Met excuses aan alle vertegenwoordigers

Van het geslacht der vos-achtigen….

------------------------------

JaJa, boer! Als de vos de passie preekt, let dan op Uw ganzen. En let AUB dubbel hard op, als die vos Sinardet heet! Want dat is een vos in ganzennveren waar het water en de waarheid zo van af lopen. Die is effectief waterdicht voor de waarheid!

Hij brengt het waarachtig nog zo ver, dat ik mij als Vlaams Blokker nog  genoodzaakt zie den Bart te verdedigen! Dat is nu juist de truuk van elke Linxe Rakker : achter de schijn van waarheid, de lezer meetrekken naar de eigen overtuiging. Dat kan op een sublieme manier, wat zelden voorkomt. Meestal gaat hun lompigheid zo ver, dat ze op staande voet doorzien worden. Sinardet dus….

Wat men ze wel moeten toegeven (en dat stond, met een lichte overdrijving, reeds in de Bijbel) is dat de kinderen van de Duisternis veel behendiger zijn dan de kinderen van het Licht. Ze zijn zeer bedreven in de kunst van ‘het goed te kunnen uitleggen’. Zelfs de Leterminator heeft zich in die kunst bekwaamd! Ze kunnen zelfs uitleggen, wat helemaal niet uit te leggen is. Voorbeeld : het begrip ‘solidariteit’. Voor ieder normaal mens is solidariteit een 360°-graden begrip : het werkt in alle richtingen. Voor Linx-Menschen, vooral als dat ACW/ABVV-achtigen zijn, werkt dat selectief. Daar is solidariteit een alleen werkzaam in de gewenste sector. Eigen volk? Kan verrekken. Onze onderdrukkers (bezetters) die hun levensverzekering zijn : die moeten gesteund tot voorbij de bedelstaf. Onze bedelstaf, uiteraard, niet de hunne! Transfers? Die zijn, in hun ogen normaal. Van ons armzalig pensioentje iets menswaardig maken? Daar is geen geld voor. Onze ouderlingen deftig opvangen? Daar is geen geld voor. Onze armen, die te beschaamd zijn om te bedelen bij de OCMW’s : daar is geen geld voor. De solidariteit heeft alle kassen leeggezogen, à rato van € 12,5 miljard per jaar….Voor dat bedrag had Vlaanderen ieder jaar 4 Lange Wappers kunnen aanleggen,  en waren onze havens met wereld-potentieel al veel langer ontsloten geweest voor hun hinterlanden. Dan hadden wij al lang deftige spoorweg-verbindingen gehad voor onze pendelaars, met deftig materiaal, maar vooral voor het goederenvervoer. Om zodoende de wegen te ontlasten. Maar..daar is geen geld voor! Als Zeebrugge ooit een ietwat bredere infrastructuur moest krijgen, dan moest er een ‘scheepslift’ komen, of een ‘hellend vak’ want Wallonië moest zijn deel van de geldwafel krijgen. Luik heeft een miljarden verslindend station, maar geen reizigers. Scharrelroi heeft een ‘Métro Léger’ die al 20 jaar aangelegd is als industrieel erfgoed in verval. Mons, eveneens zonder reizigers en met slechts twee sporen, krijgt een station met de allure van het Antwerps Centraal Station, louter en alleen omdat het goed is voor de plaatselijke tewerkstelling. Mons is de fief van de Italiaanse wonderboy Di Rupo, die aan zijn kiezers belooft : Nous en sortinrons! Vous pouvez compter sur nous! Komt zo uit een slechte Italiaanse maffia-film over Le Roi Soleil!

Om duidelijk te zijn over de Linx-Menschen, collabo’s van de Parti Scandale : Sinardet beschrijft (grotendeels exact en accuraat) de kwaliteiten (en de gebreken) van zijn slachtoffer, maar hij verbindt die met zijn eigen overtuiging : BDW heeft gewoon alles geleerd van Steve Stunt, Vrede zij met Hem, en is in feite niets meer dan een soort Anciaux. Anders gezegd : BDW zou nergens staan zonder God Steve : wat is die BDW een flauwe imitator! En secondo : de vergelijking met Anciaux is nadelig, want de doorsnee-Vlaming is afkerig van het groot kind Anciaux.

