xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

.

maandag 24 oktober 2011

Kadootje van de Tjeven..

De box met Vlaamse toegevingen

-------------

Dit stukje gaat over de legendarische eigenschappen van de Nieuwe Presque-Premier, aa wiens verheven verwezenlijkingen er geen einde schijnt aan te zullen komen. Het gelieve de lezers dus een eerbiedige houding te willen aannemen, en als het even kan, rechtop en in de houding te gaan zitten.  Het Hof/La Cour heeft U in de gaten!

Voor de goede ode : vooraleer U weer afwijkt om ta geen zoeken on Tinternet : de hoernalist Buxant is een twee-poter : de ene poot staat/stond/zal blijven staan? Bij de Libre en de andere poot is hij gevraagd te komen zetten naast de olifantenpoot van Yves Desmet in De Morgen. De man is door en door Franstalig opgekweekt, en wat meer is, hij is gepokt en gezadeld, en doortrokken tot in de kleinste vezeltjes van zijn ziel, van de ‘francité’ : de imperialistische misvorming waarmee elke Franstalige is geboren en mee opgegroeid van uit de wieg.

U bent gewaarschuwd!

Ik had U hierbij nog een toemaatje willen geven, in de vorm van een soort verslagje van een hulde-zitting van ‘Le Cercle de Lorraine‘, die in de Vlaamse gazet getooid werd met de niet bestaande titel (want het ding bestaat uitsluitend in ’t Fransoos), van ‘De Kring van Lotharingen’, waar Rin-TinTin de Gestrikte gelauwerd werd (in zijn afwezigheid) als Held en Lieveling van de Perspietjes en Mietjes Jaar 2011. Maar voor ik het kon overnemen, was het verdwenen!  Uit eerlijke schaamte? Ik mag het verhopen! De Homo Erectus Universalis werd er vertegenwoordigd door de Lynxe Passionara van dienst : Cruella Onkelinx die wist te verklappen, dat de voornaamste goede eigenschap van de Baas zijn engelachtig geduld was. Enfin, dat was de basis-idee van haar lang en ingewikkeld betoog, maar dan onder gesopt in een waterval van welluidende maar nietszeggende zinswendingen. U kent het wel : het is, naast de aangeboren imperialistische afwijking, de voornaamste persoonsgebonden materie van iedere Franstalige : veel babbelen, om vooral niets te zeggen. speciaal bij Di Rupo is die gave, dank zij zijn Italiaanse root en de daarbij horende gebarentaal,verheven tot Kunst (met Hoofdletter) in de Allerhoogste verheven vorm. Die man verkoopt zelfs zijn eigen k*k als onderdeel van de 6^de Staatshervorming, en hij wordt daarvoor door vriend en vijand op de handen gedragen! !

Maar dat wist U waarschijnlijk zelf al !

Tussen haakjes : dezelfde hoernalisten hadden verleden jaar BDW verheven tot de eer der altaren. Maar deze achterlijke pummel verzuimde om zijn prijs in ontvangst te komen nemen : just lijk de Maestro : wegens te druk.

------------------

Buxant: Waarom Di Rupo op communicatie bespaart

--------------------

·         

·         De efficiëntste politieke communicatie zal altijd via goede persoonlijke banden gaan  

Afgelopen week bezocht ik een receptie in de Brusselse Club van Lotharingen, ter gelegenheid van de uitreiking van een Political Award. Het tijdschrift Lobby organiseerde de receptie en verzamelde bijna alleen Franstaligen, een nachtmerrie voor Bart De Wever. De Club moet zowat de enige plaats zijn waar de liberaal Didier Reynders langs een bekende extreem-linkse Waal als Raoul Hedebouw kan wandelen.

Leerrijk, toch, om langs te lopen en een glaasje champagne te drinken: het ging over politieke communicatie. Wie is dit jaar de beste politieke communicator van het land? Vorig jaar bekroonde de jury van politieke journalisten Bart De Wever. Ze beloonden zijn coherentie en zijn doeltreffenheid om zijn boodschap over te brengen. Maar de voorzitter van N-VA verkoos niet te komen om zijn prijs in ontvangst te nemen. Begrijpelijk, want het is inderdaad niet zo goed voor het imago van een Vlaams-nationalist om met de glimlach rond te lopen in het bastion van de Franstalige Brusselaars.

Dit jaar won de socialist Elio Di Rupo. Ook hij was er niet bij om zijn trofee te ontvangen: een formateur heeft veel werk en dat begrijpt iedereen. Zijn collega Laurette Onkelinx verving hem. "Een van de sterkste punten van Elio", zei ze, "is zijn geduld. Dat heef hij veel meer dan andere onderhandelaars en dat laat hem toe efficiënt te zijn. Dus maakt hij weinig fouten in zijn communicatie." Inderdaad is Di Rupo een meester in communicatie: alles is perfect geregeld. Hij is zelfs zeer voorzichtig. "In deze moeilijke periode van regeringsvorming communiceren we heel weinig", zegt een van zijn adviseurs. "Het ligt gevoelig, alles kan fout geïnterpreteerd worden." "Dus", lacht hij, "besparen we op ons communicatiebudget".

