_xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

221

dinsdag 16 augustus 2011

De porceleinkast der Meloenen,

Vol met wensen

-------------------------------

De onttovering van N-VA

16/08/11, 07u27

Volgens Luc Barbé (in De Morgen) gaat N-VA in spoedtempo naar haar uitstraling van 2003. 'Overdreven? Ik denk van niet.' Barbé is lid van Groen!

Op maandag 8 augustus stond op bladzijde 2 van deze krant een bericht met als titel 'De Wever hekelt afwezige voorzitters'. Volgens het artikel vond De Wever het een schande dat de collega-partijvoorzitters op vakantie vertrokken waren, terwijl het land op de rand van de afgrond stond. Maar zelf vertrok hij ook op vakantie, want hij was toch niet meer betrokken bij de onderhandelingen. Verder steunde ondervoorzitter Ben Weyts de oproep van premier Leterme om het parlement vervroegd te laten samenkomen. "Het is tijd voor actie", klonk het.

Bij een eerste lezing vond ik dit artikel maar heel gewoon, maar bij een tweede lezing en meer grondige analyse viel me op dat het totaal anders is dan de communicatie van de N-VA van het laatste jaar. Meer nog, misschien zullen we later dit bericht beschouwen als een kantelpunt in de geschiedenis van de N-VA. Want wat lezen we? Alleen totaal voorspelbare dingen, wat we van de N-VA helemaal niet gewoon zijn. De Wever valt zijn collega-partijvoorzitters aan. Normaal voor een partij die resoluut voor de oppositie op federaal vlak gekozen heeft. En natuurlijk moet het parlement vervroegd samenkomen. Dat zegt trouwens iedereen. De laatste zin is zelfs lachwekkend: "Het is tijd voor actie." Zegt de partij die een jaar lang geweigerd heeft de handen uit de mouwen te steken en uiteindelijk aan de kant gaat staan is.

Waar is de magie van de N-VA in dit persbericht? Waar is het appellerende en uitdagende? Nergens iets van te lezen. En dat van de partij die Vlaanderen het laatste jaar zo in haar ban hield. Die de andere partijen vaak deed stappen en springen zoals zij wou. Die meer dan wie ook het ritme en het leven in de Wetstraat bepaalde. Niets meer van dat. Heeft dit bericht enig effect gehad ? Neen. Geen enkele politicus reageerde. Geen verdere echo's in de pers. Exit magie. De onttoveringsfase van de N-VA is gestart.

Naakte keizer
De keizer is naakt. U weet wel, dat sprookje over een keizer die denkt dat hij in een oogverblindend kostuum loopt te paraderen in zijn stad, terwijl hij gewoon in adamskostuum loopt. De kleermaker heeft hem immers bedrogen. Niemand van zijn burgers durft wat te zeggen, maar plots proest een klein meisje het uit van het lachen en de magie is weg. Iedereen schatert het uit.

De vergelijking gaat niet volledig op, want de N-VA verloor haar toverkracht niet door een externe factor, maar door een eigen beslissing, namelijk haar weigering om te onderhandelen. De kern van de zaak is echter wel gelijklopend : plots werkt het niet meer, de fascinatie en verblinding zijn weg.

Overdreven? Zo'n politieke analyse op basis van één berichtje? Ik denk van niet. Want de reacties van de N-VA na de doorbraak in de onderhandelingen op 21 juli waren dezelfde als in het persbericht van vorige maandag. Voorspelbaar en niet appellerend. En we zullen volgens mij de volgende maanden nog tientallen zulke persberichten lezen. Met telkens dezelfde boodschap: het gaat te traag, de andere partijen verraden de Vlamingen - 'een kaakslag!' - en daartussen nog een paar 'ludieke acties' van de N-VA-jongeren. Een recente actie van hen in Zaventem om het dralen van Di Rupo aan te klagen kreeg ten andere ook maar weinig weerklank in de pers.

