Hij ploegde voort….

--------------------------------

Jean-Pierre Rondas, nog tot eind februari producer bij Klara en stichtend lid van de Gravensteengroep, meent dat de uitvaart van Marie-Rose Morel de mogelijkheid van het doorbreken van het cordon op dramatische wijze heeft opgevoerd.

Bij de verslaggeving van de uitvaartplechtigheid van Marie-Rose Morel zijn de Franstalige media collectief niet veel verder geraakt dan een herschudde kluts van almaar weer dezelfde schorre kreten, zoals extremistisch, populistisch,' xénophobe pure et dure', 'fascisme et pire'. Waardoor ze weer eens toonden hoe ze bijna met zijn allen slechts vanuit een superieur, moraliserend standpunt over Vlaanderen kunnen berichten. Vooral het zinnetje van de RTBF-collega, dat Morels kanker "zal gediend hebben om haar extreemrechtse ideeën in de media te versterken" maakt geschiedenis in de dialoog der Belgische gemeenschappen.

Uiteindelijk zagen deze media vooral wat ze vreesden: een doorbreking van het cordon. Maar wat ze, behept met voornoemde clichés, niet konden zien, was hoe en waarom dat misschien gebeurde. Daar stond hun verstand bij stil. Ze waren vooral vergeten dat we ons die dag in een kerk bevonden.

In de Antwerpse kathedraal werd evident niet alleen een persoonlijke tragedie herdacht. Ik vermoedde al hoe daar ook de publieke tragedie van het cordon sanitaire een begin van ontknoping zou kennen. Deze met filosofische drogredenen goedgeprate ideologie die zich tegen een kwart van de bevolking richt. Een schutskring, niet tegen bacillen of ongedierte, maar tegen politiek besmette mensen. Ik voorvoelde hoe deze leer in het drama van de uitvaardienst misschien geknakt zou worden.

Deze verwachting werd bewaarheid. We hoorden eerst, bij iemand als een Bart de Wever die het cordon in de feiten in stand helpt te houden, diepe spijt op het menselijke vlak. Het was tussen de overledene en hem tot een breuk gekomen, zei hij, "omwille van trots en partijpolitiek", een andere manier om uit te drukken dat zijn vroegere vriendin zich had geschaard bij een partij waarmee iedereen die nog iets wou betekenen in de Belgische politiek, hoorde te breken. Bitter, bitter griefde het hem.

Maar niet alleen de overledene werd toegesproken. De Wever sprak ook een nabestaande, maar al even "gecordonneerde" politicus en tegenstrever toe met een naar Vlaamse maatstaven groot compliment van man tot man. Hij noemde hem "een grote meneer".

Hier krijgen de Franstalige commentatoren, in al hun onbegrip, grofheid en haatspraak, tot op zekere hoogte gelijk. Hier heeft een menselijke verzoening plaatsgevonden die dus ook een politiek vervolg kan krijgen. Het cordon sanitaire zelf werd hier immers in vraag gesteld. En toch waren het niet zozeer de protagonisten die dit bewerkstelligd hebben. Het was veeleer de stilzwijgende stem van het aanwezige "publiek" die dat deed.

Politiek melaats
Een kerk is misschien de juiste plaats om te bedenken dat een cordon tegen mensen uiteindelijk iets amoreels, en (in deze context zeker) zondig is. De bedenkers ervan waren nochtans van huis uit christenmensen, aangesloten bij christelijke verenigingen. Zij moeten toch beseft hebben dat ze haat met haat, en uitsluiting met uitsluiting hebben beantwoord. Zij hebben zodanig gemoraliseerd, georganiseerd en gemanipuleerd tot een kwart van de bevolking politiek melaats werd verklaard. Erger is dat de getroffen mensen zich effectief als uitgestotenen gingen gedragen. Deze toestand duurt nu al tweeëntwintig jaar. Zoiets gebeurt niet ongestraft.