Maar politieke communicatie gebruikt ook andere kanalen. Om journalisten te overtuigen - te verleiden? - is er eerst en vooral de gewone communicatie, door middel van persberichten enz. Dat kan werken, maar dat is waarschijnlijk niet genoeg. Daarnaast zijn er nu nog de sociale netwerken die heel belangrijk worden om de media en het publiek te bereiken. Sommige politici hebben dat al goed begrepen en gebruiken Twitter om hun meningen kenbaar te maken. Goed zo. Maar de meest efficiënte politieke communicatie zal altijd via goede persoonlijke banden gaan. Rechtstreekse contacten tussen journalisten en politici kunnen nooit worden vervangen. Het vertrouwen wordt beetje bij beetje opgebouwd om daarna een geducht instrument van politieke communicatie te zijn. Maar laat ons duidelijk zijn: niets zal ooit de boodschap vervangen. De communicatie kan schitterend zijn, als de boodschap niet deugt, is er niet veel aan te doen.

Terug naar de Cercle van Lotharingen. Naast Di Rupo werden ook Bart De Wever en Didier Reynders door de jury gekroond. Beiden delen iets waarvan journalisten houden: veel cynisme en humor.

Haast niets amusanter dan een telefoontje met die politieke verantwoordelijken. Ze hebben fijne woorden en grapjes over iedereen. En dat is ook een soort van politieke communicatie.
Er werd ook een prijs aan de slechtste politieke communicator uitgereikt. En het is al tweede keer dat Ecolo co-voorzitster Sarah Turine deze heeft gewonnen. Sarah wie? Dat is inderdaad haar probleem: niemand, of bijna niemand, kent haar. Ze leeft in de schaduw van de populaire Jean-Michel Javaux. Bovendien maakte ze vorig jaar een heel slechte start. Tijdens een radiodebat kwam ze in aanvaring met toenmalig CDH-voorzitster Joëlle Milquet. Die laatste had Turine volledig in het nauw gedreven. Een les in politieke communicatie: het is heel moeilijk - of bijna onmogelijk - een slecht imago te verbeteren. Politieke journalisten zijn vaak meedogenloos. Zoals haaien. Als ze bloed ruiken houden ze niet op met aanvallen.

-------------------

-------------------

Diagonaal herlezen

In het kader van de terugkerende belgicistische vaderlandsliefde die ons opgedrongen wordt sedert de laatste verkiezingen, tot ze ons de strot uitkomt, is die Buxant een pionnier. Hij is de Uitverkorene, die straks in zijn kielzog tal van andere missionarissen zal meetrekken die Vlaanderen weer moeten her-kolonialiseren. Straks zullen die weer overal in Vlaanderen om Franse scholen roepen, en om Franse Cercles Culturels. (Franse Missen zullen daar wel niet meer bijhoren!) De chi-chi madammekes zullen straks weer bij onze bakkers en onze beenhouwers  hun beste kafferees staan brabbelen om te proberen goed te maken wat ze missen aan intelligentie. Heb dat als kind tot in den treure mogen ervaren, en die tijd komt dus terug! Ik denk daarbij aan ons Ma, en hoe die zich daarover kon opwinden! Heel haar schoonfamilie was in ’14-’18 naar St Omeer (Frankrijk) gevlucht, en was teruggekeerd als halve Fransmans. Mijn nichtjes sprongen in de koord bij het zingen van

‘Au clair de la lune, mon ami Pierrot’..

Prête moii ta plujme, pour écrire un mot.

Ma chandelle est morte, je n’ai plus de feu,

Ouvre-moi ta porte, pour l’amour de Dieu….

: toen in rankrijk geleerd en na bijna 70 jaar nog altijd fris in mijn geheugen geprent….….Nonkels en tantes taterden dapper mee in ’t kafferees met de chieke madammetjes, maar ons Moe, die van Eernegem was, verstond er de knoppen van en dacht dat ze haar uitlachten. Kijk, dat gevoel heb ik ook altijd gehad, tot ik beroepsmatig een stuk van mijn boterham moest verdienen met Fransoos te tateren…..

Ik denk : van die Buxant zijn we nog bijlange niet af, tenzij wij hem afknallen. Met een houten hamer, lijk men varkens slacht.

Sparen op communicatie….Ge moet maar durven.

Ik zou dergelijke houding veel eerder omschrijven als : gluiperig, achterbaks, geniepig, vals : het moet zo iets voorstellen als de communicatie zoals die ‘verzorgd’ werd door wijlen de Roi Soleil : ‘L’Etat, c’est moi’….

Sparen op communicatie, en waarschijnlijk rekenen op de ‘perceptie’ : herkennen we daar niet de theorie van een beruchte Vlaamse communicatie-specialist die ooit voor een zekere Vhfsdt de weg naar de roem en naar de Europese vetpotten heeft geplaveid?

Weet U, de strijdkreet van vroeger ‘Wat Waals is, vals is’, was nog zo slecht niet gekozen! Wat denkt U?

Mise en plat op 24/10/2011 17:18:17

Gepeperd en gezouten, opgediend op 25/10/2011 17:20:47