.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

KOLOMMETJE N° 412

zaterdag 15 oktober 2011

Een Wever uit de Griekse Mythologie

xml:namespace prefix = v ns = "urn:schemas-microsoft-com:vml" />

The ship wherein Theseus and the youth of Athens returned [from Crete] had thirty oars, and was preserved by the Athenians down even to the time of Demetrius Phalereus, for they took away the old planks as they decayed, putting in new and stronger timber in their place, insomuch that this ship became a standing example among the philosophers, for the logical question of things that grow; one side holding that the ship remained the same, and the other contending that it was not the same;

---------------------

Voor iemand die zoals ik een groot deel van zijn leven heeft doorgebracht in de streek waar de mensen sliepen, opstonden, werkten en gingen slapen met de textiel, is het de normaalste zaak van de wereld dat De Wever zijn weefsel aflevert in werkbare toestand. Als er al in een afgewerkt stuk vroeger aan de zelfkant een rode draad’ stak, wees dat altijd naar een weeffout op die plaats, die zo nodig door de ‘apprêt’ diende te worden hersteld. Hier zegt men ook dat er een rode draad loopt in de loopbaan van Bart De Wever, en ik zie deze het duidelijkst uitgetekend in de omschrijving van het evolutief Vlaams bewustzijn.

Deze Wever, overigens een begaafd politieker maar een slecht tacticus zoals we vandaag weten, wil ons met deze geleerde omschrijving aanpraten dat we, met al die vreemdelingen in huis, de klok niet kunnen terugdraaien en ons dus maar best aanpassen. Vandaar het beeld uit de Griekse Mythologie van het hertimmerde schip van Theseus, dat zijn bestemming bereikte met lapmiddelen, zijnde het vervangen van de oude planken door nieuwe en betere…..

Als U het mij vraagt : een zeer eigenaardige beeldspraak toegepast op onze tijd waar de sprinkhanenplaag nu al de sociale kassen heeft leeg gevreten, en die daarenboven uit een duizenden jaren oud en verzonnen verhaal komt. Wat meer is : verwijzen naar Griekenland is heden ten dage al helemaal geen referentie meer….

Nil volentibus arduum. (Niets is onmogelijk voor wie wil) : zelfs al zijn van het schip maar de oude spanten meer over met allemaal nieuwe bekledingsplanken  en al is de kapitein op het einde van de reis de laatste man aan boord : hij zal inderdaad volhard hebben en misschien eindigen aan de boorden van de Scheldestroom, op ’t Schoon Verdiep van de Koekestad. Maar zal Vlaanderen daar goed bij gevaren hebben?

--------------------

BART DE WEVER LANCEERT NIEUW BOEK: WERKBARE WAARDEN

Bart De Wever lanceerde maandag samen met Uitgeverij Pelckmans zijn nieuwe boek Werkbare waarden. Het boek bundelt de columns die sinds 2009 verschenen in De Standaard en een aantal niet eerder gepubliceerde essays over identiteit. Tom Naegels, collega-columnist bij De Standaard, schreef het voorwoord. Het boek is verkrijgbaar via www.werkbarewaarden.be. N-VA-leden krijgen bij aankoop van het boek een speciale korting. Werkbare waarden is het vervolg op Het kostbare weefsel, dat ondertussen al aan zijn zesde druk toe is.

INLEIDING

Al geruime tijd schrijft Bart De Wever een tweewekelijkse column in De Standaard. In die stukjes bewijst de N-VA-voorzitter dat hij een gevatte observator is van onze samenleving en een scherpzinnige analyticus van de tijdsgeest.

Werkbare waarden bundelt de columns die sinds 2009 verschenen in De Standaard en een aantal niet eerder gepubliceerde essays. Het boek is een vervolg op Het kostbare weefsel – een titel die verwees naar het werk van Edmund Burke. De geest van deze Ierse politieke denker waart ook rond in Werkbare waarden, maar krijgt het gezelschap van klassiekers als Augustinus, Alexis de Tocqueville en Karel Van Isacker en moderne denkers als Theodore Dalrymple, Craig Calhoun en Harvey C. Mansfield. En natuurlijk is het oude Rome nooit ver weg…

In Werkbare waarden blijkt maar al te duidelijk hoezeer en hoe graag de N-VA-voorzitter tot denken aanzet, ideeën op de korrel neemt, en alles graag in een breed historisch perspectief plaatst.

In een woord vooraf beoordeelt Tom Naegels Bart De Wever als opiniemaker, als trekker, duwer en ‘eyeopener’ in het Vlaamse maatschappelijke debat.

