Eerst en vooral een kleine rechtzetting over de wisselende omstandigheden waarop men iets schrijft, en wat men later leest.

Het artikel hieronder van Voorzitter Bruno Valkeniers,

optredend in de voetsporen van Frank Van Hecke, de vorige voorzitter (laten we vooral dat NOOIT vergeten!) van wie BDW vijf dagen  geleden in de Antwerpse kathedraal ‘Orbi et Urbi’ verklaarde dat deze ‘een Grote Meneer’ was,

vraagt inderdaad een kleine toelichting ivm de datum : 5 februari. Ons aller Rozseke had toen nog een eeuwigheid, namelijk 3 dagen te gaan….Het cordon stond tussen de twee, maar Rozeke had de slopings-procedure al veel vroeger ingezet.

Daarom wil ik dat beeld van ‘de keel oversnijden’, dat hieronder weer ter sprake komt, een beetje gelijk stellen met de zoete wpprdjes van twee liefkozende tortelduifjes, waar ook al eens gezegd wordt, uit liefde de andere te willen ‘op eten’….wat nu precies door niemand als bedreigend wordt ervaren.

BDW is inderdaad ook, om het beeld te gebruiken uit het Lijdensverhaal van Marie Rose Morel, een ui waarvan de rokken een voor een moeten afgepeld worden, om tot de kern te komen. Zijn averse tegen ons, die van ‘Het Blok’ is m.i. ingegeven door de vrees dat wij met de kordate aanpak van ons ideeëngoed, dus de zaak zoals hij die ziet (de Vlaamse zaak), schaden. In zijn ogen een soort van ‘overacting’ dus, die bij velen van ons zou voortkomen uit het vendelzwaaien van de Vlaamse Beweging zoals wij die heel ons leven hebben mee gemaakt. ‘België is een onrechtvaardig land’ : duidelijke taal uit de mond van strafpleiter Vic Van Aelst die nooit meer mogen vergeten worden door de man/vrouw in de straat.

De verzoening die Morel, bij leven en welzijn, in gang heeft gezet, en die ze bezegelde en definitief miek door haar vroegtijdige dood, is de logische eindmeet van een lange mars door de Instellingen. Een evolutie die op de duur (liefst zo rap mogelijk) tot de onvermijdelijke ‘Godsvrede’ moet leiden. Immers : er is maar één strijd, er is maar één doel en die vraagt gezond verstand. Het is het verhaal van de IJzer-jongens : Godsvrede, Zelfbestuur en Nooit Meer Oorlog.

Dat er ego’s moeten sneuvelen, is bijzaak.

Wij bij het Vlaams Belang, hebben m.i. een paar Saulus-figuren in onze rangen. Saulus, de Romeinse veldheer, werd van zijn paard gebliksemd, gaat het verhaal, en van Cristen-vervolger op de weg naar Damascus, werd hij,  samen met Petrus, de bezieler van het jonge Christendom.

JaJa! Wij beleven historische dagen! Het heet dat de ‘slechte tijd’ weer eens voorbij zou zijn en dat wij dus met zijn allen nog rijker zullen worden. Hopelijk vallen alle domino-steentjes op hun plaats – hier en elders, net als de volkeren zelf. Daar waar de Schepper ze geplaatst heeft, elk bij zijn eigen soort.

------------------------------

Drie redenen voor de Vlaamse republikeinen om nu vooral naar Al Jazeera te kijken

05-02-2011 - Bruno Valkeniers - Res Publica

(Onderstaande opinietekst werd bij De Standaard aangeboden, en zonder opgave van reden geweigerd...)

Noord-Afrika staat in brand, en elke weldenkende democraat (ondergetekende niet uitgezonderd) verheugt zich over de bibber die bepaalde potentaten nu ondervinden. In zijn DS-cursiefje van 1 februari jl. vraagt Tom Naegels zich af, waarom de islamcritici van onze contreien zich zo gedeisd houden, nu er in verschillende Arabische landen een ongeziene democratiseringsgolf opstuwt. Hoewel die retorische vraag wellicht gesteld is in de richting van notoire islamwatchers zoals Wim Van Rooy en Benno Barnard, voel ik me ten zeerste aangesproken, als voorzitter van de partij die de islamisering van Europa tot politiek thema heeft gemaakt.

