.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

vrijdag 16 december 2011

De Nationaal Socialistische crematoria

En ons hebben ze wijsgemaakt dat zoiets onmenselijk was….

--------------------

Er is wel meer dan een halve eeuw over gegaan, maar ondertussen is gebleken, dat aan lijk-productie en lijkverbranding niets onmenselijks is. Er wordt daar alleen niet bij gezegd, dat ook op dat gebied, hygiëne en zorg voor het milieu, Duitsland ons ver vooruit is geweest. Hoog tijd dus dat ere gegeven wordt aan wie ere toekomt.

Ze menen het serieus, hé, de herauten, neen, niet van een gelukkig leven, maar de roeptoeters van de dood. Het is een ‘buzinesss’ waar toekomst in zit, dus wordt het ijzer gesmeed binst het warm is (en de dode nog niet helemaal koud) : er zijn geen pastoors meer om te preken dat het menselijk lichaam de tempel is van de H. Geest, dat derhalve elk leven heilig is, en het ‘stoffelijk overschot’ wel wat meer is dan wat… overschot dat liefst zo vlug mogelijk moet verdwijnen… Het wordt ons door de strot geramd, dat de ‘lieve dode’ , geen lieve dode meer is, maar een vervelende last, die we, uit milieu-overtuiging, liefst niet meer onder de grond stoppen, maar zo vlug mogelijk moeten opstoken. Met die gerecupereerde warmte kan de halve stad verwarmd worden, terwijl de asse dienstig kan zijn als meststof voor de landbouw. U weet wel : de een zijn dood is de ander zijn brood!

Ik denk dat Dolf-met-de-Snor een paar rangen in de hiërarchie bij Lucifer is mogen stijgen, omdat zijn Linxe progressieve ideeën zo goed zijn aangeslagen!  Is altijd een goed signaal voor zijn volgelingen om verder te gaan op de ingeslagen weg!

Maar terzake.

Begin van deze maand stond op deze blog al een ‘kolommetje’ getiteld

‘WAARSCHUWING VOOR NUTELOZE ETERS’,

over wat ik toen de ‘uitvaart-trein’ noemde : een optocht, zelfs in Uw eigen straat van een 7-tal onopvallende wagens, elk in een vaste volgorde, zoals de reclame-wagens in een kermiskoers, die in minder dan 10 minuten de klus klaren en zo van afspraak naar afspraak hun dagtaak vervullen. Wat ik toen vergeten was, was dat ieder voertuig op de 4 zijden en ook op het dak, een eigen logo zouden voeren, zijnde de gekende doodskop met daaronder de twee gekruiste scheenbeenderen, lijk we die kennen van bij de apotheker. Is altijd goed voor de plaatselijke folklore.

Het spijt mij, als ik toen ook niet voldoende nadruk heb gelegd op de mogelijkheid, om ook een ‘baby-trein’ te organiseren van Overheidswege, die natuurlijk net het omgekeerde doet van die eerste stoer. Ik zal in het kort zo’n tweede trein schetsen, want ik besef dat er om geboren te worden, veel minder tijd beschikbaar is dan om te sterven. 1^ste Wagen : de sperma-donor 2^de wagen : de baarmoeder-wagen met inhoud. 3^de wagen : de verloskamer, want de tijd voor conceptie, dracht en geboorte is tot het strikt noodzakelijke herleid. 4^de Wagen : de gelukkige ouders, met vast ouderschaps-contract voor 3-6-9 jaar, want daarna neemt de Staat de opvoeding van de jeugd over. Er is zelfs, voor onschoolbare exemplaren, contractueel een korte legeropleiding voorzien.

--------------------

Levenseindekliniek is te simpel antwoord op complex probleem

14/12/11, 09u04

Het UZ Brussel opent in Wemmel een kliniek voor mensen van wie de wil niet wordt gerespecteerd bij hun levenseinde (DM 13/12). Chris Gastmans, Hoogleraar Medische Ethiek aan de KU Leuven, betwijfelt of dit initiatief een bijdrage kan leveren tot de levenseindezorg in Vlaanderen.

De initiatiefnemers van de levenseindekliniek doen hun uiterste best om uit te leggen dat het zeker niet alleen om euthanasie gaat, en dat het zeker niet de bedoeling is om euthanasie uit te voeren. Tegelijk is het overduidelijk dat vooral het niet correct toepassen van de euthanasiewet hen motiveert om met deze kliniek te starten. Als je vooral problemen met de toepassing van palliatieve zorg zou willen aanpakken, dan hoef je toch niet voortdurend naar de gebrekkige toepassing van de euthanasiewet te verwijzen?

