.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

dinsdag 29 november 2011

Zonder woorden

----------------------

Deze bijdrage heeft voornamelijk als doel collega’s-slechtzienden in te lichten. Niet alleen voor wat betreft de technische hulpmiddelen, maar vooral als waarschuwing voor de boobytrap waarin ikzelf werd ingeluisd.

‘Licht en Liefde’ zal U terzake beter kunnen voorlichten dan ik, maar aan iedereen die vòòr zijn 65^ste op een welbepaalde inschrijvingslijst als eventuele rechthebbende als zwaar gehandicapte prijkt, kan voor de totale terugbetaling gegarandeerd in aanmerking komen.. Die hulpmiddelen kosten inderdaad een klein fortuin! En wie niet voorziende is geweest, of niet eens ingelicht was, om tijdig op die lijst te komen, betaalt alles zelf, of gaat als blinde door de rest van zijn dagen.

Zie http://www.blindenzorglichtenliefde.be/210_SD.HTM

U zou misschien zeggen : waarom lezen we daar nergens iets over? Waarom zeggen de oogartsen ons dat niet? Wel, ik noem dat de samenzwering der gelukkigen. Een vet varken ziet niet dat een mager varken honger heeft!

-----------------

'Met dank aan spraaktechnologie en cassettes'

• dinsdag 29 november 2011, 03u00
•  
• Auteur: Tom Ysebaert De Standaard
• -------------------------

GENT - Toen ook haar tweede oog aangetast werd, wist Katie Bouche dat ze haar droom om neurochirurg te worden mocht opbergen. Binnen de week switchte ze naar kinesitherapie. Vandaag is ze gelukkig als revalidatiearts.

Van onze redacteur

We treffen Katie Bouche (39) in een drukke periode. 'Op 5 december dien ik mijn doctoraal proefschrift in. Ik ben wel wat nerveus.'

Ze is arts-specialist en staflid op een revalidatiedienst van het UZ Gent met 31 bedden. In het jaar 2000, ze was toen 28, was ze bezig aan de specialisatie tot neurochirurg. Toen plots, op een nacht, het noodlot toesloeg. Ook haar tweede oog werd getroffen door de zeldzame aandoening die wordt genoemd.

'In het eerste jaar was mijn ene oog al aangetast. Na een operatie leek het onder controle. Maar in het vierde jaar ging het dus verkeerd.'

Ze bleef niet bij de pakken zitten. Enkele dagen later begon ze aan de opleiding kinesitherapie. 'Net wat mijn zus gedaan had. Kine was mijn redding, Ik heb er mij ingegooid.'

Onleesbaar schrijven

De studie was geen lachertje met haar visuele beperking. 'Ik had mijn diploma van arts al, dus ik kon een pak theoretische vakken laten vallen. Verder was het behelpen met cursussen laten voorlezen of op cassettes afspelen. Ik kan wel blind schrijven, maar mijn handschrift is niet altijd te lezen. Gelukkig is het een opleiding met veel praktijk.'

Na het behalen van haar kine-diploma, studeerde ze verder voor arts-specialist Fysische Geneeskunde en Revalidatie.

'Met de neurochirurgen heb ik jaren contact gemeden. Het was te confronterend. Maar kijk, nu werk ik op de revalidatie ook met mensen die van de neurochirurgie komen.'

Vandaag redt ze zich met een leesbril met heel dikke glazen, een handleesloep en een verrekijker. Verder in haar arsenaal: een speciale pc met een toetsenbord met extra grote karakters, software die vergroot en voorleest en een camera die documenten op het computerscherm tovert.

'Gewone documenten zijn vermoeiend om te lezen, je steekt zoveel energie in de vorm dat je de inhoud vergeet. E-mail, de scanner en de spraakcomputer zijn een geschenk uit de hemel.'

Nu heeft Katie nog een tiende zicht in haar ene oog en een twintigste in het andere. En verder veel blinde vlekken. 'Als ik naar u kijk zie ik uw omgeving maar uw gezicht niet. Alles centraal, wat scherp zou moeten zijn, is grijs. Ik zou niet weten welke kleur uw ogen hebben, op straat zou ik u niet herkennen. Ik herken mensen eerder aan hun manier van bewegen.'

Voorbeeldfunctie

'De patiënten kijken wel eens vreemd op als ze mij bezig zien. Ik zeg dan: schrik niet, ik ga rare dingen doen omdat ik slechtziend ben. Ik ervaar meestal veel begrip van de mensen.'

Katie schrikt er wat voor terug om als voorbeeld voor lotgenoten opgevoerd te worden. 'Er zijn mensen die er erger aan toe zijn en die minder geluk hebben gehad', zegt ze.

-------------------

Diagonaal herlezen

Die Mevrouw heeft gelijk : altijd zijn er mensen die er nog slechter aan toe zijn. Al kan ik met een gerust hart zeggen, dat het voor ieders omgeving, niet goed is Uw handicap te minimaliseren. Integendeel, beter is het de bekende witte blindenstok bij de hand te hebben : zelf een Noord Kafriaanse saccohendief gaat dan voor U uit de weg als hij U voorbij stormt, terwijl gij de trap van het weg-restaurant opstommelt. Of de ober geleidt U niet naar Uw tafeltje in het restaurant via de stapstenen naar de overkant van een binnenhuis-vijvertje, de natte droom van een verwarde binnenhuis-architect….

Maar zeg nu zelf: ook ik heb liever tegen een goede vriend op te botsen, die ik niet herkend heb op straat, dan van ver gezien te worden met zon witte stok….Maar ik mag niet klagen : mijn wederhelft is altijd en overal mijn ogen…. En er zijn zelfs chefs die ongevraagd maar tactvol mijn fazantenbilletje uitgebeend op tafel brengen…Proef op de som is te nemen in Lissewege, in “De Goeden Dag”’.

----------------------

Over Di Rupetto dacht Quickie gisteren, die hoopt op een ministerpostje van Elio, zijn goede vriend, in de gazetten dat het de Belgische versie is van de American Dream. Ik denk eerder een Vlaamse nachtmerrie nachthengst. Met 6 december in zicht, misschien zelfs een Sinterklaas, geen die voor de Vlamingen komt om te geven, maar om te nemen….Wat die gast deze middag (woensdag) moet bekonkelfoezen met François Hollande, de socialistische Franse presidentskandidaat, is ook toevallig, denkt U niet? Mekaar moed inspraken, om als enige socialisten in Europa, tot elke prijs stand te houden? Met wederzijdse hulp en bijstand?

Enfin, de Mies en Seine van Di Rupetto I kan op deze blog het best op smaak gebracht worden door middel van cartoons zoals onderstaande, die tot nader order de plaats van ’t Manneke Uit de Mane zullen innemen om elk ‘Kolommetje’ op deze manier te besluiten. Dit zal duren, zolang dat andere duurt.

Ik denk op die manier mijn steentje te zullen bijdragen om de volgende verkiezingen een beetje kleur te geven. Want, vergeten we niet :

L’OGNION FAIT LA FARCE!