.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

zaterdag 3 december 2011

Standbeelden…..

Ze gaan ook maar hun rijd mee!

----------------------

Geen dure medicatie meer voor kanker-patiënten, maar een plaatsje op de wachtlijsten voor de stedelijke euthanasie-afdeling. Met daarbij, voor de minder mobielen, de uitvaart-trein aan huis.

Voor de vergeet-achtigen onder ons zal ik deze ‘trein’ nogmaals beschrijven. Die bestaat uit een caravaan naamloze personenwagens en twee heel lichte vrachtwagens. Elk voertuig moet na maximum 1 minuut 30 seconden verder rijden, want de wachtlijst van de dag is zeer uitgebreid. Op kop rijdt (mits bijbetaling), voor gelovigen, de wagen (wit) met de Pastoor. Dan volgt wagen (rood) van de medische dienst, met Dokter van wacht Dr.Spuit. De derde wagen (blauw) is deze met de ‘wenende mede-levers’, die voor de bijna ‘uit het leven gestapte’ persoon een korte lijkrede uitspreken. Wat werkelijk een innovatie mag genoemd worden, want meestal is belanghebbende van die rede al enkele dagen dood. Nu kan hij dus nog zelf genieten van zijn laatste ogenblikken op deze wereld. De vierde wagen (grijs) is de eigenlijke lijkwagen, de zo gezegde ‘corbilaard” die alles oplaadt en direct naar het crematorium rijdt, om daar te staan aanschuiven. De vijfde wagen (geel, de woestijnkleur)) is een lichte vrachtwagen van ‘Spullenhulp’, die het bruikbaar huisgerief komt ophalen ten gerieve van de Inwijkelingen. De zesde wagen (oranje), ook een lichte vrachtwagen, is de ruim- en reinigingsdienst. De zevende (mauwe) brengt de familie van de nieuwe bewoner aan. Deze kleuren zijn gekozen op initiatief van Steve Stevaert, die de uitvaart-sector gezellig wil houden, en ook op voordracht van Pater Versteylen, die leven in de brouwerij wil brengen.

De gehele klus is, om kosten te sparen, zoals U ziet, in minder dan 10 minuten geklaard. Want er moet bespaard worden om de Begroting in evenwicht te krijgen!

Voor de dagen dat er gestaakt wordt (door deze uitvaart-treinen), dient er door de patiënten van de wachtlijsten te worden bijbetaald volgens een tarief die verschilt van syndicaat tot syndicaat. Wie geen trein-ticket verdiend heeft in zijn levensloop, heeft alleen recht op het bezoek van de Rode Wagen N° 2, de medische met Dr Spuit. Uw aandacht wordt gevestigd op het feit, dat in dit geval volstaat de lidkaart te kunnen voorleggen van een syndicaat, alsmede het betalingsbewijs ad € 500 voor de gemaakte kosten. Lijkrede, begrafenis of crematie en al de rest is dan ten laste van de overgebleven familieleden.

Och! Voor een goede socialist is dat gesneden koek : veel van die bejaarde en zieke oorspronkelijken (de zo gezegde originelen of autochtonen) zijn er teveel, want zij nemen de plaatsen in van de nieuw ingevoerde exemplaren. En precies met dat nieuw bloed moet er een compleet nieuw volk gekweekt worden. Want het oude valt de Grote Geesten af, die nochtans, onder de valse vlag van de ‘democratie’, hun Leiders zijn geworden. Er werd gekozen voor de Muzelmanse bevolkingsgroep, niet alleen wegens hun uitzonderlijk goede kweekgewoonten, maar ook om hu hang naar straffeloosheid, een andere goede socialistisch eigenschap..

-----------------

"Dure kankerbehandeling kan niet meer"

Het voorschrijven van dure kankermedicijnen die het leven misschien maar met twee maanden verlengen, is niet aanvaardbaar in economisch zware tijden. Dat stelt Jean-Jacques Cassiman, voorzitter van de Vlaamse Liga tegen Kanker. Volgens hem kosten die 100.000 tot 200.000 euro per patiënt per jaar. 'Dat is niet langer vol te houden.'

