.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

zondag 23 oktober 2011

Net geen hamer en sikkel….

 

Maar de nieuwe Lybische vlag

----------------------

Zappend en omdat ik vandaag, maandag,voorrang wilde geven aan een verre vriend die me onverwacht mailde, werd mijn huiswerk van gisteren niet afgemaakt. Eerst dus een ‘stukje’ van elders meegenomen : ik wilde dat ik kon schrijven lijk de Nederlandse Joost Niemöller!

-------------------

De bewegende beelden die we de afgelopen dagen te zien kregen van de lynchpartij van Kadaffi, brachten een niet te negeren boodschap: De Libiërs zijn een wreed, onbeschaafd volk. Terwijl een mens wordt afgeslacht, staan ze erbij te lachen en de grootheid van Allah aan te roepen. Ze staan in een rij om te kijken naar het gemolesteerde lijk, ze maken er fotootjes van, ze zijn blij. Oog om oog, tand om tand. Ook van een van de zonen van Kadaffi was te zien hoe hij, opgesloten in een kamer, werd vernederd. Daarna waren er beelden waaruit bleek dat hij van voren was neergeschoten.

Er bestaat onder de Libiërs geen schaamte over deze beelden. Ze worden vrij verspreid en gretig bekeken.

Hoe dit nu te beoordelen door ons, wel beschaafde Westerlingen? Als je er even over nadenkt, komt het natuurlijk niet zo goed uit. Door de Westerse media is de Arabische lente uitgeroepen, en deze staat in het teken van gewone mensen die eindelijk vrijheid en democratie opeisen. Een prachtig beeld, waarmee de islam ook weer even in een positief zonnetje kan worden gezet. Nu is te zien hoe diezelfde rebellen zich gedragen als sadistische klootzakken. Dat roept vragen op over heel veel andere beelden die nooit te zien waren. Van onvoorstelbaar onmenselijk wreed geweld over en weer. Van een geweldscultuur die schreeuwt om bloed en nog meer bloed. Van openlijk beleden Jodenhaat, en dat alles onder de beschermende morele deken van de islam.

Ook uit Syrië komen zulke beelden soms binnen. Ze worden in Syrië zelf met dezelfde openheid vervaardigd, bijvoorbeeld van ‘rebellen’ die vermeende leden van de Syrische geheime dienst een voor een van een hoge brug werpen. Met alweer dat aanroepen van Allah en dat kille gejuich erbij.

Er bestaat in de wereld een rechtscultuur waarbij iedereen op dezelfde manier de maat wordt gemeten. Zich misdragende leiders worden naar het Internationale strafhof gesleept in het kader daarvan. De achterliggende gedachte is dat we iedereen, waar ook ter wereld, aanspreken op dezelfde morele gronden. Maar nu is er voor iedereen te zien hoe een volk niet aan die morele maatstaven voldoet. Het wordt ons in de neus gedrukt, iedere keer dat we die beelden zien van een man die uit een buis wordt gesleurd, half op een auto wordt getrokken, bespot, we zien de massale, dierlijke opwinding, de wapens, er wordt in de lucht geschoten, Allah wordt er weer een keer bijgehaald, en tenslotte zien we de beelden van een dode Kadaffi met een kogelinslag in de buik en in het hoofd van dichtbij.

Maar bij Pauw en Witteman was gisteren de acteur Jack Wouterse te zien die het allemaal heel begrijpelijk vond, er kwamen Nederlandse Libiërs in beeld, die blijk gaven van hun blijdschap en die blijdschap werd door de autochtone Nederlanders aangemoedigd, alszijnde een bevrijdend moment. Wat men kennelijk niet wil zien, is dat hier geen sprake is van bevrijding, maar van de voortzetting van dezelfde geweldscultuur. Het is bijltjesdag, en opnieuw zullen de slachtoffers van vandaag wraak gaan nemen op de daders van gisteren. Waarna de slachtoffers van morgen wraak zullen nemen op de daders van vandaag. enzovoort, enzovoort.

