_xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

1068

donderdag 23 juni 2011

…hoort een verrassingstaart…..

------------------

Geen akkoord? Niet getreurd!

14-06-2011 - Bart Maddens - de standaard

Via ISKANDER weet men ALTIJD al MEER DAN EEN ANDER.

____________

Precies een jaar geleden waren de reacties op de verkiezingsuitslag haast euforisch, zo herinnert BART MADDENS zich. Dat het snelle akkoord waar velen zich aan verwachtten er niet kwam, vindt hij juist een goede zaak. Wie zich eens kostelijk wil amuseren, moet de krantencommentaren herlezen die precies een jaar geleden verschenen, in de week na de verkiezingen. De commentatoren hadden er de maanden voordien tot vervelens toe voor gewaarschuwd: vervroegde verkiezingen zouden enkel in de kaart van de ‘extremisten' spelen. De onderhandelingen zouden dan oneindig veel moeilijker worden. Maar zie: toen de N-VA een score haalde die hun ergste nachtmerries ver te boven ging, keerden de commentaarschrijvers plots hun kar. De spectaculaire overwinning van de N-VA werd opeens gezien als een unieke kans om tot een ‘eerbaar compromis' met de Franstaligen te komen. Want de kiezer had een glasheldere keuze gemaakt.

Alleen, die keuze was wel diametraal tegenovergesteld in de twee landsdelen. ‘België wordt onbestuurbaarder dan ooit', zo had de logische conclusie moeten luiden. Maar veel logica viel in de krantenkolommen van die broeierige week na 13 juni niet te bespeuren. In de plaats daarvan heerste er een bevreemdend euforisch sfeertje. Er werden rozige tafereeltjes geschetst van Bart De Wever en Elio Di Rupo die ‘als twee Mandela's' in elkaars armen zouden vallen. Het volstond dat beide overwinnaars eens gezellig zouden tafelen, en alle communautaire problemen zouden als sneeuw voor de zon verdwijnen.

Achteraf beschouwd weerspiegelt die uitgelaten en ietwat overspannen toon tijdens de eerste dagen na de verkiezingen vooral het onvermogen van de politieke elite om te bevatten wat er op 13 juni precies was gebeurd. Nog even koos men voor het valse comfort van de zelfbegoocheling en deed men alsof er niets aan de hand was. Alsof het een normale verkiezing was geweest met een normaal resultaat en een normale afloop: twee winnaars die na de verkiezingen de electorale strijdbijl begraven en voorrang geven aan het belang van het land.

Het doet een beetje denken aan een grap in Suske en Wiske: Jerommeke geeft een keiharde mep op een rotsblok, maar in eerste instantie gebeurt er niets. ‘Steen realiseert zich nog niet wat er is gebeurd', zegt Jerommeke tegen zijn verbaasde vrienden. Pas op het volgende plaatje valt het blok in duizend stukjes uiteen.

De Vlaamse kiezer heeft het Belgische systeem op 13 juni een dodelijke uppercut gegeven. Maar het duurt even voor het besef daarvan goed en wel is doorgedrongen tot dat systeem. Zelfs nu begint het bij velen nog niet te dagen, zoals afgelopen weekend ook bleek uit de verjaardagseditie van deze krant. Op een krampachtige wijze proberen de gevestigde krachten de nieuwe situatie te doen passen in de oude sjablonen van Belgisch staatsmanschap en pacificatie. In het verleden was het inderdaad zo dat de traditionele partijen, ook al hadden ze zich tijdens de campagne een Vlaams profiel aangemeten, uiteindelijk het Belgische staatsbelang lieten primeren. Het Belgische regime heeft tot nu toe altijd gewerkt als een magneet die de Vlaamse staatslieden onweerstaanbaar naar zich toe trok. Hoe Vlaamsgezind politici als Martens, Verhofstadt en Leterme aanvankelijk ook waren, ze raakten finaal gevangen in dit Belgische gravitatieveld.

Voor het eerst heeft de Vlaamse kiezer een politicus aan de macht gebracht die volstrekt immuun blijkt voor die zuigkracht van het Belgische systeem. Zo is er onvermijdelijk een punt gezet achter het tijdperk van de klassieke staatshervormingen. De gevestigde partijen huiveren voor een rondje institutionele bricolage zonder de N-VA. Ze vrezen terecht dat de kiezer hen daarvoor genadeloos zal afstraffen. De N-VA zelf weet dat een klassiek communautair compromis enkel maar het begin zal zijn van een lange en pijnlijke lijdensweg. Zolang de Franstaligen demandeurs de rien blijven zal er altijd twee keer moeten worden onderhandeld: één keer over een akkoord en één keer over de uitvoering daarvan.

Stel even dat het rooskleurige scenario werkelijkheid was geworden. Stel dat er in een zwoele augustusnacht van 2010 een traditioneel communautair akkoord was bereikt. Zouden we ons vandaag dan in een meer stabiele politieke situatie bevinden? Natuurlijk niet. We zouden ons voortslepen van de ene politieke crisis naar de andere: ruzie over de kleine lettertjes van de wetsontwerpen inzake de staatshervorming, conflicten over de draagwijdte van de adviezen van de Raad van State, over de uitvoeringsbesluiten, over de dossiers die werden doorgeschoven naar technische werkgroepen, enzovoort. De ultimatums en dreigementen van PS en N-VA zouden elkaar in snel tempo opvolgen. De Wetstraat zou onder een voortdurende communautaire hoogspanning staan. We zouden weer helemaal in de nachtmerrie zitten van Egmont of de ‘derde fase'. Hoe gek het ook mag klinken: de politiek zou zich dan in veel woeliger vaarwater bevonden hebben dan nu het geval is, zonder akkoord en zonder regering.

