_xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

KOLOMMETJE N° 330

dinsdag 13 september 2011

Filet Pur en puur natuur

----------------------

Hiernavolgend stukje gaat over Angeltjes. Vaststelling : er is nog leven, dus is er nog hoop. En hoop doet leven….

Wat is het nu eigenlijk ?  Is het een ontstressingsmaand of is het een writersblock die met schokjes verloopt ?

U heeft gelijk, beste lezers, met die vraag.  Er was gezegd een maand te stoppen en intussen rustig het nieuwe concept voor te bereiden. Die voorbereiding is ook aan de gang maar tussendoor bezorgen sommige gebeurtenissen uit de actualiteit jeuk en verontwaardiging en dan moeten we dat van ons af schrijven.   

Dat is niet elke dag het geval en van zondag aanstaande af, is het écht ontstressing. Intussen brengen wij elke dag een aantal reacties van lezers, die we stuk voor stuk bedanken voor hun inbreng.  We kunnen niet iedereen aan het woord laten, er zijn ook reacties via Facebook en op de lange duur wordt het verhaal eentonig. 

Wij brengen u hopelijk voor het einde van deze week op de hoogte van de ontwikkelingen en van onze juiste heropeningsdatum begin oktober.   Wij brengen "U" op de hoogte.  En de enkele chagrijnigaards die hun vreugde omwille van het verdwijnen van Angeltjes in rook zien opgaan en nu hun bittere ontgoocheling moeten afreageren. Psychiatrische medicatie of psychologische bijstand kunnen helpen, alhoewel het hier om hopeloze gevallen gaat.

De redactie

-------------------

Met al die regen in het Vaderland, is het blijkbaar al-bij-al nog een goed patattenjaar geworden : toch bij Angeltjes : de Ray is al een letje terug met zijn plantgoed en nu komen zijn ‘Nieuwelingen’ zelfs al boven. Binnen een paar dagen staan ze in bloei, en vanaf volgende week, ruim vòòr op het schema, zullen ze kunnen geoogst worden. Of het nu ‘Bintjes’ zijn, of ‘Muizen’ : doet er niet toe. Het is niet de naam die telt, maar de pieper!

------------------

Maar jullie moeten mij nu even excuseren : de bel gaat. Kant keuken. Of Meneer nu eindelijk kan stoppen met spelen met die blokskes (bedoeld is blogskes) en kan komen helpen AUB! De slacht moet namelijk opgeruimd worden. Doe weg die vraagtekens in jullie ogen, en luister goed. Ik zal het geen tweemaal zeggen! Heb ik geleerd van Michèle van Het Verzet, bij René D’Artois uit de Candide, van ‘Allo Allo’….

Hier leven wij lijk 100 jaar geleden in X, gelegen in de Vlonders : de ‘macelleria’ (denk aan de ’Maceilers’ van Hendrik Conscience) heeft het behaagd ons Vrouwke te gerieven van vers geslacht vlees allerhande, ruim voldoende om een half regiment doorwinterde vleeseters een hele maand in leven te houden. Moet nu versneden, in porties verpakt, in de diepvries geraken. Hoe ik dat verkooppunt moet noemen : zeg dat ‘k nie zou weten! In de Heimat zou men dat een ‘geïntegreerd veebedrijf’ noemen, met veel blinkende inox en fijn geslepen faience, hier heet dat gewoon la macelleria, de beenhouwerij. Een hele stam van familieleden kwekt, verzorgt, slacht en verkoopt de productie van alle soorten vee op voet, aan prijzen waar men in de dichtst bijzijnde grootstad maar kan van dromen. Continu 300 schapen, 100 kalvers of koeien, honderden stuks wild, konijnen, enz. De ‘negocio’ (waar men dat alles aan de mand brengt) moet men goed weten te vinden, anders rijdt men er 20 maal voorbij zonder dat het opvalt. De properteit hangt weerkaatst er van de muren, en ganse kwartieren rund of halve varkens worden er versneden voor Uw ogen. De klaten moeten geduld oefenen. Veel geduld. Twee mensen bedienen het publiek : een van de zonen (wit gehandschoend) en de oude moeder : zonder hand schoenen, maar druk bezig met het geld : ontvangen, teruggeven, schuif open en toe. Geen woord teveel, geen beweging teveel. Zelfs de vrouw van de sanitair inspecteur komt er kopen, terwijl haar man met zijn neus in de achterkamers bezig is met controleren.

