_xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

1013

maandag 23 mei 2011

Over het Land, voor en na Het Brabants Trekpaard

En ander amateur-loodgietrswerk, getekend ACW

---------------------------

Wat beweegt CD&V?

09-05-2011 - Bart Maddens - De tijd

Via ISKANDER weet men ALTIJD al MEER DAN EEN ANDER.

Door mee te stappen in de ‘overzomering’ heeft Bart De Wever CD&V - die geen electorale buffer meer heeft - voorlopig behoed voor een intern verscheurende keuze: de radicale antisysteemkoers van de N-VA volgen of kiezen voor Belgisch staatsmanschap, zonder de N-VA. Koninklijk onderhandelaar Wouter Beke kan in schoonheid afronden, maar wat heeft De Wever in ruil gekregen?

De vraag weerklinkt de jongste maanden steeds luider, en met steeds meer vertwijfeling, in de Franstalige pers: hoe komt het toch dat een staatsdragende partij als CD&V, met een sterke Belgischgezinde vleugel, zo lang een radicaal-Vlaamse koers aanhoudt? Waarom weigert deze partij te kiezen voor wat al vanaf dag één na de verkiezingen het meest voor de hand liggende scenario was vanuit Belgisch perspectief: een regering zonder de N-VA. De week vóór de verkiezingen had Mark Eyskens het al voorspeld: De Wever moet na de verkiezingen zijn verantwoordelijkheid opnemen. ‘Maar dan zal snel blijken dat er met hem geen land te bezeilen valt. Vervolgens is het dan aan de andere partijen om een meerderheid te vormen en eindelijk die communautaire hypotheek te lichten, zodat de mensen tegen de volgende verkiezingen geen reden meer hebben om nog voor De Wever te stemmen.’ Dat men aan De Wever een lastige klant zou hebben om een communautair compromis te maken was natuurlijk een gemakkelijke voorspelling. Hoe je het ook draait of keert, de N-VA is wat in het politicologische jargon een ‘antisysteempartij’ heet. Ze stelt het politieke systeem zelf ter discussie, en ijvert niet louter voor het voeren van een bepaald beleid binnen het bestaande systeem. Het is dan ook vrij logisch en legitiem dat de N-VA moeilijk vrede kan nemen met minder dan een ‘systemische’ staatshervorming, die radicaal breekt met de institutionele bricolage en de kortzichtige politieke loodgieterij van vroeger. CD&V daarentegen kan bezwaarlijk een antisysteempartij worden genoemd. De partij is met al haar vezels verweven met het politieke systeem en heeft een lange traditie van Belgisch staatsmanschap. Bovendien heeft Marianne Thyssen tijdens de verkiezingscampagne juist gewaarschuwd voor een al te radicale en avontuurlijke institutionele big bang, en voor het behoud van een sterk Belgisch beleidsniveau. Waarom volgt die partij dan niet het advies van Mark Eyskens en Wilfried Martens om de N-VA te laten vallen? Waarom doet CD&V niet wat ze in het verleden altijd heeft gedaan: kiezen voor Belgisch staatsmanschap? Het is een understatement dat er bij CD&V electorale beweegredenen meespelen. De Vlaamse kiezer blijkt nu eenmaal niet geneigd Belgisch staatsmanschap en communautaire toegeeflijkheid te belonen. Vlak na de verkiezingen werd ervan uitgegaan dat de N-VA zo’n dikke electorale vetlaag had, dat ze zich wel wat communautaire toegevingen en dus stemmenverlies kon veroorloven. Maar als de N-VA zich daar al niet aan waagt, waarom zou CD&V dat dan wel doen? Want die heeft helemaal geen electorale buffer meer. De eertijds zo machtige partij is nog slechts luttele procenten verwijderd van de complete politieke irrelevantie. En tot overmaat van ramp dreigt de partij nu ook haar lokale verankering te verliezen. Het electorale risico voor CD&V is des te groter omdat deze regimecrisis zou kunnen leiden tot een ‘systemische’ hertekening van het partijlandschap. Er is niet alleen de toenemende polarisering tussen Vlaamse en Belgische nationalisten die CD&V onder druk zet. Je merkt ook dat de N-VA kiest voor een nieuwe en meer confronterende wijze van politiek bedrijven. Met zichtbaar plezier beukt de partij in op de heilige linkse huisjes. De N-VA is een hyperkinetische partij die dag na dag uitpakt met radicale voorstellen die indruisen tegen de vigerende politieke consensus en die de partijen ter linkerzijde in de gordijnen jagen. Maar tegelijk is de N-VA ook weer niet ‘extreem’ genoeg om er een cordon rond te leggen, hoe graag sommigen dat ook zouden willen. Op die manier introduceert de N-VA een antagonistische politieke stijl die lijkt op die van een klassiek meerderheidssysteem, met een sterke tegenstelling tussen een rechts en links blok. Vooralsnog lijkt de Vlaamse