Mensen verschillen. Landen verschillen. De aarde verschilt, de grond verschilt, en zelfs de hemel boven de hoofden is overal anders. Hieronder schrijft iemand met nuchtere koopmanskijk in Iskander over Japan. Ghiapone, lees ik in de Italiaanse kranten, waar men na 5-6 dagen, weer min of meer terugvalt op de dingen van elke dag.

Een van die dingen is de 150^ste verjaardag van de Eenmaking van  Italië, overal gevierd met veel luister en nog meer bombarie. Op zijn Belgisch zou ik zeggen, maar dan 100 keer erger, en vooral veel gemeender. Waar er in officiële speeches open en bloot gezegd wordt dat er in het verleden fouten werden gemaakt, dat er (hoe bestaat het!) grote verschillen bestaan tussen het Noorden en het Zuiden, maar dat de gezamenlijke toekomst veel belangrijker is.

Het klinkt allemaal zo bekend in de oren, en daarom hier het verhaal van een politieke discussie hier met de buren : Alessandro, rasechte Italiaan, gepensioneerd militair, en Remi, filosoof, de bed-and-breakfast man die helemaal uit Noorwegen is komen aanwaaien om hier constant te overwinteren. Tegenstellingen tussen Noord en Zuid : hadden ze alle twee ook, wat was er dan verkeerd met ‘Belgio’ dat daar helemaal niks meer lukte? Noord Italië was toch ook veel werkzamer, dus rijker, enz., dan het arme Zuiden? Idem dito in Noorwegen….

Ik zag hun ogen niet-begrijpend oplichten, toen ze hoorden, dat in ‘Belgio’ het arme Zuiden al 180 jaar baas speelde over het rijke Noorden. Dat ze van uit hun superioriteitsgevoel van Frans sprekenden meenden het recht te hebben om baas e spelen.

Dat Flanders daar nu eindelijk genoeg van had gekregen en nu eindelijk een oplossing wilde, maar dat die Walloni alleen wilden samen blijven mits er deze status quo werd aangehouden : kijk! Ineens was de politieke situatie in Belgio klaar als een klontje. 65% Vlamingen tegen 35% Francofonen : dat was toch een fluitje van een cent om in het Parlement de situatie recht te zetten!?

Probeer dan maar eens uit te leggen, dat de Vlamingen altijd tot de dag van gisteren akkoord geweest waren, om in de Grondwet te verankeren, dat de Francofonen ten allen tijde alles kunnen afgrendelen, blokkeren, veto’s tegen inbrengen, enz., zodat er de facto een ‘Belgisch Model’ van consensus-democratie is ontstaan waar 65/35 gebetoneerd werd tot 49/51…..

De opkomende vraagtekens in hun ogen werden voorkomen met uit te leggen dat het in feite als 50/50 uitgelegd wordt, maar dat de Koning de man op wip blijft….

De rest van het verhaal? Wel…Met in het achterhoofd het verschil in ‘gedachtengoed’ tussen 2 Vlaamse diva’s, La Liekens (horesco referens!) en La Morel : die twee buren, Italiaan en Noor, hadden ineens Het Licht gezien, vooral nadat ze dat ‘cordon  sanitaire’ tegen iedere Vlaming die deze flagrante onrechtvaardigheid durfde aan te klagen, ook begrepen hadden. En ja! Heel die rimram van Europa was in feite de weerspiegeling op groter schaal van ‘Het Belgisch Model’.

En dan hoor ik de speeches deze morgen van Napolitano, het Italiaans Staatshoofd van bijna 90 jaar jong, ex-communist, algemeen geliefd en welbespraakt : dan denk ik : wat hebben Italianen dat wij, Vlamingen, niet hebben? Dat hier, al dagen lang op voorhand, op alle zenders ‘Het Slavenkoor’ van Verdi (de bekende aria’s) wordt uitgezonden : zou dat daar iets mee te zien hebben? Waarom zou mij nu, tegen het middag-uur, een grote ‘Dedju’ ontsnapt zijn, als alle Staatszenders ineens blijken een ‘Santa Missa’ uit te zenden. In Latino….

