.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

KOLOMMETJE N° 424

dinsdag 18 oktober 2011

Tafeltje-dek-U : was ooit ook eens een droom bij ons….

Maar dromen zijn bedrog, ook voor Kings!

---------------------

Mijn titel ‘Recht op Welstand’ is ingegeven door de houding van de meeste vreemde tafelschuimers, die dan nog gewoonlijk aangesloten blijken te zijn bij De Godsdienst van de Wrede, die naar hier komen uit de meest achterlijke gebieden ter wereld. Waar ze al blij mogen zijn, om met de hele familie, ouders, grootouders, kinderen en kleinkinderen, over een leefruimte beschikken van een paar vierkante meter in de meest mensonwaardige omstandigheden. Die komen dan naar hier, en schreeuwen vanaf de volgende dag (zoals ingefluisterd door de advocaterij van het kantje) dat ze recht hebben op een vierslaapkamer appartement met twee badkamers, mooie living, ingewerkte keuken en alle denkbare huishoudtoestellen, die hen gratis ter beschikking moeten gesteld worden door het OCMW. Benevens een comfortabel ‘leefloon’, zakgeld voor de kinderen,en gratis medische zorgen voor heel de achterop gekomen familie.

Het blijft dus nu al niet meer bij enkelingen, of gezinnen : nu komen al hele volksverhuizingen, die hier ‘gastvrijheid’ komen opeisen, om, in navolging van een soort ‘Arabische Lente’, hier de boel te komen op stelten zetten.

------------------------

99 procent van de verontwaardigden heeft gelijk

18/10/11, 08u01

De meeste indignados hebben gelijk om op straat te komen, vindt Pieter Marechal, nationaal voorzitter van JONG CD&V. 'Aan politici om werk te maken van oplossingen die jongeren terug een toekomst kunnen geven.'

In navolging van het protest in Wall Street kwamen er zaterdag over de hele wereld jongeren op straat, ook in Brussel. 'Indignados' noemen deze misnoegden zich. Tot eerder deze week leken het enkele buitenbeentjes. Hun protest klinkt extreem. Sommigen zijn over de schreef gegaan. Maar onderschat het potentieel van deze protesten zeker niet.  Steeds meer jongeren zullen zich aansluiten. Op middellange termijn kan dit ontaarden in een echte millennial revolutie.

Wie gisteren de beelden van de vernielde HUB-lokalen te zien kreeg, verloor meteen sympathie voor de misnoegde jongeren en hun protest. Dit was niet goed te praten. Zoals vaak zorgt een minderheid voor een beeld waar een grote groep (de échte 99%) zich niet mee wil associëren. Maar de extreme geluiden van sommige indignados mag de terechte ongerustheid van een generatie niet doen vergeten.

No future
In heel Europa worstelen jongeren met de gedachte dat ze hun leven niet zullen kunnen uitbouwen zoals hun ouders en grootouders dat gedaan hebben. Een scheefgetrokken huizenmarkt maakt het bijvoorbeeld moeilijk om een goede en betaalbare woning te vinden. In veel Zuid-Europese landen is het voor jongeren zelfs onmogelijk om het ouderlijk huis te verlaten. In Italië spreekt men van de casa mama-generatie. De jeugdwerkloosheid neemt er ook ongeziene proporties aan. Maar één op twee Spaanse jongeren heeft een baan. Wie aan het werk is, verdient vaak minder dan 1.000 euro per maand.

Daarbovenop komt het onbehaaglijk toekomstperspectief. De gedachte dat onze welvaart en welzijn altijd maar groeien en dat elke generatie het beter zal hebben dan de vorige, wordt steeds meer ondergraven. Het Europese continent krijgt economisch gezien zware concurrentie van China en andere groeilanden. De toekomst zal meer bescheiden zijn. De sociale welvaartsstaat wordt bovendien bedreigd door de financiële gevolgen van de vergrijzing en het gebrek aan maatregelen om dit op te vangen. Tel dit sluimerend gevoel van onbehagen samen met de recente besparingsgolven en met de zoveelste financiële crisis en je krijgt een wanhoopskreet. Veel jongeren zijn het beu. Ze voelen zich als generatie onrechtvaardig behandeld.