Carl Devos, Politoloog Universiteit Gent, over 'Werkbare waarden'

Op 5 november 2008 had ik de eer om, samen met Herman Van Rompuy, in de Kamer van Volksvertegenwoordigers ‘Het Kostbare Weefsel’ te mogen becommentariëren tijdens de voorstelling van dit belangrijke boek. Belangrijk omdat het, meer dan partijprogramma’s of ideologische manifesten, een inkijk gaf in het denken van een van Vlaanderens toppolitici. Bart De Wever en zijn denken zijn nadien alleen maar populairder geworden. ‘Het Kostbare Weefsel’ las als toegepaste ideologie, conservatisme in de praktijk. Het werk van een erudiet politicus, meer denker dan doener. Een academicus opgesloten in een politiek lijf.

Dat geldt evenzeer voor dit boek, al vind ik niet dat de columns er beter op geworden zijn. De Wever schrijft goed en vooral, wat hij schrijft is relevant en onderbouwd. Hij brengt een belangrijke maatschappelijke Vlaamse onderstroom treffend onder woorden, meer nog, hij geeft die een stem. De toekomst van zijn partij is minder communautair dan conservatief.

In ‘Werkbare Waarden’ zijn de essays het sterkst. Ze doen verlangen naar een nieuw boek van De Wever: een monografie over natie, nationalisme, identiteit, conservatisme …  De Wever is goed in de spurt en stevige soundbite, hij is nog interessanter op de lange afstand. Ik luisterde aandachtig naar de woorden die hij uitsprak tijdens zijn openingscollege politicologie aan de Universiteit Gent op 28 september 2010,  over identiteit en natievorming. Ze bevestigden dat over Bart De Wever, zijn partij en hun gedachtengoed, veel misverstanden en karikaturen bestaan. Al laten de vermelden soms niet na om zich daar zelf aan te bezondigen. Ook dit boek helpt om sommige vooroordelen over De Wever bij te stellen en weg te werken. De man is zoveel meer dan zijn karikatuur.

Wie de Belgische politiek beter wil begrijpen moet inzicht krijgen in het denken van Bart De Wever. Daarom is ook ‘Werkbare Waarden’ een onmisbaar boek. Het is meer dan alleen maar de verzameling van losse stukjes, maar het is hopelijk ook de laatste opstap naar zijn monografie.

Kathleen Cools, journaliste VRT, over ''t is gebeurd?'

Is't gebeurd?

Nil volentibus arduum. De woorden van Bart De Wever borrelen spontaan in me op na het lezen van "’t Is gebeurd".  Voor zij die willen, is niets onmogelijk. De hype rond de uitspraak, én rond de schrandere politicus, sluiten naadloos aan bij het imago waar De Wever de voorbije jaren zo intens aan heeft getimmerd. Wie wil, die komt er wel. En daarbij laat je best zo weinig mogelijk aan het toeval over. Er is helemaal niks mis met die ingesteldheid, meer nog, ze is van alle politieke tijden. Net daarom is het zo amusant om De Slimste Mens (DSM) column, uit het prille 2009, nog eens aandachtig te herlezen. De dorpstraat heeft geen invloed op de stolp van de Wetstraat? Bart De Wever alias Alice in Wonderland? Komaan Bart! Om de auteur zelf te citeren: foute boel?  De Wetstraat-journalist die over DSM  durft beginnen, krijgt steevast een zeer gepikeerde voorzitter over zich heen. Waarom toch? Ik ben er zelf nog altijd niet uit. Vooral omdat niemand, in geen enkel interview, diezelfde Bart De Wever ooit zijn eigen woorden heeft voorgelegd uit zijn vorige boek "Het kostbare Weefsel". (Jawel, ik lees deze man al lang, en graag) Hij schreef toen over "politici die toegeven aan de verkleutering van de audiovisuele media". Kijk, dat was 2005. Een eeuwigheid in de politiek. En principes zijn er om stilletjes los te laten, toch? Misschien heeft de kregeligheid onbewust een andere oorsprong: elke verwijzing naar DSM confronteert de N-VA-voorzitter met de keerzijde van elk eclatant media-succes.. What goes up, must come down. Vraag het maar aan Yves Leterme. Vraag het aan Steve Stevaert. Dat het eraan komt, is onvermijdelijk. De stress-vraag voor elke populaire politicus is: wanneer?

Ignace Van Doorselaere, CEO Van de Velde, over 'Liberalisme en nationalisme'

De simpelste mens

Het woord ‘simpel’ uit de mond van een bedrijfsleider is een compliment. Bedrijven moeten in een complexe wereld hun essentie zoeken, daarop focussen en een sterke toekomst bouwen. Ze denken niet zwart-wit, analyseren uitvoerig en begrijpen de complexiteit, maar moeten die herleiden tot werkbare keuzes in het échte leven. Wie Bart De Wever leest, ontdekt de gefundeerde analyse en nuance van de intellectueel. Wie naar hem luistert, begrijpt de heldere en simpele boodschap. Simplicity is not a simple thing (Charles Chaplin).

