_xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

1088

donderdag 30 juni 2011

Actulaliteit

-------------------

Laten we mekaar geen Schuer noemen: de festivals afschuimen is een peperdure zaak. Wie deze zomer wil doorbrengen in de festivalmodder in het gezelschap van zijn favoriete bands, zal diep in de zakken moeten tasten voor een entreekaartje. Maar het kan ook anders: kleine, gratis festivals met stevige hoofdacts, ze bestaan nog.

door Pieter-Jan Symons

Het geld dat je tegenwoordig uitgeeft aan Rock Werchter of Pukkelpop kan je net zo goed voor een verlengd weekend naar de Provence trekken. Iron Maiden, Coldplay en de Foo Fighters zullen er dan hoogstwaarschijnlijk niet bij zijn, maar je krijgt er degelijk sanitair en een vreedzame nachtrust voor in de plaats. In een tijd die ik en mijn leeftijdsgenoten (jonge twintigers) alleen maar kennen van horen zeggen, stonden festivals voor een uitgelezen kans om het weekend goedkoop buitenshuis door te brengen. Samen zijn met vrienden, een pintje drinken en je favoriete bands aan het werk zien: niet meer, maar zeker ook niet minder.

De laatste tien jaar echter werd alles anders. Teloor ging de romantiek van het kleine festival dat vaak wat chaotisch maar niettemin met veel enthousiasme door amateurs in goede banen werd geleid. In de plaats kwam de commercie van multinationale entertainmentbedrijven als Live Nation. Een metamorfose kortom van wanordelijke en vaak smerige evenementen met niet meer dan één podium en uitgelaten horden dronken jongeren, naar streng beveiligde, gepolijste places m'as-tu vu voor de blanke middenklasse. Bezaaid met geldautomaten, gsm-laadpalen, cappuccinobars en een uitgebreid gamma van biologisch voedsel. De rebelse spirit van weleer? Zeg maar de tegendraadsheid van een tupperwaredoos met gebakken lucht.

De jeugd van tegenwoordig is rotverwend, zo wordt gezegd, en dat kan je de grote festivalorganisatoren natuurlijk niet aanrekenen. Zij spelen gewoon in op een behoefte. Meer hygiëne, veiligere festivals en lekkere kost: we zouden de festivalbonzen moeten prijzen en bedanken voor zoveel goedheid. Wie wisselt zijn vette portie friet niet graag in voor een wokgerecht met fairtradelabel en een biosapje?

Grote boosdoeners
Het raakt kant noch wal. Hoewel de meerkost van een festivalticket vaak in de schoenen wordt geschoven van dure beveiligingskleerkasten en trendy voedsel, valt het op dat net de goedkope en zelfs gratis festivals uitmunten in kwaliteit. Met een ruimer, gezonder en vooral verser assortiment drank en spijzen. Toegangsprijzen die de pan uitswingen: als het niet aan de organisatoren van de festivals ligt, wie zijn dan wel de grote boosdoeners? Wij gokken op de bands zelf. Een bedrag met zes nullen vragen voor een optreden, een headliner draait er zijn hand niet voor om, en ook de kleine garnalen beginnen astronomische bedragen te vragen. De paradox is natuurlijk dat net de bekende namen ervoor zorgen dat de prijzige tickets tot en met het allerlaatste exemplaar de deur uit gaan. De Foo Fighters, Coldplay, Iron Maiden: de Groten van deze aarde strijken alleen neer op de allergrootste festivals en trekken volk. Véél volk. Dat soort namen trekt zelfs het soort muziekfan aan dat concertzalen het hele jaar lang mijdt. Maar op Werchter staan ze op de eerste rij in de overtuiging dat Bruce Dickinson van Iron Maiden speciaal voor hen zijn keel opentrekt. Het weze hen van harte gegund, maar laten we wel wezen: voor de gezelligheid moeten we al lang niet meer naar 'het beste festival ter wereld' afzakken. Gezelligheid, die troef kregen de indiefestivals in handen toen de grote festivals meer en meer op massa-evenementen begonnen te lijken.

