.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

maandag 12 december 2011

 

------------------------

Op deze blog werd nog nooit een geheim gemaakt over de ware aard van Madam Béatrice Saccoche van de Soir. Hieronder vindt U nogmaals een korte karakterbeschrijving van zo’n beest dat amper met de uitpuilende geel-groene ogen in de platte kop,boven het kikkerdril, kwaadaardig haar prooi ligt te beloeren zonder ook maar één keer met de ogen te knipperen. Het geschubde lijf, waaruit later met een beetje geluk de duurdere Delvaux-saccochen zullen gemaakt worden, waaraan dat mens haar naam dankt, schuift geruisloos onder water door, tot de machtige kaken met tanden als scherpe dolken dichtklappen om vervolgens de prooi mee onder water te sleuren.

Tenminste, zo gaat het in de natuur.

Tot een jager het beest op de korrel neemt, en met één enkel welgemikt schot het dierenrijk voor altijd van dat monster bevrijdt.

-------------------------------

Gemengde gevoelens bij een verdeeld land

12/12/11, 10u15

Is de eenheid van België nog te herstellen, vraagt Le Soir-hoofdcommentator Béatrice Delvaux zich af. De regering-Di Rupo zijn geen wittebroodsweken gegund. 'De fundamentele vraag van dit land blijft overeind', meent Delvaux.

•  België is dikwijls onbegrijpelijk voor de buitenwereld en past zich tergend traag aan aan de eisen van een economische realiteit, die hoe langer hoe meer verschuift naar andere kennismarkten  

Op de receptie, afgelopen woensdag in het Europees Parlement ter gelegenheid van de uitreiking van de Europese boekenprijzen, waren de Belgen de sterren van het feest. Martin Schulz, toekomstig voorzitter van het Europees Parlement onderbrak zowaar het diner om ons te feliciteren. "Proficiat met jullie regering", klonk het. "Dat is heel goed nieuws voor de Europese Unie." Wat een eer, bloosden we aan de vooravond van een nieuwe Europese top van de laatste kans.

Want zelf zijn we niet zo trots. We zijn blij dat de crisis eindelijk voorbij is, maar dat is meer het gevolg van fysieke en mentale vermoeidheid, en niet zozeer van uitgelatenheid over het resultaat. We zijn opgelucht dat we terugkeren naar de normaliteit, maar tegelijk verrast dat het zover is. Een bizar moment, want we weten allemaal heel goed hoe precair het is, het mirakel dat zo los aan elkaar hangt en het elk moment kan begeven. We hebben de meubelen gered, maar alles moet nog gebeuren.

Een regering die er de helft van haar levensduur over gedaan heeft om tot stand te komen, is een teken van een gestrande, zieke democratie. Bovendien leeft al enkele dagen het onaangename gevoel dat sommigen in Vlaanderen al kijken naar de vervaldatum en doen alsof er niets gebeurd is. De splitsing van B-H-V, de overdracht van bevoegdheden, een herziening van de financieringswet of de vermindering van de werkloosheidsuitkeringen in de tijd: dat is niet niks. Volgens nogal wat waarnemers in noord en zuid slagen regeringen daar normaliter met een volledige legislatuur niet in.

Poujadisme
Doen alsof al die zaken die het noorden al jaren vraagt niet bestaan, is er ronduit over. De indruk wekken dat prompt werk gemaakt moet worden van een nieuwe staatshervorming, neigt naar poujadisme en ruikt naar een al te makkelijke hap voor de Vlaamse publieke opinie. Daarenbuiten aanvoeren dat die zaken regelrecht uit het PS-programma komen, zoals de N-VA doet, is te belachelijk voor woorden.

Alleen al de aanwezigheid van CD&V en Open Vld in de regering is een moedig teken van de erkenning van de stappen die de Franstaligen gezet hebben, die - dat erkent iedereen tegenwoordig - al te lang doof en blind geweest zijn voor de Vlaamse eisen. EN  NU NOG MEER

Dat gezegd zijnde, blijft die fundamentele vraag overeind. Dat de onderhandelaars zo veel dagen nodig hadden om in een sfeer van wantrouwen een akkoord over een begroting en een staatshervorming te bereiken, toont aan hoezeer België verdeeld is. Dit land is zo gespleten tussen rechts en links, tussen de gemeenschappen, tussen het federale en het regionale niveau, dat het nog amper te besturen valt. België is dikwijls onbegrijpelijk voor de buitenwereld, en past zich tergend traag aan aan de eisen van een economische realiteit, die hoe langer hoe meer verschuift naar andere kennismarkten.

Onverzoenbaar?
In welke mate zijn de ideologische verschillen tussen Franstaligen en Vlamingen onverzoenbaar? Moeten de Franstaligen echt gehoor geven aan alles wat Vlaanderen wil, alleen maar uit vrees dat Vlaanderen het zuiden anders zal lossen? In hoeverre kan ons democratische systeem omgaan met de noodzakelijke complexiteit om het te doen functioneren? In welke mate verlammen de trucs en spitsvondigheden meer dan ze oplossen? Dat zijn essentiële vragen. We moeten die met open vizier bekijken. Je kunt niet blijven hangen in het dilemma dat elke pixel van de regeringsfoto van Elio I uitstraalt.