In vogelperspectief zou ik zeggen : van tijden van nefaste verkeerd aflopende regerings-onderhandelingen met de Beek-van-de-Laatste-Kans, is men imitatie-tijden aan het fabriceren. Marie Rose Morel boekt succes door de media te betrekken in haar ziekte? Marianne Thyssen gaat mee in de slipstream : er moet alleen een op het eerste zicht logische gelegenheid gevonden worden. Die wordt geboden door De Morgen, zoals U weet het ledenblad van het ACW. Maar niet getreurd : de neuzen staan nu in dezelfde richting : België en de Belgische Vetpotten overeind houden. Schouder aan schouder met De Schandaard en met Madam Béatrice Saccoche van Le Soir. Onder de welwillende blikken van Tante Libre Belgique en haar nichtje Le Vif/L’Express….

Wouter Beke is eindelijk! door Coburg, op gezag van de PS, belast met de regeringsvorming, in de hoop dat de CVP van nu rap weer verkast tot de CVP van vroeger, de partij met zin voor verantwoordelijkheid, en overgaat tot de klassieke orde van de dag, zonder de Niveanen. Di Rupo heeft ons verwittigd : zijn partij, met al de andere Franstalige partijen in haar spoor,  stemt in geen geval de Ontbinding van de Kamers, zodat er geen nieuwe verkiezingen kunnen komen. Dus overal wordt de CVP zoveel mogelijk in beeld gebracht. Dat werkt wervend! Watje Declerck mag op TV de politie komen aanmoedigen die eerst een gangster klist, om te moeten vaststellen dat die vlugger thuis zit dan zij. Het is een zaak van meer dan een week oud! Meisje Ingetje Vervotje mag spelenderwijze komen uitleggen hoe hard ze wel werkt, om dan ’s avonds te ‘ont-stressen’ door te mediteren op de foto van een hondje die ze uit de gazet heeft gesneden. Kijk, hier is dat hondje (Camera en close up). Toch ’n lief ding, nietwaar?!

Ze doen het zodanig opvallend, dat het ordewoord er te dik op geplakt lijkt. BDW heeft via de media zijn bedje kunnen spreiden : laten we hem dat nadoen….

-----------------------------

Bart is Bert 2.0

ma, 07/03/2011 - 17:44 — Dave Sinardet

Nieuw Pierke

'Steve is God'. Zo resumeerde een beruchte kop van De Morgen het politiek-mediatieke krachtveld, daags na de stembusslag van 2003. Achteraf bekeken was de verheffing tot goddelijke status van de gezelligste socialist van Vlaanderen misschien wat overhaast. Immers, Steve was nooit zó alomtegenwoordig als Bart dat vandaag is.

Want Bart is werkelijk overal.

Twee weekends terug verscheen hij zelfs in drie verschillende universa: het mainstream-populaire Vlaanderen van De nacht van de televisiesterren, het progressief-alternatieve Vlaanderen van Humo's Pop Poll en het rechts-nationalistische Vlaanderen van het Vlaams Nationaal Zangfeest. Drie subculturen met traditioneel hun eigen helden, idolen en mascottes, die nu gezamenlijk voor Bart zijn gevallen.

Vooral de twee laatsten liggen cultureel-ideologisch op andere planeten, hoewel ze vorige week zondag plaatsvonden in aanpalende zalen. Voor Bart was het van Zangfeest naar Pop Poll echter zowel letterlijk als figuurlijk een kleine stap. Wie daar de politieke betekenis niet van ziet, kent niets van politiek.

Dat geldt voor al de light entertainment performances van de N-VA-voorzitter. Daarmee boorde hij niet enkel een nieuw en veel breder kiespubliek aan, subtiel en intelligent vult hij die optredens inhoudelijk ook veel politieker in dan zijn meeste collega's. Wanneer hij in De slimste mens grapjes maakt over de maquillage van Elio Di Rupo of langs zijn neus weg zonder tegenspraak beweert dat België de grootste staatsschuld ter wereld heeft, is dat uitermate politiek. 'De beste politieke communicatie is communicatie die niet politiek lijkt', zo schreef De Wever zelf ooit.

