_xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

1011

zondag 22 mei 2011

Een bos met allemaal wegwijzers

En vooral veel bomen, tot die het bos verbergen

-----------------------

Vlaamse paradox

ma, 09/05/2011 - 10:55 — Dave Sinardet

’t Gents Nieuw Pierke tekende voor dit plezierke

Laat ons het nog eens hebben over de staatshervorming. Wacht! Niet meteen omdraaien, die bladzijde, hoezeer ik begrijp dat het woord 'staatshervorming' u die intussen natuurlijke reflex ontlokt. Ik beloof, het zal hier niet gaan over de gewiekste tactiekjes en armetierige strategietjes van de partijen. Het is niet omdat de onderhandelingen daar nu al maanden toe herleid worden, dat we het niet over de grond van de zaak kunnen hebben. Iemand moet dat tenslotte doen.

Bovendien valt eindelijk enige inhoudelijke evolutie te melden, over de kinderbijslag. Waar lag het probleem? De partijen waren het eens om die te splitsen, maar niet over hoe dat in Brussel te regelen: via de gemeenschappen of de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (ok, weer zo'n woord waarbij u spontaan het hoofd afwendt, maar heb nog even geduld met mij).

In het eerste geval komt er in Brussel een Vlaams én een Franstalig systeem van kinderbijslag, in het tweede één Brussels systeem. Dat laatste model is de enige optie voor de Franstalige partijen, VLD, SP.A en Groen! N-VA was niet superenthousiast over die GGC-piste, maar enkel CD&V wou er echt niet van weten. Ze noemde het zelfs de belangrijkste reden waarom ze de nota Vande Lanotte verwierp.

Maar kijk, sinds enkele weken stemt CD&V toch in met de GGC-piste. Officieel ontkent de partij dat, want er is een akkoord over niets tot er één is over alles. Maar ondertussen stuurt men voorzichtige signalen uit, via zogenaamd louter persoonlijke verklaringen van mandatarissen.

Nu denkt u wellicht nog steeds: so what, moet het land hierover zo lang lam liggen? Begrijpelijk, maar toch verbergt deze technische kwestie fundamentele vraagstukken rond gelijkheid en gemeenschapsvorming.

Met haar verzet tegen de GGC-piste wou CD&V vermijden dat Vlamingen anders worden behandeld voor kinderbijslag naargelang ze in het Vlaams of Brussels gewest wonen. Nu bestaat die ongelijkheid voor gewestmateries al wel langer. Meest frappant voorbeeld was de jobkorting, de intussen afgeschafte paar honderd euro die de Vlaamse regering cadeau deed aan werkende Vlamingen. Tenminste, als ze ook in het Vlaams gewest woonden. Gevolg: in één en hetzelfde Brusselse bedrijf zag een in Vlaanderen wonende Vlaming de som op zijn rekening verschijnen, daar waar zijn Vlaamse collega met woonplaats in Brussel op de kin kon kloppen, samen met de Franstalige Brusselaar in het bedrijf, die zijn Franstalige collega uit de Vlaamse Rand dan weer wél beloond zag met een jobkorting. Kortom, de Vlaamse regering ontmoedigde de vervlaamsing van Brussel en stimuleerde de verfransing van de Rand. Ietwat in tegenstelling met haar ruimere beleidskeuzes. De ergernis onder Vlaamse Brusselaars was groot. Met de GGC-piste voor de kinderbijslag zullen uitkeringen volgens eenzelfde logica kunnen verschillen. Het alternatief is echter een ongelijke behandeling tussen Brusselaars en dus tussen inwoners van één stad. Ook dat wordt vaak als onrechtvaardig aangevoeld. Zo hekelden Vlaamse en Franstalige studentenvertegenwoordigers onlangs dat Brusselse studenten een andere prijs voor openbaar vervoer betalen naargelang ze aan een Vlaamse of Franstalige instelling studeren. De kinderbijslag in Brussel laten beheren door de gemeenschappen betekent dat iemand in dezelfde stad, hetzelfde bedrijf of zelfs hetzelfde gezin andere sociale rechten zal kunnen hebben, gebaseerd op een vorm van gemeenschapskeuze die steeds minder de complexe Brusselse sociale realiteit weerspiegelt.

De vraag is dus welke ongelijkheid je het minst erg vindt: die tussen Vlamingen of die tussen Brusselaars. Dat houdt ook een keuze in over gemeenschapsvorming: op basis van taal of op basis van een gedeeld territorium zoals een stad?

Hoewel, een echte keuze is dat niet. Want twee systemen van kinderbijslag in Brussel is zoals gezegd politiek onhaalbaar. Het enige alternatief is de bevoegdheid federaal houden. CD&V zat even op die piste (onder het motto 'less is more'). Maar omdat blijkbaar vooral de grootte van een staatshervorming belangrijk is, moesten andere splitsingen in de plaats komen, wat moeilijk bleek. Zeker omdat kinderbijslag met 5,5 miljard euro lekker aantikt voor een 'grote staatshervorming'.

Dus lijkt CD&V uiteindelijk haar visie op Brussel te laten varen, als gevolg van wat ik hier eerder al de 'Vlaamse paradox' noemde: wie Vlaanderen wil versterken, zal ook Brussel moeten versterken. Door van staatshervorming een politieke prioriteit te maken, was CD&V de voorbije jaren ongewild de belangrijkste architect van het lossen van de band met Brussel, waartegen ze zich nochtans steeds heeft verzet. Daar lijkt ook de partij zelf zich nu stilaan bij neer te leggen