En toch, zo hardleers zijn we wel, teken ik elk jaar present voor die Grote Festivals. Maar dan enkel en alleen om mijn favoriete muziekbands te zien spelen. En dus niet om mijn favoriete muziekbands te zien spelen met in de hand een kwalitatief, ijskoud getapt pilsje, en in het gezelschap van vrienden die je die dag nog geen enkele keer uit het oog bent verloren omdat ze alleen maar net voor aanvang van de hoofdact naar het toilet zijn gegaan. In alle gezelligheid, dus.

Simpel gezegd verdelen we de koek als volgt: Rock Werchter, Pukkelpop en consorten krijgen hun headliners, de indies doen het met minder klinkende namen maar compenseren dat met sfeer, ambiance en hamburgers van echt vlees. Hoewel ook die goedkopere festivals een aardige line-up bij elkaar weten te ploegen. Neem Boomtown tijdens de Gentse Feesten. Helemaal gratis kan je Avi Buffalo meepikken, Bob Log III, Olafur Arnalds en About Group, het jongste project van Alexis Taylor van Hot Chip. En als je nog twee drankbonnen in portefeuille hebt, krijg je er Amatorski, Spokes, Josh T. Pearson, Connan Mockasin en Frankie & The Heartstrings bovenop. Dat zijn concerten waar je in normale omstandigheden om en bij de 15 euro voor neer moet tellen. Ook de Ancienne Belgique doet met de Feeërieën en Boterhammen in het Park aardig zijn duit in het zakje van de gratis festivalletjes. 's Avonds komen Vladislav Delay, Timber Timbre, Hannah Peel en Sarah Ferri langs tijdens de Feeërieën. En bij de boterhammen wordt er in het Warandepark overdag een streep Nederlandstalige muziek gebracht door Buurman, Hannelore Bedert en Yevgueni. Nog in Brussel kan je Toots Thielemans gratis gaan bekijken tijdens Brosella Jazz. Vergeet ook de klassiekers onder de gratis festivals niet. Dankzij Marktrock, Casa Blanca en Genk on Stage kan je kosteloos de zomer doorkomen met enkele fijne vaderlandsche bands zoals Admiral Freebee, Gabriel Rios, The Subs, Das Pop en Marble Sounds.

Lof en dank aan de gratis festivals. Zij maken het mogelijk om die zuurverdiende studentenstuivers te sparen voor al te prijzige entreetickets.

--------------------

Diagonaal herlezen

Van mijn tijd van kettingroker, doof voor alle waarschuwingen, heb ik ogenschijnlijk alleen een overgevoeligheid overgehouden voor tocht. Niks om ongerust over te zijn, maar waarschijnlijk zou ik vroeger gestopt zijn, moest die vervelende waarschuwing die nu op elk pakje staat (en neen, ik boel niet de prijs) er toen ook al op gestaan hebben.

Hart en longen vertonen een gevoelige lagere ouderdom dan wat op mijn paspoort staat, en dat is dan waarschijnlijk dank aan de sterke stam waaruit onze familie voortkomt. Zoals U ziet, zijn dat dingen waarop ik persoonlijk geen vat heb. En ook geen verdienste.

Wat de generaties festival-zotten later zal ondervinden, durf ik niet uitspreken. Er is namelijk niet alleen de beschadiging van het gehoor, er is, hoe moet ik het zeggen? al die ‘colateral damage’ daarnaast waarover niemand spreekt.

Laat ik hier even een familielid aan het woord, werkzaam bij de Federale Politie. Die is, zegt de man, aanwezig op en naast de weide, met de dwingende opdracht nergens in te grijpen voor niets, zolang het maar zonder veel opzien te baren, gebeurt. In détail gaat dan over drankmisbruik, drugs, onhebbelijk seksueel gedrag, dierlijke geluiden, kots en kak, enz, dat alles onder het motto : ‘agge mo leut et’.

Alcoholcontrole op de terugweg? Verboden! Drugspreventie? Verboden! Onverantwoord rijgedrag op de terugweg? Niet ingrijpen! Hoogstens een vermanend vingertje opsteken : och we zijn allemaal toch ook jong geweest….

Wil men aan jeugdbescherming doen? Alleen het inzetten van zedenpolitie op de weiden, repressief optreden en nultolerantie op de weide en bij het verlaten ervan….kan helpen.

Zou het ook helpen, met aan de laureaten van de braafheid door de organisatoren aan de uitgang hun toegangsticket te doen terugbetalen?

Wedden dat hun goesting en hun geldhonger rap zal overgaan?