Als de beelden van de lynchpartij van Kadaffi iets duidelijk maken dan is het wel dat een groot deel van de wereld nog steeds middenin een Arabische winter leeft.

Maar dat is dus niet de les die getrokken wordt,

Vandaag in zijn column in NRC handelsblad stelt Bas Heijne het lynchen van Kadaffi op één lijn met een affaire in Engeland over een minister die op dienstreizen een vriendje meenam, en toen moest aftreden:

Er zal nu veel mediabezorgdheid zijn om Libië. Er is angst voor chaos. Of nog erger: een islamitische staat. Maar onze democratie? Hoe staat het met onze eigen instituties?

Daaruit blijkt dat Heijne niet vindt dat je Libiërs langs dezelfde meetlat kunt leggen als Europeanen. Daar blijkt een sterk neerbuigende houding uit, als je erover nadenkt. Eigenlijk zegt Heijne: Libiërs zijn geen mensen, maar wilden. Je kunt het ze niet kwalijk nemen dat ze elkaar stamsgewijs afslachten. Voor Libiërs is het martelen en vermoorden van een mens net zoiets als het meenemen van een vriendje op een zakenreis. Zo zijn ze nu eenmaal.

En zo verscheen de mensenrechten-advocate Liesbeth Zegveld op de tv om te verklaren dat dit soort dingen nu eenmaal gebeuren in oorlogstijd. En dat komt dus uit de mond van iemand die niet heeft nagelaten om op elke slak zout te leggen waar het de Nederlandse soldaten in Afghanistan betreft.

Meten met twee maten, dat doet politiek correct links hier. En dat onder de paraplu van een groot, moralistisch gelijk voor de hele wereld.

Zo sterk is een ideologie, dat zelfs het bewegende beeld van de omgekeerde waarheid, deze niet doet wankelen.

------------------

HUISWERK VAN GISTEREN ZONDAG.

Tunesië! Een bloedrode Jasmijnrevolutie in een grasgroen Moslim-land, met een oprukkende politieke partij gebaseerd op de Koran, het Boek van de Bloedrode Haat….Een eerder rare kleur-combinatie, als U het mij vraagt. Maar U vraagt het mij niet! Daarom moet ik het spontaan uit mezelf zeggen : binnenkort klinkt daar, in bloed gesmoord, ook weer de kreet Allah O Akbar. Er wacht de weinige Joden en de weinige Christenen die er nog leven, een bange tijd. Ooit was het land, in de vroege Christenheid, een bloeide kerkprovincie, tot de Godsdienst van de Wrede er zich kwam mee bemoeien….

------------------

Stembusslag is grote test voor Jasmijnrevolutie

Zo 23/10/2011 - 07:32 In Tunesië, het land waar de Arabische Lente begon, zijn er vandaag parlementsverkiezingen. Voor het eerst verlopen die democratisch. De bevolking is hoopvol, maar beseft dat het nu aan de politici is om enkele beloftes van de revolutie waar te maken. En dat wordt een helse zaak, want zo'n 100 partijen dingen naar de stem van de kiezer.

• Peter Van Rompuy (CD&V) is waarnemer bij de verkiezingen

Op 17 december 2010 trekt de jonge fruitverkoper Mohammed Bouazizi naar een lokaal overheidsgebouw in Sidi Bouzid, een stadje in het centrum van Tunesië. De politie heeft kort daarvoor nog maar eens zijn handeltje in beslag genomen en Bouazizi heeft er genoeg van. Hij eist uitleg van de gouverneur, maar krijgt die niet te zien. Bouazizi maakt zijn dreigement waar: hij steekt zichzelf in brand.

In het ziekenhuis bezwijkt Bouazizi op 4 januari 2011. De laatste weken van zijn leven lag hij in coma. Hij heeft zelf dus niet geweten wat hij in gang heeft gezet.