kiezer dat wel te smaken. Maar als die bipolarisering doorzet, dreigt een centrumpartij als CD&V te worden versmacht. Terwijl CD&V’ers als Pieter De Crem en Hendrik Bogaert ongetwijfeld heimelijk sympathiseren met de rechtse stormrampolitiek van de N-VA is die voor de ACW-vleugel natuurlijk een absolute gruwel. De existentiële crisis bij CD&V wordt nog versterkt door de pedofilieschandalen in de kerk. Het appèl aan de katholieke kiezers was lange tijd de ‘unique selling proposition’ van de christendemocraten. De partij heeft niet voor niets de C van ‘christelijk’ in de naam behouden, in tegenstelling tot het Franstalige CdH, waar de C nu staat voor ‘centre’. De oudere generaties die omwille van religieuze redenen voor CD&V stemden, vormden altijd een niet te onderschatten stemmenreserve. Het lijkt erop dat de pedofilieschandalen ook bij die traditionele kiezers een ontwortelend effect hebben gehad, waardoor de electorale ankers zijn weggeslagen. Ook hier zit CD&V in een bijzonder lastig parket. De partij steunt mensen als Rik Torfs en Jürgen Mettepenningen in hun vlijmscherpe kritiek op het kerkelijke instituut. Maar zo dreigt de partij de overblijvende harde kern van traditioneel katholieke kiezers weg te jagen. Omgekeerd zal CD&V op die manier allicht weinig kiezers over de brug halen die al hebben gebroken met de kerk en voor wie religie als stemmotief is weggevallen. De kans bestaat dat CD&V hetzelfde lot is beschoren als de UCD (Spanje), de CDS (Frankrijk) of de DC (Italië), allemaal christendemocratische partijen die zijn doodgedrukt in het centrum als gevolg van de links-rechtsdynamiek in het partijsysteem. Toegegeven, die analyse is ook al gemaakt in de jaren negentig. De CVP werd toen al beschouwd als een vogel voor de kat, en die voorspelling is niet uitgekomen. De implosie van de partij is uitgebleven. Maar de gestage electorale neergang is wel doorgezet, met uitzondering van de remonte tijdens de kartelperiode. Vandaag is de partij zover weggezakt dat het niet meer gaat om wat stemmen meer of minder, maar om het blote overleven. Had Bart De Wever vorige week de stekker uit de onderhandelingen getrokken, dan stond CD&V nu voor een verscheurende keuze. Ofwel de radicale anti-systeemkoers van de N-VA volgen, met het risico op een nieuwe nederlaag bij communautair geladen vervroegde verkiezingen. Ofwel kiezen voor Belgisch staatsmanschap en Leterme III, met het risico daarvoor in 2012 een gepeperde rekening gepresenteerd te krijgen en ook op lokaal vlak te worden weggespoeld. In beide gevallen zou de spanning tussen Vlaams- en Belgischgezinden in de partij zo hoog zijn opgelopen dat een fatale meltdown niet ondenkbeeldig was. Maar de keizer van Vlaanderen heeft uiteindelijk de duim omhoog gestoken, en gunt de zwaargewonde christendemocratische gladiator nog even uitstel van executie. Door de eigen deadline te laten passeren en akkoord te gaan met het scenario van de ‘overzomering’ neemt De Wever een belangrijk politiek risico. Temeer omdat Leterme intussen rustig kan blijven gloriëren in de schemerzone van de semi-lopende zaken. En Wouter Beke, die kan nu ‘in schoonheid’ afronden. Dat is zonder meer een mooie geste van De Wever ten aanzien van zijn vroegere kartelbuddy. Alleen bestaat er in de politiek niet zoiets als belangeloos altruïsme tussen partijen. Ongetwijfeld heeft De Wever iets in ruil gekregen van Beke, en niet weinig. De vraag is alleen wat.

------------------

Diagonaal herlezen

Als Vlaams Nationalist, bijna extreem geworden door het stuntelwerk in  de politieke wereld van de laatste decennia, geraakt ons geduld op. Het wordt tijd voor klare wijn. Om te beginnen bij de Tjeven. Laat de bokken zich afscheiden van de schapen, zodat deze bokken, samen met de bokken van de Sossen, een soort van zelfstandige LINXE vleugel gaan vormen, zodat de schapen van de andere kant kunnen aansluiten bij hun Vlaamse kameraden zowel de Lauwen van de NV-A als de hardlijners van het Vlaams Belang, in één gezamenlijk Vlaams Front, die het verhaal van het vooroorlogs VNV kunnen vervolmaken en afmaken. VNV staat voor Vlaams Nationalistisch Verbond, zodat via dit beladen begrip een soort triomf-naam zou kunnen herleven (Wirtschaftswunder is toch een toverwoord! – daarmee collaboreren zou wel eens levensreddend kunnen zijn….) , waardoor WO II in de Vlaamse Geschiedenis a.h.w. tot een voetnota van de Historie zou herleid worden. Op die manier zou er later over belgië gewoon kunnen gezwegen worden….