Ik wist te weinig over de geschiedenis van natiestaten. Maar mensen hebben behoefte aan verbondenheid en identiteit. Vraag het aan elke vent die zich bevestigd voelt in 'zijn' Jupiler, elke vrouw die Marie Jo draagt, elke blauwzwart supporter die in Jan Breydel het Clubhart voelt. Mensen kunnen niet zonder houvast of 'roots'. Wereldburgers zijn we eerder in onze nieuwsgierigheid, interesse, zoektocht naar het wel en wee van de medemens. Identiteit ligt veel dichter. Ze werkt in concentrische cirkels: gezin, vrienden, kennissen, hobbyclub, taal, continent, wereld. Intuïtief. Dichter bij de buik van het volk dan het brein van de intellectueel. Gelukkig stopt verbondenheid niet aan grenzen, en grijpt ze in waar die medemens te veel onrecht wordt aangedaan en zoekt ze constant naar economische toegevoegde waarde.

Lang was ik een liberaal kiezer. Maar de ‘blauwe beginselloosheid’ binnen paars heeft me weggejaagd. Het maakt mij minder uit of een leider zich baseert op liberale dan wel traditionele principes. Als hij maar pragmatisch principieel blijft. Ook dat is verbondenheid.

Martine Reynaers, CEO Reynaers Aluminium, over 'Vrouwen aan de top'

Geachte Heer De Wever

Naar aanleiding van de voorstelling van uw boek wens ik te reflecteren op uw column  van 25 januari 'Vrouwen aan de top' dat u afsluit met de slagzin : Problemen camoufleren is een ding ,ze oplossen nog iets anders . U verwijst in uw artikel ook naar het fenomeen van de ' gouden rokjes ' dat blijkbaar opgang maakt in Noorwegen en waarvoor u de Belgische bedrijfswereld wenst te behoeden.

Dit debat is afgesloten aangezien de wet van 28 juli 2011 een aantal bepalingen invoert die moeten garanderen dat vrouwen in voldoende aantal zitting hebben in de raad van bestuur van autonome overheidsbedrijven ,de genoteerde vennootschappen en de Nationale Loterij.

We kunnen het probleem van de ondervertegenwoordiging van vrouwen in de bestuursorganen niet camoufleren Deze wet is een goede aanzet om dit probleem op te lossen en de kans tot slagen is , conform de ervaring met de quota voor de stemlijsten, reëel. Tussen haakjes, indien u niet gelooft in overheidsoptreden wat is dan het nut van de wetgevende macht  ?

U wijst op het risico van de 'gouden rokjes' zijnde dames die de mandaten in de raden van bestuur opstapelen. Zuiver mathematisch gezien is dit mijn inziens een goede manier om het analoog risico van de gouden broekjes aan te pakken. Het aantal mandaten moet nu verspreid worden over mannen en vrouwen.

Uw argumentatie die quasi uitsluitend gebaseerd is op de specifieke Noorse situatie overtuigde me niet. Ik ben blij dat de wetgever onder druk van veel gedreven vrouwen en mannen heeft doorgezet en twijfel er niet aan dat deze wet zal leiden tot een rechtvaardigere samenleving. Dan heeft deze wet haar doel bereikt!

Jan Denys, arbeidsmarktdeskundige Randstad, over 'Sociaal verkeer'

Een column die mij als socioloog bijzonder boeit,  is ‘sociaal verkeer’ en beschrijft de ontwikkeling waarbij moraal, door de teloorgang van religie, steeds meer wordt vervangen door de wet. Om die regelmassa op te vangen, is een groeiend ambtelijk apparaat nodig, gesteund door een juridische macht die deze regels kan afdwingen. 

Dit is een nefaste maatschappelijke ontwikkeling.  Al is het maar omdat die regels zo complex worden dat zelfs experten er in verstrikt geraken. Neem nu het discriminatiedossier. Niemand die nog duidelijk kan zeggen wat kan en niet kan. Zelfs het Centrum voor Gelijkheid van Kansen heeft ettelijke maanden nodig om (soms onduidelijke) antwoorden te formuleren op vragen die recht uit de praktijk komen.  Datzelfde Centrum verwacht dan weer wel dat consulenten altijd en overal juiste beslissing nemen. Kan meer moraal i.p.v. een steeds uitdijende regelgeving hier de oplossing zijn? Bart de Wever is pessimistisch als het gaat om de uitbouw van een autonome moraal los van religie. Nochtans heeft de geschiedenis ons heel praktische … regeltjes opgeleverd over moreel handelen. Zo stelt Kant : ‘handel alleen volgens die gedragsregel waarvan je tegelijkertijd kunt willen dat zij een algemene wet wordt’. En er is Rousseau ‘gedraag je tegenover een ander zoals jij wilt dat men zich tegenover jou gedraagt’.  Voordeel van deze regels is in elk geval dat iedereen met enig IQ deze begrijpt en we geen leger van deskundigen nodig hebben om deze uit te leggen.