Zinedine al-Abidine Ben Ali, op dat moment al 23 jaar president van Tunesië, voelde aan dat hij met een probleem zat. Hij liet de agente oppakken die Bouazizi vernederde en liet de gouverneur ondervragen. Ben Ali bezocht Bouazizi zelf nog in het ziekenhuis. Maar zijn inspanningen waren tevergeefs. De hele Tunesische bevolking keerde zich tegen de president. Het protest begon in Sidi Bouzid en al snel sloeg het over naar alle andere steden in Tunesië.

Semi, een taxichauffeur uit Tunis die in januari een week lang een cameraploeg van CNN begeleidde in de hoofdstad, vertelt dat hij zijn familie aanspoorde om mee te gaan betogen, dag en nacht. "Mijn vrouw wilde nochtans niet dat onze dochter en onze twee zonen mee gingen protesteren. Er waren in Tunis al doden gevallen bij de oproer. Maar ik zei: "iedereen gelijk voor de wet, kom, mee de straat op!"."

Semi toont de twee presidentiële paleizen in Carthago en Sidi Bou Saïd, niet ver van Tunis. "Hier kwam hij om te werken, in het andere paleis ging hij slapen. In het ene paleis zijn wapens en drugs gevonden. Uit het andere paleis zijn heel wat bestelwagens met geld komen rijden. Ben Ali had er blijkbaar zijn eigen centrale bank", vertelt Semi. "Dief", "crimineel", "spil van de maffia", geen enkele Tunesiër heeft nog een goed woord over voor de verdreven president.

Ben Ali is op 14 januari met zijn vrouw naar Saudi-Arabië gevlucht. "Als hij ooit nog terugkeert, wordt hij zeker gelyncht", klinkt het bij veel Tunesiërs. De hele wereld kijkt naar Tunesië, naar de Jasmijnrevolutie.

En al snel wordt duidelijk dat het niet stopt aan de grenzen van Tunesië. Ondertussen zijn ook al de Egyptische president Hosni Moebarak en de Libische kolonel Moe'ammar al-Khaddafi na decennia van de macht verdreven. Het lied van Ali Abdullah Saleh in Jemen is bijna uitgezongen. In Bahrein werd maandenlang protest hard de kop ingedrukt. In Syrië is de toezicht uitzichtloos en zet het regime de bloedige repressie voort. In Marokko, Jordanië en Algerije kunnen aangekondigde hervormingen voorlopig nog het deksel op de ketel houden. De meeste Tunesiërs zijn erg trots op wat ze in gang hebben gezet en vereren Bouazizi als een held. Maar hoe moet het nu verder in eigen land?

Op zoek naar een nieuwe staat

Zo'n 100 partijen doen vandaag mee aan de verkiezingen. Het leeuwendeel van die partijen bestond een jaar geleden nog niet, of was verboden onder het bewind van Ben Ali.

In het parlement zijn er 271 zetels. De taak van de toekomstige parlementsleden is niet gering: een nieuwe grondwet uitwerken, een nieuwe staatsstructuur uittekenen. Als die nieuwe grondwet er is, komen er opnieuw verkiezingen. Dan pas zal de Jasmijnrevolutie voltooid zijn. Maar door het grote aantal partijen is het mogelijk dat een versnipperd parlement niet snel tot een consensus komt over hoe de nieuwe staat eruit moet zien.

Het is afwachten hoeveel mensen vandaag komen opdagen om hun stem uit te brengen. Veel Tunesiërs zijn optimistisch over die nieuwe staat, al blijven er bedenkingen. "Voor Ben Ali aan de macht kwam, zei hij ook dat hij de corruptie zou aanpakken, dat hij de staat zou moderniseren, dat hij welvaart zou brengen. Nu is het moeilijk: wie moeten we nog geloven?", zegt Mouhannad, die in de toeristische sector werkt.

