_xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

225

woensdag 17 augustus 2011

Het Brusselse Koekoeksjong

Doet elke dag zijn avondgebedje….

------------------------

Ouder geworden, zeker! Maar wijzer? Allemaal verloren moeite : Bert Anciaux is al even fameus in de negatieve zin als de landingshaven Anzio (Italië) der Gealmlieerden in 1943 dat is in positieve zin.  Anciaux? Anzio?  Buiten de gelijkenis in de klankrijkdom, is er geen enkel verband. Anzio ligt er heden ten dage rustig en nijver als lieve vissers- en handelshaven, bij, den Bleiter is het Noorden kwijt, want in zijn tekst verwijst hij naar de vuurtoren als veilige baken voor de lange baan….JaJa, de man heeft inderdaad (al of niet onder invloed?) verhelderende dichterlijke bevliegingen. Altijd gehad, nog van in de tijd van de Chro, die hij nooit helemaal ontgroeid is….

-----------------------

Bart tegen Bart. Hart tegen hard?

17/08/11, 06u44 De Morgen, waar anders?

Bert Anciaux ziet bij de N-VA een ideologie die eerder samenvalt met een persoon dan met een coherent geheel van normen en waarden. Anciaux is senator voor de sp.a.

Recent paste Bart Peeters tijdens een interview bij Jan Hautekiet, Bart De Wever een heel krap politiek pakje aan. Als artiest en mediafiguur relativeerde hij eerst zijn eigen politieke aureool, maar formuleerde dan snoeihard een maatschappelijke kritiek op de N-VA-kopman. Bij deze reacties van Bart Peeters proefde ik geen zurigheid, wel oprechte bekommernis.

Ik aanhoorde een man die van zoveel markten thuis is, met een scherp verstand en met minstens anderhalf been en een drumstick in het volle leven. Geen politicoloog of 'ideale man', wel een wakkere burger, die al eerder getuigde van grote betrokkenheid. Een man die niet gehinderd is door schroom om ook het achterste van zijn tong te tonen. Geen getormenteerde vendelier of bezeten landsknecht. Een goed drumstel telt veel meer mogelijkheden.

De vox populi
Elkeen met een stem mag en moet deze verheffen. Niet in het minst kunstenaars, de ultieme maatschappelijke seismografen en vaak zo juist voorspellende barometers. De geschiedenis biedt overvloedig voorbeelden van geëngageerde artiesten die bakens verzetten en als vuurtorens wezen op gevaren op de weg.

Kunstenaars horen niet thuis in smetvrije zones of in een apart kabinet voor rare kwieten. Ook al entertainen ze kwistig, ogen ze vrolijk en zingen ze onbekommerde deuntjes. Ook al verkennen ze de krochten van de menselijke geest of presenteren ze op het eerste zicht totaal onbegrijpelijke artefacten.

Dat lang niet iedereen deze mening deelt werd al snel duidelijk.

Na de rustige en zorgvuldig geformuleerde politieke kritiek van Bart Peeters op Bart De Wever rolden in een mum van tijd bij verschillende internetfora zo'n duizend kwade reacties binnen. Opmerkelijk, alsof een pretoriaans legioen zich schaart rondom de grote leider. Dit is geen nieuw fenomeen. Al maandenlang lijkt de vox populi op een systematische wijze gekoloniseerd door N-VA-adepten. Geen kwaad woord over hun Bart, die is verheven boven elke aantijging. Geen onvertogen quote naar de N-VA, want het Grote Gelijk verdraagt geen kritische analyse.

Naïeve linkse kerk
Daarbij dringt zich een hypothese op: binden de N-VA en Bart De Wever vooral een aanhang van grootgelijkers? De reacties op Bart Peeters, ik mocht dit - zoals anderen - ook ervaren, wijzen sterk in deze richting. Blijkbaar versmelt een deel van het N-VA-gevolg tot een eendimensionale cohorte, met dreunende stap in één richting (hoewel niet duidelijk dewelke).

Enigszins beangstigend vind ik dit fenomeen, waarbij de openheid om eigen overtuigingen en strategieën in vraag te stellen, verdampt op het laaiende vuur van het eigen gelijk. Een ideologie die veeleer samenvalt met een persoon dan met een coherent geheel van normen en waarden.

Tja, als ik deze woorden herlees doemt een doembeeld. Een connotatie die ik de voorbije maanden heel bewust vermeed, die ik afwees bij lezing van het oorspronkelijke N-VA-programma (2010) en bij de moedige woorden en daden van sommige N-VA-politici (Kris Van Dyck, Piet De Bruyn, Louis Ide). Maar de reacties op Bart Peeters wijzen in een beangstigende richting.

Misschien vloekt Bart De Wever vanuit het diepst van zijn ziel en onderkent hij de gevaarlijke trapeze waaraan hij zweeft. Misschien zucht Bart De Wever over de oliedomheid en naïviteit van de artistiekerige linkse kerk, verzet zich van linker op rechter bil en gaat voort met zijn strijd. Immer gerade aus.

--------------------

Diagonaal herlezen

Heb veel goesting, om namens Bart Peeters, tegen dit artikel te protesteren bij De Morgen. Het voelt een beetje aan als zou Marc Dutroux in de pers de verdediging opnemen van Stout Rogeetje omdat zij beiden in hetzelfde beddeke ziek zijn.

Bedoeld beddeke is deze context de hangmat van de cultuur van individuen die, op Staatskosten, zich de allures van artiest in een of andere lucratieve branche toeëigenen. Waar zij, als ‘Stadsdichter’ bijvoorbeeld, de plaats en de boterham van echte artiesten stelen….

De artiesten, die den Bleiter bedoelt, en die revoluties op gang hebben getrokken, zijn er meestal noch gezond noch rijk van af gekomen….Ze zijn maar beroemd geworden, dikwijls eeuwen na hun dood….Terwijl dichterlijke zielen wel met talent, maar ook dood van de honger, iedere avond naar bed moeten met de troostende gedachte dat het morgen wel betgeer zal gaan….Misschien als hun zieke schoonmoeder overlijdt, en bij de Notaris een klein fortuin wordt uitgedeeld….

Salonschrijvers en tribune-spelers : ze hebben gemeen dat ze niet eens boven het maaiveld uitkomen, vandaar hun hang naar applaus,  want hun eigen leven is één ruïne. Vraag maar na aan Hugo Claus, gewezen, en aan Herman Brusselmans, nog altijd zijnde. Bijna vergeten : Tom Lanoye, beenhouwerszoon, schrijver en belastingsontduiker. En die zoveel anderen, liesjsskwelers inbegrepen. Enfin : U ziet ze allemaal regelmatig defileren op de BRT, om dat men denkt door de grote hoeveelheid het gebrek aan kwaliteit te maskeren.

Kijk : in ieder geval is Berts Boodschap aangekomen : is al eens Minister van Cultuur geweest en wil dat, dank zij ‘zijn’ artiesten, zo vlug mogelijk terug worden. Tot meerdere eer en glorie van de Partij die mede dank zijn overkomst, nu ook in de vernieling wordt gereden. Waarschijnlijk denkt de man, met bibbeende lippen, aan zijn rouwprentje, waar hij toch zo graag zou zien staan : Minister van Staat….AUB : omwille van Damienneke, zijn vrouw, en in naam van zijn kiendjes : gun hem eindelijk een traantje van dankbaarheid….

Krabt gij hem zijn rug, dan zal hij later ook de Uwe krabben…..