-xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

KOLOMMETJE N° 382

dinsdag 27 september 2011

Ze zijn in de uitverkoop…

------------------------

Bart Maddens: "Afhaken N-VA was plan-A van Franstaligen"

27/09/11, 08u15

Bart Maddens is politicoloog aan de KU Leuven. Hij analyseert waarom we na Vollezele, in juli vorig jaar, nog meer dan een jaar moesten wachten op witte B-H-V-rook.

De communautaire akkoorden vallen deze dagen bij bosjes uit de lucht. En er is iets heel vreemds mee aan de hand. De akkoorden worden met veel poeha bekendgemaakt in de pers, maar de teksten zijn een goed bewaard staatsgeheim. De critici worden meteen de mond gesnoerd: ze moeten zwijgen, want ze weten niet waarover ze praten.

Zou er eigenlijk wel een tekst bestaan van de deelakkoorden? Allicht wel, maar dan een met veel vraagtekens en passages tussen haakjes. Alles wijst erop dat de onderhandelaars hun huiswerk niet echt zorgvuldig hebben gemaakt. Er zijn 101 technische (maar potentieel explosieve) details die blijkbaar nog moeten worden uitgeklaard. Begrijpelijk dat ze die eerst willen ontmijnen vooraleer de teksten vrij te geven. Maar waarom dan bij hoog en bij laag verkondigen dat er al een akkoord is?

Hier zit duidelijk een geraffineerde communicatiestrategie achter. Het debat over de akkoorden wordt met zeer ongelijke wapens gevoerd. De onderhandelaars lossen stukjes informatie al naargelang het in hun kraam past. Voor bevriende opiniemakers wordt de sluier wat hoger opgelicht. De tegenstanders moeten schieten op een wazig en voortdurend bewegend doelwit. Zouden die critici dan niet beter wachten tot de teksten worden vrijgegeven? Eigenlijk wel, maar tegen dan is het vet natuurlijk van de soep. Het publieke debat over de akkoorden vindt nu plaats. Over een paar maand kennen we misschien alle details. Maar tegen dan zijn B-H-V en de financieringswet oud nieuws. Op dat moment zal de actualiteit worden beheerst door de economische maatregelen van de regering. Tenminste, dat is waar de onderhandelaars op hopen.

Point of no return
Natuurlijk is het bekendmaken van deelakkoorden ook een middel om een positieve onderhandelingsdynamiek te creëren. Op die manier wordt er een point of no return bereikt: de onderhandelaars kunnen niet meer terug en zijn gedoemd om te slagen. Maar dan is de intrigerende vraag: waarom heeft men 450 dagen gewacht om die techniek te gebruiken? Het B-H-V-akkoord (zoals we het nu kennen) had evengoed met de N-VA kunnen worden gesloten. Het verschilt blijkbaar niet zo gek veel van wat de N-VA en de PS al hadden afgesproken in Vollezele, in juli vorig jaar. Waarom hebben we dan nog meer dan een jaar moeten wachten op witte B-H-V-rook? Zou het kunnen dat Bart De Wever dwars lag? Wilde hij zich niet verbranden aan toegevingen omdat hij toen al rekening hield met het mislukken van de onderhandelingen? Die uitleg overtuigt niet. Want een paar maand later was De Wever wél bereid om zijn nek uit te steken en verregaande toegevingen op papier te zetten. Iets wat hem nu trouwens zuur opbreekt. Er is dan ook een meer plausibele verklaring: het waren de Franstalige partijen die de point of no return in de onderhandelingen met de N-VA zoveel mogelijk hebben willen uitstellen. En dit om de eenvoudige reden dat ze van meet af aan speculeerden op een akkoord zonder de N-VA.

Ergens komt het de N-VA ook goed uit dat er vandaag nog zoveel mist hangt rond de communautaire akkoorden. Op die manier kan de partij de moeilijke beslissing over het al dan niet opblazen van de Vlaamse coalitie voor zich uit schuiven. Zolang de N-VA in de Vlaamse regering zit, kan minister-president Kris Peeters moeilijk wild enthousiast doen over de akkoorden. Zo ontstaat al snel de perceptie dat de CD&V-top niet helemaal op dezelfde golflengte zit inzake de staatshervorming. De N-VA heeft er alle belang bij om die strategische positie zo lang mogelijk uit te buiten. Het uitblijven van concrete teksten vormt daarvoor het perfecte alibi.

En dit kan nog wel even blijven duren. Het is goed mogelijk dat ook het uiteindelijke regeerakkoord in heel wat opzichten vaag blijft over de specifieke invulling van de staatshervorming. Dan wordt het wachten tot de regering met concrete wetsontwerpen voor de dag komt. En het is zelfs niet uit te sluiten dat sommige daarvan eindeloos zullen worden uitgesteld. Want één ding is zeker: een keer dat deze monstercoalitie is vertrokken, zullen alle middelen goed zijn om een regeringscrisis en vervroegde verkiezingen te vermijden

-------------------

Diagonaal herlezen

Kunstmist blazen gebeurde tot hiertoe met speciale machines op de bühne en in de show bizz. Ook een beetje, zonder dat het teveel opviel, in ieder hoofdkwartier van iedere politieke partij en op iedere redactietafel van gelijk welke gazet.

Alleen de natuur is daarin eerlijk : mist komt daar niet voor met de bedoeling te verhullen, maar is louter het gevolg van samenvallende omstandigheden. De zon kan namelijk, zoals U weet, in één oogwenk alles wegvegen.

Voilà : daar heeft U in een paar woorden de inhoud van de eerstvolgende dagen, weken en maanden, tot en met verkiezingsdag 2014 : kunstmist door samenvallende omstandigheden die door de uitslag der verkiezingen met één slag zal weggeveegd worden. Als de kiezer zal gesproken hebben.

Laat ons dus het hoofd koel houden en onze mistlampen opzetten. Liefst met een blauw zwaailicht op ons dak. Of, als U wilt, laten wij zijn als evenvele vuurtorens, die voortdurend slaat in welbepaalde richtingen : ‘Eigen Volk Eerst’….- ‘Eerst Eigen Volk’. Om de zoveel seconden. Bij zodanig dat, na het tellen der stemmen, binnen de 24 uur de Republiek Vlaanderen wordt uitgeroepen door mannen uit één stuk, die de weifelaars van de soort der dikke (z)wevers ver achter zich laten.

------------------

Mise en plat op 27/09/2011 9:37:22

Gepeperd en gezouten, opgediend om 27/09/2011 12:46:02