Marleen De Jonckheere, directeur Bond Zonder Naam, over 'Werkbare waarden'

Beste Bart,

"ik geloof dat we de kracht vanuit de samenleving moeten putten. The 'civic religion'. We moeten de collectieve ambitie van een samenleving durven articuleren en als project naar voor durven schuiven. Een echt beschavingsoffensief durven maken op het immateriële vlak.  Natuurlijk is dat een riskante onderneming, maar we moeten het doen." Uw woorden, op het waardecongres van Bond zonder Naam in mei 2010.  Ook volgende uitspraak bij diezelfde gelegenheid, werd door een gezelschap van meer dan 80  nationaliteiten gesmaakt: "Meer fysica zal onze honger naar metafysica niet stillen..."

Bart, Ik heb nooit begrepen waarom men u conservatief noemt. Alsof wat ‘écht belangrijk is’ niet eeuwig is en alsof u niet herhaaldelijk aangeeft dat systemen eindig zijn (p. 37 en 38), en we dus moeten open staan voor nieuwe antwoorden die geboren willen worden. Het lijkt mij dat jij beide combineert.  "We zouden van een leeg blad moeten kunnen vertrekken..." schreef je. Ik ben het met je eens.

Plato pleitte voor een verlicht despotisme waarbij niet werd bestuurd op basis van retoriek, maar op  basis van wijsheid en op basis van de moed om op basis van wijsheid te handelen. (p.94) Ik wens je in deze moeilijke tijden een werkomgeving toe, waarin je met integere en getalenteerde mensen in staat gesteld wordt die waardevolle verbindingen te leggen. Het is mijn overtuiging dat in zo'n werkomgeving 'werkbare' antwoorden ontwikkeld kunnen ontwikkeld. Het zullen antwoorden zijn gestoeld op universele waarden, die wérkbaar zijn en die werken opnieuw vervullen van waarde. In dit soort zoekproces zal je in mij en in de Bond zonder naam een partner vinden.

Jean-Pierre Rondas, filosoof, over 'Eenzijdige onzin'

Een van de meest vileinige argumenten tegen een autonomer Vlaanderen komt van de theoretici van de interculturaliteit. Vaak gaat het om antropologen en juristen die het debat over een multicultureel Vlaanderen proberen om te buigen naar een debat over het bestaan en de identiteit van Vlaanderen zelf. Het komt er meestal op neer dat Vlaanderen helemaal niet bestaat, behalve dan in negatieve zin. Dan is het ineens wel een entiteit. Het racistische Vlaanderen bestaat, het politieke niet.

Onlangs organiseerde dit gilde, onder de hoge bescherming van Joëlle Milquet,  de “Rondetafels van de interculturaliteit”. Een zeer Franstalige bedoening, want in de Nederlandse versie wordt het verslag ondertekend door… “les voorzitsters”. Er staan drastische voorstellen tot vrijheidsberovende maatregelen in. Ik weet dat vele lezers daardoor geïntimideerd raken. Niet zo de auteur van dit boek. Terecht vat hij de tekst samen als ‘eenzijdige onzin’.

Op het einde van zijn stukje is hij erin geslaagd om het hele thema van onze autochtone (maar evolutieve) identiteit, die nu eenmaal ten grondslag ligt aan de publieke cultuur van het land Vlaanderen, samen te vatten in een van de mooiste slotzinnen die ik in jaren heb mogen lezen. Niet alleen omwille van dat prachtige beeld van het permanent hertimmerde schip van Theseus, maar ook omwille van de muzikaliteit, het ritme, en de elegantie waarmee hij de beweging tenslotte neerzet. Dit, alvast, is geen onzin, maar een zin. Gaat u snel kijken.

-------------------

Diagonaal herlezen

Zoals Kathleen Cools, het Gelaarsde Katinneke al zei : alles wat omhoog is gekomen, moet ook weer omlaag (en dan denk ik even niet aan de mails van de O zo Christelijke Tjevekapitein Leterminator) : BDW is het dus duidelijk gemaakt : bereidt U voor op de landing.

Dat hij hierboven in één adem met God Stevaert vernoemd wordt, vind ik goed. In die zin dat Bart een wijs man is maar een slecht tacticus, daar waar God Stevaert een goed tacticus was maar geen wijs man. Gelukkig maar, anders was Vlaanderen al jaren geleden met huid en haar uitgeleverd aan de gezellige Parti Scandale.

Mise en plat op 15/10/2011 9:40:45

Gepeperd en gezouten, opgediend om 11:20:21