.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

KOLOMMETJE N° 396

zondag 2 oktober 2011

Niet alle water loopt naar de Zee

Er is ook water dat oploopt tot in de Waalse koolputten…

---------------------------

Is het de pest? Is het de cholera? Of is het de gevreesde slaapziekte,  veroorzaakt door de tsé tsé vlieg? Is het lepra? Is het Aids? Of is het de eerder doodgewone (maar dodelijke) TBC : de tering? Of de D.O.P.-ziekte? Een simpele blogschrijver is inderdaad niet bevoegd om de juiste diagnose te stellen, maar hij kan wel oordelen : een beetje over de symptomen maar heel zeker over de gevolgen.

Feit is, dat Vlaanderens levenskracht weggezogen wordt naar het Zuiden des Lands. Bij zodanig dat we er nu al zelf verzwakt uitkomen, en dreigen aan dezelfde ziekte ten onder te gaan….Werkloos worden is niet eervol, maar wel gemakkelijk….Zo worden onze mensen geleerd. En hebben we per slot van rekening niet dezelfde politieke kleur-hefbomen met dezelfde unitaire syndicaten die zich vetvingeren aan de vetpotten van de corruptie?

De Schandaard weet er alles van!

----------------------

Wallonië heeft elektroshocks nodig

Volgens Philippe Destatte is Wallonië nog niet klaar om zonder Vlaamse steun alleen de toekomst aan te kunnen. Philippe Destatte is directeur van het Waals en Europees studiecentrum Institut Jules Destrée. Hij stond mee aan de wieg van het Waalse Marshallplan.

‘Geef ons tien jaar', zei Philippe Busquin in 1995. Elio Di Rupo zei hetzelfde in 2005. Met een zesde staatshervorming in het verschiet wordt het komende decennium nu een echte deadline. Is Wallonië er klaar voor? ‘Non, tenzij we nu beginnen met elektroshocks.'

Destattes ‘non' verbaast enigszins, want hij is sinds de jaren tachtig een onvermoeibare pleitbezorger van de Waalse relance. Geen filosoof, maar een doener die de afgelopen kwarteeuw Waalse politici, academici en bedrijfsleiders verzamelde onder de noemer Wallonie au Futur, waaruit ambitieuze en vernieuwende projecten voortvloeiden.

Ook voor het Contrat de l'Avenir, waarmee Elio Di Rupo als minister-president in 1999 aantrad, en het latere Marshallplan leverde Destatte raad en daad.

Maar Destatte zit vandaag dus met ons over de cijfers van Eurostat gebogen en ziet dat het niet goed genoeg geweest is. Hij weet ook waarom.

‘Aan ambitie heeft het geen enkele voorganger van Rudy Demotte ontbroken. En ook in het discours klonk het altijd zeer voluntaristisch. Maar voor het Marshallplan werd slechts vijf procent van het Waalse budget uitgetrokken. Als een bedrijf een strategisch plan met prioriteiten opstelt, steekt het daar toch geen vijf maar 95 procent van zijn middelen in?'

Destatte is zich erg bewust van de twee snelheden in zijn regio. ‘Dat maakt het ook moeilijk om er één etiket op te kleven. Als je zegt: tout va mal, stigmatiseer je die vele creatieve bedrijfsleiders, moderne ambtenaren en politici die het wel goed doen. En niet alleen in Waals-Brabant, ook in Bergen, Seraing of La Louvière. Maar het probleem is dat al die dynamische krachten nog altijd binnen oude structuren en modellen moeten werken. Je kunt niet meer zeggen dat Wallonië vandaag nog in verval is, maar het totaalplaatje is wel nog altijd zeer negatief.'

Wallonië heeft het, tussen 1995 en 2009, ondanks forse Europese steun niet beter gedaan dan de verpauperde regio's in de nieuwe lidstaten die sindsdien bij de EU gekomen zijn.

‘Integendeel, die regio's zijn er veel beter in geslaagd om aan te klampen dan wij.' Ook Destatte ziet in zijn Eurostat-cijfers die ene notoire uitzondering: ‘Waals-Brabant is er op alle economische indicatoren sterker op vooruit gegaan dan het Belgische en het Vlaamse gemiddelde. Maar Charleroi, waar je toch de ontwikkeling van de luchthaven hebt gehad, is verder weggezakt. Idem voor Luik.'

