|
_xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
1024
donderdag 26 mei 2011
DE WAARDE VAN EEN VLAAMS VOORSTEL
Elio-tje als kleuterleider in De Efteling
Met de papiervreter Holle Bolle Gijs als attractie
---------------------------
Net als de KLRA-muziek altijd een streling (meestal?) voor het oor is geweest, is onderstaande tekst van Jean Pierre Rondas, hun Grootmeester dat ook. Of wat mij logischer lijkt de man verwondert zich van de eerste letter tot de laatste, dat de Vlaming nog niet uit zijn sloffen is geschoten. Maar hij blijft voorzichtig. Hij toont de afgrond, maar weigert weigert de consequenties te trekken. Een jarenlange loopbaan bij de Staatszender kan men een paar weken na de oppensioenstelling zomaar niet opgeven. De man, a.h.w. beroest zich met intens genot aan zijn Vlaams Nationalisme, maar deinst terug voor het vervolg, zonder te weten of dat vervolg misschien niet de Bevrijding is. Een echte socialist dus : woorden, maar geen daden! Talent heeft die vent anders wel! Spijtig dat ook hij een Licht onder de Korenmaat wil blijven!
Zeg nu zelf : de Franscouillons moeten het maar kunnen, maanden en jaren tijd winnen, en de schuld op de Vlamingen steken. Op die manier, zei ons Ma, zou men de engelen doen vechten
.
--------------------------
La note d'un Flamand
16-05-2011 - Jean-Pierre Rondas - de morgen
(Ietwat verlate boodschap via Iskander , pas vandaag binnen gelopen.
---------------------------
Tegen het linkse consensusdenken schopt Jean-Pierre Rondas uit liefde voor Marx. Hij is een antiklerikaal met een weke plek voor religie, een Vlaams-nationalist met een afkeer voor conservatisme. Klara-icoon Rondas gaat na 30 jaar radio met pensioen. Zijn column verschijnt tweewekelijks op maandag.
In deze opéra bouffe hebben de Vlamingen nog niet de kans gehad om een compromisvoorstel af te doen als 'de nota van een Waal' Het was me voor het eerst opgevallen bij Guy Verhofstadt (Open Vld). Toen hij rond nieuwjaar 2008 een regering van kortlopende zaken leidde tussen twee 'Letermiades' in, wou hij toch niet zonder politiek testament van het Belgische toneel verdwijnen. Het werd een nota over hoe deze staat er na een hervorming moest uitzien, met Vlaamse toegevingen die de N-VA straks misschien ook zal moeten doen. Kortom, Verhofstadt dacht na veel consultatie een compromis te hebben uitgewerkt. De bewoordingen waarin de Brusselse en Waalse politici hun afwijzing inkleedden vond ik toen nog merkwaardig. Louis Michel (MR) zei namelijk dat Guy zich te veel "een goede Vlaming" had betoond. Dat kon je goed zien aan zijn staatshervormingsnota, die volgens Milquet (cdH) niets meer was dan een "condensé des revendications flamandes". Picqué (PS) sprak zelfs minachtend van "une soupe flamande". Wat houdt dat eigenlijk in, une note flamande? Aan welke eigenschappen moet een afgetoetste compromisnota voldoen om "flamand" te zijn?
In het volgende bedrijf van de grote Letermiade werd B-H-V uit de regering gelicht en apart aan Jean-Luc Dehaene (CD&V) toevertrouwd. De afloop is bekend. Dehaene had naar eigen zeggen wetsvoorstellen geformuleerd "die een geheel vormen dat een evenwichtig compromis nastreeft tussen vaak tegengestelde stellingen". Mocht niet baten: "Jean-Luc Dehaene est un homme politique flamand. Il l'a prouvé." Reynders (MR) stelde het nog duidelijker: "Hij is toch geen Franstalige, dus uiteraard kunnen wij niet alles aanvaarden." Maingain (FDF) hield het bij: "Il travaille exclusivement pour la Flandre." Exit de tweede Goede Vlaming. Bien étonnés.
Bij Verhofstadt en Dehaene ziet men goed in waarom de volledige Franstalige politieke klasse het nodig vond om de nadruk te leggen op hun Vlaming-zijn. Beiden genoten immers van een immens vertrouwen in Franstalig België. Daar had je nu eens bruggenbouwers. Het ging dus om concurrenten die in een federale kieskring zeker ook in Wallonië zouden scoren. Vele Waalse en Franstalige Brusselse kiezers zouden redelijke compromissen, afkomstig van zulke mannen, wel eens kunnen verwelkomen. Vandaar dat de Franstalige politici hun eigen publiek bij de les probeerden te houden: pas op, 't is een Vlaming!
Bij de derde nota, die van N-VA'er Bart De Wever (17 oktober 2010), hoefde men die nadruk niet te leggen. Iedereen in Francofonië weet immers dat De Wever een Vlaming is. Zijn nota werd dus gewoon verworpen als "déséquilibré". Hoe durft men het aan mij zoiets te laten lezen, riep Di Rupo (PS) pathetisch uit. De daaropvolgende staatshervormingsnota van Johan Vande Lanotte (sp.a) werd door de PS in iets vriendelijker bewoordingen afgewezen. Het ging slechts om een "persoonlijk werkstuk van onze vriend Johan", dat niemand bond. Nochtans had Johan drie maanden lang alles bij ongeveer iedereen afgetoetst en dacht hij net zoals zijn voorgangers tot een redelijk compromis te zijn gekomen dat iedereen pijn zou doen. Het ware PS-oordeel werd door de RTBF geformuleerd. De "Vlaamse nota" kwam terug: "Cette note paraît très flamande. Très, très flamande même."
