_xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

KOLOMMETJE N° 353

maandag 19 september 2011

------------------------

Hieronder volgt, via een vlucht van Antwerpen helemaal tot diep in Centraal Italië, recht uit ’t Pallieterke van verleden week, een hartig stukje over een zeker ‘Plan C’, mij verder onbekend, maar niettegenstaande alles, zowat de echo van zaken die ik hier eerder al heb kunnen beschrijven. Uiteraard : ik ben geen Pallieter-schrijver, maar alleen een Pallieter-lezer. Maar U moogt gerust op de boodschapper schieten : ik had het niet beter kunnen verwoorden.

En dat ik weeral eens plagieer? Ja, en dan?! In de Middeleeuwen bestonden er miniaturisten die heel hun leven niet anders deden dan kopiëren, en het is dank zij hen dat zoveel heerlijke zaken tot ons zijn gekomen. Het is dan ook mijn bedoeling, links en rechts (liefst rechts!) wat interesse te wekken voor mijn lijfsblad. Vooral nu er artikels verschijnen met echt profetische waarde….

Als de noodhoorn schalt, moeten wij bereid zijn!

----------------------

En dan nu over naar Plan C

-------------------

Wanneer u dit leest, hebben we allemaal 11 september overleefd, de 10de verjaardag van de aanslag op de Twin Towers door een Al Qaida-commando. Het gerucht ging namelijk dat de opvolger van Bin Laden deze herdenking met een groot vuurwerk zou vieren, bijvoorbeeld het opblazen van de Londense metro, het NAVO-hoofdkwartier in Brussel, of de kantoren van ‘t Pallieterke aan de Cuperusstraat.

Niet dus. Onze hoofdredacteur zal andere middelen moeten zoeken om zijn blad te promoten. Ondertussen zitten ze in de VS met de handen in het haar. Het uitschakelen van Bin Laden in Pakistan door een Amerikaans elitecommando mag een succes genoemd worden, maar de  Afghanistanoorlog “against terror” die door G. Bush jr. na 9 september

2001 werd uitgeroepen, zit compleet in het slop.

De islamitische guerrillabeweging Taliban, die het klappen van de zweep leerde in de strijd tegen de vorige (Russische) bezetter, speelt er namelijk een match op eigen veld. Veertig jaar na Vietnam beseffen de Amerikanen nog altijd niet dat een invasie op vreemd terrein niet meer te winnen valt,

en al zeker niet in een onherbergzaam maanlandschap zoals het Hindoekoesj-hooggebergte en de naburige woestijnen. De flagrante schending van het Afghaanse territorium door de geallieerde Task Force (de VS en Groot-Brittannië, later gevolgd door België, Nederland, Duitsland…), zogezegd om Al Qaida-trainingskampen op te ruimen en een “bevriende natie” te hulp te komen, eindigde in een uitzichtloos kat-enmuisspel. Na de verovering van Kaboel door de geallieerden

in november 2001 trok de Taliban zich terug op haar geliefkoosd, ruw terrein. Waardoor men met een onzichtbare vijand te maken kreeg. De nachtmerrie van alle oorlogsstrategen. In zijn ijver de nieuwe Godfried van Bouillon te worden van een 21ste-eeuwse kruisvaart, was Bush vergeten dat Al Qaida de Taliban niet is, al zijn er uiteraard connecties, en

dat de scheidingslijn tussen terreurbeweging en bevrijdingsleger daar heel wazig wordt. Het feit dat Bin Laden rustig in een Pakistaanse villa resideerde in plaats van in een of andere berggrot, maakte heel de “klopjacht” tot een farce: dit is een oorlog zonder voorwerp - tenzij dan de Afghaanse bevrijdingsstrijd - en zonder het minste morele alibi aan de

kant van de aanvallers/bezetters.

Met de regelmaat van de klok vallen er burgerslachtoffers bij bombardementen, en wordt een trouwpartij per vergissing voor een Taliban-bijeenkomst gehouden, collateral damage die uiteraard breed in de media komt. De morele ontreddering groeit dagelijks in de VS. Niet alleen omdat er regelmatig mariniers tussen vier planken terugkeren,

maar ook omdat de oorlog in tegenspraak geraakt met de typische Amerikaanse, liberale componenten van een vrijheids- en soevereiniteitsideologie. Idem voor Irak.

Alles laat zich samenvatten in een vraag van vijf woorden: “Wat doen wij daar nog?”

Met het woord “soevereiniteit” zitten we weer in ons eigen verhaal van het Vlaamse onafhankelijkheidsstreven. Hoe politiek en diplomatiek heel de Belgische stoofpot voorlopig ook suddert, als het overkookt gaat het over

territorialiteit en de noodzaak van de verdediging van dit territorium, manu militari. Een oorlogslogica, met andere woorden.

Even een denkexperiment. Stel dat de federale onderhandelingen, ook na nieuwe verkiezingen, tot niets leiden en er, bijvoorbeeld onder druk van een V-meerderheid, in het Vlaams Parlement een soevereiniteitsverklaring wordt uitgeroepen. Op dat moment wordt het territorium definitief afgebakend, en komen de randgemeenten rond Brussel definitief in Vlaanderen te liggen, met Brussel als een enclave.