De banden opnieuw aanhalen, door tweetaligheid op te leggen, door te opteren voor een federale kieskring? Of concrete stappen zetten richting confederalisme? Het is uiteraard hard om die bedenking te maken op een moment dat de regering nog goed en wel moet beginnen regeren. En toch kun je er niet aan voorbij.

Mijn bescheiden voorstel is dat we ons concentreren op die uitdagingen om dit land zo efficiënt mogelijk te organiseren, en het kleiduifschieten overlaten aan de partijen die het einde van dat land nastreven. En Elio Di Rupo de kans gunnen om zijn Nederlands gaandeweg te verbeteren, zoals Guy Verhofstadt zijn Frans mocht perfectioneren zonder continu een Berlitzexamen te moeten ondergaan.

Opletten
In een fase dat het zuiden van het land zich openstelt en in beweging komt, moet het noorden van het land vooral goed opletten dat het niet alleen de boodschap overbrengt: 'Wat jullie ook doen, het zal nooit genoeg zijn.'

-------------------

Diagonaal herlezen

Wel, heeft U gevoeld wat ik voel? Gelezen wat ik gelezen heb? De krokodil ook gezien? Iets gehoord over de ‘transfers’? Iets gelezen over 181 jaar onderdrukking? Iets opgemerkt over de democratie à la Belge, de grendelwetten, de belangenconflicten, de veto’s? Over het nakende ‘Minderhedenverdrag’, waardoor gans Vlaanderen weer vol Franse scholen zal gezet worden?

Ik ook niet. Wel dat de ‘demandeurs de rien’ nu, meer dan 4 jaar later, stilaan in beweging wensen te komen. A rato van 1 miljard per maand bloedransfusies…..Ze gaan het begrijpen : schoorvoetend, en zeer tegen hun goesting. Maar allez! Mits toegepast lijk de processie van Echternach : een stap vooruit, en twee achteruit….

Heel het ‘Strik-akkoord’ is één lange en dure oogverblinding, mogelijk gemaakt door de toegevende houding van BDW : als de eigenaar overal bordjes hangt ‘Vrije Toegang’, dan mag hij niet verlangen dat dieven of ander gespuis buiten blijven. Zelfs ‘nuttige idioten’ die normaal niet welkom zijn, zijn op die manier toch welkom : ze zijn daar zelfs op persoonlijke uitnodiging!

Slechts één voorbeeld : (stelling) : de werkloosheidsuitkeringen moeten, om misbruiken in te tomen, beperkt worden in de tijd. Oplossing : eerst worden ze verhoogd, om binnen enkele jaren vatbaat voor herziening te worden verklaard in een bijzondere nog samen te stellen commissie. Uitwerking : de werkloosheidsvergoedingen gaan omhoog, en van een commissie zal nooit nog iets worden gehoord, want ondertussen zal er een andere regering zijn die zich niet gebonden voelt door wat vandaag gepland werd.

Splitsing BHV? Nieuwe Franstalige rechters : ja. Gross Brüssel? Ja. Stopzetting gebiedsroof? Wordt in een bijzondere commissie….

--------------------

Hoe dat men nog niet op het gedacht gekomen is, zoals in Italië…..

'Italiaanse Kerk moet mee crisis betalen'

• maandag 12 december 2011, 20u10

De Italiaanse Rooms-katholieke Kerk staat onder toenemende druk om belastingen te betalen op haar eigendommen. Dat moet de zwaar door de economische crisis geteisterde Italiaanse staat een bedrag van circa 800 miljoen euro opleveren. Dat meldt KerkNet Vlaanderen maandag.

Volgens een groep actievoerders zijn minstens een deel van de belastingvrijstellingen van de wet van 1982 niet langer te rechtvaardigen. Zo zijn gastenhuizen voor pelgrims in Rome, waarvan de prijzen soms die van de beste hotels evenaren, vrijgesteld van belastingen.

Italië kampt met een ernstige economische crisis. Het land gaat gebukt onder een enorme schuldberg. Daardoor zijn ingrijpende economische maatregelen noodzakelijk.

De Italiaanse katholieke Kerk bezit naar schatting 65.000 gebouwen. Naast de 50.000 vaak historische en moeilijk te onderhouden kathedralen, kerken en kapellen bezit zij nog 11.000 scholen, universiteiten, bibliotheken en 5.000 ziekenhuizen en andere gezondheidscentra.

-------------------

Spijtig voor Slimmeke De Gucht Jr, juist, ja die met zijn sluik haar, dat zoiets niet vroeger bekend geraakte! In plaats van zich te moeien met andermans onderwijs, had hij beter de Kerk als Groot-Grondbezitter aangepakt! Wedden dat hij subiet een plaatsje had geregen in de nieuwe regering? Een nieuw jong element, dat zomaar een ezeltje gevonden had, dat geld sch**t!