Vijfde bedrijf. Het relatieve heden: Wouter Beke (CD&V). Nog een Vlaming die 't verschil allang gedeeld had. Na twee maanden consultaties en evenwichtskunsten is zijn nota niet meer dan een "catalogue des exigences flamandes", "un rapport tellement unilatéral" dat Di Rupo, die Beke elke dag ontmoette, hem toch maar een brandbrief moest schrijven. Hier staan we nu.
Wat zijn dus de kenmerken van een note flamande? Het is een raketoordeel dat uitgesproken wordt nog voor de betrokken Flamand is beginnen te schrijven. Het is ook een onweerlegbaar oordeel, omdat de nota inderdaad telkens van een Vlaming afkomstig is. In deze opéra bouffe hebben de Vlamingen nog niet de kans gehad om een compromisvoorstel af te doen als "de nota van een Waal", want zulke geschriften zijn er nog niet geweest. De note d'un Flamand is vervolgens een onderhandelingstekst die nooit basis kan zijn voor onderhandelingen. Het is ook een oordeel dat zegt dat er inderdaad in Franstalige ogen een soort, nou ja, Vlaams belang bestaat dat tegengesteld is aan het hunne (dat dus ook bestaat) en dat alle andere ideologische categorieën overstijgt. Het is een oordeel dat uitgesproken wordt vanuit de gnuivende zekerheid van de constitutionele vergrendeling van Vlaanderen. Het maakt deel uit van het volgehouden francofone va-banquespel, van mensen die weten dat de tijd voor hen speelt en die zich daarom hebben teruggetrokken in de loopgraven van Philippe Moureaux (PS). De note flamande is het teken van hun ultieme wij-zijdenken.
--------------------
Diagonaal herlezen
Deze tekst zou, met de nodige vertaling in meerdere talen, toelichtingen, bijlagen en bewijzen, onverwijld en onverbloemd moeten kunnen doorgestuurd worden naar Het Internationaal Hof voor Oorlogsmisdaden in Den Haag, om deze voor te leggen aan een Internationale jury. Beschuldiging : het opzettelijk voorbereiden van een en het uitlokken van een burgeroorlog, door het systematisch tergend afblokken van alle, maar dan ook alle onderhandelingen.
In ondergeschikte orde, maar even erg, de openlijke pogingen om een heel volk weer voor jaren als slaven te behandelen, door onder valse voorwendsels, slechts een status quo te aanvaarden en deze voor te stellen als een grote toegeving.
Worden mede aangeklaagd voor daders of medeplichtigen : alle nog in leven zijn politici van boven de taalgrens die sedert jaren aan deze toestand van uitbuiting hebben meegewerkt. Worden geviseerd : het koningshuis en alle ministers en regeringsleiders sedert 1970. Waarbij de Regering van Doodlopende Zaken zeker niet mag vergeten worden.
Deze actie, juridisch goed omkleed, vooraf voordien duchtig verspreiden in het Franstalig taalgebied. Desnoods de pamfletten uitgooien uit vliegtuigen. Samen met het aanklagen van de enige oorlogsmisdadiger die het Centrum Wiesenthal in 2010 heeft kunnen vatten : een ter dood veroordeeld Waals Rexist, gevat door de belse Staatsvuiligheid in Charleroi op de luchthaven maar ten onrechte weer vrijgelaten en terug gevlucht naar Brazilië. Ook aan deze zaak zoveel mogelijk ruchtbaarheid geven, met Franse onderschriften die de man tonen in volle actie, gebot en gehelmd met de SS-rune op de kraagspiegels, recheterarm omhoog, als om e tonen hoe hoog de sneeuw daar lag
.
Ons aller goede vriend, Marc Grammens, tekent voor dit laatste bericht over deze Rexist in zijn nummer van deze week. In dit nummer wordt eveneens omstandig uit de doeken gedaan, dat rondom de herdenkingen van 4 Mei (begin WO II) Geert Wilders ook spreekt van een aanvalsoorlog door de (nationaal)soicalisten. Wat niet erg geappreciëerd wordt door hun hedendaagse geestesgenoten, die zich echter moeten neerleggen bij het feit dat Hitler, wat historisch gezien juist is, een socialist is geweest van geboorte tot graf.
Ondergetekende verkeert aldus in goed gezelschap om Nazis niet langer Nazis te noemen, maar (nationaal)socialisten. Het waren dus de nationaal-socialisten die de misdrijven van Ausschwitz, Buchenwald, Dachau, Mauthausen, enz, op hun geweten hebben.
Niet dat dit een verschil uitmaakt voor de slachtoffers, maar als historisch vaststaat, dat communisme en socialisme samen verantwoordelijk zijn voor honderden miljoen slachtoffers, dan vraag ik mij af met welk recht wij, Vlaams Nationalisten, van de democratische macht moeten uitgesloten blijven. Maar inderdaad : ook dat is een maatregel waarvan we de roots kennen. Alexander Solsjenitsin schreef er ooit iets over, over Goelags en zo
.
STOP EENS N BLOKKER BLOGGER IN UW TANK
|