Het is niet uit te sluiten dat op dat moment in bepaalde kringen de stoppen doorslaan, en een (Belgische) ordemacht wordt uitgestuurd naar de periferie om de “Vlaamse agressie” en de “ongrondwettelijke  soevereiniteitsverklaring” af te blokken, in naam van de onschendbaarheid van het Belgisch grondgebied. Maar welke ordemacht? Het leger is in principe niet bevoegd voor binnenlandse conflicten, doch gezien Vlaanderen zich soeverein heeft verklaard, is het geen Belgisch  “binnenland” meer. Dus…

De wet van de moersleutel

Het is weinig waarschijnlijk dat de sinds de politiehervorming gedemilitariseerde Federale Politie, opvolger van de rijkswacht, in zo’n conflict een rol zou spelen, al focust de N-VA enorm op Fernand Koekelberg, gelinkt aan de PS, en bekend van zijn dienstreizen en secretaresses met een dure smaak. Deze operettegeneraal, die overigens hiërarchisch onder de minister van Binnenlandse Zaken valt, zal het verschil niet maken. Wel moet men in zo’n escalatie, waarin “ordehandhaving” overgaat in “bedwingen van oproer”, en zo verder tot het statuut van een regelrecht militair conflict, uitgaan van de echte krachtsverhoudingen. Daarin bekleedt de Belgische strijdmacht, organisch en hiërarchisch gelinkt aan het Hof, een sleutelpositie. Eventueel is ook de interventie mogelijk van bepaalde elite-eenheden van de federale politie vanuit Wallonië of Brussel.

Dat dit scenario wel degelijk in de francofone hoofden speelt, bewijst de grote ongerustheid over de “vervlaamsing van de legertop”, bij monde van bijvoorbeeld kolonel Gennart (op prepensioen en warmlopend voor een politieke loopbaan). Zal een Vlaamse defensiechef optreden tegen

een Vlaamse afscheiding met alle toeters en bellen, inclusief het uitoefenen van een volledige territoriale autonomie (grenscontrole bijvoorbeeld)? Het is niet zeker. Maar wacht eens, heet de opperbevelhebber van de Belgische strijdmachten niet Albert II van Saksen-Coburg? Dan luidt het devies “Befehl ist Befehl…”: neerslaan die opstand. We zitten dan in het Kosovo-scenario: een federaal  voogdijregime (toenmalig Servië) dat een onafhankelijkheidsverklaring

vanwege een geradicaliseerde deelstaat gewapenderhand smoort.

Het boek “O2 – De Ordelijke Opdeling van België” van Annemans en Utsi - nog steeds een unicum in zijn genre - houdt zich met de mogelijkheid van een escalerend conflict niet bezig, omdat zulks uiteraard buiten de “ordelijke opdeling” valt. Toch zou de postpolitieke afwikkeling van het Belgische probleem aan Vlaamse kant grondig moeten overwogen worden.

Verkijken we ons vooral niet op het hilarische RTBf-programma Bye, Bye, Belgium van enkele jaren terug. Zijn de Vlamingen nog niet toe aan een ernstig plan-B (de splitsing van België), dan zijn de Franstaligen in alle stilte al bezig met een plan-C, de overgang naar een militair-strategische

logica als de politieke negotiaties definitief stranden.

Een interventie vanuit buurland Frankrijk, waarmee de ontstane Wallobrux-alliantie aansluiting zoekt, behoort dan tot de mogelijkheden, zeker wanneer het Brusselse gewest, dat o.m. het NAVO-hoofdkwartier en de Europese Commissie herbergt, zich als een “bedreigde enclave”

kan doen gelden.

Anderzijds stelt zich de vraag of de Vlamingen geen morele rechten kunnen uitoefenen om België als bezetter te zien en de Vlaamse beweging als een bevrijdingsbeweging. Een Vlaamse UçK of Solidarnosc, met andere

woorden. Ook in de perceptie van de zgn. “internationale gemeenschap” zou het veel beter zijn van een Vlaamse bevrijdingsbeweging te spreken dan van een Belgische splitsing.

Bevrijdingsbewegingen en volksopstanden zijn sexy, politiek-correct en mediageniek, kijk maar naar de hype rond de Arabische revoluties.

Daartoe moet er natuurlijk wel een volksmobilisatie zijn en is militievorming een optie, met het oog op een eventuele gewapend conflict. Het embryo daarvan zal onvermijdelijk in de schoot van de radicale Vlaamse beweging te vinden zijn, maar een publiek draagvlak is noodzakelijk. Dit Vlaamse Bevrijdingsleger zou bijvoorbeeld de sympathie kunnen winnen door zich sociaal dienstbaar te maken, mensen te helpen, burgerwachten bij te staan, en bij acute problemen inzake stadsveiligheid de burgerbescherming op zich te nemen.

De handelaren in de Antwerpse Seefhoek en op de Turnhoutsebaan

zullen hen met vreugde begroeten, zoals ook de Turkse Belg Ergün Top die zich van het gerecht verplicht moet verzoenen met de schoeljes die hem ei-zo-na de kop insloegen. Ook een nette moslim heeft recht op veiligheid, maar dan moet hij natuurlijk wel het enkelvoudig Vlaamse

staatsburgerschap uitoefenen en niet beweren dat hij bij een conflict met Turkije voor zijn geboorteland gaat kiezen: het is het één of het ander, dat is nu eenmaal de ijzeren wet van de moersleutel.

Si vis pacem, para bellum (“Als je vrede wilt, bereid dan

de oorlog voor”). Indien bovenstaande denkoefening overbodig blijkt, des te beter, maar niets is zo dom als de feiten achternalopen.

Annick Verbauwen

-------------------

Diagonaal herlezen

Na lezing, volhardt en ondertekent.

Mise en plat op 19/09/2011 16:53:55

Gepeperd en gezouten, opgediend op 20/09/2011 20:10:26