schadevergoeding voor hulp aan den vijand. Hij verongelukte, samen met zijn echtgenote, in nooit opgehelderde omstandigheden, met zijn auto onder de trein op 12 juni 1953, in Greng, Zwitserland. Overbodige en uitgediende socialistische voormannen vallen nu eenmaal morsdood uit hun kerselaar, of rijden onder een trein.

Na deze uitleg moet het iedereen duidelijk zijn, hoe de Linxen zo hard voor belgicist spelen : zij hopen op deze manier hun verkeerd gebleken sympathieën uit de Jaren 30 te doen vergeten. Hun grootheidswaanzin echter zijn ze nooit vergeten, en dat legt uit waarom ze heden ten dage zo achter de Islam aanlopen.

Omdat de Broederschap der Rode Zielen zo gebeten is op deze klaarziende idealist, durf ik voor meer uitleg verwijzen naar Wikipedia, voor een korte levensbeschrijving. De man was, samen met De Brouckère en Emiel Vandevelde, een gedreven belgicist, maar anders dan die twee, heeft hij veel te laat de juiste bocht genomen.

Op 20 juni was het precies zestig jaar geleden dat de socialistische politicus Hendrik de Man in Zwitserland om het leven kwam (1953), samen met zijn echtgenote. Hun

wagen werd door een trein gegrepen. Hendrik de Man, van 1938 tot 1940 voorzitter van de Belgische Werkliedenpartij (BWP), leefde in Zwitserland in ballingschap.

Enkel bij aspirant-historici zal de man nog een belletje doen rinkelen. Die Antwerpenaar is één van de belangrijkste socialistische politici van de eerste helft van de 20ste eeuw geweest, maar door zijn omstreden rol tijdens de Tweede Wereldoorlog is hij in de geschiedenisboeken weggemoffeld. De socialisten durven amper over hem spreken.

Ere wie ere toekomt, het Franstalige weekblad Le Vif haalde De Man een paar weken geleden vanonder het stof. Le Vif wilde nagaan wat de invloed van De Man op de socialistische beweging is geweest. Toen de journalist die het artikel schreef een aantal Waalse socialistische kopstukken contacteerde, kreeg hij bijna overal nul op het rekest. Het lag voor de hand dat aan PS-voorzitter Paul Magnette gevraagd zou worden naar de betekenis van De Man voor de socialistische partij. De burgemeester van Charleroi, een politicoloog en ULB-professor, hield de boot af. Het was volgens hem niet gepast en niet verstandig om zich te buigen over zijn voorganger.

Rond De Man hangt een taboe, zeker in linkse Waalse kringen. Terwijl hij voor hen een held zou moeten zijn. De Man schreef 8 boeken, 23 brochures en 192 artikels. Hij wou dat het socialisme brak met het marxisme, waardoor hij aan de basis lag van de moderne sociaaldemocratie.

En zijn Plan-De Man de nationalisering van de banken en structuurhervormingen was in 1935 het antwoord op de Grote Depressie.

Na de Duitse inval in 1940 beging De Man volgens links een onvergeeflijke fout. Hij zag in de Nieuwe Orde-beweging iets revolutionair. Op 28 juni 1940 riep hij op de Duitse overwinning te aanvaarden en de gebeurtenis te zien als een kans om voor sociale vooruitgang te zorgen. De oude liberale en burgerlijke wereld had zijn tijd gehad. De Man, toen dé vertrouwensfiguur van Leopold III, zag wel iets in een regering naar het model van het Vichyregime van Philippe Pétain. In 1941 besefte De Man dat zijn vertrouwen in de Duitse bezetter fout was en hij trok zich terug in de Savoie. In augustus 1944 vond hij met de steun van een socialistische medestander politiek asiel in Zwitserland. Op 12 september 1946 veroordeelde

de krijgsraad hem bij verstek tot een gevangenisstraf van twintig jaar en tien miljoen frank schadevergoeding voor zijn collaboratie tijdens de oorlog.

Sindsdien wordt De Man, ook al was hij één van de invloedrijkste socialisten, in Wallonië uit het collectieve linkse geheugen weggegomd. Zegt de Luikse historicus Francis Balace hierover: Men verwijt De Man dat hij eerder zijn partij heeft verraden dan zijn land. Balaces

collega Alain Colignon, één van de auteurs van de Encyclopedie van de Waalse Beweging, noemt de houding van De Man een super-accommodatie met de Europese Nieuwe Orde op een ogenblik dat hij niet meer geloofde in de parlementaire democratie. Over het feit dat De Man, samen met een groot deel van het socialistische kader, mee de oprichting van de Unie van Hand- en Geestesarbeiders, een eenheidsvakbond van arbeiders en

bedienden, voorbereidde (aanvankelijk met instemming van de bezetter), zegt Colignon: Hij zei luidop wat vele anderen stil dachten. Een dubbelzinnige houding, waar de Waalse socialisten niet graag aan herinnerd worden.

In Vlaanderen is de houding anders. Ex-socialistisch parlementslid Lode Hancké is voorzitter van de Vereniging Hendrik de Man, die op geregelde tijdstippen voordrachten en lezingen organiseert over de rode voorman. In Le Vif wijst Hancké erop dat de wetenschappelijke aandacht voor De Man groot is. Tijdens een colloquium in 2003 vond wel een anti-De Man-betoging plaats. Herhaaldelijk heeft Hancké de Waalse erfgenamen van de grote syndicalist

De enige PSer die er openlijk over wil praten, is senator en historicus Philippe Moureaux:

De Man is geen taboe in de partij. Ik praat er over. (...) Het Plan-De Man was geniaal.

Maar hij heeft zich zwak gedragen tegenover een autoritair regime. (...) Maar dat maakt van De Man nog geen oorlogsmisdadiger. Hergé is door zijn werk veel meer een collaborateur geweest.