De jachtbuit moet thuis gepeld, ontdaan van overtollig vet, ontbeend (schaap cotelet) en in de juiste porties in zakjes gedaan. ’t Vrouwtje (een rekenwonder op twee benen) glundert : voor nog geen € 75 hebben we ons gerief voor bijna een maand ver, wat neerkomt, zegt ze, op nog geen € 4,- per dag voor ons twee.

Net toen ik met een brede ‘Aai Ai Commandante’ de plaat wilde poetsen (ik had lalleen ‘k weet nie hoeveel van die palstiekskes moeten open houden, dichtdoen en voorzien van de nodige informatie  VC (=Varkens Cotelet) SC (=Schapen Cotelet), EC (=entrecôte), KT (=Koe Tong) en VF (Varkens Filet). Kleine porties, maar puur natuur en met de smaak van ‘voor de oorlog’ – Heerlijk land, dat Berlusconi-land!  En minstens op dat gebied niet over-gereglementeerd!

Ja dat wisten jullie nog niet, hé! Wij zijn hier helemaal te lande, ‘zelfbedruipend’ ,ik mag zeggen tot bijna in de kleinste details. Brood? Bakken we zelf, met bloem van de Aveve. Groenten? Kweken we zelf. Patatjes? Brengen we meestal mee van Wervik (de beste piepers ter wereld!) in voldoende hoeveelheid…Allemaal heel simpel, maar het is wel 7 Km rijden naar ons dorpje, en precies even ver naar de dichtstbijzijnde stad aan de andere kant van de Cassia..

Maar we blijven ‘s avond buiten nu zelfs tot 22 uur onder de pergola, luisteren naar de stilte en naar de krekels, maar ook naar de overvliegende vliegtuigen die om de 3 minuten elkaar volgen en hun daling naar het verre Rome beginnen in te zetten. Nu al 3-4 dagen na een zien we de blanke volle maan opkomen door onze enige palmboom, het sieraad van onze tuin. En weet U, na al die jaren van samenzijn, geraken wij nog altijd maar niet uitgepraat…

-------------------

Diagonaal herlezen

Ja, de bel die daarjuist gong (ja, niet ging, maar gong, want het is ’n ding-dong) was de buurman van het aanpalend stuk land : ‘Prego, Signoara’ en we waren een geslachte langoor rijker van wel 5 Kgr. De man had namelijk heel de zomer zijn voorraad tonnen met vers water voor zijn schapen, paard, konijnen, enz, bij ons mogen komen bijvullen. Kan ons niet veel bommen, want ons bronwater is beter dan flessenwater, en helemaal gratis….Met dat konijn in 4 porties in de diepvries, daar doen we gegarandeerd mee tot Kerstmis. Konijn met gestoofde pruimen : wie kan zich dàt nog herinneren?!

En dan zijn er mensen die vragen hoe in ’s Hemelsnaam wij ons hier thuisvoelen!

Well! Een ding willen we toegeven : de Heimat is geen dag uit ons hoofd. Maar daar houdt het op! ’n Beetje mailen, ’n beetje Skypen, enne : afstanden die zijn er toch niet meer!

Om af te ronden : wij hebben ons hele hebben en houden (enfin, de opbrengst ervan) op onze rug genomen lijk schildpadden. Wie van jullie kan dat niet? Alleen een beetje (niet) nadenken, en morgen leggen jullie de omgekeerde weg af van de Di Rupo’s. Dat zijn trouwens niet eens, volgens mij, snuggere mensen : verlaten de Hemel hier om daar in de Hel te gaan leven….

Slot. Ray moet maar wachten tot ik met m’n gedachten weer terug op aarde ben….Ik wilde hem eigenlijk een goeie duw omhoog geven, maar de plaatselijke ‘macelleria’ is mij voor geweest.

Mise en plat op 13/09/2011 16:57:12

Gepeperd en gezouten, opgediend om  17:42:59