EUROPA JOUW NAAM IS LAFHARTIGHEIDxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Toen ik als opgroeiende bengel, met een enorme honger naar het waarom? van alles, tijdens de les van ‘Gewijde Geschiedenis’ aan de Meester meer uitleg vroeg over de Profeet, die van de Engel bericht kreeg over de noden van zijn volk, daarop zijn ploeg uitspande en het zwaard opnam, waarom dat juist die ene man moest overkomen. Waarom wist die Engel dat de boer die op dat veld een Profeet was, die zijn Volk zou redden?

Nu ik oud genoeg geworden ben, wijst het waarom? zichzelf. Als U begrijpt wat ik bedoel wanneer U net als ik even stilstaat bij de donkere wolk die over onderstaand artikel trekt, en waaruit even zovele bliksemschichten schieten als het woord ‘’appeasemen,t’ valt….

”Europa, jouw achternaam is Appeasement!”, las ik laatst op het internet. Een zin die ik maar niet uit mijn hoofd kan krijgen, omdat hij zo vreselijk juist is.

De Appeasementpolitiek kostte miljoenen joden en niet-joden het leven, omdat de geallieerden in Engeland en Frankrijk te lang onderhandelden en aarzelden, totdat ze merkten dat men Hitler niet inbinden, maar alleen bestrijden kon.

De Appeasementpoltiek stabiliseerde het Sovjet-communisme en de DDR, doordat delen van Europa de inhumane onderdrukkingsstaat tot ideologisch alternatief verklaarden.

Appeasement verlamde Europa toen in Kosovo de volkerenmoord woedde en men net zo lang debatteerde tot de Amerikanen daar onze taken afhandelden.

Europese Appeasementpolitiek, gecamoufleerd in de nevelige woorden ”evenwichtige afstand”, relativeert in Israël de zelfmoordaanslagen van fundamentalistische Palestijnen i.p.v. de enige democratie in het Midden-Oosten te beschermen.

Appeasement vormt de mentaliteit, wanneer Europa in Irak de 300.000 door Saddam vermoorde en gefolterde slachtoffers over het hoofd ziet en in vreedzame willekeur slechte cijfers geeft aan George W. Bush.

En het is tenslotte ook Appeasement in zijn meest groteske vorm wanneer men op het escalerende geweld van islamitische fundamentalisten in Nederland en elders reageert met het voorstel om in Duitsland een islamitische feestdag in te voeren.

Wat moet er nog gebeuren voordat de Europese publieke opinie en het politieke establishment zich realiseren dat er een soort kruistocht heerst!? Een bijzonder verraderlijke, op gewone burgers geconcentreerde, tegen onze vrije, open, westerse samenlevingen gerichte systeemaanval van fanatieke moslims. Een conflict dat vermoedelijk langer zal duren dan de grote militaire conflicten van de laatste eeuw. Gevoerd door een tegenstander die zich niet door tolerantie en tegemoetkoming laat kalmeren, maar zulke gestes, verkeerd begrepen als tekens van zwakte, juist aanmoedigt.

Twee Amerikaanse presidenten uit het jonge verleden hadden de moed tot een gedecideerde anti-appeasementpolitiek: Reagan en Bush. Reagan maakte een einde aan de Koude Oorlog. Bush onderkende, alleen maar gesteund door de sociaaldemocratische overtuigingspoliticus Tony Blair, het gevaar van de islamitische strijd tegen de democratie. Zijn historische rol zal men over enkele jaren kunnen beoordelen.

Intussen maakt Europa het voor zichzelf gezellig in de multiculturele hoek i.p.v. met charismatisch zelfbewustzijn de waarden van de liberale maatschappij te verdedigen en in het spanningsveld van de echte wereldmachten – Amerika en China – als attractieve kracht te ageren. Wij daarentegen profileren ons als wereldkampioenen van de tolerantie tegenover de intoleranten. Waarom eigenlijk? Omdat we zo moreel zijn? Het is waarschijnlijk veeleer, omdat we zo materialistisch zijn.

Bush riskeerde voor zijn politiek een waardevermindering van de dollar, een te hoge staatsschuld, een massieve en blijvende belasting van de Amerikaanse economie – omdat het om alles gaat.

Maar terwijl de zogenaamd zo materialistische roofdierkapitalisten in Amerika hun prioriteiten kennen, beschermen wij de opbrengsten van onze angstig verdedigde sociale welstand. Niet mee bemoeien, dat zou wel eens duur kunnen worden. Wij discussiëren liever over banaliteiten en luisteren naar politici en opiniemakers die ”de moordenaars een hand willen reiken”. In deze dagen herinnert Europa vaak aan een oude tante die haar trillende handen om haar laatste juwelen legt, terwijl een rover op hetzelfde moment inbreekt bij de buren. Europa – jouw naam is lafhartigheid!

E.J. Bron/Het Vrije Volk