.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

zaterdag 26 november 2011

Roger Raveel

(Zeer) naïeve kunst

-------------------

Bovenstaande afbeelding dient bewonderd te worden, rechtstaand, het hoofd ontbloot en lichtjes voorover gebogen staand, alsof U de woorden van DE Heilige Jan Hoet beter wilt laten doordringen. Uw bijdrage deponeren AUB bij het buitengaan in het daartoe voorziene mandje.

-------------------

Tweede opmerking voorop : Herman de Coninck had, bij leven, als 3^de halve trouwboek een zekere Kristien Hemmelinx. De man is lang geleden na een avondje stappen, op straat overleden in het buitenland. Gerard Reve, ook een begenadigd schrijver langs dezelfde (maar verkeerde) kant, is op latere leeftijd komen uitwaaien in Machelen-aan-de-Leie, waar hij dement geworden, op latere leeftijd last kreeg van de zedenpolitie. Dat Humo in het eerste verhaal niet ver weg is, is dus geen toeval. Voor wie de werken van Roger Raveel kent, is Machelen een perfect alibi om er eens in te vliegen. Voor mij persoonlijk een reden om er uit te vliegen, als U begrijpt wat ik bedoel.

Graag Uw volle aandacht AUB (zet Di Rupetto voor een paar minuten uit Uw hoofd!) want de geest van de Hollandse Meester zweeft in zeer hoge regionen. Wat hij zegt, moet een marteling zijn voor vele progressieve geesten van Mei ’68, die zichzelf verheffen door te trappen op hun herinneringen uit hun prille jeugd : ze worden hieronder, net als een kattenjong dat in huis heeft gedaan, er met hun neusje eens ferm ingefrot. Jammer : kattenjongen kunnen we buiten zwieren, die Mei ‘68ers niet….

We vinden vandaag de dag op Tinternet niet veel meer van de hand van Benno Barnard, maar wat hij vrijgeeft, is gewoon hartverheffend! Men is niet voor niets een dominees’zoon!

-------------------

Van walvissen en symboolblindheid
22-11-2011 - Benno Barnard - knack

Gelezen in Iskander

----------------

Vele oudstrijders van 1968, gekweld door de herinneringen aan hardvochtige paters en nonnen, omhelzen een mij verbazende pensée unique, alsof ze op één centraal brein zijn aangesloten, dat onophoudelijk kwaadaardige pulsen uitzendt. Herman de Coninck – hem heb ik van deze generatie het intiemste gekend – voelde zich misvormd, door zijn ouders en door de folklore van het Maria-legioen, waarvan hij als kind lid was geweest. Zo was hij gaan lijden aan wat Gerard Reve symboolblindheid noemt, het onvermogen om iets niet-letterlijk te begrijpen. Merkwaardig genoeg betrof deze blindheid exclusief het christendom; voor de rest verdiende hij met symbolen zijn brood.

De Coninck behoorde tot de generatie die een reusachtige semantische verschuiving teweeg heeft gebracht: omstreeks 1970 hield katholiek op katholiek te betekenen; in plaats daarvan werd het een synoniem voor repressief en bijgelovig. Het is me als vreemdeling in deze contreien al vaak opgevallen hoe ontwikkelde mensen op het woord reageren als op een stroomstoot – schokkerig – en verder voetstoots aannemen dat ik er dezelfde betekenis aan toeken.

Op het protestantisme projecteert men dan weer natuurwetenschappelijke achterlijkheid. De gemiddelde Vlaamse intellectueel denkt dat protestanten en masse het creationisme belijden. Ook hebben ze volgens hem geen vrije wil. Benoorden de Maas zouden miljoenen mensen geloven dat ze prenataal zijn voorbestemd om in de hemel dan wel de hel te belanden.

Het eigenaardige nu is dit: de calvinisten van tegenwoordig zijn de DNA- fundamentalisten, die uit onze moleculaire structuur afleiden dat mensen niet veel te willen hebben. Net als Calvijn brengen zij de vrije wil dus om zeep.

De actuele Calvijn heet Richard Dawkins. Hij is de verkondiger van de wetenschappelijke dood van God. In zijn bestseller 'The God Delusion' legt hij uit hoe ons brein ons bedriegt. Neem bijvoorbeeld een gelovige die het gelaat van de Heilige Maagd in een gesmolten kaars of een vochtplek op de muur herkent. Het brein reageert automatisch – dus buiten de wil om – op de toevallige gelijkenis met een paar ogen en een mond. ‘De software van de gezichtssimulatie schiet in actie en construeert een volledig ingevuld model van een gezicht... Het bedrog schuilt geheel in de hersens van de waarnemer,’ schrijft Dawkins.

Dit nu is even intelligent geredeneerd als dom gedacht. Want het zegt natuurlijk niets over de metafysica, enkel iets over de reactie van iemands interne beeldenwereld op een fysisch verschijnsel. Ik heb Maria vaak genoeg gezien. Hitler ook. Herman de Coninck na zijn dood... Het boek van Dawkins is een briljant geval van symboolblindheid.

Het stokpaard dat de volgelingen van Dawkins telkens weer bestijgen is de evolutieleer; maar helaas, op dit punt voegt zich bij hun symboolblindheid een afwijking die onvergeeflijk is voor wetenschapsbeoefenaren: de onwil om zich te informeren. Ze willen niet horen dat het eerste hoofdstuk van Genesis een relatief jonge tekst is, ontstaan tijdens de Babylonische ballingschap. De subtekst is politiek. De hoofdgoden van Babylon waren namelijk de zon en de maan. Doordat ze na het licht worden geschapen – hoewel de oude Joden verstandige mensen waren, die heus wel begrepen dat het licht afkomstig was van deze beide hemellichamen – is hun macht om zo te zeggen ontmanteld.

Dawkins lijkt op een man die onder een elektrische lamp verklaart dat kaarslicht een illusie is. Het hele evolutiedebat is een debat tussen rond die lamp zwenkende geleedpotigen. Het feit dat er Joden en christenen zijn die zelf niet metaforisch kunnen denken, verandert daar niets aan.

Ongetwijfeld zijn al deze meningen en behoeften een product van de Evolutie. Daarom begrijp ik niet waarom Haar kind Richard Dawkins zo moppert op de religie, die immers door Haar is geschapen.

-------------------

Diagonaal herlezen

Ik snap niet altijd onmiddellijk wat de Meester bedoelt, maar zijn koffie heeft gesmaakt. Vrij vertaald zou ik zijn Hoog-Nederlands in Zuid Nederlands als volgt omzetten : hij beschrijft zijn doelgroepen alsof ze blinde mollen zijnde, het schitterende daglicht denken heruitgevonden te hebben.

Wacht : ik kom eerst op de grond om dit uit te leggen : zij die  het Geloof afbreken om er een bloemenkrans rond hun eigen hoofd mee te vlechten, worden voor ze het door hebben, fijngemalen in de woorden-koffiemolen van de Meester.

Zeer prozaïsch denk ik daarbij aan de vele duizenden Ziekenzusters, die voor ze tot verplichte werknemers  van de verzorgingsstaat werden omgeturnd (en daardoor uitstierven), heel hun leven hebben gegeven aan hun zieken, uit liefde Gods.

Och, het is maar een voorbeeld!