Waar liep het mis? ‘De dynamiek van de verandering die Di Rupo in 1999 inzette, verzeilde al vrij snel in een oude, politieke cultuur toen hij na enkele maanden doorschoof naar het PS-voorzitterschap en vervangen werd door Jean-Claude Van Cauwenberghe. Het afgelopen decennium is er zo'n vijftien miljard euro aan Europees en Waals geld in de reconversie gepompt. Dat is veel en tegelijk weinig, want het is in totaal niet veel meer dan twee keer het jaarbudget van het gewest.'

Maar het ligt niet alleen aan de inzet van middelen. ‘Wat we ook deden, het bleef in de marge. Ik blijf een Renardist (naar de Waalse syndicalist André Renard). Zonder structuurhervormingen zal het niet lukken, al is het zwarte monster vandaag dan niet meer het kapitalistische industriële systeem van Renards tijd. Niet l'état belgo-flamand, maar wel onze eigen Waalse handicaps. Een te groot overheidsapparaat is er één van. De publieke sector is in Wallonië negentien procent forser dan in Vlaanderen. Het ontbreekt in Wallonië ook niet aan allerlei stimulansen voor het ondernemerschap, maar ook die zijn vooral gericht op de publieke sector. Opnieuw, dat is nodig maar het creëert geen toegevoegde economische waarde.'

Destatte blikt verwachtingsvol over de taalgrens. Niet voor de transfers, wel voor de wind van de verandering. Hij ruikt een historisch moment.

‘Als Vlaanderen de druk hoog genoeg blijft houden, kunnen we structuurhervormingen doorvoeren.' In het onderwijs: ‘We tillen onszelf boven de middelmaat en richten één Waalse universiteit op, zoals in Californië of Québec.'

In de mobiliteit: ‘We vallen nu buiten alle cruciale Europese verbindingen. Namen ligt in vogelvlucht even ver van Parijs als Rijsel, maar je doet er drie keer zo lang over. Of neem de slechte staat van onze autowegen. Gaan we putjes blijven vullen? Zouden we niet beter tolwegen invoeren?' Ook op de arbeidsmarkt is het moment aangebroken voor een omwenteling.

Ook Destatte, jarenlang geassocieerd met de Parti Socialiste, pleit nu voor een beperking van de werkloosheidsuitkeringen in de tijd.

‘Die omslag is nodig', zegt Destatte, ‘en niet eens omwille van een nieuwe financieringswet, laat staan een nieuwe Belgische regering. In maart deed Destatte met tal van klinkende namen uit de Waalse politiek, het bedrijfsleven en de academische wereld – waaronder Michel Bodson, Philippe Maystadt en Michel Molitor – een ‘Appel pour un contrat sociétal wallon'. ‘Daar stond al in dat we het moeten doen met de centen die we zelf genereren. Zonder transfers dus. Niet de nieuwe financieringswet, maar de globale economische situatie dwingt ons om de oude modellen om te gooien.'

'Als we Griekse toestanden willen vermijden, hebben we die hervormingen nodig. Niet over tien of zelfs maar over vijf jaar, maar nu. Zelfs met een nieuwe financieringswet en met vers geld voor extra bevoegdheden, zullen we er niet komen als we verder blijven morrelen in de marge. Dan zit u hier over tien jaar weer en kan u dezelfde vragen stellen.'

In de weekendkrant of hier in de e-krant leest u naast Destatte ook het antwoord van journalist en Wallonië-kenner Pascal Verbeken op de vraag of Wallonië het alleen kan. Ook UCL-filosoof en economist Michel Quévit zoekt een antwoord.

-------------------

Diagonaal herlezen

Wie Wallonië zegt, wordt de seconde nadien meegezogen in een heuse hellevaart. Het verschil valt op, onderweg aldaar, zo gauw men van de mensen ter plaatse hoort dat ze ‘Ardennezen’ zijn, en geen Walen. U hoeft het hen trouwens niet eens te vragen : Uw eigen ogen vertellen het : proper, nijver, nieuw en werkzaam. Voor ons, die heel onregelmatig daar voorbij komen (tussen Brussel en Basel) is het Walenland het armoedigste. De droefgeestigheid schuilt in ieder putje in het asfalt, waarbij het opvalt dat er geen snelheidscontroles gebeuren : waarom ook zou het! Men deelt daar toch voor 40% van de in Vlaanderen geïnde boetes!

En Madame Beatrice Saccoche maar schrijven dat er een nieuwe wind waait over Wallonië… Daar kan ik mij alleen bij afvragen, hoe het dan was voor die wind er waaide….

O die Marshall Plannen : ik denk dat men er de straten mee heeft geplaveid! Idem met de zovele miljarden Europese Steun : verdwenen in een bodemloze mijnschacht….

Waar hebben wij, Vlamingen, dat verdiend om zò gestraft te worden?