.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

vrijdag 25 november 2011

Doema (Moskou)

Dezelfde functie als in Brussel : vergaderplaats der nomenclatura

----------------------

In het laatste nummer van Marc Grammens staat een lezing, waarin aangetoond werd, dat deze EU met democratie niets meer te zien heeft. Voorbeeld : Merkel en Sarkozy bevelen hoe en wat de Grieken moeten besparen. Eenzelfde werkwijze dus als in de vroegere USSR.  Nu brengt deze geleerde Perfesser een serie argumenten, om het tegendeel te bewijzen.

Lang geleden was er een soort rage in de weekbladen, met plaatjes ‘Zoek de Zeven Verschillen’. Veel geluk, beste lezer.

---------------

De vlucht naar Ciergnon, een laatste wanhoopspoging

25/11/11, 08u24 De Morgen

Marc Hooghe, gewoon hoogleraar politieke wetenschappen aan de KU Leuven, verwacht een noodregering van politici en technocraten.

Eind oktober lanceerde de toenmalige Griekse premier Papandreou plots het idee van een referendum over het door Europa opgelegde saneringsplan. Dat was niet veel meer dan een laatste wanhoopspoging van een in het nauw gedreven regeringsleider, die niet als enige wou opdraaien voor de zware bezuinigingsronde die het Griekse volk te wachten staat.

De vlucht naar Ciergnon die we de voorbij dagen hebben gezien, heeft een beetje dezelfde kenmerken. Ook hier is het niet precies duidelijk wat de hoofdrolspelers nog hopen te bereiken, en het hele spektakel lijkt vooral bedoeld voor electoraal binnenlands gebruik. Open Vld wil niet de partij worden die de belastingen voor de hardwerkende middenklasse verhoogt, PS wil niet gedoodverfd worden als de partij die de verworvenheden van de Belgische sociale zekerheid heeft ondergraven.

In werkelijkheid is er natuurlijk niet veel keus: de volgende regering zal én de belastingen verhogen, én een aantal ingrepen uitvoeren om de activiteitsgraad van de bevolking te verhogen. Alleen lijken zowel Alexander De Croo (Open Vld) als Elio Di Rupo (PS) nog een laatste wanhoopspoging te doen om de zwartepiet door te spelen naar de overkant.

In zoverre dit een troost kan zijn: het kan altijd nog erger. In 1981 dreigden de socialistische ministers in de regering-Eyskens ronduit met een staking, en het wanbeleid van toen leidde op enkele maanden tijd tot een dramatische verhoging van het overheidstekort.

Nederlaag van democratie?
Het verschil tussen toen en nu, is echter dat we nu een Europese Unie hebben die vastbesloten is de zaken deze keer niet uit de hand te laten lopen. Men stelt dat Europees keurslijf vaak voor als een nederlaag van de democratie: de politieke leiders die we democratisch verkozen hebben, moeten het gezag van een bende niet-democratisch verkozen technocraten ondergaan. Die voorstelling is al te simpel. Het schouwspel dat de afgelopen dagen werd opgevoerd tussen Brussel en Ciergnon kun je moeilijk het toppunt van democratie noemen.

Integendeel: alle mogelijke aanwijzingen duiden erop dat de bevolking er nu echt wel genoeg van heeft, of helemaal wegzinkt in onverschilligheid. Democratie wil niet zeggen dat de bevolking alleen maar een stem mag uitbrengen, en dat alles wat de verkozenen dan later doen opeens het hoogtepunt van democratisch handelen wordt. Verkozen politici maken ook fouten, en de meeste democratische systemen hebben daarom een aantal noodremprocedures om dat te beletten.

Een Grondwettelijk Hof, bijvoorbeeld, functioneert als een beperking van de almacht van de politici. De leden van een dergelijk Hof worden nooit door de bevolking verkozen, en dan zou men zich net zo goed de vraag kunnen stellen of een dergelijke gouvernement des juges wel legitiem is. Maar we aanvaarden de gerechtelijke uitspraken, omdat we nu eenmaal beseffen dat ook een democratie behoefte heeft aan een aantal elementaire spelregels.

Eenzelfde redenering gaat a fortiori op voor de Europese Unie. Meer zelfs: de Europese leiders zijn wel democratisch verkozen, elk in hun eigen land. Het feit dat er nog niet echt een eengemaakte Europese politieke en publieke ruimte is, doet weinig af van die legitimiteit. Elk van de lidstaten heeft bovendien uitvoerig de kans gekregen om al dan niet akkoord te gaan met de voorstellen voor een Europese begrotingsdiscipline. Maar in de tijd dat de bomen nog tot in de hemel leken te groeien, bestond daar blijkbaar weinig behoefte aan in de Europese hoofdsteden.

Wat we nu meemaken is dan ook niet veel meer dan de uitvoering van een democratisch genomen besluit. Het feit dat die maatregelen zich nu opeens tegen ons keren, is een onvoldoende reden om opeens de democratische legitimiteit van het besluit zelf in vraag te stellen. Wat al evenmin helpt is dat Open Vld het probeert voor te stellen alsof zij de enige partij is die de Europese aanbevelingen ernstig neemt.

