Over een waarheid

Zo groot als koe….

--------------------------------

Gisteren las U hier, en dan nog uit mijn eigen koker, enkele pronkerige uitspraken over de viering van 150 jaar Italiaanse Eenmaking, waarbij ‘mijn hart van eedle fierheid beefde’ voor zoveel vaderlandsliefde.

Exemplarisch, noch min noch meer!

Toch voor ons, Vlamingen, die niet eens ons eigen vaderland in het hart mogen dragen, maar lijk Willem Tell in zijn  Zwitsers kanton de hoed van Kessler, de Oostenrijkse bezetter bovenop een paal, dien de te groeten. Wij ook, wij moeten nog altijd buigen voor de macht van een vreemde bezetter uit het Zuiden, die, toppunt van arrogantie, door een homofiele Italiaan wordt geleid.

Och! Dat ‘risorgimento’, waarvan de goegemeente hier in Italia de mond van vol heeft! Het begon toen in de roerige jaren 1860 de Hertog van Torino (Turijn in Piemonte, Lombardije) de opstand steunde van de legeraanvoerder Garibaldi, om de Paus (Rome) uit het zadel te lichten. Een na een betuigden de ooit zelfstandige stad-staten als Firenze, Venetië, Siena, enz., hun steun, en vochten mee met hem tegen de Pauselijke Zouaven (*) zodat alle landsstreken van Italië konden aansluiten in één koninkrijk, onder leiding van het Huis van Savoye, waar een beetje later de Seks-en Coburgers zouden deel van uitmaken, via de zuster van Leopold II, prinses Marie José, de goede vriendin van Adlof Hilter… De opstand stopte slechts voor de poorten van de Vaticaanse Heuvel, op het plein dat we nu kennen als het Sint Pieters Plein, waar de Paus zich verongelijkt had ingesloten. Eerst jaren later, met Mussolini kon de ‘reconsiliatione’, de verzoening door Het Verdrag van Lateranen (1929) bezegeld worden :de Paus deed afstand van al zijn gebieden, buiten de paar Km² van het Vaticaan, en enkele heiligdommen, verspreid in de stad Rome.

Na WO II verdwenen eerst Mussolini, als Premier, gevolgd door Umberto I, die na 23 dagen zijn vader Victor Emmanuele II van Savoye opgevolgd te hebben, als eeuwigdurende banneling het Italiaans grondgebied diende te verlaten.

Aan die ‘éénmaking’ kleefden natuurlijk hier en daar een paar ‘schoonheidsfoutjes’  die tot op de huidige dag niet bijgelegd zijn. Denk maar aan ‘Padania’ en de ‘Lega Nord’, de afscheidingsbewegingen in het Noorden, waartegen geen enkele Flamingant afkerig kan staan. Daar meer dan morele steun aan verlenen, zou volgens mij een brug te ver zijn. Want Ook Triëste is zo’n geval, terwijl Venetië ook al begint…dat ooit bij Oostenrijk hoorde, en nu nog bij bepaalde personen, heimwee doe rijzen.

Het is evident, dat waar ooit het nieuwe komt, het oude zal afgedaan hebben.

Erger (maar meteen ook veel duidelijker) is de situatie in, volgens de Italianen in de Provincia Alto Adige, en volgens de Duits sprekende bevolking aldaar, Süd Tirol. Deze laatsten, van oorsprong Duits sprekende Oostenrijkers hebben 100% gelijk, want pas na WO I werden zij door de Geallieerden weggeschonken als oorlogsbuit aan de Italianen.

Net zoals in WO II stonden de Italianen voor de verscheurende keuze welke partij te kiezen. In  WO II lagen de zaken veel gecompliceerder, tot bleek dat de Geallieerden, en niet Hitler, aan de winnende hand was. In WO I bleef Italië helemaal buiten de strijd, al was de neutraliteit meer gericht op de Geallieerden. Tot bleek dat Duitsland-Oostenrijk zou verliezen. Daardoor herinnerden zij zich plotsklaps heel wat lang vergeten grieven, en vielen meteen Oostennijk in de rug aan. Wat militair een hachelijke onderneming bleek en Italië in feite gered werd door de bel, die het einde van de vijandelijkheden inluidde. Maar gewiekst als alle Zuidersen altijd zijn, konden zij als ‘oorlogsbuit’ een stuk van Oostenrijk uit de brand slepen, waar hun legers in de verste verte nog niet eens waren doorgedrongen : ion de Oostenrijkse Alpen. Oostenrijk was verslage, en had geen andere keuze dan in alle richtingen grondgebied af te staan : aan Polen, aan Hongarije, aan Italië…

Waarom de toestand aanhoudt?

Is weer zeer eenvoudig uit leggen, en moet ons, Vlamingen bekend in de oren klinken. Na de annexatie werd het onderwijs, de rechtspraak, de ambtenarij, de politiek, enfin geheel de bovenlaag, volledig ver-Italiaanst, zoals Vlaanderen verfranst werd.  Denkt U nu dat die lievekindjes zo maar vrijwillig hun bevoorrechte positie zullen opgeven?

Als het nog lang duurt, zal het rap gedaan zijn….

Wij Vlamingen kennen dat liedje al dubbel zo lang : geen 90 jaar maar 180 jaar….

--------------------------------

(*) De legerbenden van Garibaldi, een soort rover-hoofdman, trokken rovend en plunderend gans Italië door, maar vooral de Pauselijke Staten, wegens de grote rijkdommen. Ze werden slechts éénmaal met goed gevolg gestopt door de Pauselijken, die, zoals toen gebruikelijk, ook slechts huurlingen waren uit Zwitserland, Duitsland, Nederland, en.. Vlaanderen.

Die voor Garibaldi vernederende veldslag (waar hij trouwens niet eens bijwas : hij was met een kleine voorhoede doorgereisd naar Rome) vond plaats op de flanken van de Monte Landra, een berg(je) aan de oevers van het Meer van Bolsena, op de weg, de Cassia tussen Siena en Rome.

Dat is, toevallig of juist niet, precies op de plaats waar ieder voorjaar mijn erwtjes staan….