Tenslotte toch nog even over de repressie, want de houding der Franscouillons werkt op mijn systeem!, via de stem van Björn Roose zoals (asjemenou!) waarheidsgetrouw weergegeven bij het AFF, die gewoonlijk alleen bestaat om het Vlaams Belang het bloed onder de nagels te pesten……

Amnestie: de voorbije dagen een heet hangijzer. Voor sommigen is het echter altijd tijd om over amnestie te praten. In het februari-nummer van het Voorpost-blad Revolte zette Björn Roose, persverantwoordelijke van Voorpost en VB-personeelslid voor de regio Sint-Niklaas, nog eens op een rijtje waarom hij en anderen om amnestie vragen.

Björn Roose: “Ten eerste bepleiten we amnestie op grond van de uitspattingen van de repressie. (…) Ten tweede bepleiten we amnestie op humanitaire gronden. (…) Ten derde kan amnestie nog steeds bepleit worden op christelijke gronden (minstens voor de christenen onder ons). (…) Tenslotte kan amnestie bepleit worden met het argument (…) “dat meer dan honderd jaar anti-Vlaams Belgisch unitarisme noodzakelijkerwijze tot activisme en collaboratie moesten leiden”.  Op dat laatste gaat Björn Roose uitgebreid in. Een verhaal dat ook VB-voorzitter Bruno Valkeniers bovenhaalt in een door De Standaard geweigerde vrije tribune. Maar laten we Björn Roose verder citeren.

Björn Roose: “Ondergetekende ging het zich bijna beklagen dat hij geen kind of kleinkind van ‘zwarten’ is toen hij dat verwijt in het gezicht geslingerd kreeg. De repressie en de daaropvolgende, intussen meer dan zestig jaar durende, halsstarrige weigering om amnestie door te voeren, heeft dan ook hele generaties Vlaams-nationalisten voortgebracht. Met een beetje cynisme zou een Vlaams-nationalist zich haast dankbaar moeten tonen tegenover de Belgische staat vanwege deze aangehouden haat. Het is immers gemakkelijker te haten wat ons haat, dan te haten wat ons vergeeft. Alleen al om dát af en toe duidelijk te maken, om aan te geven dat de haat van de Belgische staat tegenover Vlaanderen onverminderd verder duurt, is het goed de amnestie te blijven eisen. Desnoods tot iedereen die er het rechtstreekse of onrechtstreekse slachtoffer van werd dood en begraven is. Desnoods tot we het alleen nog postuum kunnen eisen. Hoe ging dat liedje ook alweer ? O ja, ‘We zullen België, België, België trouw verraden, haat in ’t leven, haat in ’t graf.”

Gelukkig is zelfs na het ‘in overweging nemen’ van het VB-wetsvoorstel voor amnestie de kans klein dat het wetsvoorstel door een parlementaire meerderheid wordt goedgekeurd. Anders wordt het voor Björn Roose moeilijker om verder te haten. (Foto: Björn Roose (r.) probeert Manneke Pis een Vlaams kostuumpje aan te doen en te laten pissen op een Belgische vlag, actie op 29 januari 2011

Ondergetekende is verre van “een zwart kind” te zijn, veeleer het slachtoffer van de Duitse oorlogsmachine, omdat hij amper 7 jaar oud zijnde, in 1943 zijn vader verloor die stierf (door ziekte) opgelopen bij verplichte tewerkstelling voor de bezetter. De brave man deed gewoon zijn burgerplicht door in te gaan op de opeising en bekocht het, 8 dagen later, met zijn leven. Met een beetje goede wil was ondergetekende dus in het kamp van de “witten” terecht gekomen, om zoals de meeste witte brigadisten van na 4 Sept.’44, het recht op te eisen op voorspraak voor de vet betaalde postjes van het regime. Wat de Heer in Zijn oneindige wijsheid behoed heeft!

Als U dus mijn literaire keutels vrijwillig ondergaat, dan dient U te weten dat U te maken met een overtuigde, louter op rationele basis. Maar beter dan Björn Roose kan ik het niet gezegd krijgen!

-----------------------