Beperkte vrijheid
Zoals het past in de Europese staatsordening schrijft de Commissie niet voor welk beleid een land precies moet voeren. De Commissie eist enkel dat er ernstige maatregelen worden genomen om de financiële evenwichten te handhaven. De Belgische politici hebben nog altijd een beperkte vrijheid om zelf te bepalen hoe ze dat doen. Als ze niet in staat zouden blijken om dat te doen, dan geven ze niet alleen zichzelf een bewijs van verregaande onbekwaamheid, maar dan kunnen de noodzakelijke maatregelen ook op een andere manier worden opgelegd, zoals de Grieken en de Italianen al mochten ondervinden. Het gezegde dat een volk nu eenmaal de leiders heeft die het verdient, blijkt in de praktijk toch niet altijd te kloppen.

Een regering van technocraten is geen goede oplossing, omdat er daarvoor geen draagvlak is in de samenleving. Maar een noodregering van politici die vertrouwen genieten over de partijgrenzen heen, aangevuld met technocraten is er misschien wel toe in staat de nodige hervormingen door te voeren.

-------------------

Diagonaal herlezen

Ik ben geen hoogleraar, zelfs niet eens een geleerde amateur. Maar als er zo aan het zwanzen wordt gedaan, dan denk ik sebiet :’Niet met mij hé, me menneke’… En dan begin ik na te denken : waar zitten die 7 verschillen?

Ach ja, die 7 verschillen. Het opzij stappen of opzij gezet worden van Papadreou vergelijken met het Koninklijk Circus van Ciergnon is al zo een. Papadreou was een gekozen Staatshoofd, en noch Albert Deux noch Di Rupetto zijn dat, al zijn ze wel goed doordrongen van de socialistische heilsleer. Steunen op appels en citroenen om zijn redenering te onderbouwen, geeft alleen fruitpap van slechte kwaliteit, geen basis.

Tweede verschil : men miskent de volkswil zowel bij ons als in Griekenland : Vlaanderen heeft rechts gekozen en dreigt links ten onder te gaan, de Grieken hebben decennia lang gestemd zoals…de Walen. Enfin : soort bij soort, Mr Hooghe!

Derde verschil : het Grondwettelijk Hof, dat vaak politici terugfluit, is ook niet democratisch, net als Europa. Ai! Weer die manke vergelijking : dat Hof is bedoeld voor binnenlands gebruik en is bemand door ‘Eigen Volk’. Europa is bevolkt door niet verkozen technocraten en gesjeesde politici, die hun mening aan andere volkeren opdringen. Voorbeeld; de wilde immigratie, ongevraagd opgelegd aan elk Europees volk, op basis van contracten die het licht niet mogen zien.   

Nog ’n voorbeeld : de Europese Rechten van de Mens, die sterk afwijken van de Universele Rechten van de Mens : die hielden namelijk volgens Europa niet genoeg rekening met de ‘rechten’ van de vreemde nieuwkomers. Huisvesting, voeding, medische zorgen : een uitvinding van ‘Europa’….

Enz, enz.

Begrijp me goed : Marc Grammens, die ook niet altijd en overal gelijk heeft, verdedigt zijn standpunt met eerlijke argumenten (Europa is niet democratisch omdat er nooit verkiezingen zijn geweest over een Europese Grondwet, en al zeker niet over het aansluiten van elk ‘Lid’) en de geleerde Perfesser, die de knelpunten ontwijkt met academische hoogstandjes, redeneert in cirkels, zodat hij uitkomt bij zijn begin : het volk dient zich te voegen naar de Europese staatsordening, al heeft die spijtig genoeg, nog altijd geen democratische legitimiteit. Ook de ‘Belgen’ zullen, omdat ze onverstandig gestemd hebben, een ‘noodregering’ moeten aanvaarden. Waarom geen nieuwe verkiezingen mogelijk zijn : daar heeft Mr Hooghe niet aan gedacht. Dàt zou nochtans echte democratie zijn!

Geef Perfessers als Marc Hooghe als Overheid de opdracht, om te bewijzen dat de zon rond de aarde draait, en in de kortste keren wordt U bediend. Duur betaald en mooi verpakt, maar zo vals als Thibou de Kater.

Perfesser Hooghe loochent zelfs het licht van de zon, door te bewijzen dat hij dat licht niet ziet…..

-----------------

Traditie uit de Westhoek, als balsem op de problemen van elke dag. Voor meer informatie over rond elk jaareinde een paar zakcentjes goed te besteden : te koop in elke boekhandel, zelfs in De Schandaard. Tot nader order verschijnt hier elke dag een van die ‘evergreens’…..

Zie http://users.telenet.be/johan.roelstraete/vkmanneke.htm

------------------------------

494/23  In Zevenkote spelen ze met de plaatselijke toneelgroep “Spel na Arbeid”   ieder jaar een stukske in de parochiezale. Loui Pleute ziet een droom in vervullinge gaan, hij mag vandejare een rolleke spelen, en hij er zot content mee.  Hij moet enkel bij de baron de komst van een zekere meneer en madam Plouvier aankondigen.  Tot ieders verbazing loopt dat de eerste vertoning goed af, want Louis staat bekend als een zenuwpeze.  Bij de tweede opvoering loop het echter goed mis.  Bij het zien van al dat volk in de zale, krijgt Pleute het ferm op zijn heupen van de zenuwen en kan zich voor geen geld van de wereld de naam van het bezoekend koppel nog herinneren. In volslagen paniek zeg hij dan maar: “Menere den baron, die twee van gisterenavond zijn daar were!”