"Natuurlijk zal het nog een eindje duren tot duidelijk wordt wat de revolutie echt heeft veranderd, tot alles weer in zijn plooi valt en tot er een regering is", zegt Mouhannad nog. "Maar in België duurt zoiets ook lang hé", lacht hij.

Islamistische partij ligt op kop in de peilingen

De revolutie in Tunesië heeft geen duidelijke leiders, geen herkenbaar gezicht. Heel wat partijen ruiken daardoor hun kans. Ruim 100 partijen doen mee, al doen ze niet allemaal in alle districten mee aan de stembusslag. In totaal staan meer dan 1.000 kandidaten op de lijsten. De honger naar vrije verkiezingen in Tunesië, de wil om mee te werken aan de nieuwe staat, lijkt dus groot.

Ennadha heeft een voorsprong in alle peilingen. Die conservatieve partij was jarenlang verboden onder Ben Ali en kan profiteren van een soort martelarenstatus. Maar Ennadha was wel aanwezig op andere maatschappelijke terreinen, waardoor de partij een voorsprong geniet als het op bekendheid aankomt.

Ennadha is erg vergelijkbaar met de Moslimbroederschap in Egypte. Zelf vergelijken de leiders zich eerder met de gematigd-islamitische AKP van premier Tayyip Erdogan in Turkije. Critici zeggen dat Ennadha wil morrelen aan de vrouwenrechten -die in vergelijking met andere Arabische landen erg liberaal zijn in Tunesië-, en velen vrezen ook dat Ennadha een verborgen agenda heeft om een radicale vorm van de politieke islam in te voeren in Tunesië. De partijleiders ontkennen dat.

Naast Ennahda zijn er nog enkele andere grote partijen die kans maken om meerdere zetels binnen te rijven. De Progressief Democratische Partij (PDP) en Ettakatol (Forum), beiden centrumlinks, strijden volgens de peilingen voor de tweede plaats. Zij willen vooral stemmen vangen op sociaal-economische thema's. De werkloosheid is in Tunesië namelijk niet lager geworden sinds Ben Ali van de macht werd verdreven.

Daarnaast zijn er enkele partijen die mensenrechten en democratie als belangrijkste thema's hebben, zoals de Congres Partij voor de Republiek, en partijen in strijden tegen Ennahda, en het secularisme en de vrouwenrechten in Tunesië willen verdedigen. Daarbij is de opvallendste partij Ettajdid, een communistische partij. In hun partijlogo is het symbool op de Tunesische vlag ietwat gewijzigd, zodat het een hamer en een sikkel voorstelt.

----------------

De volgende dag, maandag, zijn de maskers gevallen… Maar voor het oog van de wereld spreekt men bij ons nog van een ‘gematigde islam’, net zoals er een ‘gematigde dood’ zou bestaan : men is Islammer of men is dood!

-----------------

Gematigde islamisten op kop bij verkiezingen Tunesië

dm UPDATE Volgens eerste onofficiële resultaten van de eerste vrije verkiezingen die zondag in Tunesië zijn gehouden, heeft de gematigde islamistische partij Ennahda de leiding genomen. De opkomst zou ongeveer 70 procent hebben bedragen.

Terwijl het stemmen vandaag nog aan de gang was en het nog wachten is op de onafhankelijke kiescommissie voor uitslagen, zei Ali Marayedh, lid van het partijbestuur van de Ennahda, dat volgens gedeeltelijke resultaten zijn partij veruit de boventoon voert. "Resultaten uit verscheidene regio's tonen aan dat Ennahda veruit voorop ligt, met naargelang de regio 25 tot 50 procent van de stemmen." Een woordvoerster van de Progressieve Democratische Partij, de grootste door de afgezette dictator Zine El Abidine Ben Ali gedoogde oppositiepartij, bevestigde deze trend.

