.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

KOLOMMETJE N° 391

maandag 3 oktober 2011

Dat is voor de laatste rechte lijn…..

Maar, zoals in de sport zijn die op voorhand verkocht…

--------------------

Bij De Morgen probeert men het tij te doen keren met nieuw bloed : oude wijn in nieuwe zakken.

De man, Martin Bruxant, komt van bij Tante Libre Belgique, en is dus gespoeld en gewaterd (depokt en gezadeld?) in de juiste sopjes. Beschikt waarschijnlijk over excellente troefkaarten in de Hogere Regionen van de Macht (deelt de lakens met de minnares van…) en mag dus direct meeschrijven aan en interveniëren in de laatste loodjes van de Tocht der Gevestigde Machten door de Woestijn.

Zijn artikel laat vermoeden dat de teerlingen al geworpen zijn. Meer zelfs, dat Di Rupo al een heel eind opgeschoven is, aan de overkant der Rubicon. Binnenskamers worden de resultaten gewikt, gewogen en van de nodige lintjes voorzien om den volke kond te doen. Een pronostiek : sociale zaken, immigratie, financiën : Parti Scandale. Binnen-en Buitenlandse Zaken en zeevisserij  : de Tjeven. Justitie : MR. Energie en luchtvaart : de Riberalen. Gezondheidszorg : Mevrouw Genez. Verkeer en Waterstaat : is voor de meestbiedende. Opvoeding & Cultuur : gedacht wordt 50/50 aan Javaux en Van Besien : een zonder opvoeding maar met cultuur, en een met cultuur maar zonder opvoeding.

Eerste besluit nog van voor de eerste ministerraad : de verloning gebeurt met terugwerkende kracht van 11 juni 2010, de dag na de voorgaande verkiezing. Om naijver met Minister Geert Burger van de Vlaamse Parochieraad te vermijden zal iedere minister en staatssecretaris de beschikking krijgen over dezelfde dienstwagen als voornoemde Geert Burger (Audi A3 D) met chauffeur in livrei. Daar Wollo/brux niet de middelen heeft, zal de Vlaamse Gemeenschap instaan voor deze vloot.

------------------------

Buxant: De kers op de taart

03/10/11, 10u26

Na negen jaar La Libre Belgique is Martin Buxant op weg naar De Morgen. Hij wordt de eerste Wetstraatjournalist die de taalgrens oversteekt.

Als er één punt is waarover de kleine Belgische politieke wereld probleemloos consensus bereikt dan is het wel het enthousiasme rond de postjes. Het is een gewoonte als onderhandelaars dicht bij een akkoord komen, een Belgische traditie waaraan Franstalige zowel als Nederlandstalige politici deelnemen. Elke politieke journalist die rond de Wetstraat draait, kent dit vreemde spel: de stoelendans. Wie zal minister worden in de volgende regering en wie niet? Wie zal de eerste keuze hebben? Wie zal een belangrijke rol spelen? En wie zal veel verliezen?

De regels van de politieke stoelendans zijn altijd dezelfde. In eerste instantie wil niemand over de postjes spreken. Als een Wetstraatjournalist naar een partijvoorzitter of een toppoliticus gaat die een goede kans maakt om in een volgende regering te zitten, krijgt hij vaak hetzelfde antwoord.

"Het is te vroeg!", zei vorige week een Franstalige partijvoorzitter tegen mij.

"Het is echt niet het moment daarover te spreken", stelde een Vlaamse onderhandelaar. "We zijn toch met serieuze dingen bezig." En een derde politicus: "We werken toch voor het algemeen belang, postjes zijn niet onze eerste zorg"...

De waarheid is totaal anders, zoals zo dikwijls in de Wetstraat... En om de waarheid te ontdekken is er de klassieke journalistieke techniek: met een klein stukje proberen andere stukken van de puzzel te verkrijgen.

Hier is het ook belangrijk te weten hoeveel partijen aan de regering zullen deelnemen. Hoe minder er zijn, hoe meer ministeriële postjes voor elke partij er zijn. Cynisch? Nee! Dat is politiek... Vandaag zijn de groenen - Ecolo en Groen! - niet noodzakelijk om een regering te vormen en om een meerderheid in de Kamer te hebben.

"Klaar en duidelijk: als Ecolo niet in de regering stapt dan zijn we daar blij mee", bevestigt een Franstalige partijvoorzitter. Tweede fase dus. Het wordt interessant als de politici begrijpen dat hun collega's al met journalisten hebben gesproken. Ze beginnen hun belangen te verdedigen. Natuurlijk wil iedereen een groot stuk van de taart binnenhalen. En naast de ministeriële postjes zijn er functies zoals Senaatsvoorzitter of Europees commissaris te verdelen. Die jobs worden vaak heel goed betaald.

En dan begint de telefoon van de journalist te rinkelen.
- "Ik zou graag deze post bekleden, maar ik weet het nog niet echt. Wat heb je voor hem of voor haar in je artikel gekozen? Binnenlandse Zaken voor hem? Onmogelijk, dat is te belangrijk voor die partij".

- Een andere: "Ah nee! Hij minister? Ik zie hem liever als Kamervoorzitter".

- "Ik? Kamervoorzitter? Nooit, nooit! Ze proberen me aan de kant te schuiven omdat ik te populair ben! Ze zijn jaloers".

- "Hoeveel ministers heb je voor de MR in de regering? Drie? Maar nee! Ze zijn nu zonder de FDF! Je moet maar twee postjes aan de Franstalige liberalen geven."

En er moet ook rekening gehouden worden met de 'Dhondt'-sleutel. Wat is de 'Dhondt'-sleutel? Het is voor politici wat het 'gouden nummer' is voor de wiskundigen. Met deze sleutel is het mogelijk precies te bepalen hoeveel ministerposten elke partij in een regering mag hebben. Maar uiteindelijk is er een ultieme onderhandeling tussen de partijvoorzitters om alle posten te verdelen. Louis Michel, de oude vos in de Belgische politiek, noemde het "de kers op de taart".

-------------------

Diagonaal herlezen

De volgende nacht worden de functies toebedeeld, dat staat vast. Deze worden inderdaad als een wortel voor de neuzen van de onderhandelaars gehangen : zij leggen zich neer bij de oekaze aangaande Franse rechtbanken op Vlaams grondgebied, of ze zien die zo begeerde titel aan hun neus voorbijgaan. Dat is inderdaad onderhandelen met zin voor de realiteit van elke dag.

De sprint in de laatste rechte lijn is er een voor de postjes!

Naschrift op dinsdagmorgen : om 01 uur in de nacht is iedereen huiswaarts getogen, zonder akkoord en zonder de postjes. Sa Majesté/Hare Majesteit, gesouffleerd  en begeleid door Den Cleyenen Eyskens, plant een nieuwe eenacter voor vandaag.

----------------