We mogen dus van geluk spreken dat het tijdens het voorbije jaar niet tot een zoveelste staatshervorming is gekomen. Ook al omdat de huidige situatie toch een aantal kansen biedt om de gebaande kronkelpaden te verlaten. Het federale machtsvacuüm kan immers perfect worden opgevuld door de deelstaatregeringen. De Vlaamse regeringspartijen kunnen onderling afspreken welke voorstellen ze goedkeuren in de Kamer en welke niet. De federale ontslagnemende ministers worden dan marionetten in de handen van de Vlaamse regering en dus onrechtstreeks van het Vlaams Parlement. De Copernicaanse revolutie is dan een feit.

Mochten de Vlaamse partijen de moed vinden om die stap te zetten, dan zou 13 juni een verjaardag kunnen worden om écht te vieren, tot in lengte van dagen.

--------------------

Diagonaal herlezen

‘Alsp sprach Zarathustra’…maar helaas het is niet zo simpel!

Men maakt het moeilijk, heel eenvoudig omdat men de partij Vlaams Belang angstvallig buiten beeld wil houden, al weet men pertinent dat de daar aangereikte oplossing de enig juiste is : aan de onderhandelingstafel gaan zitten met als enig punt van de dagorde de boedelscheiding te onderhandelen. Met duidelijke en niet te verkwanselen uitgangspunten.

De keiharde (maar correcte) standpunten van de partij Vlaams Belang worden altijd met jaren vertraging overgenomen door de andere partijen. Uiteraard zonder bronvermelding. Zelfs nu de Raad van State een paar dagen geleden uitspraak deed dat deze partij een democratische partij is, als gelijk welk andere, kijkt men hovaardig de andere kant op. Zou dat nu komen omdat men bij ons zo slim is, of eerder doordat de anderen zo stom zijn? Maar ja : ongelijk moeten bekennen, kan hard zijn!

Bart Maddens zegt dat geen regering nog altijd beter is dan een slechte regering. Ik denk bij mezelf : wat ’n geluk dat Vlamingen niet vechten met bomgordels of bom-aanslagen, zoals nu weer in Noord Ierland. De Leeuw brult, maar hij slaapt rustig verder….

Men zal het dus nooit leren! Tenzij gezegde onderhandelingen van meet-af-aan gevoerd worden van uit een overwinnaars-mentaliteit, ik herhaal : dat moet van meet-af-aan duidelijk gesteld worden : hier wordt onderhandeld van uit een dominante positie. Precies andersom dan de Franscouillons dat nu al 180 jaar gewend zijn.  Zou bijvoorbeeld een niet mis te verstane boodschap zijn : wij houden de transfers nog aan tot einde dezer maand. Daarna is het elk voor zich.

Wij onderhandelen in onze eigen taal en voor wat betreft de Staatsschuld gaan we terug tot de historische werkelijkheid : de potverteerder betaalt.  Brussel is Vlaams grondgebied sinds het begin der tijden, en derhalve is de officiële taal aldaar de onze. Punt. De invasie wordt teruggeschroefd tot het punt waar ze ooit begin in 1830 of nog vroeger. Wie niet akkoord is, is vrij te emigreren naar Frankrijk, naar Timboektoe of elders, maar dan als statenloze.

Het woord belgië/belgisch wordt (in alle talen) geschrapt als zijnde nooit bestaan hebbend, en alle Belgische paspoorten of identiteiten worden ingetrokken . Een Vlaams paspoort kan alleen worden toegekend aan iemand die kan bewijzen dat hij Vlaming is, altijd geweest is, of wil worden, zelfs al is die van huidskleur zwart, geel of groen.

In Art 1 van de nieuwe Grondwet zal staan, dat de Islam in al zijn verschijningsvormen verboden is. Niet omdat we godsdiensthaters zijn, maar omdat Islam een poltiek systeem is die haaks staat op onze leefwereld. Wie deze achterlijke waanideeën wil aanhangen, dient daar te gaan wonen waar die Godsdienst van de Wrede het leven regelt van de wieg tot het gaf.

Kortom : we zeggen samen met Godfried Bomans Zaliger : iedereen is welkom in Vlaanderen, zelfs diegenen die niet welkom zijn, op voorwaarde dat ze niet achterlijk willen doen. Wij zullen eerder een Eedverbond sluiten met de Zwitsers dan met de Eurocraten van de EUSSR.

Addendim.

Het eerste jaar van de Onafhankelijkheid kan een lidkaart van de PVV echter gevoelig de zeden der toelatings-commissie verzachten. Wie een tatoeage draagt op de borst van Bram Moskowicz wordt zonder verder onderzoek zo maar toegelaten. Hij krijgt daarenboven een verkiesbare plaats ad vitam eternam op onze lijsten!