Ieder zet op zijn kop wat hij/zij wil.

Zelfs een pannenkoek….

--------------------------

Kijk verder dan een hoofddoek

11/03/11, 07u25 De Morgen

--------------------------------------

Oud-journalist Tessa Vermeiren zegt dat in het hoofddoekendebat van de voorbije jaren zin voor nuance, menselijkheid en rechtvaardigheid zoek zijn geraakt. "Ze zijn overstemd door anekdotisch geschreeuw."

--------------------------------

Het ontslag van het meisje met hoofddoek bij Hema in Genk en de berichtgeving daar rond toont weer eens aan hoe fragmentarisch we kijken naar gebeurtenissen. Hema beroept zich in een standaardmededeling die naar alle klagers wordt gestuurd op de regels en gewoonten in België. Zuhal Demir van N-VA springt mee op de kar en windt zich op over het verschijnen van een sp.a-medewerkster mét hoofddoek in een kamercommissie. Geen van beiden heeft steekhoudende argumenten.

Meyrem Almaci (Groen!) verwijst in een opiniestuk naar de zaak-Remmery in 2004. Waar er ook een perfide actie werd georganiseerd tegen een werkneemster met hoofddoek. We blijken ons dat nauwelijks te herinneren.

De geesten zijn opgeschoven. Waar in 2004 nog de sympathie neigde naar de kant van het bedrijf dat zijn werkneemster niet wou ontslaan, is dat nu anders. We weten ook niet bewust meer dat in Belgische ziekenhuizen verpleegsters en dokters, moslima's die een hoofddoek dragen, vaak een soort uniformkapje krijgen. Net zoals in Nederland moslima's, werkneemsters bij Hema, een uniformhoofddoekje kunnen dragen.

Onderwijs en werk
Jo Libeer van Voka, wees in Terzake op de vrijheid van bedrijven om hun eigen kledingpolicy te bepalen, maar mist de kans om een voorbeeld te stellen. Nochtans werkt bij Voka een hooggestudeerde adviseur mét hoofddoek. Haar capaciteiten waren belangrijk bij haar aanwerving, niet haar hoofddoek.

Het is niet met het gevecht tegen de hoofddoek dat we de moslima van de eventuele onderdrukking zullen redden. Maar met onderwijs en werk.

Indien N-VA daar op gaat inzetten, dan wordt haar verhaal over 'inclusief nationalisme' geloofwaardig. Niet wanneer ze haar allochtone parlementslid snel op de populistische trein laat springen. Wat zij in Terzake als warrige argumentatie te berde bracht, getuigde niet van een brede en inclusieve visie op samenleven.

Genk is bij uitstek een laboratorium voor samenleven, het is een van de meest diverse centrumsteden van Vlaanderen. Zoals Fouad Gandoul, voorzitter van het Genkse Forum Samenleven in Diversiteit, in een opiniestuk op Facebook schrijft, zijn de jongste jaren de helft van de kinderen die daar worden geboren van moslimouders. En dan hebben we het nog niet over al die andere nationaliteiten en Vlamingen van buitenlandse origine die daar leven. Hoe gaan we het 'samenleven' bevorderen? Want Genk is natuurlijk slechts één plek in Vlaanderen. We hebben dus geen keuze en ontkennen is een kortzichtige houding.

Wanneer je een afwijkende stem laat horen, en pleit voor echt inclusief samenleven, word je al snel aan de kant geschoven als links en naïef. Naïef tot daar toe, maar 'links' dat kan al helemaal niet meer in deze tijd.

Wanneer je het reducerende discours over 'het grote moslimgevaar' niet onderschrijft, zijn er heel wat medeongelovigen die je klasseren als 'niet van ons'.

De recente revoluties in Tunesië en Egypte, gedragen door jonge mensen die een ander leven willen, die niet langer willen worden behandeld als onwetende kinderen door schatrijke, wrede dictators, en door het Westen dat die despoten de hand boven het hoofd hield en houdt, zijn niet te verklaren vanuit een groeiend moslimfundamentalisme. Integendeel: ze zijn een schreeuw om vrijheid en waardigheid.

Toch blijven wij hier in Europa moslims nog steeds behandelen als kinderen. Wij pretenderen voortdurend beter te weten wat goed voor hen is. Gezaghebbende politici kondigen eenzijdig af dat de multiculturele samenleving mislukt is.