Buitenland
Op de achttien zetels die in de Tunesische constituante zijn voorbehouden voor afgevaardigden gekozen door Tunesiërs in het buitenland, zou de Ennahda er acht in de wacht slepen. Dat meldt de Franse krant Le Figaro. Op de tweede plaats zou de Ettakatol (Democratisch Forum Voor Werk en Vrijheden) van Moestafa Ben Jafaar komen met vier zetels. Dezelfde score zou zijn weggelegd voor het Congres voor de Republiek (CPR) van Moncef Marzoeki. De PDM zou twee zetels behalen. De Tunesiërs in het buitenland hebben tot zaterdag drie dagen kunnen stemmen.
 
77 partijen
Voor de verkiezing van een grondwetgevende vergadering met 227 zetels hadden 77 partijen lijsten ingediend. Duizenden onafhankelijken timmerden ook lijsten in elkaar. Naar verwachting zal niemand een ruime meerderheid halen.
 
Brede coalitie
Onder Ben Ali verboden, heeft de Ennahda gezegd een brede coalitie te willen aangaan met andere partijen. Vele seculiere partijen koesteren echter argwaan ten opzichte van deze gematigde islamistische partij. (dpa/lpb

----------------

En neen, Tunesië is Libië niet, alleen zijn de zaken zo een beetje gelijklopend…. In Lybië, waar ‘de Lente’ zich nog maar pas een paar dagen geleden heeft geïnstalleerd, bloeien de eerste crocusjes al :

------------------

Sharia wordt basis van het nieuwe Libië"

De sharia, het islamitisch recht, wordt de basis voor de wederopbouw van Libië. Dat benadrukte Moestafa Abdel Jalil, voorzitter van de Nationale Overgangsraad (NTC), in Benghazi tijdens een toespraak ter gelegenheid van de officiële bevrijding van het land. Zo komt er onder meer een verbod op polygamie, dat indertijd werd ingevoerd door Mouammar Kadhafi.

Islamitisch bankieren, zonder rente, wordt de norm. "Rente creëert ziekte en haat onder de mensen'', aldus Jalil, de Libische interim-leider en fervent moslim, die bij het begin van zijn toespraak door zijn knieën zakte en een gebed deed.

Het lossen van vreugdeschoten, een populair gebruik bij zeges in de Libische burgeroorlog, wordt ook verboden. Volgens de sharia is het niet toegestaan. (hlnsydney/sps)

-------------------

Diagonaal herlezen

Het wordt dus stilaan duidelijk gezegd : die zachte zogezegde ‘Arabische Lente’ was gewoon een eufemisme voor de harde, gewelddadige invoering van de sharia. En waar dat vroeger mislukt was, in Irak bijvoorbeeld omdat er totale chaos in de plaats kwam, wist men daaraan, met medeweten (op aanstoken?) van Saoud Arabië, ee, andere wending te geven : buitenlandse inmenging? No gracia! Alleen een beetje luchtsteun, om van hoog in de lucht met snelle straaljagers, de goede burgers te beschermen tegen de slechte (!), geen grondtroepen, tenzij SS-moordenaars in USA-uniformen op geheime missietjes, en gesofistikeerde wapens, veel gesofistikeerde wapens, gratis uitgedeeld aan de ‘goede’ burgers…. Zo kon dende Christene honden, als tijdelijke bondgenoten, op hun gemak en ongestoord oefenen met ‘precisie-bombardementen’, want de inlandse bij de Christene Honden gekochte en duur betaalde eigen vliegtuigen waren rap uit de lucht geschoten…

Noch Moebarak, noch Sadam Houssein, noch Khadafi waren doetjes, maar ze waren jarenlang de vriendjes geweest van het Westen, en wat meer is, in hun landen heerste een relatieve rust. Nu zal, overal waar die fameuze ‘lentewinden’ hebben gewaaid, straks de Rode Halve Maan wapperen….

En er wordt gevraagd niet te lachen met het nieuwe Lybische volkslied, dat als twee druppels water gelijkt op de tune van…FC De Kampioenen..

Wie mij niet gelooft, hoeft maar eens langs te lopen bij YouTube….