En dan weer “Ghiapone” : ook daar toont het volk aan de wereld wat het in petto heeft…Wilskracht, de kracht om te overleven. Italië, als enig Zuiders land, houdt stand en doet het stukken beter dan Portugal, Spanje en Griekenland, en Noorwegen is zelfs het verst gevorderd in de bemeestering van de Muzelmannerij.

Waarom zou Vlaanderen dan nog achter blijven?

----------------------------------

Gedijen bij rampen

15-03-2011 - Sylvain Ephimenco - Trouw

Iskander

Het is waar dat je veel moeite moet doen om over de natuurrampen die Japan hebben getroffen te kunnen (blijven) schrijven. De woorden zijn vaak onvindbaar of klinken hol en obligaat.

Empathie en compassie kun je maar een keer kenbaar maken. Wat zou je hier aan toe kunnen voegen zonder in pathetische stijlfiguren te vervallen? Dat we allemaal Japanners zijn?

Een natuurramp, las ik hier en daar, gebeurt gewoon en that's it. Niets aan toe te voegen. Tegelijkertijd klinkt het bijna als een verraad aan onze menselijkheid en solidariteit om na 48 of 72 uur tot de orde van de dag over te gaan. Om op maandag, met een schuine blik die de reddingsoperaties op het scherm blijft volgen, over het proces Wilders of de iPad 2 te schrijven.

De beelden die dit weekeinde ons bereikten, hebben me, en vele van ons, diep geraakt. Niet alleen die van het natuurgeweld en de posttraumatische aanblik van de verwoestingen. Maar ook, gevangen door diverse tv-lenzen, het fragmentarische portret van een volk dat met waardigheid, moed en discipline zijn lot ondergaat.

Heel verrassend, zeker voor wie de geagiteerde en luidruchtige menigten uit de Arabische landen een hele winter heeft gevolgd. Wellicht schuilen achter deze stoïcijnse houding culturele en religieuze aspecten. Ik heb in ieder geval geen beelden gezien van groepen jammerende Japanners die, de vuisten ten hemel geheven, God opriepen of aansprakelijk stelden voor deze ellende.

Voor de Japanners kwam de straf niet van boven en dit is, in een wereld die zich te vaak in religieuze emoties verliest, een hele opluchting. Je kunt de schade in miljarden kwantificeren, de tsunami-golf in meters en de aardbeving in punten evalueren. Maar slechte of goede karma zijn begrippen waarvoor geen schaal of tabel bestaat. Zoals ook voor het collectieve leed geen meetapparatuur bestaat.

Een ander aspect dat me trof is dat Japan met deze tsunami in zijn identiteit frontaal is getroffen. Op school al leerde ik dat de Japanse eilanden weinig wooncomfort aan hun bewoners kunnen bieden. Bergen vertegenwoordigen 71% van de totale oppervlakte en slechts iets meer dan een vijfde van het land is bewoonbaar. Daarom zit de bevolking op die smalle kuststroken opeengepakt. Met soms een dichtheid per vierkante kilometer die voor een hele regio 800 inwoners bedraagt. En het zijn die drukke stroken, waar de Japanse ziel is verankerd, die door de tsunami zijn weggeveegd.

Gisteren werden de hele dag voortekens waargenomen van een mogelijke derde ramp. Na de beving en de vloedgolf, nu de meltdown in nucleaire reactoren. Uitgerekend nu wordt hier en daar door zogenaamde natuurbeschermers de kans gegrepen om hun gelijk te halen. Om te demonstreren tegen kernenergie of zich voor de volgende verkiezingen alvast te profileren. Alsof sommigen stiekem op explosies en straling hopen om in hun gelijk te worden bevestigd. Partijbelang en politiek opportunisme gedijen ook goed bij rampen..

-------------------------

Pssst

Dat vele tientallen mannen met ware doodsverachting noodgedwongen doordringen tot de kern van de smeltende reactoren om de Apocalyps te bestrijden, terwijl de hele wereld ter hulp snelt : dat zijn heroïsche tijden die voor altijd in het collectieve geheugen van de gehele mensheid zullen verankerd blijven.

Waarlijk, als voor 2011 er een ‘Grootste Mens van het Jaar’ moet verkozen worden : zich wenden Fukushima…