Niet dat al die programmamakers deel uitmaken van één of ander Vlaams-nationalistisch complot (al ontwaarden Vlaams-nationalisten wel een socialistisch complot toen Steve nog god was - en bespeuren ze dat vandaag nog steeds in elk interview met Caroline Gennez). Hij wordt vooral gevraagd omdat hij met zijn verbluffend retorisch en communicatietalent garant staat voor spitse humor en geestig entertainment.

Geef Bart een format en hij zal erin passen. En, opmerkelijker, zijn geloofwaardigheid niet verliezen. Welke andere politicus slaagt erin guitig te poseren op de cover van P-Magazine met de nieuwe Miss België, aanstalten makend om haar lint door te knippen, om aansluitend quasi als staatsman te worden opgevoerd voor een analyse van de staat van de natie op Radio 1? De Wever raakt ermee weg, onder meer omdat hij zijn lichte optredens drenkt in ironie. Hoezeer hij als politicus tegen het postmodernisme strijdt, zozeer is hij er als mediavedette de belichaming van.

Zoals goede politieke communicatie niet politiek lijkt, lijkt een goede mediastrategie niet strategisch. De Wever managet zijn imago nochtans zeer bewust: de blijvende focus op zijn frituurbezoeken - waar elke programmamaker zonder inspiratie nog maar eens een interviewtje rond bouwt - bestendigen zijn volks imago. Hij heeft de werkwijze van goddelijke voorganger en volksjongen Steve goed bestudeerd. Met dat verschil dat Stevaert niets over zijn privéleven loste. Daar zit De Wever eerder in de traditie van - bien étonnés de se retrouver ensemble - Bert Anciaux. In de jaren 1990 dreef Anciaux als eerste de grensvervaging tussen privé en politiek zeer ver door. Het paste in een trend: politici werden BV's, BV's werden politici. De intellectueel De Wever gruwde destijds van de emo-politicus Anciaux. Vandaag is Bart een verbeterde en efficiëntere versie van Bert. Een Bert 2.0. In Het Laatste Nieuws moest 'ons Damienne' baan ruimen voor mevrouw De Wever, terwijl de kroost De Wever zijn opwachting maakte in Dag Allemaal.

Waarschijnlijk helpt De Wevers goed ontwikkeld cynisme hem in zijn mediastrategie. Wie zijn columns herleest weet dat hij tot voor enkele jaren niet bepaald warmliep voor 'de inhoudelijke middelmatigheid van het aanbod tijdens primetime' waarin hij nu wel eens opdraaft. Is de man die onlangs in een luchtige tv-quiz op ontzagwekkende wijze tien actrices wist te herkennen aan hun blootgestelde boezems, werkelijk dezelfde die in 2005, verwijzend naar collega columnist en toenmalig Slimste Mens-jurylid Marc Reynebeau, nog sprak over 'intellectuelen die ernstig genomen willen worden terwijl ze in luchtige tv-quizen graag commentaar geven bij de zoektocht van Greet Op De Beeck naar twintig synoniemen voor het woord 'vagina'?

Niet dat De Wever op alle punten afwijkt van zijn vroegere lijn. Hoewel hij stilaan in elk entertainmentformat zijn ding deed en ook in politieke programma's zelden kritisch bejegend wordt, blijft hij zich standvastig profileren als slachtoffer van het linkse consensusdenken en het Belgische establishment.

Verscheen op 07/03/2011 in De Standaard, in het kader van de tweewekelijkse column van Dave Sinardet op maandag. Voor eerdere afleveringen, zie hier....

------------------------

Sinardet, Sinardet : de man kan er ook nix aan doen, maar zijn naam doet mij denken aan iets dat Sinister is. Ik geloof niet in de voorbestemming van de mens, maar toch, maar toch!

Zeg mij Uw naam, en zal zeggen wie ge zijt!