De bedenkers van het cordon waren niet zo origineel als ze wel dachten. Ze hoefden zich slechts te laten inspireren door de traditie van amnestieweigering in België. Cordon sanitaire en amnestieweigering zijn verwanten in de eerste graad. Beide gaan ervan uit dat de minimale voorwaarden om "staat" te maken met de politieke tegenstrever, niet vervuld zijn. Beide behoren ze tot het exclusief, uitsluitend nationalisme op zijn Belgisch, enig in zijn soort in Europa.

Het gaat hier om een drietrapsraket van opeenvolgende uitsluitingen. Het vroegere Vlaams Blok wou migranten uitsluiten. De verdedigers van het cordon sloten dan weer een groot deel van de Vlaamse bevolking uit. Met die mensen hoeft democratisch geen rekening meer te worden gehouden. En tenslotte sloot diezelfde partij haar eigen al te opvallende, want mediamiek werkzame dissidenten uit - onder wie Marie-Rose Morel. In wezen heeft de secundaire uitsluiting (het cordon) de originele uitsluiting (der migranten) in stand helpen houden. Er heerst over dit cordon in Vlaanderen een latent onbehagen en zelfs schaamte, ook als het de laatste tijd de krantenkoppen niet meer haalt. De uitvaart van Marie-Rose Morel heeft de mogelijkheid van het doorbreken van het cordon op dramatische wijze opgevoerd.

Toch is het onmogelijk het cordon zomaar op bevel op te heffen. De remedie is zelf een ziekte geworden. Het cordon heeft zich met al zijn tentakels zo in de geesten genesteld, dat men het niet zonder meer kan verwijderen. Het is zoals een ziekelijke gewoonte waarvoor geen afkickcentrum bestaat. Een gewoonte die de omgang tussen mensen heeft vergiftigd. Net zoals dit bij de weigering van amnestie het geval was, is het cordon verantwoordelijk voor een moreel-politieke degeneratie in de maatschappij. Het heeft niet alleen zijn slachtoffers, maar eveneens zijn uitvoerders zware morele schade toegebracht. Iedereen weet nu dat het blijkbaar toegelaten is om politiek zo te handelen, dat een hele bevolkingsgroep politiek tot paria wordt verklaard. Welnu, alles wijst erop dat de deelnemers aan de uitvaartdienst, zonder het zelf te beseffen, een stap hebben gezet in de richting van verbanning van deze schandalige praktijk. 

Men vraagt zich af wie deze mensen waren. Jawel, er waren heel wat aanhangers bij van de uitgesloten partij, de mensen die niet meetellen. Maar het publiek was ruimer. Zowel de zogenaamde "harde kern" als "de mensen" hebben manifeste tekens van verzoening gegeven. Het ging nog om woorden en gestes, niet om daden. Maar het waren wel performatieve woorden en tekens, dat soort woorden namelijk die doen wat ze voorgeven te zeggen. Ik verzoen mij met u, zeg ik, en ziedaar, wij zijn verzoend. Niet alleen hebben de redenaars in de kerk deze verzoening uitgesproken, maar "de mensen" binnen en buiten de kerk hebben die ook met applaus bezegeld.

Zeker de zogenaamde "harde kern" van het Vlaams-nationalisme. Deze mensen hebben vooreerst - post mortem - geapplaudisseerd voor de dissidentie uit hun eigen partij. Daarmee hebben ze haar in paradisum begeleid. Daarmee hebben ze ook de uitsluiting van de dissidentie binnen hun eigen partij veroordeeld. Ze hebben ten tweede geapplaudisseerd voor de grootste uitdager van hun partij, haar eigenste doodgraver als het ware. Daardoor hebben ze zich demonstratief uitgesproken tegen het cordon dat ze hadden geïnterioriseerd en waarbinnen het misschien al te comfortabel leven was.

