De aardappeloogst - Millet

---------------------------

Sharia in Spanje: Weg met de honden!

E.J. BRON - 24 FEBRUARI 2011

Waarheen het leidt wanneer in naam van de grenzeloze vrijheid van godsdienst wordt ingegaan op steeds meer eisen van Mohammedanen, is te zien aan een actueel voorbeeld in Spanje: Nog meer eisen! Nog meer sharia!

In de Catalonische stad Lleida eisen de islamitische verenigingen nu dat met onmiddellijke ingang alle honden uit het openbaar vervoer en ook uit de overwegend door Mohammedanen bewoonde stadswijken worden verbannen.

Een dienovereenkomstige aanvraag aan het stadsbestuur hebben ze al ingediend. Honden gelden voor Mohammedanen als »onreine dieren«, zwarte honden gelden zelfs als »shaitan« (duivels). Zwarte honden mogen islamconform in principe altijd gedood worden. Daarom vonden er in Turkije ook steeds opnieuw massale slachtingen van honden plaats, die daarna in massagraven werden begraven.

In Lleida beweren de daar wonende Mohammedanen, dat de aanwezigheid van honden in hun stad »hun religievrijheid zou beperken en hen het onmogelijk zou maken om volgens de richtlijnen van de koran te leven«. Daarom zouden ze weg moeten.

Ook hier in het land weigeren steeds meer islamitische taxichauffeurs om honden mee te nemen, ja, zelfs blindengeleidehonden laat men staan.

Het wordt tijd, dat er eindelijk paal en perk wordt gesteld aan de »grenzen van de godsdienstvrijheid« en dat er bij toekomstige politieke beslissingen en wetgeving meer rekening wordt gehouden met de »ongrondwettigheid van de islamitische godsdienstuitoefening«.

Onze dressuurelites zullen waarschijnlijk pas dan wakker worden als de eigen schoothond door de religiepolitie wordt afgehaald.

Bron:

http://www.pi-news.net/2011/02/scharia-in-spanien-weg-mit-den-hunden/

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

-------------------------

Niet te vergeten…..

Weet U, er is iets in de lucht ddie maakt dat die twee, Muzelmannen en honden, elkaar niet kunnen luchten…Bewijs : de eigen herdershonden.

Eerst lichtten zijn trouwe hondenogen lachend op, toen hij de dubbele bodem van Baasjes titel (hierboven) door had. Maar dan vielen zijn blikken op de plaats des onheils, vermeld in de tweede titel : Spanje!

De reconquista is dus tevergeefs geweest, ze zijn terug! Eerst in Spanje, dan in Griekenland, en daartussen ligt het rijke Italië, met Rome als hoofdstad der Christenheid van het Westelijk Rijk. In 1483 veroverden zij reeds het Oostelijk Rijk, met het rijke Constantinopel, de stad van Constantijn de Grote, thans Istanbul aan de Bosporus. Zij verbouwden de Aya Sofya (De heilige Wisjheid) van Christelijke Basiliek tot moskee, zoals ze willen doen met de Sint Pieter in Rome…

Onze Nero, een uit de kluiten gewassen Duitse Herder, zoals U weet, is daar juist zachtjes jankend en met ingetrokken staart naar buiten gegaan, om bovenstaand bericht over zijn Spaanse lotgenoten door te geven aan zijn twee broers. Normaal begroeten die drie elkaar, na elke korte afwezigheid, door luid blaffend als om prijs tegen elkaar op te springen. Normaal ook draaien ze eerst uitdagend rond elkaar met opgestoken staarten, als gekrulde vlaggen, om vervolgens lijk 3 cavaleriepaarden in volle galop rond het huis te stormen. Nu hebben ze die ceremonie overgeslagen, en liggen naast elkaar met de tong uit hun bek, naar binnen te kijken. Afwachtend.

Ja, ik weet het! Dat zijn pas echte racisten!

Dat hebben we zien groeien van toen ze nog heel klein waren en hebben het niet kunnen voorkomen.

Het zit zo. Op de wekelijkse dinsdagmarkt, waar ze toen wel eens mee mochten, tot groot jolijt van de Italiaanse mama’s die bijna vochten om die teddybeertjes die amper boven hun pootjes uitkwamen, te mogen knuffelen. Tot die ene gesluierde gestalte zich geschrokken uit de voeten miek. Zij had de puppy’s gezien (geroken?) maar de puppy’s eerst haar niet. Tot hun scherpe reukzin de vrouw toch nog inhaalde en zij, amper een vuist hoog, persé luid blaffend wilden gaan aanvallen.

Stel U voor : die ene Madam (Ja? Ze had geen bommengordel, want we zagen haar nadien toch nog terug) die we een zeldzame keer daar op die plaats zagen, deed geen vlieg kwaad, al liep ze als een donkere schim tussen de menigte.

Sindsdien vlucht ze ons, zelfs met de blikken, ook als we geen hond mee hebben. Want ondertussen zijn we slimmer geworden : zij kunnen niet meer overal mee. Wel in de dorpjes, maar niet meer in de steden, waar zoals overal elders in Europa, dompelaars bij de vleet rondlopen.

Dat komt (die rustige dorpjes) omdat wij leven in een verarmde bergstreek in Midden Italië, waar de mensen amper eten hebben voor zichzelf en dus nog vriendelijk voor elkaar zijn gebleven. Uren in het rond is er geen industrie en we zien op de Lilliput-akkertjes de keuterboertjes hun aardappelen oogsten zoals op een schilderij van Millet. OCMW heet hier nog altijd ‘caritas’. Neen, hier is uren in ’t rond geen melk noch honing te vinden. Alleen zure landwijn, en olijfolie die geen aftrek vinden bij de kopers en daarom maar aangewend worden voor eigen gebruik.