Cassiman, die professor menselijke genetica is, vindt dat we keuzes moeten maken. Want kankertherapieën kosten nu te veel. Ouderen met een zwakke gezondheid moeten in de toekomst misschien rechtstreeks naar palliatieve zorg worden doorverwezen in plaats van een behandeling te krijgen.

"Ik ben daar niet meteen voorstander van, maar meer dan een basisbehandeling aanbieden is niet langer houdbaar", zegt Cassiman. De mogelijkheden om het budget voor volksgezondheid te vergroten zijn naar zijn mening namelijk beperkt. "We kunnen nog besparen op symbolische uitgaven. Sommige ziekenfondsen betalen bijvoorbeeld nog altijd homeopathische geneesmiddelen terug, terwijl die toch niet werken."

Onenigheid binnen Kankerliga
Belangrijker is volgens Cassiman dat dokters ophouden te doen alsof een duur geneesmiddel zoveel beter is, terwijl het eigenlijk alleen een korte levensverlenging oplevert. Artsen zouden mensen er beter op voorbereiden dat de ziekte in hun geval toch ongeneeslijk is.

"Als Cassiman dagelijks in het vak stond, zou hij weten dat we dat dóén", reageert Simon Van Belle, ondervoorzitter van, jawel, de Vlaamse Liga tegen Kanker. Het diensthoofd medische oncologie van het UZ Gent geeft wel toe dat het moeilijk is om mensen te vertellen dat medicijnen niet meer zullen helpen. "Sommige dokters blijven daarom therapieën opstarten, maar dat zijn vooral zij die niet alle dagen met oncologie bezig zijn."

Van Belle kan zich ook niet vinden in het voorstel van zijn collega binnen de Kankerliga om een maximumprijs voor bepaalde kankerbehandelingen af te spreken. "Je kunt niet alleen naar de prijs van de behandeling kijken, want dan vergeet je andere besparingen", stipt hij aan. Zo kan sommige medicatie extra onderzoeken of ziekenhuisopnames onnodig maken.

Bovendien belemmer je naar Van Belles mening de vooruitgang van de kankerbehandelingen door dure medicijnen uit te sluiten. "Dan kunnen we bijvoorbeeld niet ontdekken welke subgroepen van kankerpatiënten baat hebben bij welke medicijnen en welke niet. Terwijl ook dat op termijn geld kan uitsparen."

Ook Cassiman is zich ervan bewust dat de farmaceutische industrie niet gedemotiveerd mag raken om nog verbeterde medicijnen te ontwikkelen. Daarom lijkt het hem aangewezen om ervoor te zorgen dat de industrie de - financiële - risico's van de ontwikkeling niet alleen moet dragen.

-------------------

Diagonaal herlezen

Moest Dr Mengele-Cassiman nu eens voorstellen, om al die brave oudjes gerust te laten, om in de plaats de Aids-zieken die ‘Sonderhändlung’ te geven? Want voor wie kanker heeft, is dat heel zeker geen ‘emanente gerechtigheid’. Ook fervente drugsverslaafden zouden moeten in aanmerking kunnen komen. Desnoods via een lichte aanpassing van het oud gezegde : Zou men armoe lijden om een spuitje meer’?

Voor wie zelf zijn eigen longen kapot gerookt heeft, is dat wel ‘emanente gerechtigheid. Wie gevaarlijke sporten beoefent zou trouwens voordien ook een soort ‘afstansverklaring’ moeten ondertekenen, waarin staat dat medische kosten niet vergoed worden door de Gemeenschap. Idem dito voor weggebruikers onder invloed.

Ook zouden onze oudjes heden ten dage beter onder elkaar afspreken : wie slaat wie dood, want er is “slacofferhulp’ voor de nabestaanden. De  overlevende dader gaat naar de gevangenis en is daar beter af dan in een bejaardentehuis. Niet alleen is het daar veel beter o.a. qua voeding en vermaak, maar het is daarenboven volledig gratis. Voor de liefhebbers, is daar zelfs een ‘peeskamertje’ voor intiem samenzijn, wat in  de Rusthuizen meestal door de Directie verboden wordt.

Enfin, zoals U ziet is onze nationale en socialistische progressieve maatschappij zeer dicht genaderd bij de verwezenlijkingen van het gewezen Duitse nationaal socialisme. Eindelijk wordt begrepen, dat de Nazi’s het goed met ons voorhadden! Woorden wekken, maar voorbeelden trekken! Met treinen tegelijk, in paardenwagons wegvoeren naar N.N. (Nacht und Nebel) : is stijlvol, proper en goedkoop. Maar bovenal : dodelijk efficiënt!