Het protest richt zich nu in eerste instantie op de banken en de beleggers. De nieuwe bankencrisis is natuurlijk zeer ontmoedigend. In plaats van ons te kunnen voorbereiden op de belangrijke uitdagingen die op ons afkomen, blijven we maar bezig met het dempen van putten uit het verleden. De hoge staatswaarborg hangt bovendien als zwaard van Damocles boven onze toekomstige inkomsten. De banken mogen echter geen bliksemafleider zijn voor de dieperliggende redenen waarom onze generatie er slecht voor staat: de hoge staatsschulden en het totale gebrek aan voorbereiding op de vergrijzing.

Ons land worstelt met een structureel tekort van ongeveer 3,4% van het BBP. Dit tekort heeft niets te maken met de banken of de crisis en zal ook niet opgelost worden met een bankentaks.

De indignados hebben overschot van gelijk om op straat te komen. Dit is niet zomaar een nieuwe generatie die ook eens haar ongenoegen wil uiten. Jongeren moeten terug een toekomstperspectief krijgen. Indien we hen niet serieus nemen, maken we een kapitale fout en duwen we hen in de richting van extreem links of populistisch rechts. Dat betekent niet dat politici zomaar moeten ingaan op alle geluiden die vanuit de betoging opstijgen. "Geen besparingen" en "alleen de banken aanpakken" zijn bijvoorbeeld de beste recepten om deze generatie ten gronde te richten en alle mogelijkheden te ontnemen.

Concrete verwachtingen
Wat moeten politici dan wel doen? Werk maken van echte oplossingen die de millennials opnieuw een toekomst kunnen geven. We moeten werk maken van een duurzame economie en een stevige sociale welvaartsstaat. Hoe? Eerst en vooral door onze financiële situatie op orde te krijgen. Begrotingstekorten en staatsschulden zijn lasten die worden doorgeschoven naar de toekomst. Er moet dus wel bespaard worden. Dit moet op een eerlijke manier gebeuren: de sterkste schouders dragen de zwaarste lasten, maar iedereen doet wel zijn duit in het zakje. De rijke bankiers en topmanagers moeten dus extra bijdragen, maar werklozen die een uitkering krijgen, moeten bijvoorbeeld ook het engagement opnemen om effectief naar een job te zoeken. Besparingen moeten ook op de lange termijn gericht zijn, met een vrijwaring voor domeinen die de toekomst verzekeren.

Investeren in domeinen zoals onderwijs, economie en innovatie moet mogelijk blijven. Enkel zo verstevigen we de basis voor onze sociale welvaartsstaat. Als de overheid 4 miljard euro kan investeren om een bank te redden, dan moet het ook eenzelfde bedrag durven investeren om de economie fundamenteel op een nieuw spoor te zetten. Via gerichte participaties kunnen we innovatieve sectoren stimuleren en bedrijven met groeipotentieel duurzaam verankeren in Vlaanderen.

Daarnaast moeten we allemaal investeren in onze sociale welvaartsstaat. Iedereen moet een bijdrage leveren. Geen achterpoortjes. Aan de ontduiking van sociale lasten via schijnzelfstandigheid of sociale fraude maken we een einde. Maar ook wie de arbeidsmarkt wil ontvluchten via vervroegd pensioen, zal dat niet meer kunnen. Het regeerakkoord Di Rupo I moet hierover knopen doorhakken. Anders kunnen we problemen verwachten.

Waarschuwing
De betogingen van dit weekend zijn een belangrijk signaal. Deze generatie is connected en heeft mobilisatiekracht. Maar vooral, ze roert zich wanneer haar belangen op het spel staan. De bankencrisis geeft jongeren nu een reden om op straat te komen en hun ongenoegen te uiten. Maar de echte problemen liggen dieper en hebben ook een diepgaand antwoord nodig.