Foute inschatting
De partijleiders van het Vlaams Belang, die de uitsluiting te ver hebben laten komen, moesten zich op uitdrukkelijke wens van de families ver van deze uitvaart houden. Dat ze zelfs de aflijvige hadden verstoten was hun voorlaatste misrekening geweest. Datzelfde weekend is Filip Dewinter, als een soort tweede Zampano in Fellini's La Strada met diens eeuwig herhaalde circusact, bezig met een megafoonactie tegen de illegaliteit. Hier gaat een partij ten gronde, niet zozeer aan het cordon van buitenaf, maar door de afwijzing van binnenuit. Door de verzoening, in het zicht van de dood, die zich richt tegen alle uitsluiting. De partijstructuur die de Vlaamse Leeuw had gekaapt, krijgt die verzoening nu in het gelaat - en weet uiteraard niet wat ermee aan te vangen. Een foute inschatting te veel.

Het cordon zal dus verdampen, in het kader van een grootscheepse hertekening van het Vlaamse partijlandschap. Daarmee zal dan ook een begin zijn gemaakt met het herstel van de parlementaire democratie. Deze hertekening is zelfs een voorwaarde voor de hertekening van de staat België zelf. Tussen beide gebeurtenissen zal er waarschijnlijk geen al te grote tijdspanne liggen. Dit weekend hebben de mensen in en voor de kathedraal niet met de voeten, maar met de handen gestemd. Per applaus hebben ze de uitsluiting weggestemd. Tijd voor een nieuw geluid.

16/02/11, 07u28 De Morgen

------------------------------------

Psssst

JP Rondas zal waarschijnlijk, eenmaal veilig en wel ‘binnen’ en dus op pensioen (binnen exact 12 dagen), waarschijnlijk nog heel wat bijdraaien in de goeie ouderwetse Vlaamse richting. In zijn eigen ‘Gravensteengroep’ is er nog voldoende werkgelegenheid daarvoor. Een debat modereren tussen bijvoorbeeld de als een gieter afgaande Eteinne Vermeersch en Peter De Roover…Daar zouden vonken als vallende sterren van af vliegen! Persoonlijk zou ik Rondas liever de degens zien kruisen met een intellect van zijn formaat, zijnde Mgr Leeuwenhart. Liefst ineens over al de ‘ethische verwezenlijkingen’ van Linx in het licht van de Eeuwigheid. Tegen de tijd dat het menselijk ras helemaal zal ge-euthanseerd of geaborteerd zijn, of uitgestorven door gebrek aan intiem contact tussen man en vrouw, met des te meer contact onder elkaar….

Dat Rondas (uit beroepsmisvorming?) kan ‘hinein interpretieren’ tot en met zijn eigen mening voor te stellen als het enig juiste denkbeeld, blijkt ook hier. Stel U voor : zijn bloedeigen Vlaamse Leeuw, gekaapt en gevangen gehouden door die van het Blok, die alle verzoening weigeren….

Rondaske heeft dus naast désinformatie gemend tussen goed voer,ook een fameus gat in zijn memorie. Ofwel moet hij 5 x 100 lijnen straf schrijven : ‘ik mag niet liegen, want ik werk niet meer bij de BRT’….Ofwel moet hij bewijzen dat hij kan lezen en rekenen : het aantal keren, dat die van het Blok reeds de hand hebben uitgestoken maar afgeblaft werden…..

Maar soit : er zijn reeds 5 dagen verlopen sedert, voortgaande op de woorden maar vooral op het handgeklap door het publiek, de Heilige Geest is nedergedaald in de Antwerpse kathedraal. Noch Jos Gheysen van Ex-Agalev, noch Youssef Weiss van het CGKR, noch een der regerende Coburgers is ’s morgens om 05 uur door een half peloton flikken-in-burger van hun bed gelicht. BDW is terug gekeerd naar zijn werkzaamheden, om samen met de vijanden België te redden, en uitgezonderd bij een paar van ‘de boekskes’, valt de Saga Morel weer tussen de plooien. Het zal weer niet voor deze keer zijn.

Besluit : is de Profeet die het ploegijzer zal omsleden tot zwaard reeds opgestaan? Mogen wij vragen of de vuren nog branden onder de as, en of ze slechts wachten op een zuchtje wind om op te flakkeren tot een alles verterend vuur?  De Arabische wereld staat op overkoken, en bij ons is het ‘business a usual’….