Wat meer is : het laat ons toe te oefenen met vreemdelingen. Want ‘Eigen Volk Eerst’, dat is toch puur populisme?

Daarom stel ik voor :voor  alle ruiterstandbeelden van de Sex-en Coburgers  overal in het Vlaamse landsgedeelte : het paard laten staan, maar de ruiter vervangen door Dolf-met-de-Snor. Op het voetstuk alle gebeitelde opdrachten vervangen door ‘Hij leerde het Volk hoe te doden’.

Pssst

Dat het ze menens i, blijkt overduidelijk door het zo pas toegevoegd hoofdartikel van Bart Eeckhout :

Kankerdilemma

Er zit meer dan een ongemakkelijke waarheid in het interview dat professor Jean-Jacques Cassiman in deze krant geeft over kankermedicatie. "De kost van de verbeterde geneesmiddelen loopt enorm op", waarschuwt Cassiman. En dan komt het: "We moeten in de toekomst misschien ouderen met een zwakke gezondheid geen therapie meer geven, maar hen meteen doorsturen naar de afdeling palliatieve verzorging."

Dat Cassiman, nota bene als voorzitter van de Vlaamse Liga tegen Kanker, het aandurft om dit taboe te doorbreken, pleit voor de intellectuele onafhankelijkheid van de man. Feit is dat de snel verbeterende medicatie tegen diverse vormen van kanker de gezondheidszorg met een dilemma opzadelt. Dat die medicijnen er zijn (of dra op komst zijn), is uiteraard zonder meer hoopvol nieuws.

Anderzijds zijn die vernieuwende therapieën vaak peperduur. Het is de facto onmogelijk om alle nieuwe kankertherapieën door de ziekteverzekering (en dus door ons) te laten terugbetalen, zoals nu al met enkele het geval is. Anders dreigt het hele budget voor gezondheidszorg opgesoupeerd te worden aan de behandeling van één ziekte alleen.

Dit debat verdraagt geen discussie in zwart en wit. Het is namelijk ook nog eens zo dat niet alle therapieën even efficiënt werken voor alle patiënten. En gemiddeld leveren veel van die dure medische behandelingen slechts een matige verlenging van de levensduur op.

Daarmee is evenwel een belangrijk woord gevallen: gemiddeld. Het valt nog altijd niet precies te voorspellen hoe goed een therapie zal werken bij een individuele patiënt. In theorie zijn we allemaal tegen therapeutische hardnekkigheid. Maar het zal je moeder maar zijn die aan het ziekbed gekluisterd ligt. Wie zal dan bepalen dat het de moeite niet loont om haar leven nog met enige tijd te verlengen?

Een voorzichtige uitweg uit het kankerdilemma wordt door professor Cassiman zelf gesuggereerd. Hij heeft het specifiek over 'oudere' patiënten, bij wie de dure behandelingen eigenlijk niet meer tot genezing kunnen leiden, maar hoogstens tot een relatief korte verlenging van het leven. De vraag dringt zich inderdaad op of bij die beperkte groep van (hoog)bejaarden een investering in een waardig levenseinde niet zinvoller is dan de ontplooiing van een technologische batterij onbetaalbare therapieën.

De gedurfde stellingname van Cassiman maakt dit debat hoe dan ook onafwendbaar. De huidige context van besparingen op overheidsuitgaven maakt het allemaal nog wat wranger - alsof we de begroting sluiten door een groep zieken ter dood te veroordelen. Tegelijk maakt net dat deze discussie nog

Noteer : het Kwaad heeft een naam gekregen : de Begroting! Want er moeten fortuinen beschikbaar zijn voor het OCMW dat heel de wereld wil onderhouden, maar geen geld heeft om de eigen zieken in leven te houden!  Stem dus allen : socialist tot in de kist!…

Noteer ook nog : in het regeer-akkoord is er aandacht besteed aan de problematiek van de homo-wereld. Kinder adoptie en zo….De nodige aandacht, mitsgaders kredieten, werden voorzien. Avec Elio, c’est géniaal!