Er wordt hier met dubbele tong gesproken. Trouwens, soortgelijke voorstellen voor levenseindeklinieken in het buitenland focussen quasi uitsluitend op euthanasie of hulp bij zelfdoding. Vrezen de initiatiefnemers dat zulke duidelijke focus op euthanasie nog niet verteerbaar is voor de Vlaamse publieke opinie en proberen ze het daarom te verpakken in een holistisch klinkend zorgkader?

De centrale vraag die mij bezighoudt is of een levenseindeklinieküberhaupt kan bijdragen tot een betere levenseindezorg in Vlaanderen. Het antwoord dat men op deze vraag geeft, is afhankelijk van het perspectief van waaruit men ernaar kijkt. Het perspectief van de initiatiefnemers is duidelijk. Goede levenseindezorg is volgens hen zorg die de wet - lees: de euthanasiewet - respecteert. De zorg moet zich enkel voegen naar de wettelijke bepalingen. Men houdt nauwelijks rekening met de complexiteit van concrete levenseindezorgprocessen die meestal veel meer vragen dan een loutere inpassing in abstracte en algemene wetsbepalingen. Wat het ethische perspectief van de initiatiefnemers betreft: respect voor de autonomie van de patiënt is de hoogste ethische norm. Zou iemand mij kunnen zeggen wat de autonome wil is van een eenzame en beginnend dementerende bewoner van een woonzorgcentrum die zegt dat hij dood wil?

Wet, zorg en ethiek
Ik hanteer een totaal ander perspectief om naar levenseindezorg te kijken. Voor mij bestaat goede levenseindezorg uit drie componenten: wet, zorg en ethiek, die met elkaar in evenwicht moeten worden gebracht. Dit zoeken naar een evenwicht vraagt veel dialoog en interpretatie die in de eerste plaats door de betrokkenen zelf moeten worden uitgevoerd. De levenseindeconsulenten uit Wemmel kunnen daar volgens mij weinig bij helpen. Laat mij dit even toelichten. Vooreerst bestaat in België een wettelijk kader omtrent levenseindezorg (waarvan de euthanasiewet slechts een beperkt onderdeel is) dat de rechten en de plichten van patiënten en hulpverleners reguleert. Levenseindewetten geven echter geen antwoord op concrete zorgvragen van patiënten en nog minder op de vraag hoe hulpverleners hier op een professionele en menselijke wijze kunnen mee omgaan. Vandaar dat volgens mij goede levenseindezorg plaatsvindt binnen een specifieke zorgcontext waar de patiënt en de hulpverleners in wederzijds vertrouwen en respect voor elkaars mening samen zoeken naar wat het beste zorgantwoord is op de noden van de patiënt. Dit gezamenlijk zoeken naar wat goed is voor de patiënt gebeurt nooit in een neutrale ruimte. Het is hier dat de derde component van goede levenseindezorg - de ethiek - binnenkomt. De waarden van de patiënt, maar ook de waarden van de hulpverlener, van de zorginstelling en van de samenleving in haar geheel moeten in deze context aan elkaar worden getoetst. Concreet betekent dit voor mij enerzijds dat een zorgvoorziening moeilijk bij voorbaat elke uitvoering van euthanasie kan uitsluiten. Anderzijds moet men begrijpen dat de uitvoering van een euthanasieverzoek niet zomaar door elke hulpverlener of in elke zorgvoorziening kan worden toegepast.

Door een exclusieve focus op wet en autonomie ontkennen levenseindeklinieken de complexiteit die juist typisch is voor levenseindezorg. Als dusdanig zullen zij geen essentiële bijdrage leveren aan de levenseindezorg in Vlaanderen. Op complexe vragen bestaan doorgaans geen simpele antwoorden

-------------------

Diagonaal herlezen

Ik denk dat U alles begrepen hebt : zo’n euthanasie-dingen zijn er niet voor zichzelf : ze zijn er voor U. Maak er dus gebruik van, nu het nog kan!

De eersten zullen de besten zijn….

Wie de truus trekt, heeft recht op een tweede rit. Allemaal gratis! Mits U de juiste partijkaart hebt!