Politici moeten jongeren een project presenteren dat hen wel een toekomst garandeert. Daarbij zullen ze moeilijke keuzes moeten maken die deze jongeren in eerste instantie misschien niet positief zullen onthalen. Een project dat gesteund is op visie en daadkracht, zal echter snel een achterban krijgen. Alleen echte oplossingen kunnen het ongenoegen voorgoed kanaliseren. Indien we die niet kunnen, zal het protest alleen maar aangroeien en wordt het straks een millennial revolutie

-------------------

Diagonaal herlezen

Jongeren moeten dus terug een toekomstperspectief krijgen : elk zijn privé hangmat! Dat is in een paar woorden gezegd, waarvoor die Tjeven Jongeren Voorzitter 3 A4-tjes nodig heeft.

Rellen bij Occupy-protesten in Rome en New York : deze omschrijving is al een beetje duidelijker dan indignados : maar het meeste correcte begrip zou zijn : relschoppers. Vandaag ligt bijvoorbeeld heel Griekenland plat. Reden : besparingen, zegt men. Met ‘plat liggen’ wordt bij de Brrr-t bedoeld : vandalisme, brandstichtingen, vernielingen, straatgevechten, amok maken en veel geweld door een opgezweepte menigte onder leiding van gemaskerde raddraaiers die zich verplaatsen van de ene stad naar de andere. En van het ene land naar het andere, want er zijn geen grenzen meer….

De media durven of mogen gewoon de waarheid niet zeggen. In al die landen, ook in de USA, is er al decennia lang bestuurd met gulle Lynxe hand en zonder nadenken. De burger werd in de waan gebracht, dat de ‘verzorgingsstaat’ zou opdraaien van de wieg tot het graf voor zijn natje en zijn droogje, en dat werken tenslotte iets was voor zotten, voor gierigaards en voor kapitalisten. Als de goudreserves opgesoupeerd waren, ging men over tot ‘Staatsobligaties’ om de opbrengst daarvan erdoor te jagen, eerst lenen bij de eigen bevolking, later overal ter wereld : er werd geleend en ontleend bij elkaar dat het een lieve lust was. The sky was niet eens the limit, neen, deze was nog maar het begin : de creatie van geld zou doorgaan tot in het Heelal. God had afgedaan : de geldmens was nu God geworden! Tot er een moment kwam dat eerst de interesten, later de leningen zelf niet meer konden betaald worden, en dat de dominosteentjes begonnen te vallen… De bedrijven vluchtten voor de te hoge loonkost en de al te hoge belastingsdruk, naar lage loonlanden en de werkloosheid sloeg toe. Maar de grenzen bleven open voor alle soorten uitgehongerde avonturiers die zich stilaan als bezetters begonnen te gedragen.

En de ‘desperados’ die zich begonnen te realiseren dat zij hun leven zouden moeten slijten in een wereld waar er zou moeten gewerkt worden of honger geleden, begrepen het niet goed meer. Het had zo mooi kunnen zijn….had de zeepbel maar kunnen blijven duren….

Het Genesis-vehaal, versie de Jaren 2000, was ingezet, en zou eindigen op dezelfde manier als toen : met de verdrijving van het Mensdom uit de Tuin van Eden.….

Wat er moet gebeuren, dames en heren relschoppers die afzakken naar het welvarende en vlijtige Vlaanderen?  Gewoon wereldwijd de tering naar de nering zetten en desnoods werk zoeken waar er werk te vinden is. Al was het in Brazilië, in China of in Timboektoe. De arbeid zal dus de delokalisatie  dienen te volgen, wil men  zijn dagelijks brood verdienen. En waar men gaat zal er geen vakbond zijn om de belangen van de kleine man te beschermen…. De verloning zal deze zijn die bestaat voor de eigen inlandse bevolking : € 5 per werkdag van 12 uur….Men zou ook zijn grijze massa kunnen gebruiken voor nieuwe toepassingen van oude wetenschapsvormen. Of men zou de tafelschuimers kunnen terugsturen die niet bijdragen aan de welstand, en er integendeel misbruik van maken. Men zou dit, en men zou dat. Maar om te beginnen moeten er voordien grote veranderingen komen in ’s Lands bestuur.

Wie of wat houdt ons tegen om erin te vliegen? Om te eisen dat we bestuurd worden naar Zwitsers Model….

Mise en plat op 18/10/2011 9:23:01

Gepeperd en gezouten, opgediend op 19/10/2011 17:47:25