Nu die artificiële kindertijd op internationale schaal lijkt af te lopen, is het misschien ook het moment om de relaties hier opnieuw te bekijken. Om verder te kijken dan geloof. Verder dan een hoofddoek.

Net zoals de jongste jaren luid verkondigd werd dat moslims geen aanleg voor democratie hebben, zo geloven wij op kleinere schaal nog steeds dat ze niet voor zichzelf kunnen denken. Wij projecteren al onze angsten op hen en realiseren ons niet eens dat we zelf de radicale karikaturen creëren, waar we ons achteraf aan ergeren. We willen de moslims liefst niet zien en denken dat dat onze gemoedsrust zal bevorderen.

Als we echt zouden kijken en ontmoeten, zouden we jonge gezinnen zien met aspiraties voor hun kinderen, studenten met ambities. En jazeker, ook mislukkelingen, gefrustreerden, mannen en vrouwen die zijn gaan haten. Dat soort mensen tref je nu eenmaal vaker aan in de onderlaag van een maatschappij waar mensen geen stap verder komen, omdat de prioriteiten elders liggen dan bij het rechtvaardig verdelen van de middelen.

Ik kan perfect als ongelovige leven en naast mij gelovigen weten. Ik stoor me niet aan een nonnetje met een houten kruis, een moslima met hoofddoek, een Jood met een keppeltje. Ik leef zonder bekeringsdrang en zonder vervolgingsfantasieën. In mijn omgang met gelovigen van alle gezindten weet ik dat dit over het algemeen voor hen evenzeer geldt.

Ik staar me niet blind op extremen. Ze zijn er en ik vind dat die met luide stem en met daden moeten veroordeeld worden. Maar ik ben wel van oordeel dat de nuance en de menselijkheid hun rechten hebben én dat de rechtvaardigheid zoek is. Tussen 2004 en 2011 is dat allemaal toch wel verloren gegaan in het luide anekdotische geschreeuw. In een verharding en verrechtsing, in het ieder voor zich, in een steeds grotere tweedeling van de maatschappij.

Het wordt hoog tijd dat we weer een brede visie ontwikkelen op samenlevingsproblemen en dat we ons opnieuw realiseren dat de scheidingslijn niet door een of ander heilig boek wordt bepaald, maar door de sociaal-economische positie van mensen in deze ongenadig harde maatschappij in crisis.

Opstand komt er omdat mensen niet kunnen deelnemen aan het 'normale' leven. En dat geldt niet alleen voor het Midden-Oosten of Noord-Afrika.

-----------------------

Pssst

Wel Wel Wel! Daar is ‘De Zaak Remmery’ weer daar, waarmee zelfs Albèèr Dernier zich heeft laten belachelijk maken. Het blijft wel degelijk stil over zowel die anonieme briefschrijver als over de scheve schaats van betrokkenen. Kunnen we best inkomen, want overspel wordt in bepaalde middens beloond met een klein ere-moordje of zo. Een  ‘fait dicers’, vooral als de tortelduifjes zich in de anoniemerij terug getrokken hebben.

En ach! Als iemand nu een kopvod opzet, of een pannenkoek op het hoofd zet : agge mo leut êt! Maar als, buiten alle uitleg om, die kopvod eigenlijk symbool staat voor een nakende vreemde overheersing, dan hebben wij ineens wel bezwaren.

Stel U voor dat iemand uit een ver land ons komt vertellen over die eigenaardige gewoonte van de nieuwe buren, de nieuwelingen, die elkaar met gestrekte rechterarm begroeten en in rijen van 3 over de straat marcheren. Wij, met onze ondervinding over dergelijke fenomenen, zouden rap over onze ervaringen met dood en vernieling vertellen….Al doet die gestrekte rechterarm voorlopig geen vlieg kwaad.

Zodra U mij newijst dat noch die gestrekte rechterarm noch die Godsdien st van de Wrede gevaarlijk zijn, blijf ik op mijn hoede. Het is niet mijn schuld dat ik op straat of in de tram elke vreemdeling nauwlettend onderzoek met de ogen of hij geen mes, geen bom en al zekerlijk geen kromzwaard draagt…