De N-VA gaat dus in spoedtempo naar haar uitstraling van pakweg 2003. Toen ze nauwelijks meespeelde in de Vlaamse politiek. Het feit dat de N-VA federaal aan de kant gaan staan is, betekent immers dat ze niet meer aan het stuur van de politieke ontwikkelingen zitten en dat haar impact op de politiek ontwikkelingen gedecimeerd is. De N-VA heeft de stekker eruit getrokken, maar er volgde geen crisis. Integendeel, pas nu start de trein. Zonder hen. Al wat ze nog kunnen is wat boe roepen vanaf de kant. Wie staat daar op te wachten? Na meer dan een jaar zonder regering en op een moment dat de euro in zijn voegen kraakt en de financiële markten panikeren. Behalve een aantal diehards voor wie politiek louter een zaak van intenties is en niet van visie, handelingen en resultaten, zal het overgrote deel van de Vlamingen applaudisseren als er eindelijk een akkoord is over B-H-V en coherent begrotingsbeleid.

Nu, komt er een grote staatshervorming? Ik denk van wel. CD&V en Open Vld weten dat ze moeten slagen, anders kunnen de verkiezingsresultaten in 2012 en 2014 nog dramatischer zijn dan die van vorig jaar en kunnen beide voorzitters een kruis maken over hun carrière. Groen! en sp.a blijven hun constructieve lijn volgen. Aan Franstalige kant weet men dat succes noodzakelijk is om te vermijden dat er volgende keer met een N-VA van 40 procent of meer onderhandeld moet worden. En het FDF? Die hebben maar 3 zetels op de 109 waarover de acht partijen in de Kamer beschikken. Die 3 FDF-zetels zijn dus niet nodig voor een tweederde meerderheid. Bij de Lambermontakkoorden stemden de parlementsleden van het FDF ook niet zoals de MR. Ze onthielden zich op sommige punten en stemden tegen andere.

21 juli 2011 was dus een historische dag. CD&V koos voor de enige mogelijke uitweg uit een levensbedreigende situatie waarin ze zich zelf had gewrongen en koos voor onderhandelingen met acht partijen, zonder de N-VA. Het zal nog veel taai en moeizaam onderhandelingswerk vragen en tal van kleine en grote crises eer u en ik in het Staatsblad de B-H-V-wetten zullen kunnen lezen. Maar alle voorwaarden om de grootste staatshervorming in de geschiedenis van dit land te realiseren zijn vervuld. Onderweg zullen Bart De Wever & friends de onderhandelaars blijven toesnauwen en uitmaken voor verraders van de Vlaamse zaak, maar pers en publiek zullen er minder en minder aandacht aan besteden. De vier Vlaamse partijen zullen op elke aanval heel eenvoudig kunnen repliceren met de oproep die de N-VA onlangs in deze krant deed: "Tijd voor actie!"

--------------------

Diagonaal herlezen

Er speelt, sedert de lectuur van dit artikel,  heel de tijd een melodietje uit lang vervlogen dagen door mijn hoofd : ‘Als ik groot ben, lieve Moeder, en ik heel veel geld verdien, zal ik ’t mooiste voor je kopen, en je graag gelukkig zien’….

Telkens als ik dat ben te boven gekomen, is daar ‘Jantje en de Pruinmenboom’ weer : ze wisselen elkaar af, om het zo te zeggen. Ik geloof dus dat mijn kleien teen iets kwijt wil…..

Ha : ik weet het! Het is het sprookje van de Groene Kikker die aan de rand va de sloot zichzelf zit op te blazen om zo’n groot beest te worden als de koe…Hoe het afloopt zal ik hier uit kiesheid niet herhalen, maar eenzelfde thema komt voor in ‘Maar die kat kom weer’ : jaja, ze kwam weer, nadat die boer haar had geskoot…allemaal velletjes en beentjes….Maar die kat kom weer, ze kon nie langer wag, de volgende dag was die kat weer daar….

En met die kat heb ik het nu eens NIET over de Niveanen : die zullen hun eigen boontjes wel doppen. Ik heb het over de Gifgroene Kikker die naar de groen vlag van de Islam-koe kijkt. Kijk, Mamma : zò groot wil ik worden….

Gelukkig speelt het verhaal zich af in de wijde natuur, en die is barmhartig inzake opruimen van resten : het ongedierte vreet zichzelf op.

Mij bekommert het meer, hoe het publiek het Vlaams Belang zal beoordelen, nu het als origineel alleen is overgebleven om vuist en voet de vane omtrent, op te komen voor het Eigen Volk Eerst! Sedert het ontstaan van de Beweging is nog nooit één enkel punt van ons programma, dat er eigenlijk maar één telt, verkeerd gebleken of achterhaald door de tijd : Baas in Eigen Land.

En al de rest is wisselgeld!