Laat het duidelijk zijn dat ik de Arabische volksopstand toejuich, temeer omdat ze vanuit de jeugd en de middenklasse komt, niet vanuit het georganiseerde moslimfundamentalisme (dat uiteraard op de loer ligt om de opstand te recupereren). Het zit in de genen van de Vlaamse beweging om te sympathiseren met vrijheids- en burgerrechtenbewegingen waar ook ter wereld. Wij kunnen niet het Belgische democratisch deficit contesteren en elders autoritaire regimes goedkeuren. Europa houdt zich hier zelfs veel te gedeisd, en Vlaanderen zou, als republiek-in-constructie, met de grootste aandacht de volksrevoluties van deze tijd moeten bestuderen, evenals de secessiebewegingen in Europa en daarbuiten. Het tweede aspect dat me bijzonder charmeert, is het hoge anti-establishmentgehalte, en de creatie van eigen media in deze (r)evoluties. Als voorzitter van een partij die als “staatsgevaarlijk” wordt beschouwd, in de reguliere media wordt geweerd, en politiek wordt gedemoniseerd (onlangs nog las ik de Moebarak-achtige uitspraak van N-VA-voorzitter Bart De Wever dat hij “het VB-monster de keel ging oversnijden”), ben ik er steeds meer van overtuigd dat de Vlaamse onafhankelijkheid eveneens door de zgn. “facebookgeneratie” zal afgedwongen worden. De positie van de middenklasse is ook bij ons cruciaal, maar het zijn de jongeren die het moeten doen. En het zijn de alternatieve media die hun spreekbuis zullen zijn. De klassieke pers loopt de realiteit achterna. Ze speelt het politieke theater mee, maar de onderstroom wordt ondertussen niet bemerkt. Het was zo in Tunesië en in Egypte, het is ook zo in België: de Vlaamse beweging is, afgezien van enige kleine Samizdat-pers, aangewezen op internetcommunicatie. Of, in het hedendaagse jargon: het cyberactivisme. Talloze florerende blogs en netwerkgroepen laten een autonomistische stem horen die in de “kwaliteitsmedia” nauwelijks aan bod komt. De Arabische volksrevoluties zouden de perfecte hefboom kunnen vormen voor een spontane migratiestop en een remigratieproces, waar iedereen bij wint: wat is er mooier dan zijn eigen land terug te kunnen heropbouwen? Een derde reden, waarom ik de Arabische revoluties intens volg, en mijn TV deze dagen meer op Al Jazeera staat afgestemd dan op de Vlaamse zenders, is de impact dat dit kan hebben op onze eigen migratieproblematiek. Mijn partij pleit al jaren voor een humaan en met de lokale autoriteiten goed gecoördineerd terugkeerbeleid. We zitten met een enorme overmaat aan migranten uit de Maghreb, die sterk gehecht blijven aan hun taal, tradities en religie, uit angst voor de ontworteling. Er zitten laaggeschoolden tussen, maar ook mensen die gestudeerd hebben en als asielzoekers een repressief regime ontvlucht zijn. Welnu, als de democratiseringsgolf lukt – wat ik van harte hoop -, dan staat niets een terugkeerengagement van deze ontheemden naar het thuisland in de weg. In dat opzicht vielen er interessante geluiden te beluisteren in het Canvas/Terzake-gesprek van 2 februari, tussen Prof. Rik Coolsaet en de Marokkaans-Nederlandse schrijver Abdelkader Benali. Op een zeker ogenblik zei laatstgenoemde letterlijk dat de Arabische revoluties een volksnationalistisch karakter hebben, en dat de gewone man of vrouw er eindelijk terug kan zeggen: “Dit is mijn land!”. Ik viel haast van mijn stoel, want laat dit motto nu precies de slogan zijn die het Vlaams Belang in de laatste federale verkiezingen gebruikte. Ze geldt inderdaad niet alleen voor de Vlamingen, maar ook voor alle vreemdelingen die bij ons verblijven, en waarvan er velen snakken naar hun land van herkomst. De drievoudige verzuchting van de Arabische opstanden (meer democratie, meer sociale rechtvaardigheid, en recht op een doorleefde collectieve identiteit) strookt zo perfect met de opvatting van mijn partij over volksnationalisme en sociale cohesie. Het zou de perfecte hefboom kunnen zijn voor een spontane migratiestop en een remigratieproces, waar iedereen bij wint: wat is er mooier dan zijn eigen land terug te kunnen heropbouwen? Het perverse systeem van de zgn. “huwelijksherenigingen” (allochtone mannen die een bruid in hun land van herkomst gaan zoeken, die dan totaal ongeïntegreerd in een vreemde cultuur terechtkomt) zou dan tot het verleden behoren, samen met andere excessen zoals de schijnhuwelijken-industrie. Als het volk echt wint in de Arabische wereld, dan is dit voor ons, Vlaams-nationalisten, een ongeziene opportuniteit. Als republikeinen kijken we dan ook met de grootste belangstelling uit naar de afloop van de lont, richting Marokko bijvoorbeeld, waar een schijndemocratische monarchie met veel “cordons” en weinig persvrijheid de politieke en economische touwtjes stevig in handen houdt. Doet het een belletje rinkelen